ဖူးတံ၀င့္လို႔ခ်ီ

ရဲသွ်မ္း ရဲ႔ စတုတၳေျမာက္ ၀တၳဳတိုစု feb မွာ ထြက္ပါမယ္။လင္းလြန္းခင္စာေပ ကထုတ္တာပါ။

သက္္ရွိ၊ သက္မဲ့

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က အညာၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ မီးရထား ႐ံုပိုင္ ရာထူးနဲ႔ ၅ ႏွစ္ ေလာက္ တာဝန္က် ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၅ ႏွစ္ ဆိုတာက တစ္ဆက္တည္းကို ဆိုလိုတာပါ။ အမွန္က ႐ံုပိုင္ေလးရာ ထူးနဲ႔ ၄-၅ ႏွစ္ လုပ္လိုက္ ေျပာင္းသြား၊ ႐ံုပိုင္ရာထူး တိုးေတာ့ ျပန္ေရာက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေပါင္းၾကည့္ရင္ (၁ဝ) ႏွစ္ အထက္ေတာ့ ရွိပါ တယ္။ သည္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတိၿမိဳ႕လို ကိုျဖစ္ေနပါၿပီ။

ၿမိဳ႕ေလးကို ဒုတိယ အႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရမယ့္ ဝန္ထမ္းအိမ္ခန္းက မလြတ္၊ မအား ေသးတာမို႔ ဘူတာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုမွာ အိမ္ငွား နဲ႔ (၆) လခန္႔ ေနခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးက ၿမိဳ႕ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ကစ ေရတြက္လို႔လား မသိပါ။ အမွတ္(၁) ရပ္ကြက္လို႔ အမည္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရထားတာပါ။ မီးရထား ရပ္ကြက္ ကို ေတာ့ အမွတ္(၂)၊ ဘူတာႀကီးရပ္ဝန္း ေက်ာ္ၿပီး ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ျခမ္းက အမွတ္(၃)၊ ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီး ယာဘက္ျခမ္းက အမွတ္(၄)၊ စသျဖင့္ ရပ္ကြက္(၇) ရပ္ကြက္ နဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးကမက်ဥ္း မက်ယ္နဲ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ စည္ကားလွပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီး လို႔ေခၚတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းက ၿမိဳ႕ေလး ရဲ႕ ”ၿမိဳ႕ထဲ” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးထားပါတယ္…။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္၊ ကာရာအိုေက၊ တည္းခိုခန္း ဆိုတဲ့ အခင္းအက်င္းေတြ တည္ရွိတဲ့ ေနရာ ဆိုေတာ့ အလိုလို ေနရင္းၿမိဳ႕ထဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အဲသည္ ၿမိဳ႕ထဲဆိုတဲ့ ဝန္းက်င္ ကေန ေတာင္ဘက္ ေျမာက္ဘက္တိုး လွ်ဳိေပါက္ လမ္းတစ္လမ္း ရွိတယ္။ ထေနာင္းလမ္းလို႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ အထင္ကရ ျဖစ္တဲ့ ဘုရားႀကီး သြားတဲ့ လမ္းေလးမွာ ထေနာင္းပင္ ႀကီးေတြ အစီအရီ ရွိတာကို အစြဲျပဳ ၿပီး ထေနာင္းလမ္းလို႔ အၫႊန္း တပ္ေခၚတယ္လို႔ ထင္တာပဲေလ။

ထေနာင္းလမ္း အတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲကေန ဦးတည္လာခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ယာဘက္က မီးရထား စက္ေခါင္း႐ုံဝင္း နဲ႔ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ၊ ဝဲဘက္က အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္ ကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းသြယ္ေလးေတြ (၆) ခုေလာက္ လမ္းမႀကီးနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ ထားတဲ့ လမ္းကေလးေတြထဲက လမ္းသြယ္ (၃) ထိပ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္ အိမ္ႀကီး ရဲ႕ေဘး ဂိုေဒါင္ေဟာင္း တစ္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငွားေနခဲ့ တာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ဇနီးရယ္၊ သမီးငယ္ ေလးရယ္ တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အညာၿမိဳ႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရာသီဥတု ပူျပင္းတဲ့ အျပင္ ဂိုေဒါင္လိုျဖစ္ ေနတဲ့ အခန္းမွာ ေနရတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မြန္းက်ပ္လွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တာဝန္က်ရာ ဘူတာ႐ုံနဲ႔ ျဖတ္လမ္းကေန(၁ဝ) မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားရင္ ရေလာက္ေအာင္ နီးၿပီး ရပ္ကြက္ေလး က ေအးခ်မ္းတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ အစစ အဆင္ေျပ လွတယ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

”အစ္ကိုေရ…လိုင္းခန္းရ ရင္ေတာင္ မေျပာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီမွာ ေရက အရမ္းအဆင္ေျပတယ္၊ လိုင္းခန္းေျပာင္းရင္ ေရဝယ္သံုးရ မွာ ေရဖိုးက ေပးရတဲ့ အိမ္လခ ထက္ ကိုေက်ာ္မွာေနာ္”

ဇနီးသည္ ေျပာသလိုပါပဲ… ၿမိဳ႕ေလးက ဘယ္လိုက်ိန္စာမိထား လည္းမသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အမွတ္(၁) ရပ္ကြက္ေလးမွာ အိမ္တိုင္း အဝီစိတြင္း တူးထားၾက ၿပီး ေရလည္း စံမီတန္းမီ ထြက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရကေရခ်ဳိ။ က်န္တဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ့ ေပ၃ဝဝ၊ ၄ဝဝေလာက္ နက္တာေတာင္မွ ေရမထြက္လို႔ အဝီစိ ဆရာေတြလက္ မိႈင္ခ်၊ လုပ္အား႐ံႈးတဲ့ အထိ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ စြတ္ရြတ္ၿပီး ေရထြက္ ျပန္ေတာ့ ေရကေရငန္၊ ခြၽဲခြၽဲပစ္ပစ္နဲ႔ မို႔ ေသာက္ေရ မေျပာနဲ႔ ေလွ်ာ္ဖို႔၊ ဖြပ္ဖို႔ ၊ ေဆးေၾကာဖို႔ေတာင္ အဆင္မေျပတဲ့ အေနအထားပါ…သည္မွာ တင္ပဲ အမွတ္(၁) ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ပင္မ စီးပြားေရးက ေရေရာင္းတဲ့ အလုပ္ ပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္ (၇) ရပ္ကြက္မွာ (၆)ရပ္ကြက္က အမွတ္(၁) ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ေရ အရင္းအျမစ္ကို မွ်ယူၾကတယ္. ..။ ေနမၿပိဳေသးတဲ့ နံနက္ပိုင္းနဲ႔ ေနခ်ဳိခ်ဳိ ညေနပိုင္းေတြ မွာ ေရစည္လွည္းေတြက စက္ဘီးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြ ၾကားမွာ ႐ႈပ္ယွက္ ခတ္ေနေအာင္ကို မ်ားလွပါတယ္။ ကိုယ္ခြဲလက္ခြဲ မရွိ၊ အခ်ိန္လည္း မေပးႏိုင္၊ လွည္းတြန္း ရတာ မကြၽမ္းက်င္ သူေတြအတြက္ ေရစည္ အငွားတြန္း စီပြားေရး အုပ္စုေလးလည္း ေပၚထြန္းလာပါေသးတယ္။ ေရစက္ ရွိတဲ့ ေရေရာင္းတဲ့ အိမ္ေတြမွာ ေရစည္ လွည္းေတြ ပါေထာင္ထား ေပးေပမယ့္ ကိုယ့္လွည္း နဲ႔ဆို တစ္ေစ်းျဖစ္တဲ့ အျပင္ လွည္းေစာင့္ရတဲ့ ဒုကၡပါ ကင္းတာမို႔ ေရစက္ မရွိေပမယ့္ ေရစည္ လွည္းေထာင္တဲ့ စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းေလးေတြလည္း ရွိေန ျပန္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ အင္မတန္ ပူျပင္းတဲ့ အညာ အရပ္ေဒသရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးမွာ အမွတ္(၁) ရပ္ကြက္ေလး ထဲကေန PH7 အဆင့္မီ ေသာက္သံုး ေရရရွိေနတာ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕က ေရမငတ္ရွာဘူး။ ေစ်းသံုးေလးနည္းနည္း ေလွ်ာ့ ေရဖိုးေလး ဖယ္ထား၊ ပူေလာင္ အိုက္စက္ ေခြၽးတရႊဲရႊဲေပမယ့္ ညေနေစာင္း ေနခ်ဳိခ်ဳိက်မွ လိႈင္း တက္အိုး ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရ ေအးေအးေလး ခ်ဳိးလိုက္ေတာ့လည္း လန္းဆန္း ၾကည္လင္သြားေတာ့ တာပဲေလ။ သည္အခါမွာ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အမွတ္(၂) ကေန စေရတြက္ရင္ အမွတ္ (၇) အထိ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား ေတြက အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္ကေန ေရစည္ လွည္းေတြနဲ႔ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရခ်ဳိေလး အေပၚ မွာ ေက်းဇူးေတြ ထမ္းပိုးလို႔ ေနမွာပဲ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေတြးေနမိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ရွင္ ဦးၫြန္႔ေဖ ကလည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမို႔လဲ …။ ေရစီးပြားေရးဇုန္ ထဲမွာ သူလည္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ လိုက္ပါတယ္။

”႐ံုပိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ… တစ္ေန႔ကို ေရေမာ္တာ (၆)နာရီ ေလာက္ေမာင္းရင္ ေရဂါလန္ ၂ဝဝဝ ေက်ာ္ရမယ္။ ေရတစ္စည္မွာ ဂါလန္ (၅ဝ) ဆိုေတာ့ စည္(၄ဝ)ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္စည္ကို လွည္းမပါ ေရ သက္သက္ေရာင္းရင္ ၁ဝ က်ပ္ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ ဝင္ေငြက ၄ဝဝ ေနာ္… ႐ံုပိုင္ လစာေတာ့ ၂ ရက္ ၃ ရက္ နဲ႔ မီတယ္ဗ်ာ။”

ကြၽန္ေတာ္ ဦးၫြန္႔ေဖ ေျပာတာကို မျငင္းဆန္ခဲ့ပါဘူး။ အဲသည္တုန္း က ကြၽန္ေတာ့္ လစာကလည္း ၁၅ဝဝ ေတာ့ မေက်ာ္ဘူးတင္တာပဲ။ လစာ ႏႈန္းထားေတြ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ေျပာင္း ေတာ့ သိပ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလ။

”အခုတေလာ လွ်ပ္စစ္မီးက လည္း အခ်ိန္နဲ႔ အလွည့္က် ေပးေနေတာ့ ေရေမာင္းရတာ အဆင္မေျပခ်င္ဘူး ႐ံုးပိုင္ရဲ႕၊ ေနာက္တစ္လ ေလာက္ဆို ရာသီဥတုက သည့္ ထက္ ပိုပူလာေတာ့မယ္။ ေရစည္လွည္း ေတြလည္း ထပ္တိုးၿပီး ေရအုတ္ကန္ ႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး ေရေလွာင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ စီစဥ္ေနတယ္။”

ေရစင္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ေရတုိင္ကီ နဲ႔ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေရပိုက္ေခါင္း ကေန ေရစည္ လွည္းေတြကို ေရေပး ေနတာ အားမရေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

”ဦးေလး ဆိုလိုတာက မီးလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ေရေမာင္းထားမယ္၊ ေရစင္ေပၚက တိုင္ကီ ျပည့္ရင္ ေရ အုတ္ကန္ေတြထဲမွာ ျဖည့္ထားဦးမယ္…ဟုတ္တယ္ေနာ္”

”ဒါေပါ့…႐ံုပိုင္ရာ မိုးရြာ တုန္း ေရခံလို႔ ေျပာရမလား၊ မဟုတ္ ေသးဘူးဗ်…မီးလာတုန္းေရ ေမာင္း…ဟား ဟား ဟား”

ဦးၫြန္႔ေဖ ကေတာ့ သူ႔အေတြး နဲ႔သူ သေဘာက် ေနပါတယ္။

”ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရစက္ေတြက အမ်ားႀကီး ဦးေလးေရ၊ အုတ္ကန္ ႀကီးေဆာက္ၿပီး ထင္သေလာက္ ေရ မေရာင္းရရင္ ဒီအထဲ ပိုက္ဆံေတြ က ဝင္သြားဦးမယ္…အဲ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးက ဘယ္ေနရာ လုပ္မွာတံုး”

”႐ံုပိုင္ သိပ္သေဘာက်တယ္ဆို တဲ့ ပန္း႐ံု ေနရာေလးေလ…ဒီေနရာပဲ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရွိတာ”

အို…ကြၽန္ေတာ္ အသံထြက္ မတတ္ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ တကူးတက ျပဳစုစရာ မလိုဘဲ ေမႊးပ်ံ႕ ေနတဲ့ အစိမ္းထဲက အျဖဴ၊ အဝါ၊ ေရႊပန္း၊ ေငြပန္း၊ စံပယ္၊ ဇြန္ပန္း ႐ံု ေနရာေလးကို ေရအုတ္ကန္ေဆာက္ လိုက္ေတာ့မွာ ပါလား။

”ႏွေျမာစရာ ဦးရယ္…ပန္း ေလးေတြ အၿမဲပြင့္ၿပီးေမႊးေနတာ.. ဦးေလး ၿခံနားက ျဖတ္သြားတဲ့ သူတိုင္း ေမႊးလိုက္တာ အသည္းကို ေအးသြားတာပဲလို႔ ေျပာရေလာက္ တဲ့ ပန္း႐ံုေလး…”

”အဲဒါပဲ…႐ံုပိုင္တို႔က စီးပြားေရး အျမင္မရွိဘူး။ ဒီ အလွအပေတြ၊ အေမႊးရနံ႔ေတြက ပိုက္ဆံ ရွိရင္ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။”

ဦးၫြန္႔ေဖ မ်က္ႏွာ အေနအထားက ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။ ဘယ္သူ ေျပာေျပာလုပ္မွာပဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံေပါက္ ေနပါတယ္။ သူေလ့လာ အလြတ္ က်က္မွတ္ခဲ့တဲ့ သေဘာ တရားေတြ၊ လူႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာေတြ ခ်မ ျပတာကို ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မွာ ႀကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ ေနမိေတာ့တယ္။

”ဝယ္လို႔ ရတာေတာ့ ဟုတ္တာ ေပါ့…ၿခံထဲက အပင္မွာ ရွိေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အလွနဲ႔ ရနံ႔ကိုေတာ့ ဘယ္မီမလဲ ဦးေလးရာ”

”ဟား…ဟား…႐ံုပိုင္ေရ …အဲသည္လိုခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အတိုင္း…ကြၽန္ေတာ့္ ကေလးေတြ က ေျပာသဗ်…ဒါလည္းေရာဂါ တစ္မ်ဳိးပဲ ဟား…ဟား…ဟား”

ရယ္ခ်င္လ်က္နဲ႔ ရယ္တာလား၊ မရယ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ေလွာင္ရယ္ တာလား မသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေဝခြဲရ ခက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္း႐ံု ကေလး ဆီ အၾကည့္ေရာက္ ႏွေျမာေနမိတယ္။ ညေနတိုင္း ပန္းကေလးေတြ ခူးၿပီး ဖန္ခြက္ အၾကည္ထဲမွာ ထိုးစိုက္လို႔ ဘုရားတင္ ပူေဇာ္ရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ ေလး၊ ဇနီးသည္ ရဲ႕ ဆံေကသာထက္ မွာ ကလစ္နဲ႔ ၫွပ္တြယ္ ေပးခြင့္ရတဲ့ ၾကင္နာမႈ ပီတိေလး ေပ်ာက္ပ်က္သြား ေတာ့မွာ ကိုႏွေျမာေနမိ ခဲ့ပါတယ္။

ပန္း႐ံု ကေလးကို ဖ်က္တဲ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ေန႔ ဂ်ဴတီ က်ေနတာမို႔ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါ တယ္။ ျပဳေနက် အတိုင္း ပန္းရနံ႔ေလး ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မရေတာ့ပါဘူး…။

”ပန္း႐ံုေလး ဖ်က္လိုက္ၿပီ အစ္ကို အဖူး၊ အငံုေလးေတြမွာ အမ်ားၾကီး …ႏွေျမာလိုက္တာ အစ္ကိုရယ္.. .”

ဇနီးကေျပာေတာ့ ရင္ထဲမွာႏြမ္း ေဆြးေဆြး ျဖစ္ၿပီး ဘုရားစင္ထက္ကို လွမ္းၾကည့္မိ လိုက္ေသးတယ္။ တစ္စံုတစ္ခု လစ္ဟာသြားသလို ခံစားမိပါတယ္။ ဇနီးသည္ရဲ႕ ဆံေကသာ နက္ ေမွာင္ေမွာင္မွာ ညေနတိုင္း ခိုနားခြင့္ ရတဲ့ ေငြပန္းေလးက ခုေတာ့ထြက္ ေျပးရွာၿပီေပါ့…။

”ေအးေလ…ဘယ္တတ္ႏိုင္ မွာလဲ…သူက အိမ္ရွင္ကိုး…အစ္ကို တို႔ေျပာလည္း လက္ခံတာမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူက ဘယ္သူ မွသူ႔ ေလာက္မတတ္၊ အေတြး အေခၚ မရွိ ခပ္ႏုံႏုံလို႔ ထင္ေနေတာ့တာ”

ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ဇနီးသည္ က သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်ပါတယ္။ ေရစက္ ေမာင္းတဲ့…ဒုတ္…ဒုတ္… ဒုတ္…ဒုတ္…ဆိုတဲ့ အသံေတြ ၾကားက ခ်တဲ့သက္ျပင္းေလး ဆိုေတာ့ မပီျပင္ ရွာဘူး။ အမူအရာ ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာရတာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ ညဂ်ဴတီဝင္ရမွာမို႔ ေန႔ခင္းပိုင္း အားေနတာနဲ႔ ေရအုတ္ ကန္ေဆာက္တဲ့ ေနရာကို သြားၾကည့္ ပါတယ္။ ဦးၫြန္႔ေဖက ဘယ္အခ်ိန္ တည္းက စီမံထားလဲ မသိပါ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကည့္တဲ့ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ေလာက္မွာ လုပ္ငန္းက ေတာ္ေတာ္ ခရီးေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ တိုက္အိမ္ နံရံနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုး အုတ္တံတိုင္းကို အုတ္႐ိုးစီ ဆက္ၿပီး ေရအုတ္ကန္ ေဆာက္တာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလို႔ ေနပါတယ္။ ေျပာရေကာင္း ႏိုး မေျပာရေကာင္းႏိုး ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိေပမယ့္ မေနႏိုင္ မ ထိုင္ႏိုင္ ေျပာရျပန္တာေပါ့။

”ဦးေလး ေရအုတ္ကန္ကို အဲ သည္လို လုပ္ေကာင္းလား” ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ ဦးၫြန္႔ေဖက သူ႔ နားထင္ကို ညာလက္နဲ႔ ထိုးျပ ရင္း. ..။

”ဒါသံုးရတယ္ ႐ံုပိုင္ အုတ္ေစ်း၊ ဘိလပ္ေျမ ေစ်းေခါင္ခိုက္ေနတာ အခုလို လုပ္လိုက္ေတာ့ အုတ္ကန္ရဲ႕ ေလးဖက္ေလးတန္မွာ ႏွစ္ဖက္သက္သာ မသြားေပဘူးလား” လို႔ ေျပာပါ တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အၾကည့္ရ ဆိုးတဲ့ ဒီဇိုင္းႀကီး လို႔ထင္တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေထာင့္ခ်ဳိးေတြမွာ အုတ္ခ်ပ္ကို လက္ယွက္ထိုးၿပီး ခိုင္ခန္႔ေအာင္ လုပ္ရတာ။ အခုေတာ့ သည္အတိုင္း အုတ္စီထားတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မလံုၿခံဳ သလိုႀကီး ခံစားမိသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ဒါမရွိဘူး ဆိုၿပီး နားထင္ကို လက္ၫႈိးထိုး လက္ခါျပ လုပ္ေနရင္ ခက္ဦးမယ္။

”႐ံုပိုင္ေရ…ကန္ထဲကေရ ေလ၊ အၿငိမ္ဗ်၊ စီးေနတာ မဟုတ္ဘူး …မၾကာဘူး…ဦးေလးအိုင္ဒီ ယာ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ ဆိုၿပီး ႐ံုပိုင္ ေျပာတာ ၾကားရအံုးမယ္ အ ေဟး.. .ေဟး…”

ကြၽန္ေတာ္ ဂိုေဒါင္ေလးဆီကိုပဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ ပါတယ္။ ပန္းရန္ ဆရာေတြ ကလည္း ဦးၫြန္႔ေဖကို ဘာမွ ေစာဒက မတက္ဘူး။ ကာလ တစ္ခု တုန္း က ေမာ္မၾကည့္ရဲ ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ဆိုေတာ့ ဦးၫြန္႔ေဖ ခုိင္းသမွ် မျငင္းမပယ္ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္ေနတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ သက္ျပင္းေမာ ကိုပဲ အခါခါ ခ်ေနမိပါတယ္။ အုတ္ကန္ ဒီဇိုင္းအ ေၾကာင္း ဇနီးသည္ကို ေျပာျပရင္ ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ သက္ျပင္း ေတြက ဂိုေဒါင္ေလး ထဲမွာ ခလုတ္ တိုက္ကုန္ ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။

အုတ္ကန္ႀကီး ေဆာက္ၿပီး ၂ ရက္အၾကာ မွာပဲ ဦးၫြန္႔ေဖက အုတ္ကန္ထဲကို ေရျဖည့္ပါေတာ့တယ္။ အဂၤေတ အသားက် မက် ေသခ်ာၿပီး မွ ေရထည့္ရမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ မီးလာေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး အုတ္ကန္ထဲကို ေရတေဝါေဝါ ျဖည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရအုတ္ကန္ အသစ္ႀကီးနား မေယာင္မလည္ သြားေတာ့ ဦးၫြန္႔ေဖက အုတ္ကန္ေဘးမွာ အၿပံဳးေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ နဲ႔ ေအာင္ျမင္သူရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းေတြ မ်က္ႏွာမွာ ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။

”ေတြ႔လား ႐ံုပိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ အိုင္ဒီယာ…။ ကြၽန္ေတာ္ တြက္တာေတာ့ အခ်င္း(၂)ေပ၊ အျမင့္ (၃)ေပ ေရစည္တစ္လံုးရဲ႕ထုထည္က အင္း…ပိုင္အာစကြဲအိတ္ခ်္ နဲ႔ တြက္ရင္ ႏိုင္းပြိဳင့္ဖိုက္ ကုဗေပရွိမယ္ ဗ်ာ။ အဲဒါဂါလန္ (၅ဝ)ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အုတ္ကန္ ထုထည္ တစ္ေထာင္ ကုဗေပမွာ အဟား… ဂါလန္ ၅ဝဝဝ ေလာက္ေတာ့ အသာ ေလးပဲဗ်ာ။ အုတ္ကန္ အျပည့္ေရ ျဖည့္ထားရင္ ေရစည္ ၁ဝဝ ေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ရာသီဥတုက ေရွ႕ ေလွ်ာက္ ပူေတာ့မွာ ေရဖိုးနည္းနည္း ေလာက္ ေစ်းခ်လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ေရစက္မွာ တိုးေနေတာ့မွာပဲ။”

”ဟုတ္ပ ဦးေလးရာ ခုမွပဲ ဦးေလးလည္း စက္သူေဌး ျဖစ္ေတာ့မွာ အန္တီတို႔ ကုန္စံုဆိုင္ေလးေတာင္ ဖြင့္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး”

ကြၽန္ေတာ္က တြက္ေရး ဆိုတာ ေဖ်ာက္ၿပီး စက္သူေဌး လို႔ေျပာတာကို ဦးၫြန္႔ေဖ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေခြ႔ သြားပံု ရပါတယ္။

”ဟုတ္တယ္ ႐ံုပိုင္ေရ ခင္ဗ်ား အန္တီတို႔ ဆိုင္ကလည္း အခုတေလာ ေရာင္းေရးဝယ္တာ သိပ္မ ေကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေရဖိုးနဲ႔ ရွာျပခ်င္တာ။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ အိမ္ေရွ႕တင္ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ေရာင္းေနတာမို႔ ဆိုင္မပိတ္ ျဖစ္တာ ေလ။”

အုတ္ကန္ထဲကို ေရတ ေဝါေဝါက်သံ၊ ေရစက္ ေမာ္တာရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံေတြ ထဲမွာ ဦးၫြန္႔ေဖ ရဲ႕စကားသံ ကေတာ့ တကယ့္ကို တက္ၾကြ လန္းဆန္း ေနပါေတာ့ တယ္။

ဝုန္း…ဝေရာ…ဝေရာ. ..ေဝါ…ေဝါ…

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေန ရာက က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံႀကီး ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ထ ထိုင္မိ ေလာက္ေအာင္ကို လန္႔ႏိုးသြား ပါတယ္။

”ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္၊ ဘာျဖစ္ တာလဲ”

ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးကလည္း ထိတ္လန္႔ ေမာသည္းစြာနဲ႔ ထထိုင္ပါေတာ့တယ္။ ညဦးက မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ေလး ၾကည့္ရတာ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယား က်န္ေက်ာင္း ဇာတ္လမ္းတြဲ ျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔တရားရွင္ အေခြေတြ ငွားၾကည့္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ကရွည္ေတာ့ ၿပီးေတာင္ မၿပီးေသးဘူး မီးပ်က္သြားတာမို႔ အိပ္ရာ ဝင္ခဲ့ၾကတာပါ။ အိပ္ရာ ဝင္ေနာက္က်လို႔ အိပ္ေပ်ာ္စ ရွိေသးခ်ိန္မွာ ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ အသံႀကီး ၾကားလိုက္ရတာ ပါပဲ။

”ေအး ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး။ အစ္ကို အျပင္ထြက္ ၾကည့္ဦးမယ္”

ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းအံုးေအာက္ က ဓာတ္မီးယူၿပီး ဂိုေဒါင္ေလးထဲက ေန အျပင္ထြက္ လိုက္ပါတယ္။ အျပင္ထြက္လိုက္မွ တေဝါေဝါနဲ႔ ေရစီးသံေတြ ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရ တာမို႔ ေရအုတ္ကန္ အသစ္ႀကီး ဆီ ကပဲေနမွာပါဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အုတ္ကန္ဆီ ေျပးသြားလိုက္ပါတယ္။

အို…ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔စြာ ေအာ္မိလိုက္ရေအာင္ကို ျမင္ကြင္းက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ဂါလန္ ၅ဝဝဝဆံ့ အုတ္ကန္ႀကီးက အခုေတာ့ အုတ္က်ဳိးေတြနဲ႔ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၿခံစည္း႐ိုး အုတ္ထရံႀကီး ပြင့္ထြက္သြားတာပါ။ အုတ္ထရံ ကိုေက်ာကပ္ၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ေလးပါ တံုးလံုးပက္ လက္ဖ႐ိုဖရဲ ၿပိဳက် ပ်က္ စီး ေနတာကို ဓာတ္မီးေရာင္ ေအာက္မွာ စိတ္မခ်မ္း ေျမ႕စရာ ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။

”အမယ္ေလး…ကုန္ပါၿပီ ေတာ္…ကုန္ပါၿပီ ညေနကမွ ျဖည့္ထားတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြေရာ၊ ဆားအိတ္ေတြ၊ ဆီေတြ…အဟီး …ဟီး…ဟီး…”

ဦးၫြန္႔ေဖကေတာ္ အန္တီရဲ႕ ငိုႀကီးခ်က္မ အသံက တိတ္ဆိတ္သြား တဲ့ညကို ေဖာက္ခြဲလိုက္သလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဦးၫြန္႔ေဖကို ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေသ ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ မယံုႏိုင္တဲ့ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ ယွက္ႏြယ္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရ ဆိုးေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရမိ သြား တယ္။ အန္တီႀကီးရဲ႕ ကုန္ ေျခာက္ ဆိုင္ေလးထဲမွာ သူတို႔သားငယ္ေလး (၁ဝ) တန္း ေက်ာင္းသား ထြန္းထက္ေဖ စာၾကည့္ရင္း အိပ္တတ္တာကိုပါ။

”ဟို…ဟို… ဦးေလး… ေမာင္ထြန္းထက္ေဖမ်ား ဆိုင္ထဲမွာ အိပ္…”

ကြၽန္ေတာ့္စကားေတာင္မဆံုး လိုက္ေသးဘူး။

”ဟာ…သားေလး”

”ကိုယ္က်ဳိးေတာ့ နည္းပါၿပီ” ဆိုတဲ့အသံေတြ ေၾကကြဲစြာ ထြက္ေပၚ လာပါေတာ့တယ္။

ေရေတြ ရႊဲစိုနစ္ေနတဲ့ ဆန္အိတ္၊ ဆားအိတ္ေတြနဲ႔ အုတ္က်ဳိး အုတ္ပဲ့ ေတြကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲ ဖယ္ရွားေနခ်ိန္မွာ ဦးၫြန္႔ေဖ ကေတာ့ ညဥ့္ငွက္ တစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္ျမည္သံနဲ႔ အၿပိဳင္ ”သားရယ္…သားရယ္…” နဲ႔ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ေနပါေတာ့ တယ္။

”ကဲ…ကြၽန္တာ္ မေျပာဘူးလား ဦးေလး” လို႔ ဦးၫြန္႔ေဖကို စကားမစခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ ဂိုေဒါင္ေလးကေန မီးရထား အိမ္ရာကို ေျပာင္းတဲ့ေန႔ ႏႈတ္ဆက္ စကား သြားေျပာေတာ့

”႐ံုပိုင္ရာ…ေရဟာ သက္မဲ့ မဟုတ္ဘူး…သက္ရွိဗ်…သက္ ရွိ။ ခြန္အား ရွိတယ္၊ စြမ္းအား ရွိတယ္၊ တံု႔ျပန္တတ္တယ္ ဆိုမွေတာ့ သက္ရွိ ပဲေပါ့ဗ်ာ…။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုး သား နဲ႔ရင္းၿပီး သိတဲ့ အသိပါ…။”

ဦးၫြန္႔ေဖရဲ႕စကားသံမွာ ႐ႈိက္ သံေတြ စြက္လို႔။ တကယ့္ကို ေၾကေၾက ကြဲကြဲပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ ေလ။ ။

ရဲသွ်မ္း

(Yatimagazine, February 2012)