၀တၴဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ႏွင့္ အကာလမရဏ

(က)
၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳမွာ ပါ၀င္တဲ့ အဓိကဇာတ္ ေကာင္မ်ား အေပၚ စာဖတ္ ပရိသတ္က အာ႐ံု အျပည့္အ၀ ခံစားမႈ ရရွိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ့္၀တၳဳမွာ ပါ၀င္မယ့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာေအာင္ ဘယ္လုိ ဖန္တီး ရမလဲ ဆိုတာကို Sam Mc Carver က နည္းလမ္း ၈ သြယ္နဲ႔ ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။

ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ ႏွစ္ေၾကာင္းေရး တစ္ေၾကာင္းျခစ္ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္မွာ ပါတဲ့ အသက္ရွိေသာ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ပါေစ ေဆာင္းပါးထဲက စာပုိဒ္ပါ။ သည္ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိမ်ားကို သတိရ သြားပါတယ္။ Sam Mc Carver ရဲ႕ေဆာင္းပါးမွာ အခ်က္ ၈ ခ်က္ ပါ၀င္ပါတယ္။ သည္ ၈ ခ်က္နဲ႔ ကုိက္ညီတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ယူၿပီး အလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိ ေတြထဲက ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္ျပ ခ်င္တယ္။ အဲသည္ ၀တၳဳက ဆရာ၀င္း စည္သူရဲ႕ အကာလမရဏ ပါ။ ေရႊအျမဳ ေတမဂၢဇင္း ၁၉၉၄ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဦး၀င္း ၿငိမ္းရဲ႕ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ စုစည္း ထုတ္ေ၀တဲ့ ေရႊ ၆၆ ထဲမွာလည္း သည္၀တၳဳကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားပါ တယ္။

(ခ)
၁။    ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးခ်င္းဟာ သီးျခားဘ၀ေတြ ရွိပါေစ။
ဆရာ ၀င္းစည္သူရဲ႕ အကာလ မရဏ မွာ မႏၲေလးေထာင္ ႀကိဳးတုိက္က် အက်ဥ္းသားကို ေနာက္ေန႔ ႀကိဳးေပး ေတာ့မွာမို႔ သရဏဂံု တင္ေပးတဲ့ ဆရာ ေတာ္ႂကြလာတာနဲ႔ ၀တၳဳကို ဖြင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သိကၡာ၊ သမာဓိကုိ ဖြဲ႕ျပ တာျဖင့္ အလြန္ က်စ္လ်စ္ၿပီး ျမင္သာ ထင္သာရွိပါတယ္။

“ဆရာေတာ္ကား အုိမင္း ရြတ္တြေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေတာ္မွာမူ ပကတိ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္း လွေပသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာသုိ႔ လံုး၀ၾကည့္႐ႈျခင္းမရွိ။ ျမတ္စြာဘုရား သခင္လက္ထက္ေတာ္က ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ၀ိနည္းကို ယခုထက္တုိင္ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ေတာ္ မူဟန္ရွိသည္။ ေရွ႕ ၄ ေတာင္ထက္ပုိ၍ အာ႐ံုစိုက္ျခင္းမရွိ။ ႏႈတ္က တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ။ သို႔ေသာ္ အသံမထြက္။ တရားဓမၼတစ္ခုခုကို ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပမည္။
အဓိကဇာတ္ေကာင္ ကိုထြန္းေဖရဲ႕ ႐ုပ္လကၡဏာကို-
“အာလူးသီးလို မညီညာေသာ ကိုထြန္းေဖ၏ ေခါင္းမွာ ေခါင္းတံုးႏွင့္ လံုး၀ လုိက္ဖက္ျခင္းမရွိ”
ကိုထြန္းေဖ အသက္ကို-
“သည္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ဒုလႅဘ ၈ ပါးထဲတြင္ ကိုထြန္းေဖသည္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့၏။ အရင္ႏွစ္မ်ားတုန္းက ၀တ္လိုေသာ္လည္း အသက္ ၂၀ တင္းတင္း မျပည့္ ေသး၍ မ၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း သူက ဆုိသည္” ဆုိၿပီး ဆရာ ၀င္းစည္သူက ျပသြားပါတယ္။

ကိုထြန္းေဖက တံတားဦးနယ္မွာ ရွိတဲ့ ရြာကေလးကေန မႏၲေလးမုန္႔တုိက္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရာက္လာတဲ့ မုန္႔တုိက္ အလုပ္သမား။ ဆရာေတာ္က မႏၲေလးေတာင္ေျခရွိ ေတာရေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆရာေတာ္။

၂။    ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ခံစားမႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈမ်ားကို စာဖတ္ ပရိသတ္သိေအာင္ ေဖာ္ျပေပး။
ဆရာေတာ္ဆီ ကိုထြန္းေဖ သကာရည္အုိး ကပ္လွဴတာနဲ႔ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕စ႐ိုက္ကို ေဖာ္က်ဴးပံုက-
“ဘာမ်ား ေလွ်ာက္စရာရွိလို႔လဲ ဒကာေလးရဲ႕”

ဆရာေတာ္က ႏႈတ္ခမ္းေစ့၍ျပံဳးရင္း ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာအသံႏွင့္ေမးသည္။
“ေထာင္ထဲမွာႀကိဳးေပးတဲ့အေၾကာင္းပါ ဘုရား”

“ဆရာေတာ္ စိတ္မဆင္းရဲဘူးလား ဘုရား”

“ပုထုဇဥ္ပဲကြယ္၊ ဆင္းရဲတာေပါ့”

“တျခားဆရာေတာ္ေတြကို မပင့္ခုိင္းဘူးလား ဘုရား”

“ျငင္းေတာ္မူသတဲ့ကြယ္”

“ဘယ္အခါမွာ လူသတ္ျဖတ္ၾကပါသလဲ ဘုရား”

“အ၀ိဇၨာတရား ၃ ပါးအနက္ ေလာဘလြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေဒါသ လြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ ေမာဟလြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတာ ပုထုဇဥ္ေတြနဲ႔ မကင္းတာမွန္ေသာ္လည္း အစြန္းေတာ့ မေရာက္ သင့္ၾကဘူးေပါ့ကြယ္”

၃။    ဇာတ္ေကာင္ကို အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ စိန္ေခၚေသာ တုိက္ပြဲမ်ား ဖန္တီးေပးရမည္။
ကိုထြန္းေဖ ရဟန္းခံၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္။
“မဂၤလာ ေဆာင္ၿပီးရင္ ရြာမွာထားခဲ့မွာလား၊ ဒီကို ေခၚလာခဲ့မွာလား”

“ေခၚခဲ့မွာေပါ့ကြ၊ ဆရာက အခန္းေလး တစ္ခန္း ငွားေပးမယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာထား ၿပီးၿပီ”

သူဘာကိုေတြးကာ ျပံဳးေလသည္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း စကားမေျပာျဖစ္။
သုိ႔ေသာ္ ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းသည္ ကိုထြန္းေဖ၏ရင္၀ကိုမွ တည့္တည့္၀င္ကာ ေမႊေႏွာက္ေလေရာ့သလား၊ ခေလာက္ဆန္ေလေရာ့သလား မသိ။ မ႑ပ္ႏွင့္ ကနားႏွင့္ ထမင္း႐ံုႏွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ျပဳလုပ္ထားေသာ မဂၤလာေဆာင္မည့္ နံနက္ခင္းတြင္ သတို႔သမီးသည္ တစ္ရြာတည္းအတူေန ရည္းစားေနာက္သို႔ ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေျပးသြားခဲ့သည္ဆုိပဲ။ သည္ေတာ့ သူငွက္ႀကီးေတာင္ဓားကို ဆြဲေတာ့သည္။ အဓိပၸာယ္ရွိေသာရည္မွန္းခ်က္၊ စိန္ေခၚေသာတုိက္ပြဲဆိုတဲ့ အက်ဳိးျပဳပံုစံ ခြက္မွာမဟုတ္ဘဲ ၀တၳဳရဲ႕ Tempo ကေတာ့ အဲသည္ Climex ေဘာင္ကေန ထြက္မသြား ဘူးလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။

၄။    ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အမူအက်င့္၊ အေျပာအဆုိမ်ား သီးျခားစီ ျဖစ္ပါေစ။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ကိုထြန္းေဖေတြ႕ဆံုခဲ့တာမွာ-
“ဆရာေတာ္ တရား ေဟာေနတဲ့အခါ တရားခံဟာ တည္ၿငိမ္ပါသလား ဘုရား”

“တခ်ဳိ႕လည္း မ်က္ရည္ေပါက္ ေပါက္က်လို႔၊ တခ်ဳိ႕လည္း ေသြး႐ူးေသြး တန္းေလွ်ာက္ေျပာလို႔၊ တခ်ဳိ႕လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို ေသြးမ်ားထြက္ေအာင္ ဖိကုိက္လုိ႔။ အင္း တည္ၿငိမ္တဲ့သူဆိုတာ ရွားတယ္။ ရွိလွမွ ဆယ္ဦးတစ္ဦးေပါ့ ကြာ။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့ မယ္ဆိုတဲ့အခါ မတုန္လႈပ္ဘူးဆိုတာ ဘုရားရဟႏၲာအဆင့္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေသရမွာလည္း ေသ႐ိုးေသစဥ္မဟုတ္။ အကာလမရဏ ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားရွာၾက ေပတာေပါ့ကြယ္”

ကိုထြန္းေဖ ႀကိဳးေပးခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားကို စိတ္၀င္စားတယ္၊ တုန္ လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ရြံ႕ေၾကာက္မႈလည္း ရွိ ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို ကိုထြန္းေဖ၊ ဆရာ ေတာ္စကားမ်ားနဲ႔ ဆရာ ၀င္းစည္သူက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ျပသြားတာပါ။ ဆရာ ေတာ္နဲ႔ ကိုထြန္းေဖ အမူအက်င့္က သီးျခားစီ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာေတာ္က တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသူ၊ ကိုထြန္းေဖက စိတ္လႈပ္ရွား ပူေလာင္သူ။

၅။    လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလို ဇာတ္ ေကာင္မ်ားကို မေကာင္းတာနဲ႔ ေကာင္း တာေတြ ရွိပါေစ။
ကိုထြန္းေဖက ဘာသာတရား ကိုင္း႐ႈိင္းသူ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာ့၀တၳဳမွာ ပံုေဖာ္ ျပၿပီးသားပါ။ ၿပီးေတာ့ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးၿပီး ေဒါသမထိန္းခ်ဳပ္ ႏုိင္ေတာ့တာကိုလည္း-
ကိုထြန္းေဖ ထန္းတဲထဲသို႔ ျပန္၀င္သည္။ သတုိ႔သမီးမွာ သားရဲတစ္ေကာင္၏ ေရွ႕၌ ေရာက္ေနေသာ ယုန္ သူငယ္ေလးလို ၾကက္ေသေသ ေနသည္။
“နင့္ေၾကာင့္ ငါတုိ႔အားလံုး အရွက္ ကြဲရတယ္”

ကိုထြန္းေဖ သတိၱေကာင္း၏။ သူ႔ ဓားကိုသူထမ္းကာ တံတားဦး ရဲဌာနသို႔ သြားေရာက္အဖမ္းခံသည္။

၆။    မိမိဖန္တီးမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ ရဲ႕ စ႐ိုက္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အမည္နာမ ေပးတတ္ဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။
ကိုထြန္းေဖဆုိတဲ့ နာမည္က ၾကားက်တဲ့ နာမည္ပါပဲ။ ေတာကေန ၿမိဳ႕ ေရာက္သြားသူ တစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ကာလက ၁၉၅၇ ၀န္းက်င္၊ သည္နာမည္က အဲသည္ေခတ္မွာ ေပးေလ့ေပးထ ရွိတာမ်ဳိးမို႔ လိုက္ဖက္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာပါပဲ။

၇။    ၀တၳဳထဲမွာ ျပင္ပက ထင္ရွားတဲ့ သူတစ္ဦးကို ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ထည့္သံုးေတာ့မယ္ဆုိရင္ သူ႔ကိုလည္း ဇာတ္ေကာင္ အျဖစ္သာ သေဘာထားပါ။
အကာလမရဏ ၀တၳဳထဲက ဆရာေတာ္က ျပင္ပမွာ တကယ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ “ဦးေကသရ”ဘြဲ႕ အမည္ရွိေပမဲ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေပ ပရိယတိၱသင္ၾကားေပးခဲ့ျခင္းကို အစြဲျပဳ ၿပီး ေရႊမန္း ဆရာေတာ္လုိ႔ေတာင္ အေခၚ ခံရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာ၀င္းစည္သူ ၀တၳဳထဲမွာ အကြက္က်က် ထည့္ သံုးသြားပါတယ္။

၈။    ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဆက္ဆံမႈမွာ လူဆန္ပါေစ။
အကာလ မရဏထဲက စာေရးသူ (ငယ္စဥ္ဘ၀)နဲ႔ ကိုထြန္းေဖတုိ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံပံုေလးေတြ ၾကည့္ပါဦး။

“ေဟ့ေကာင္ နက္ကေလး၊ ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့၊ မင္းအေမကို ငါေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ”

“ဟာဗ်ာ ကစားလုိ႔ေကာင္းေန တုန္းရွိေသး”

“လာပါကြာ၊ မင္း႐ႈံးထားရင္ လည္း အျပန္က်ေတာ့ငါျပန္၀ယ္ေပးပါ့ မယ္။ ေဟာ့ဒီသကာရည္အုိးကို ဆရာေတာ္ဆီ သြားကပ္ခ်င္လုိ႔။ မင္းလည္း ကုသုိလ္ရတာေပါ့ နက္ကေလးရ”
ကဲ ဘယ္ေလာက္လူဆန္ၿပီး စ႐ိုက္ မွန္သလဲ။

(ဂ)
ကမၻာ့စာေပမွာ ေအာင္ျမင္ေနသူ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆေတြကို ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းက Writer မဂၢဇင္းထဲကေန ဘာသာျပန္ျပတဲ့ အျပင္ ဆရာေတြ႕ၾကံဳ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အယ္ဒီတာ ဘ၀မွာ အားမလုိ အားမရျဖစ္ရတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ရတဲ့ ၀တၳဳေတြနဲ႔ပါ ခ်ိန္ထုိး ျပသြားတာမို႔ ၀တၳဳေရးဖြဲ႕သူေတြ၊ ေရးဖုိ႔ႀကိဳးစား ေနသူေတြ ဖတ္ထားသင့္တဲ့ စာအုပ္အျဖစ္ ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္ကို ၫႊန္းဆုိခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း အသက္ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရထုတ္ေ၀တဲ့ ေရႊ ၆၆ ၀တၳဳတုိ ေပါင္းခ်ဳပ္ကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေတြ စုစည္းထားတာပါ။

ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္ ထဲက ၀တၳဳတုိသီအုိရီေတြ ျဖစ္တဲ့-
အႏုပညာသမား ဆုိတာ အခ်က္အလက္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အမွန္တရားကိုသာ စိတ္၀င္စားတာ။ အခ်က္အလက္ ဆုိတာျပင္ပက ရႏုိင္တယ္။

၀တၳဳေရးဆရာ ဆုိတာ စာကိုရင္နဲ႔ ေရးပါတယ္။
ပရိသတ္ ယံုၾကည္မႈ မရွိေလာက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ျခင္းဟာ ၀တၳဳကို အမ်ားႀကီး အားေပ်ာ့သြားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ သက္၀င္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုသာ ဖန္တီး ပါ။ ဒီလုိ ဖန္တီးႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ စာေရးဆရာရဲ႕စြမ္းရည္ေပၚ မူတည္သလုိ ႐ိုးသား ျဖဴစင္မႈ ေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီးတည္မွီေနပါတယ္။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးတယ္ဆုိတာ အသင့္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာက္တံုးေတြကိုဆင့္ၿပီး တည္ေဆာက္သြားသလုိပါပဲ။
ဆိုတာေတြနဲ႔ကိုက္၏ မကုိက္၏၊ ညီ၏ မညီ၏ သံုးသပ္ၾကည့္ပါဦး။ စာေရး သူဆုိတာကလည္း ရင္ထဲရွိတဲ့၊ ႏွလံုးသားထဲမွာရွိတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ၀မ္းစာရွိတဲ့အတုိင္း ခ်ေရးလိုက္တာမ်ားတယ္ဆိုေပမဲ့ ေရးၿပီးသားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ရင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ နည္းနာေလးေတြအတုိင္း လုိျဖည့္၊ ပိုျဖဳတ္ လုပ္ၾကည့္ရင္ ပုိ မေကာင္းေပဘူးလား။

“ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္” ကို စာနဒီစာေပတုိက္ကထုတ္ၿပီး၊ “ေရႊ ၆၆” ကို ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပတုိက္တို႔က ထုတ္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိခ်စ္သူမ်ားကိုယ္စား စာနဒီနဲ႔ ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္ကိုပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၁၉၉၄ ဇန္န၀ါရီမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာေၾကာင့္ အကာလမရဏ ပံုႏွိပ္ စာမူကို ဖတ္မသြားရရွာတဲ့ ဆရာ ၀င္းစည္သူကိုလည္း လြမ္းတေနပါတယ္။  
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)
စာတည္းမွတ္ခ်က္ ။ ။
စာေရးဆရာ ၀င္းစည္သူ ေရးသားၿပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ အကာလမရဏ ၀တၳဳတိုကို ေရႊအျမဳေတ စာဖတ္သူမ်ား ယခုေဆာင္းပါးႏွင့္ အတူ ယွဥ္တြဲ ဖတ္႐ႈေလ့လာႏုိင္ရန္ ယခုလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေရႊ၀တၳဳမ်ား ျပန္လည္ တူးေဖာ္ျခင္း က႑တြင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
၊စာတည္း၊

ႀကီးေတာင္နဲ႔ တည္းပါ

၁။
အလုပ္သေဘာ အရ ကၽြန္ေတာ္က လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံ ေနရပါသည္။
လူအမ်ား မွာမွ လူတကာ စံုသည့္ ဘူတာ႐ံု ဆုိေတာ့ ဘူတာ ႐ံု၀န္ထမ္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံရသူ လူအမ်ားက အေရာင္ အေသြး စံုလွပါသည္။ ေတာက္ပသူ၊ ေျမာက္ႂကြသူ၊ မြဲေရာ္သူ၊ လြဲေခ်ာ္သူ ေတြအျပင္ ရစ္သူ၊ ယစ္သူ ေတြကိုပါ ေတြ႕ေနရ တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ လူမႈ ဆက္ဆံေရးက တိမ္လိုက္၊ နက္လုိက္ ျဖစ္ေနတတ္ ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မွာေတာ့ ဘူတာႀကီး ဂိတ္ထိုး တကၠစီ ကားသမားမ်ားက ကားေခါင္းထဲ ကေန လက္ကုိင္ဖုန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ံုးကို လွမ္းေခၚၿပီး ရထား ဆိုက္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ေတြကို ေမးတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တခ်ဳိ႕က ေမာက္ေမာက္ မာမာ၊ ငါဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္ ဖိန္႔တတ္ သည္။ ဟုတ္ကဲ့ အဘခ်င္း ထပ္ေအာင္ ပ်ာေနေသာ ၀န္ထမ္း အခ်ဳိ႕ အေပၚ ၀မ္းထဲ က က်ိတ္ရယ္ ေနေသာ သူေတြက ၀န္ထမ္း အားလံုးကို တစ္တန္းစားတည္း ထား သတ္မွတ္ ေလသလား မသိ၊ ဒါကို ပဲ သာယာၿပီး ဖုန္းႏွင့္ ကလိတိတိ ရိ တိတိ လုပ္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ အေတြ႕ အၾကံဳအရ အထာနပ္ေန တာေၾကာင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္၊ ခပ္မာမာပဲ တုံ႔ျပန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖုန္းယဥ္ ေက်းမႈႏွင့္ ယဥ္ပါးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြ ကို သင္တန္းေပး ရမလုိ ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။

အခုတေလာ ၾကံဳေတြ႕ ေနရတာ ကေတာ့ ရထား လက္မွတ္ခ မရိွသည့္ အတြက္ ရထား အခမဲ့ စီးနင္း ခြင့္ျပဳေပး ပါရန္ လာေရာက္ အကူအညီ ေတာင္းသူ မ်ား ပို၍ပို၍ မ်ားျပား လာျခင္းပင္။ မိသားစုလိုက္ ေရာက္လာသူ၊ တခ်ဳိ႕ ႏွစ္ ေယာက္တြဲ၊ တခ်ဳိ႕ တစ္ေယာက္တည္း။ အားလံုးေသာ သူေတြ၏ မ်က္၀န္း အေရာင္မ်ားက တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္ေန သည္ကိုေတာ့ သတိထား မိေနသည္။
ျဖစ္စဥ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဇာတိ အရပ္မွာ ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့၊ မ၀ေရစာ ျဖစ္ေန သျဖင့္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးသို႔ အရဲစြန္႔ ေရာက္လာ ၾကၿပီး ေဆြမရိွ၊ မ်ဳိး မရိွ၊ ကူညီမည့္သူမဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဇာတိ ေမြးရပ္သုိ႔သာ တပ္ဆုတ္ ျပန္ၾက ရေလၿပီ။ သည္မွာ တင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ံုးခန္းေလး က အ႐ႈံးေတြ တစ္ေပြ႕ တစ္ပုိက္ႏွင့္ ငတ္ မြတ္ဆာ ေလာင္မႈ အေရာင္ အရိပ္တုိ႔ ထင္ဟပ္စြန္းထင္း ေနသူတုိ႔၏ ရိပ္ျမံဳကေလး ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနပါ ေတာ့သည္။

“ဆရာႀကီး ကူညီ ပါဦးဗ်။ ေက်ာက္မဲ အထိ ျပန္ရမွာ။ မေန႔ညေန စာကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ထမင္း မစား ရေသး ဘူးဗ်။ မစားရလည္း ရတယ္ ဗ်။ ရထား စီးဖို႔ ေထာက္ခံ ေပးပါဗ်”
ရွမ္းသံ ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာလာသူ အသက္ ၆၀ ခန္႔ ဦးႀကီးမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ မိတ္ကပ္ မရိွ။

“ဘယ္လုိ ျဖစ္လာတာ လဲဗ်ာ”
“အရင္က စာတုိက္မွာ ျပာတာ လုပ္တယ္ဗ်။ ပိုလွ်ံ ၀န္ထမ္း ေတြျဖဳတ္ ေတာ့ အလုပ္ ျပဳတ္တယ္။ လား႐ႈိးတက္ ကုန္လိုက္ ထမ္းတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အလုပ္ မေကာင္းေတာ့ ေက်ာက္မဲျပန္ ျခံ ခုတ္လိုက္ တယ္ဗ်။ လား႐ႈိးကုန္ထမ္း တုန္းကခင္တဲ့ ကုိေက်ာ္ေအး ရန္ကုန္ လိႈင္သာယာမွာ အလုပ္ေခါင္း ျဖစ္ၿပီး အဆင္ေျပ တယ္လို႔ ကားဆရာ ကိုေစာ ေျပာတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ လာခဲ့တာ ပိုက္ဆံ ၅၀၀၀ ပါတယ္။ ကားခနဲ႔ ကုန္တာပဲ ဗ်။ ကုိေက်ာ္ ေအးလည္း မေတြ႕ဘူး။ ပုိက္ဆံလည္း ကုန္ၿပီ။ ေက်ာက္မဲ ျပန္ ခ်င္တယ္ ခင္ဗ်”

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္မွာ စူးနင့္နင့္ ျဖစ္ ထိခိုက္ ခံစား ေနရေပမဲ့ ဦးႀကီးပံုက ေတာ့ ေလာကဓံရဲ႕ အထု အေထာင္းကို အသား က်ေန ပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီ ရပါမည္။ ဘယ္လို ကူညီ မည္လဲ။ မႏၲေလး အထိ ႐ိုး႐ုိးတန္း လက္မွတ္ခ ၄၆၅၀ က်ပ္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အိတ္စုိက္ မစြန္႔စား ရဲျပန္။ ကုိယ္ပုိင္ရာ၊ ဆုိင္ရာ တြဲထိန္း၊ လက္မွတ္သိမ္း တုိ႔ကုိ ေခၚအပ္ၿပီး ရထားေပၚ တင္ေပးလိုက္ ကာ ေငြတစ္ေထာင္ က်ပ္သာ လမ္းသံုးဖို႔ ေပးလုိက္ ႏုိင္သည္။

“ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ဗ်။ ေက်ာက္မဲ ေရာက္ရင္ ေစ်းမွာ ေမးပါဗ်။ စိုင္းလိတ္ဆုိ လူတုိင္း သိတယ္ဗ်။ ဆရာ့ ကို အျမဲ ေက်းဇူးတင္ ေနမယ္ေနာ”
ကၽြန္ေတာ့္ ကူညီ စြမ္းေဆာင္မႈ ေလးက ပါးပါး လွ်ပ္လွ်ပ္ ေလာက္ေလး ေပမဲ့ ဦးစုိင္းလိတ္၏ ေက်းဇူး စကားေတြက ထုႏွင့္ ထည္ႏွင့္ကို ရိွေလာက္ သည္ဟု ထင္ပါသည္။
ရထား ဥပေဒ အရ လက္မွတ္မဲ့ မပါ ရိွေရးအတြက္ လက္ေအာက္ ၀န္ထမ္း ေတြကို ၫႊန္ၾကား ေနသူ ကၽြန္ေတာ္က ရထား လက္မွတ္မဲ့ တင္ေပး လိုက္ျခင္း အေပၚ လိပ္ျပာသန္႔ ခဲ့ေသာ္လည္း မီးရထား ၀င္ေငြ ၄၆၅၀က်ပ္ ေလ်ာ့နည္းျခင္း အတြက္ အျပစ္ တစ္ခုလုိ ရွိေနပါ လိမ့္မည္။

ေန႔စဥ္ သိန္းေပါင္း မ်ားစြာ၊ သန္းေပါင္း မ်ားစြာ ယုိဖိတ္ ေလလြင့္ ေစခဲ့ေသာ၊ ကုိယ္က်ဳိး ရွာခဲ့ေသာ၊ အတၱ ဗဟုိျပဳ ခဲ့ေသာ သူတုိ႔၏ ကိန္းဂဏန္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာ မ်ားကို ဥေပကၡာ ျပဳႏုိင္ သူတုိ႔သည္ ၀င္ေငြ ၄၆၅၀ က်ပ္ ဆံုး႐ႈံး မႈအေပၚ စာအုပ္ႀကီး အတုိင္း မူေဘာင္ ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ၾက ေလေသာအခါ လက္ မွတ္မဲ့ တင္ေပး လုိက္သူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၿငိစြန္း ရျပန္သည္။

၂။
႐ံုးခန္း၀မွာ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္ လုပ္ ေနေသာ လူငယ္ေလးကို ျမင္လုိက္ရ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာ ၾကဴးႏွစ္၏ ၀တၳဳတုိ အေရး အဖြဲ႕မ်ားတြင္ ေတြ႕ရ တတ္ေသာ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕မ်ဳိးကို သတိရ သြား သည္။ ပုိးဟပ္ျဖဴ ဆုိေသာ အေကာင္ ငယ္ေလးသည္ သည္လူငယ္ႏွင့္ ေတြ႕ လွ်င္ေတာ့ ျဖဴႏုိင္လိမ့္ မည္မထင္။ ေဟာက္ပက္ ေနေသာ မ်က္တြင္းက ေရ တစ္ဖန္ ခြက္ေလာက္ ေလာင္းထည့္လွ်င္ ေတာင္ ရလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ခ်ည့္နဲ႔ေန သည့္ ခါးက လက္ညိႇဳးႏွင့္ ေတာက္လိုက္ ႐ံုျဖင့္ မတ္တတ္ ကေန လဲၿပိဳသြား ေလာက္ ေပမည္။ အဲသည္လို အဖြဲ႕ မ်ဳိးပါပဲ။
“၀င္ခဲ့ပါကြာ ကဲ ေျပာ”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားသံကို သူ ဖတ္ တတ္ဟန္ တူသည္။ ရြံ႕ေၾကာက္ေသာ အမူအရာက အနည္းငယ္ ေျပေလ်ာ့သြား ပံုရသည္။
“ဦးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု အလုပ္ ရမယ္ဆုိလုိ႔ အေမ အုိႀကီးပါ ေခၚၿပီး ရြာက အိမ္၀ုိင္းေလး ၂ သိန္းနဲ႔ ေရာင္း လိုက္လာ ခဲ့တာ။ ေခၚလာတဲ့ သူက သန္လ်င္ဘက္က တဲေလးတစ္ လံုးမွာ ထားခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္သြား ေတာ့ တာပဲ။ အိမ္ေရာင္းလုိ႔ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံ နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ ေတြပါ သူ႔ေနာက္ ပါသြား တယ္။ အလိမ္ခံ ရတာ ပါခင္ဗ်ာ။ ဟုိလူေကၽြး သည္လူေကၽြးနဲ႔ အသက္ ဆက္ခဲ့ ရတာပါ။ အခု ရြာျပန္ ေတာ့မယ္”

ကၽြန္ေတာ္ကား နဂုိဓာတ္ခံ ႏွလံုး သား မာေက်ာသူ မဟုတ္ ေလေတာ့ ႐ံုးခန္း အျပင္ ထြက္ၾကည့္ မိသည္။ ၂ကို ေဇာက္ထိုး လုပ္ထားသည့္ ပံုသဏၭာန္ ျဖစ္ေနသည့္ ခါးကိုင္းကုိင္း အသက္ ၈၀ ခန္႔ အေမ အုိႀကီး၊ ရင္ခြင္ထဲ ရိွ ကေလးကို ႏုိ႔ပိန္ေလး တိုက္ေကၽြးေန သည့္ သားသည္ မိခင္ငယ္။ အားလံုး၏ မ်က္၀န္း မ်ားမွာေတာ့ အားကိုး တႀကီး ဆုိသည့္ ေ၀ါဟာရတုိ႔ ခုိ၀င္လ်က္။

သူတုိ႔ သြားရမည့္ ခရီးစဥ္ကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ ျပည္ဟုိ ဘက္ကမ္း ပန္း ေတာင္းနယ္ ထဲက ရြာကေလးျဖစ္ ေနသည္။ ေန႔ ၁ နာရီ ရထားႏွင့္ လုိက္သြားလွ်င္ ျပည္ကို တိုက္႐ိုက္ ေရာက္မွာ ေပမဲ့ သူတုိ႔ ေရာက္လာခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီခန္႔မို႔ ေရႊတံခါး ဘူတာ ဆင္းၿပီး ခရီးဆက္ရ မည့္ ပုဂံ ရထားသာ ရိွေတာ့သည္။ ၁ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ရ ေသးသည့္ အတြက္-
“ကဲ ေလာေလာဆယ္ ထမင္း သြားစားကြာ။ ဘူတာ အျပင္ထြက္ရင္ ဂံုးတံတားႀကီး ေအာက္မွာ လက္ဖက္ ရည္၊ ထမင္းေၾကာ္တုိ႔ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ ရိွတယ္။ တစ္ခုခု သြားစားၾက။ ရထား ေပၚစားဖုိ႔ ထမင္းေၾကာ္ ၃ ထုပ္နဲ႔ ေရသန္႔ တစ္ဘူး ပါယူသြား။ စားၿပီးရင္ ႐ံုးခန္း ျပန္လာ ခဲ့ေနာ္။ ကဲ သြား သြား ငါ အဲဒီဆုိင္ကို ဖုန္းဆက္ လုိက္မယ္”

အိတ္ကပ္ ထဲက ပမာဏသည္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ဖိုးစာမွ်သာ ရိွသည္မုိ႔ စာရင္းမွတ္၍ ရေသာဆုိင္ ကို ၫႊန္းဆုိ လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
နာရီ၀က္ပင္ မၾကာ သူတုိ႔ မိသားစု ကၽြန္ေတာ့္ ႐ံုးခန္း ျပန္ေရာက္ လာၾက သည္။ ဆုိင္ကို ဖုန္းဆက္ ေမးထားၿပီး သားမို႔ စုစုေပါင္း က်သင့္ေငြ ၄၀၀၀ က်ပ္၊ လက္မွတ္ ၃ ေစာင္က ၆၀၀၀ ဆုိေတာ့ ေငြတစ္ေသာင္း ေတာင္ ဆုိ သည့္ အေတြး ၀င္လာသည္။ စီးဆင္း ေနေသာ ေစတနာ စမ္းေခ်ာင္းေလး ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြား ေလၿပီလား။

႐ံုးလုလင္ေလးကို စာတုိေလးေတြ ေရးေပးၿပီး က်ပ္တိ က်ပ္တည္း ၾကားမွာ ကုိပဲ ဟုိက သည္က တုိး၀င္ လာတတ္ ေသာ ပါဆယ္႐ံု၊ လပ္ဂိတ္၊ လက္မွတ္႐ံု တုိ႔ဆီ အကူအညီ ေတာင္းမိ သြားသည္။
႐ံုးလုလင္ေလး ျပန္ေရာက္လာ ေတာ့ ဒုကၡသည္ မိသားစု ေလးအေပၚ ၀ုိင္း၀န္း ေထာက္ပံ့လ ုိက္ေသာ ျခေသၤ့႐ုပ္ ေလးမ်ား ျဖန္႔ခင္း လုိက္သည့္ အခါ တစ္ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ရွိသည္။ လက္မွတ္ ၃ ေစာင္ဖုိး ႏုတ္လုိက္ လွ်င္ ၆၀၀၀ ပို မည္။ ဂံုးတံတားေအာက္ ကဆုိင္ကို ရွင္း ေပး ရမည္က ၄၀၀၀ က်ပ္။ ေလး ေထာင္ က်ပ္ႀကီး ေတာင္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၄၀၀၀ ကို ႏုတ္ ယူလုိက္ ရမလား။ ႏုတ္ယူလုိက္ရင္ ၂၀၀၀ ေတာ့ က်န္ဦးမ ွာပဲေလ။ ဒါ ေလာက္ ကူညီတာ ကိုပဲ အားရ၀မ္းသာ ေက်နပ္ သြားၾကမွာ မဟုတ္လား။ ဟာ မဟုတ္ေသး ပါဘူး၊ ပုိက္ဆံ လုိက္မစုခင္ အထိ တစ္ခုခု စားဖုိ႔၊ လမ္းစား ဖို႔ေတာင္ ယူသြားဖို႔ စိတ္ေစတနာ ျပတ္ျပတ္ ဆံုး ျဖတ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား၊ ပိုက္ဆံျမင္ ေတာ့ စိတ္ေျပာင္း သြားတာလား။ ေလး ေထာင္တည္း ပါလို႔ ခံယူခဲ့ ၿပီးသား မဟုတ္လား။

ေလးေထာင္ ႀကီးေတာင္၊ ေလး ေထာင္ တည္းပါ။ ႀကီးေတာင္ႏွင့္ တည္း ပါ ၾကား ကၽြန္ေတာ္ အခိုက္ အတန္႔ ဗ်ာ မ်ားသြား သည္ကို ၀န္ခံ ရမွာပဲ ျဖစ္ပါ သည္။

“ေရာ့ ၆၀၀၀ ယူသြား၊ ေရႊတံခါး ဘူတာထိ လက္မွတ္ ၀ယ္ေပးလုိက္။ မွတ္ပံုတင္ ပါမရွိေတာ့ ဘူးဆုိေတာ့ နာမည္နဲ႔ အသက္ကုိပဲ မွတ္ၿပီး ေရာင္းဖုိ႔ စာေရးေတြကို ေျပာ”
႐ံုးလုလင္ေလးကို ၅၀၀ က်ပ္တန္ ၁၂ ရြက္ ထုတ္ေပးၿပီး ပိုေငြ စကၠဴမ်ားကို တူရာတူရာ ေသေသ သပ္သပ္ စီေန လုိက္သည္။

အုိး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ေမွာက္ရွိ မိသားစုေလး၏ မ်က္၀န္း ၃ စံုအၾကည့္ ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲရွိ ၂၀၀ က်ပ္ တန္၊ ၅၀၀ က်ပ္တန္ ေရာရာ ဆီမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ လူငယ္ေလးဆီ အၾကည့္ေရႊ႕ေတာ့ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အၾကည့္ကို ဖတ္လိုက္ ႏုိင္ပါသည္။
“ပုိေငြေတြကို ေပးလုိက္မွာလား ဟင္”ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

၃။
ရထားလက္မွတ္ ၃ ေစာင္ႏွင့္ ေငြ စကၠဴမ်ားကို လူငယ္ေလး လက္ထဲထည့္ ေတာ့ လက္ကေလးမ်ား တုန္ခါေန သည္ကို သတိထား မိသည္။ လက္အုပ္ ခ်ီဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာကို သတိျပဳ မိေသာ ေၾကာင့္ လူရြယ္ေလး ပခံုး ကို အသာညႇစ္ အားေပး လုိက္သည္။ အသားမရွိ၊ ႐ိုးႀကီး ေဂါင္ဂင္ ပါပဲ။
ထုိအခိုက္ မွာေတာ့ ၄၀၀၀ ႀကီး ေတာင္ ဟူေသာ အေတြး၀င္ ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရွက္ႀကီး ရွက္မိ ေနပါ ေတာ့သည္။

ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၁၃)

ျမင့္မုိရ္ ႏွင့္ ပင္လယ္


အေဖ၊ ပါပါး၊ ပီတာ၊ အာပုႀကီး၊ ဖထီး၊ ဖာသာ လို႕ ဖခင္ေတြကို F/Pအသံေတြနဲ႕႔ လူမ်ိဳး ႏိုင္ငံ အသီးသီးက ေခၚၾကပါတယ္။ သည္လိုပါပဲ မိခင္ ေတြကိုလည္းပဲ ေမေမ၊ မာတာ၊ မို႕အို၊ မာမီ၊ မာမား၊ မယ္မယ္၊ မာသာတဲ့ေလ မ အသံေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမင့္မိုရ္ ဆိုတာေပၚလာသလား လို႕ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္
ဖ သို႕မဟုတ္ ပအကၡရာန႕ဲ ျမင့္မားတဲ့၊ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ အရာတစ္ခုရွိရအံုးမွာေပါ့။ ပင္လယ္ လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ မွားမ်ားေနမလား။
သေဘာမတူျဖစ္ေလမလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဖခင္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ အေပၚထားတဲ့
ေမတၲာကို ပင္လယ္နဲ႕ ႏႈိင္းခ်င္တာပဲ ....။
''ျမစ္ႏွစ္မႊာ'' ဆိုတဲ့ ''မိဘေမတ ဝတၲဳမ်ား'' နဲ႕ ''အေဖ''ဆိုတဲ့အေတြးအျမင္စာစု စာအုပ္(၂)အုပ္ မၾကာေသးခင္ကပဲ မေရွးမေႏွာင္း ထြက္လာၾကတယ္။ ျမစ္ႏွစ္မႊာ မွာ ဆရာ၊ ဆရာမ(၃၂)ဦး ပါဝင္ေရးသားၾကၿပီး ဆရာေတြက ဖခင္ေတြအေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြက မိခင္ေတြအေၾကာင္း
ေရးဖြဲ႕ထားတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က မဂၢဇင္းမွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီးသား၊ တခ်ိဳ႕က အသစ္ေတြပါ။ ဝတၲဳတို ေရးဖြဲ႕ေကာင္းတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕လက္ရာေတြျဖစ္တာမို႕ ဖတ္ရမယ့္ စာအုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ (၁၆)၊ ဆရာမ (၁၆)ဖတ္ၿပီး တဲ့ထဲက ဆရာမလဲ့ဝင္းၾကည္(ခ်ိဳ) ရဲ႕ ဂုဏ္ဖြဲ႕သီမမီ ကမၸည္းတင္ရင္ခြင္ကို ေျပာခ်င္တယ္။ မိဘဘြဲ႕ ဝတၲဳမ်ားလို႕ ဆိုထားေပမယ့္ ''ဂုဏ္ဖြဲ႕သီမမီ..''ကို ရသစာတမ္းေလးလို႕ ခံစားမိပါတယ္။ ဧၿပီလထဲက ရက္တစ္ရက္မွာ မိသားစုနဲ႕ ခြဲခြာသြားရတဲ့ မိခင္ကို လြမ္းဆြတ္တသမႈေတြနဲ႕ ဖြဲ႕သီထားပါတယ္။
''အေမႀကီးေရ'' ''အေဖႀကီးေရ'' လို႕ တက္စံုဖြင့္ လက္ကုန္စင္ကာ အတြဲညီခဲ့သည့္ ဘဝေဖာ္ႏွစ္ဦး ေဖးမေခၚထူး၍ မဝေသးခင္ ...''ေမေမေရ'' ''သားေရ'' ''သမီးေရ'' လို႕ ေခၚထူးခ်ိန္ မျပည့္စံုေသးခင္ ေဖေဖ့ေခါင္းက ဆံပင္ျဖဴေတြကို မ်က္မွန္ကေလးတပ္ၿပီး သာသာဖြဖြေလး ေမေမနုတ္ေပးခ်င္ပါေသးလ်က္၊ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့ေကသာမွာ ခေရေမႊးေမႊးေတြ ပန္ေပးခ်င္ေသးသည္ကို သိလ်က္ ေျမးဦးဆံခ် ေျမးမနားသမွာ ေရစက္ခြက္ႀကီးကိုင္လို႕ ေဖေဖႏွင့္ သံၿပိဳင္သာဓုေခၚဆိုခ်င္ေသးလ်က္၊ သားသမီး ေျမးျမစ္ ေတြၾကား ပုဝါစံုခ်လို႕ ေဖေဖ ႏွင့္အတူ ဆင္ႏြဲေပ်ာ္ခ်င္ေသးလ်က္...ဆိုၿပီး အခ်ိန္မတိုင္မီ ထြက္ခြာသြားရွာတဲ့
မိခင္ရဲ႕ ဆႏၵကို ထုတ္ျပသြားပါတယ္။
''ေတးသီအလွဖြဲ႕ မဆံုး၊ ဘြဲ႕ ဂုဏ္ထပ္တင္ ေပးမဆံုးေတြျဖင့္ ေလာကဇာတ္ခံု ဝဲဂယက္တြင္းမွာ ကမၸည္းတင္က်န္ ခ်န္ရစ္ေနသည့္ မိခင္ရင္ေငြ႕က အလံုးစံုေသာ သားသမီးမ်ားအတြက္ ေမွးစက္ေပ်ာ္ ခိုလႈံ ဦးညြတ္ရသည့္ ရင္ခြင္တစ္ခုပါ ေမေမ'' ဆိုၿပီး ရင္ဘတ္ထဲက၊ ႏွလံုးသားထဲက အသံကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
သည္စာအုပ္မွာပဲ ''ရာဇဝင္ကို ျဖတ္သန္းရတဲ့ည'' ဆိုတဲ့ ဆရာပိုင္စိုးေဝရဲ႕ ဝတၲဳကေတာ့ ယခင္ဖတ္ရတုန္းကလည္း ေၾကကြဲစြာ ခံစားရဆဲ၊ အခု ဖတ္ရျပန္ေတာ့လည္း ခံစားမႈေတြ ေလ်ာ့မသြားေစေလာက္ေအာင္ ရသ အျပည့္ေပးနုိင္ဆဲပါပဲ။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ အညာေက်းလက္မွာ ေရာင္စံု သူပုန္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႕ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ ဖခင္အေၾကာင္းပါ။ သူပုန္ေတြက အေဖ့ကို လွည္းေမာင္းခိုင္း၊ အေမက လွည္းေပၚ အတင္းေျပးတက္၊ လွည္းေပၚက လူႏွစ္ဦးက ျပန္တြန္းလႊတ္ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့လွည္း အေသာ့ႏွင့္သြား... နာရီဝက္ေလာက္
အၾကာမွာေတာ့...။ဆရာပိုင္စိုးေဝက ကဗ်ာေမွာ္ေအာင္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ သူ႕ဝတၲဳကို ကဗ်ာနဲ႕ လွလွပပ အနားကြပ္ေပးသြားပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ
သူခိုး ဓားျပေတြ တန္ခိုးျပလို႕ ေကာင္းဆဲ
ေခတ္ႀကီးထဲ လူျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္...
စစ္စနက္မီး အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႕
ေခတ္အပ်က္ႀကီးကို တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တျခားအေမေတြရယ္
အေမေတြ အားလံုး
ကေလးေတြကို ပခံုးေပၚတင္ၿပီး
ေျပးၾကလႊားၾက ပုန္းေအာင္းၾကနဲ႕
တခ်ိဳ႕ သားေသ၊ တခ်ိဳ႕ လင္ဆံုး
စစ္ဆိုတာႀကီးကို
မုန္းခဲ့တယ္ မဟုတ္လား အေမ...
အေမ့ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ ေသနတ္သံေတြၾကား
ေျပးလႊားပုန္းေအာင္း ရြာေတာင္ေစာင္းနဲ႕ ဆူးခ်ဳံထဲ
ညတိုင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္
မဟုတ္လား အေမ...
တစ္ညသား
ပ်ဴေစာထီးဆိုလား ရဲေဘာ္ျဖဴဆိုလား
တံခါးဝကို တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ျမန္ျမန္လုပ္
အခိုင္အခံ့ လွည္းတစ္စီးဆင္
ႏြားျပာညိဳ တစ္ရွဥ့္နဲ႕ အတူ
''လွည္းေမာင္းပို႕'' ဆိုၿပီး
အေဖ့ကို ေခၚသြား
႐ြာအေနာက္ဘက္ ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရ
ေဖေဖေရ...
ေဖေဖေရ...
ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ဘဝ
ရာဇဝင္ကို ျဖတ္သန္းရတဲ့ ညေပါ့။
ဆရာပိုင္စိုးေဝ ႏွလံုးေသြးနဲ႕ ေရးတဲ့ ဝတၲဳပါပဲ။
(၂)
အေဖ ဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္စာစုမ်ားကို ဆရာေအာင္ဇင္မင္းရဲ႕ သားနိဒါန္းသစ္စာေပက ကိုအံ့ဘြယ္ဇင္ စီစဥ္ထုတ္ေဝတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္း(၃)ပါးအပါအဝင္ (၂၃)ဦး ပါဝင္ေရးသားပါတယ္။ သည္စာအုပ္ကေတာ့ ''အေဖ'' သီးသန္႕ပါ။
နိဒါန္းသစ္စာေပက အေမ တစ္အုပ္ထုတ္ခဲ့ၿပီး ယခု ''အေဖ'' ကို ထုတ္ေဝတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဖခင္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အရွိအတိုင္း(အေကာင္း၊ အဆိုး) ေရးတာျဖစ္ေလေတာ့ ရသစံုသြားတယ္လို႕ခံစားရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖခင္မို႕ အေကာင္းေတြကိုသာ ေရးထားတာ မဟုတ္တာကိုက
သည္စာအုပ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈပါ။ ေနာက္ထူးျခားတာက ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ရဲ႕ အေဖပါပဲ။ ''ဖခင္''ဆိုသည့္ ရာထူး ေနရာရွိ ဖခင္ႏွင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို ရက္ရွယ္ ေရးျပသြားပါသည္။
ဖခင္တစ္ေယာက္က သားသမီးမ်ားကို မိသားစု အတြက္ မဟုတ္ဘဲ နိုင္ငံ သားတစ္ဦးအေနျဖင့္ နိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္မ်ားမက္ဖို႕ ခံစားသိေအာင္စြမ္းေဆာင္၊ လွစ္ဟျပခဲ့တာကို ဆရာမ မသီတာက ''ဘခင္ ဟူသည္ ရာထူးႏွင့္ အခန္းက႑ကို တာဝန္ေက်စြာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ထမ္း႐ြက္ခဲ့ေသာ၊ ျမန္မာနိုင္ငံသား စိတ္ဓာတ္ရင့္သန္နိုင္ရန္ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့ေသာ ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ အေဖအား လည္ေကာင္း လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာနိုင္ငံသားဟု ဆိုရဲရန္ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာျပည္အား ေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အားလည္းေကာင္း လိႈက္လိႈက္ခါခါ ေက်းဇူးတင္မိရပါသည္'' လို႕ ေရးျပသြားၿပီး ''အေမမ်ား၊ ဖခင္မ်ား အားလံုး မိမိတို႕၏ အခန္းကဏအား ယခုထက္ ပိုမိုတြင္က်ယ္စြာ
သ႐ုပ္ေဆာင္နိုင္ၾကပါေစ'' ဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုပါ သတိေပးလိုက္သလို ခံစားရပါတယ္။
၁၉၉၆ ကေန ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ထိ (၇)ႏွစ္ေက်ာ္ အင္းစိန္၊ သာယာဝတီ၊ သရက္တို႕ဆီ ေရာက္သြားရတဲ့ ဆရာေအာင္ဇင္မင္း အားလြမ္းတတဲ့ ''အေဖ့ အတြက္" စာစုေလးကို ဆရာ့သမီး မိုးေဒဝါက ေရးပါတယ္။
''အခ်ိန္တန္လို႕ ငွက္ကေလး သူ႕အိမ္သူေရာက္သြားၿပီ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ လယ္ကြင္းျပင္ကေတာ့ ေလစိမ္းေတြၾကားမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္''ဆိုတဲ့ အေဖျပန္လာမဲ့ ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္တတဲ့ သားသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈပါ။ သမီးက အေဖ့ကို၊ အေမက သားကို၊ သမီးကို၊ ဇနီးက ခင္ပြန္းကို၊ ခင္ပြန္းက ဇနီးကို အဲသလုိ ေမွ်ာ္တခဲ့ရတဲ့ ကာလတစ္ခုက ရွိခဲ့ဖူးတာေလ။ ဆရာ မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၊ ဆရာ ညီပုေလး၊ ဆရာေမာင္ဝံသ၊ ဆရာမ မသီတာ၊ ဆရာေတြ...ဆရာမေတြ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြ... အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မိုးေဒဝါရဲ႕ စာစုေလးက အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႕ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
''ျမစ္ႏွစ္မႊာ'' ''အေဖ'' စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လံုးမွာ ရင္ထဲေရာက္တဲ့ စာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အမိ၊ အဖကို ခ်စ္ျမတ္နိုးေသာ သားသမီးမ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ခ်စ္ၾကင္နာေသာ မိဘမ်ား ခံစားဖတ္ၾကည့္ဖို႕ လက္ဆင့္ကမ္း
မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ မိခင္ေတြက ျမင့္မိုရ္ ဆိုရင္ ဖခင္ေတြက ပင္လယ္ပဲေပါ့။

ရဲသွ်မ္း

မိုးေအာက္ေျမ တန္ခိုးေတာက္ေပ ေခတ္ေကာင္း ေရာက္ၿပီေလ



၁၉၄၂
စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဂ်ပန္ ၀င္ေတာ့မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အေဖ အမ်ဳိးေတြ ရွိတဲ့ ေ၀ါကုိ ေမြးရပ္ေျမ ေနာင္ပတၱရာ ကေန ေျပာင္းခဲ့ ၾကရတယ္။ ေနာင္ပတၱရာက ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာပဲ။ ပဲခူးနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ပဲခူး-ေမာ္လၿမိဳင္ ရထားလမ္းမွာ ရွိတယ္။ ပဲခူးက အထြက္ ကလိဘူတာ ၿပီးရင္ ေနာင္ပတၱရာပဲ။
အေဖ၊ အေမ၊ အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ေရႊ၊ အစ္ကိုေလး ကိုေအာင္ေဖ၊ အဘြားနဲ႔ ညီမေလး မက်င္ပု အားလံုး ၆ ေယာက္။ အင္း...အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ေရႊက ၈ တန္း၊ ကိုေအာင္ေဖက ၆ တန္း၊ အဘြားက ၄ တန္း၊ ညီမေလး က ၂ တန္း။ အဘြားက ၁၂ ႏွစ္ သမီးေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ။ ၁၂ ႏွစ္သမီး ၄ တန္းပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး မင္း မရယ္ နဲ႔ေလ။ အဲသည္ ေခတ္ေတြတုန္းက မိန္းကေလး ေက်ာင္းေနရတာပဲ ဟုတ္လွၿပီ။ ဒါေတာင္ ျမစ္က်ဳိးက ဆရာႀကီး ဦးဘေသာင္းတို႔မွာ သားသမီး မရွိလို႔ အဘြားကို ခ်စ္လို႔ ေခၚထားရာက ေက်ာင္းေန ျဖစ္တာ။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔နဲ႔ ေနလို႔ကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ေခ်ာက္ ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေခါက္ဆြဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၀င္ကူေနရမွာေလ။

ဆရာႀကီး ဦးဘေသာင္းဆီမွာ ေနေတာ့ ဆရာ ႀကီးက စာဖတ္ဖုိ႔ အျမဲတိုက္တြန္းတယ္။ ဆရာႀကီးဆီမွာ နဂါးနီ စာအုပ္သင္းက ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ ဖတ္ ထားတာေတြ ေျပာျပတဲ့ အျပင္ ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ခိုင္းတာဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီ။ ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ ေျမာက္ဖို႔ရာမွာ နဂါးနီစာအုပ္ အသင္းႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးသိပ္မ်ားတယ္။ သခင္ေလးေမာင္ ေရးတဲ့ အလုပ္သမားနဲ႔ လယ္ သမားမ်ားသာ တိုင္းျပည္၏ သခင္တို႔၊ ေမာင္စိုးရဲ႕ ေရနံေျမအေရးေတာ္ပံု၊ ဦးသန္႕(ပန္းတေနာ္)ေရးတဲ့ လက္၀ဲ ဂိုဏ္းမ်ား၏ ၀ါဒ၊ ေမာင္ႏုရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဘံုသမား တို႔ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဟုတ္ တယ္ ဟုတ္တယ္။ ဦးသန္႔ (ပန္းတေနာ္)ဆိုတာ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ လုပ္သြားတဲ့၊ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုး ေလးစားတဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ ေဆာင္ေပါ့။ ေမာင္ႏုက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုေလ။ စာေရးတာ သိပ္ေကာင္း တယ္ကြဲ႕။

စေန နဂါးနီဂ်ာနယ္မွတ္တယ္...၀ါဒဋီကာေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ ေရးတာေလ။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ စြဲေနတာ အခုခ်ိန္ထိပဲ။ သားသမီးေတြကိုလည္း သတိရတိုင္း ေျပာ ျပဖူးတယ္။ မင္းလည္း မွတ္သြားဦး။ လူတန္းေစ့ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ေခါင္းစဥ္မွာ ဘာေရးလဲဆိုေတာ့ “သင့္မွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရွိလွ်င္ တစ္ေကာင္ အား သင့္အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြ သို႔ေပးပါ” တဲ့။ ေလာကနိဗၺာန္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒက်ေတာ့ “သင့္မွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရွိလွ်င္ ႏွစ္ ေကာင္စလံုး အစိုးရသို႔ ေပး အပ္လိုက္ပါ။ အစိုးရက သင့္ ကို ႏို႔အနည္းငယ္ေပးလိမ့္မည္”တဲ့။ နာဇီဟစ္တလာ ၀ါဒကေတာ့ အေတာ္ဆိုးသကဲြ႕။ “သင့္မွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရွိလွ်င္ အစိုးရက သင့္ကို ပစ္ သတ္ၿပီး သင့္ႏြားမ်ားကို သိမ္းသြားမည္”တဲ့ေလ။

နဂါးနီေၾကာင့္ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္၊ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္၊ ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ တစ္မ်ဳိးသားလံုး ရခဲ့တယ္။  ေတာ္လွန္ေရးတိုင္းမွာ စာေပ ေက်းဇူးႀကီးတယ္ေနာ္။ အဲဒါ ျမဲျမဲမွတ္။ ေ၀ါေရာက္ၿပီး မၾကာပါ ဘူးကြယ္။ စစ္က ျဖစ္ၿပီ။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္လို႔ ေခၚတဲ့ တိုက္ေလ ယာဥ္မည္းမည္းႀကီးေတြက  စက္ေသနတ္နဲ႔ တရစပ္ပစ္၊ ဗံုးေတြၾကဲနဲ႔ ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲ ၀င္ခို ရေတာ့တာေပါ့။ အေမက အဘြားတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို အိတ္႐ံႈ႕ေလးေတြ ခ်ဳပ္ေပး ၿပီး ထမင္းေျခာက္ေတြထည့္၊ လည္ပင္းဆြဲ ေပးထားတယ္။  ႐ႈံ႕အိတ္ေလးကို ကိုယ္နဲ႔ မကြာ ထားရတာေလ။ ဘယ္မွာ ထမင္းခ်က္စားႏိုင္မွာတုံး။ ဗံုးခိုက်င္းထဲ ေနရတာဆုိေတာ့ ထမင္းေျခာက္၀ါး၊ ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ်၊ သည္လိုပဲ အသက္ ဆက္ခဲ့ရတာေလ။ တစ္ရက္ ဗံုးခို က်င္းထဲခိုတုန္း မီးက်ည္ ေတြ ဗံုးေတြၾကဲေတာ့ အေဖ့ အစ္မ အဘြားတို႔ အေဒၚအိမ္ႀကီးလည္း မီးေလာင္ပါေရာ။ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ေတြ မရွိေတာ့ တဲ့အခ်ိန္၊ ဗံုးခိုက်င္းထဲက ထြက္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ တဲထိုးၿပီးေနခဲ့ရ တယ္။

ေဆး၀ါး မရွိတဲ့ ကာလႀကီး ဆိုေတာ့ အေဖလည္း ဒူလာေရာဂါ မကုလိုက္ရဘဲ ဆံုးေရာ။ ေဆးၿမီးတိုေတြေပါ့ကြယ္။ ဟိုအရြက္ ျပဳတ္ေသာက္၊ ဒီအရြက္ က်ဳိေသာက္၊ ငါးရွဥ့္ဟင္းခ်က္ စားေလာက္နဲ႔ ၿပီးရတာကိုး။ အေဖ ဆံုးေတာ့ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လည္း စက္ဘီးကယ္ ရီသမားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အခုေခတ္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ သမားေတြလိုေပါ့။ အစ္ကို ႀကီးနဲ႔ အစ္ကိုေလး ေတာ္ ေတာ္ပင္ပန္းရွာပါတယ္။ အဘြားနဲ႔ ညီမေလး မက်င္ပုလည္း ေဆးလိပ္လိပ္တတ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ၀င္ေငြရေနၿပီ။ အစ္ကိုႀကီးကို ေအာင္ေရႊ အာရွလူငယ္ အဖြဲ႕ထဲ၀င္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ပါ ပါလာၿပီး အဘြားတို႔အိမ္မွာ ေနၾကတယ္။ အစ္ကိုႀကီးတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သေဘာ တရားေတြ နားရည္၀ ၾကားရ ဖန္မ်ားေတာ့ အဘြားလည္း စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြၿပီး  ရဲေမ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၀င္ ရဲေမေပါ့။

ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဆန္လုပြဲတို႔၊ အာဏာပိုင္႐ံုးေတြ ၀ိုင္းတဲ့တိုက္ပြဲတို႔၊ အခြန္မေပးေရး တိုက္ပြဲတို႔၊ ေျမပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ေျမေတြေပၚ  တဲအိမ္ေတြ ၀င္ေဆာက္တဲ့ တိုက္ပြဲတို႔ေလ။ မွတ္မိေသး တယ္။ ေ၀ါက ျမဂိုဏ္းဆန္စက္မွာ ဆန္၀င္လုေတာ့ ရဲ ေတြက တုတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္တာ။ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်၊ တခ်ဳိ႕လည္း ပဲခူးအခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္။ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲ ေကာင္းပဲ။ ဘယ္ေျပာေကာင္း မလဲ ထိပ္ဆံုးကကို ပါတာ။ ပဲခူးဖဆပလ ဥကၠ႒ ဘူးသီး အဲ အဲ သူ႔နာမည္ရင္း ရွိတယ္။ ဘာတဲ့ ေၾသာ္ မွတ္မိၿပီ ဦးသာဒင္တဲ့။ အတြင္းေရးမွဴး က ကိုစိန္ေမာင္။ အဘြားတို႔နဲ႔ ညိႇႏိႈင္းၾကတာ အဆင္မေျပ ဘူး။  ေနာက္ေတာ့ ဖဆပလ ဥကၠ႒ႀကီးက ေခၚေတြ႕ေတာ့ တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ဖဆပလ ဥကၠ႒က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပါ့ ကြဲ႕။ မင္းကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပါဆုိမွ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။ တို႔ တစ္မ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္လိမ့္မတုံး။ ဒါနဲ႔ ဦးႀကီးျမင့္ ဦးေဆာင္ၿပီး ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ဆီ သြားၾကတယ္။ ဟုတ္ တယ္ အခုျပတိုက္လုပ္ထားတဲ့ နတ္ေမာက္ လမ္းသြယ္ထဲက အိမ္ေပါ့။

အဘြားတို႔ အမ်ဳိးသမီး အေယာက္ ၂၀ က ဘဲဥပံုစား ပြဲႀကီးရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ   ၁၀ ေယာက္စီခြဲ ထိုင္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စားပြဲထိပ္မွာ ထိုင္တယ္။ အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီခြဲေလာက္ရွိမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မီးခိုးေရာင္ ဖလန္နယ္ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးနဲ႔ လည္ ပင္းမွာ မာဖလာပတ္ထားတယ္။ အက်ႌကိုေတာ့ လက္ ေခါက္ထားတယ္။ စားပြဲကို လက္သီးနဲ႔ ထုထုၿပီးေတာ့ ေဒါပြေနေတာ့တာ။ ေ၀ါမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အၾကမ္းမႈကိစၥကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သိပ္စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ အၾကမ္းဖက္တာ၊ လုတာ၊ ခိုး၀ွက္တာ၊ ဗိုလ္က်စိုးမိုးတာကို တုိ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အရမ္း မုန္းတယ္။ အဘြားတို႔က ငယ္ ရြယ္သူဆိုေတာ့ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈမရွိဘူး။ တက္ႂကြၿပီး ေရွ႕ကလုပ္သမွ် လိုက္လုပ္ေတာ့တာ။ တကယ့္ကို မေၾကာက္မရြံ႕။ မွန္၏ မွား ၏၊ ျဖစ္သင့္မျဖစ္သင့္ မစဥ္း  စား မဆင္ျခင္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။

“အေခ်ာင္သမားေတြနဲ႔  ကြဲအက္ေရး၊ ခြဲထြက္ေရးဟာ လီနင္ရဲ႕လမ္းစဥ္ျဖစ္တယ္”လို႕ သခင္စိုးက ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္ ေလ။ သခင္စိုးက အလံနီ၊ အဘြားတို႔က ဗမာျပည္ကြန္ ျမဴနစ္။ သခင္သန္းထြန္းပါတီ ေပါ့။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ ၀ါရီမွာ ကြန္ျမဴနစ္ႏွစ္ျခမ္းကြဲ တယ္။

၁၉၄၈
၁၉၄၇၊ ဇူလိုင္ ၁၉ မိုး ဖြဲဖြဲေတြၾကားမွာ တစ္ျပည္လံုး သည္းအူျပတ္မတတ္ ေၾက ကြဲသြားၾကၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပါ အ၀င္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစေတြရဲ႕စက္ ေသနတ္ေအာက္မွာ အသက္  စေတးခဲ့ရၿပီ။ ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါ ရီမွာ အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ ေရးေပးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းကေတာ့ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲ  ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနတာ။ လြတ္ လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။  ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီက ပ်ဥ္းမနား ကြန္ဂရက္ လုပ္တယ္။ သူ႔အရင္က ျဖဴး ကြန္ဂရက္။ ပ်ဥ္းမနား ညီလာခံက သိပ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ ေ၀ါက ၂၀၀ ေက်ာ္ တက္ ၾကတာ။ ေျခလ်င္သြားခဲ့တာ ေလ။ လမ္းမွာ သံုး၊ ေလးည အိပ္ရတယ္။

ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြမွာ တည္းၾက၊ ခိုၾကတာေပါ့။ လမ္းခရီးရြာ ေတြက ထမင္းထုပ္ေတြ ေ၀ တယ္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြက်ေတာ့ ၾကံရည္၊ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ တိုက္၊ မုန္႔၊ ၾကံသကာေတြ ေကၽြးနဲ႔ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဘြားတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ အတက္ႂကြဆံုးလို႔ ဆိုရေလာက္တယ္။ အေမနဲ႔ ညီမေလးပဲ က်န္တာ။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က ပါတီအလံကိုင္၊ အဘြား တို႔က လက္သီးလက္ေမာင္း တန္း ေႂကြးေၾကာ္ခ်ီတက္ တာပဲ။ ေနမေကာင္းတဲ့သူ ေတြကိုကုန္ကားႀကီးေတြနဲ႔တင္ ေခၚသြားၾကတာ။ အဘြား ကေတာ့ မာသလား မေမးနဲ႔။ ပ်ဥ္းမနား ေဘာလံုးကြင္းထဲ အေရာက္ ေျခနာတာလည္း မရွိ။ ေခါင္းကိုက္တာလည္း မရွိ။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ။

ပ်ဥ္းမနား ကြန္ဂရက္မွာ  သခင္သန္းထြန္း တရားေဟာတယ္။ ညပိုင္းမွာ ဗီယက္နမ္ စစ္ ႐ုပ္ရွင္ျပတယ္။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ႐ိုက္ထားတာ။ ဇာတ္လမ္း႐ုပ္ရွင္ မဟုတ္ဘူး။ စစ္အနိ႒ာ႐ံုေပါ့ ကြယ္။

ကြန္ဂရက္ၿပီးေတာ့ ရထားစီးၿပီး ျပန္လာၾကတာ။ မီးေသြးေခါင္း စက္ေခါင္းနဲ႔ ဆြဲတဲ့ေက်ာက္ရထားေလ။ ေက်ာက္တင္တဲ့ တြဲပက္လက္ ေပၚမွာ တေပ်ာ္တပါးႀကီး။ ပါတီ၀ါဒ သီခ်င္းေတြ သံ ၿပိဳင္သီဆိုၾကတာ။ မွတ္မိတာ ေပါ့။ ဆိုျပရဦးမယ္။ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီးဆိုေတာ့ အသံေတြက တုန္ေနမွာကြဲ႕။ စာသားေတြက မေမ့ဘူး။ ႏွ လံုးသားထဲ စြဲနစ္ေနတာဆို ေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ မ်ားျပားလို႔ရယ္ သူပုန္ထတယ္။ ပ်ဥ္းမနား နတ္ေမာက္ အေရးကိုကြယ္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေထာက္ခံေစဖြယ္။ သူပုန္ ဘာေၾကာင့္ ထရတယ္။ ဖိႏွိပ္ခဲ့တယ္။ လယ္မဲ့ယာမဲ့၊ ပစၥည္းမဲ့ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္လို႔သာ သူပုန္ထတယ္။ ရာဇ၀င္ေမွ်ာ္ေတြး ေသြးနဲ႔ ေရးရမယ္။ လယ္သမား သူပုန္ ေအာင္ျမင္ဖို႔မေႏွး အာဏာေတြ သိမ္းရမယ္ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္ဖို႔အေရး တကယ္ပင္ သူပုန္ထလို႔ ေသြးေျမက်ေအာင္ တိုက္ရျပန္တယ္။ ခ်ီးက်ဴးတယ္၊ ဦးညြတ္တယ္။ လယ္ေ၀းသူပုန္ႀကီး ႀကီးမားလာေစဖြယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ ညႇဥ္းပန္းမႈေၾကာင့္ လူေမြးလူေတာင္ မေျပာင္တယ္ ဆင္းရဲတြင္း နက္ပါလို႔ သူပုန္မီးကို ေမႊးရတယ္ တိုက္မယ္ တိုက္မယ္ ခိုက္မယ္ ခိုက္မယ္ နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ျပဳတ္ေအာင္ ဒို႔တိုက္မယ္။ လယ္သမားသူပုန္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မေႏွး......................... ႀကီးမားလာေစဖြယ္။

မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔ ညီလာခံၿပီးတယ္။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ၾကာ မတ္ ၂၈ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေတာခို ေတာ့တာပဲ။

အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ ေရႊ၊ အစ္ကိုေလး ကိုေအာင္ေဖနဲ႔ အဘြားတို႔ေမာင္ႏွမ သံုး ေယာက္ ေတာခိုခဲ့ၾကတယ္။ အေမနဲ႔ ညီမေလး မက်င္ပုတို႔က ေဆြမ်ဳိးေတြၾကား က်န္ရစ္ရွာတယ္။ ေတာထဲ သံုး၊ ေလးလေလာက္ ၾကာေတာ့ အေမနဲ႔ ညီမေလးတို႔ အတြက္ စိတ္ပူရၿပီ။ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ကာလႀကီးကိုေတာ့ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ပ်ဴေစာထီးေတြ ေသာင္းက်န္း၊ ဓားျပတိုက္၊ လူသတ္၊ ျပန္ေပးဆြဲ တာေတြ ၾကားရၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ အေမနဲ႔ ညီမေလးကို စိတ္မခ် ျဖစ္ၿပီး ေတာထဲ ေခၚလာ လိုက္တယ္။ မိသားစုေတြ ခြဲ ခြာရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းမလဲ။ အခုေတာ့ တစ္မိသားစုလံုး ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။

အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ ေရႊက ပဲခူး႐ိုးမဘက္၊ အစ္ကိုေလး ကိုေအာင္ေဖက ေျပာက္ က်ားတပ္ထဲ ပါသြားတယ္။ အဘြားတို႔ မိန္းမသားေတြက ေညာင္ခါးရွည္မွာ ရွိတဲ့ ပါတီ ႐ံုးမွာ ထိုင္တယ္။ ေညာင္ခါး ရွည္ဆိုတာ ပဲခူး႐ိုးမထဲမွာပဲေလ။ ပါတီက ပဲခူး႐ိုးမကို ေျခကုပ္ယူထားတာ။ အဲ သည္မွာ ဇာတ္လမ္းစတာပဲ။ ဟင္း...ဟင္း...မင္း ဒါ ေမးခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ငါ သိပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ကိုတင္ေမာင္တဲ့။ ဌာနခ်ဳပ္က ေန ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္အတြက္ ပညာ က်န္းမာေရးမွဴး တာ၀န္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တာ။ ေညာင္ခါး ရွည္႐ံုးမွာ အေျချပဳတာေပါ့။ အသက္ ၃၀ မျပည့္ေလာက္ ေသးဘူး။ အဘြားထက္ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးမယ္။ ကို တင္ေမာင္က ေတာခိုႏိုင္ငံေရး သမားေပမဲ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္၊ အႏု ပညာသမားကြဲ႕။ ေတာခိုသူ ေဌးသားဆုိေတာ့ အက်ႌေရႊ ၾကယ္သီးနဲ႔ ပတ္ကားေဖာင္ တိန္နဲ႔။ ျမင္ခါစ ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္း တယ္။ လက္သီး၊ လက္ ေမာင္းတန္း ေဒါင္းတင္၊ ေမာင္းတင္ အဘြားတုိ႔နဲ႔ တ ျခားစီပဲ။ သူက အားရင္ သူ႔ လက္စြဲေတာ္ မယ္ဒလင္ေလး တီးေနေတာ့တာ။ တစ္ခါတစ္ ရံ ဘာဂ်ာေလး မႈတ္တယ္။ သူ႔ဂီတအႏုပညာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ အားလံုးနဲ႔ တည့္ တယ္။ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သူ႔ကို ခ်စ္ၾကတယ္။

သူ ခဏခဏ ဆိုတဲ့သီခ်င္းက-
ျမတ္ႏိုးသူရယ္
ခ်စ္မိုးေစြခဲ့တယ္
ဘံုႀကိဳးျပတ္တဲ့
ေဒ၀ီနတ္မ်ဳိးႏြယ္
မသိဘူး။ ကိုယ့္ကိုရည္ ရြယ္ၿပီး ဆိုေနတယ္လို႔ မထင္ ဘူး။ အဲသည္ေလာက္ အ တာ။ ရွိေသးတယ္။ ဂီတာ စိမ္းေမာင္ သီခ်င္း ေမာင့္ သက္လွယ္ေလ ဆရာေရႊတိုင္ၫြန္႔ ေရးတဲ့သီခ်င္း ခုထိ ေခတ္စားပါတယ္ကြယ္။

စိတ္ထဲ၀ယ္
ႀကိတ္ခဲေျဖမရတယ္
ေလာကီလူ႔ဘံု
ကာမကိေလသာက
ေႏွာင္ႀကိဳးသြယ္
ခ်စ္သက္လွယ္
အေၾကာင္းဆံုျပန္လို႔
ေပါင္းေဖာ္ရန္ဖို႔ကြယ္
အခ်စ္ဦးေပမို႔
ေမ့ဘူးခင္ရယ္
ေမ့ဘူးခင္ရယ္
ဒါလည္း မရိပ္မိေသး ဘူး။ ေနာက္မွ ရဲေမအခ်င္း ခ်င္း သတိေပး၊ လက္တို႔ ေတာ့မွ သတိထားမိၿပီး ရင္ ခုန္ေတာ့တာ။

ခင္စရာ၊ မင္စရာ
႐ူပါ႐ံုေခ်ာသူသက္လ်ာ
ၾကင္နာစြာ
ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ
ခ်စ္မိတာ၊ ႀကိဳက္မိတာ
ေစတနာေ၀ျဖာ၊
ခင္သူဇာ ပ်ဳိမ်က္ႏွာ
အသည္းထဲစြဲတာ
ထာ၀စဥ္သာ ခင္တာ၊
ေဂၚသဇင္ပန္း ရႊင္လန္း
နန္းဥယ်ာဥ္မွာ
ခ်ဴခ်င္ေသာ္လည္း
စိတ္ထဲ ရဲေသြးမ၀င္ပါ
ခင္ႏွမသက္လ်ာ
သနားၾကင္နာ
ခြင့္ေပးဖို႔ရာ
ေတာင္းပန္ရတာ
အဲသည္သီခ်င္းေလး ဆိုေတာ့
ခ်စ္ေမတၱာၿဖိဳးႂကြကာ
မိုးက်မယ္လွသူဇာ
ၾကည္ႏူးစြာ
ဖူးစာဖက္နဲ႔
အေၾကာင္းဆက္
ႏိုင္ေအာင္သာ
အို ေဒ၀ါသိၾကား
မစပါ
ဆိုတဲ့အ ပိုဒ္ကို လိုက္ဆို မိတယ္။ ဆရာ ေရႊျပည္ေအး  ေရးၿပီး ေမာင္တင္ေမာင္ဆို တာ။ ဘရဏီ တဲ့။ သိပ္ ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္း။ အဆို ေတာ္ ေမာင္တင္ေမာင္နဲ႔ ကို တင္ေမာင္ ေရာမသြားနဲ႔ဦး။ သတ္သတ္စီ။ ႐ႈပ္သြားဦး မကြဲ႕။

လူပဲေလ။ ႏွလံုးသား ရွိ တာေပါ့။ ေတာထဲမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ ယံုၾကည္ရာ လုပ္ ေနၾကတာဆိုေပမဲ့ ရင္ခုန္စရာ ရွိ ခုန္တာပဲကြဲ႕။ ႏွလံုးသား ကိုေတာ့ ညာလို႔မွ မရတာ။ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့ လူ ႀကီးေတြ အသိေပးၿပီး လက္ ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ လူႀကီး ေတြက ေခၚေမးတာေပါ့။ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔လား။  စိတ္သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္ လို႔လား။ အႏိုင္က်င့္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ လက္ခံရတာ လား။ အကုန္စံုေအာင္ကို ေမး ေတာ့တာ။ အံမယ္ အဲဒီတုန္း က ၃ စံုတြဲကြဲ႕။

ေတာထဲဆိုေတာ့ မ႑ပ္ ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဘယ္ဟုတ္ မလဲ။ ေညာင္ခါးရွည္ စာ သင္ေက်ာင္းမွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ တယ္။ ရွပ္အက်ႌ၊ ထဘီဖ်င္ ၾကမ္းနဲ႔ သနပ္ခါးမႈန္ေအာင္ လိမ္းၿပီး ေတာပန္းေလးပန္ ႐ိႈးထုတ္ရတာေပါ့။ လွလိုက္ တာလို႔ ေျပာတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ မ်က္၀န္းမွာ အရည္လဲ့ေန တယ္ကြဲ႕။ ခ်စ္ရည္ရႊန္းတဲ့ မ်က္၀န္းျပာျပာ ဆိုတဲ့ သီ ခ်င္းကိုသာ သတိရလိုက္ ေတာ့။ ကိုတင္ေမာင္က လည္း ေဘာင္းဘီနဲ႔ကုတ္နဲ႔ဆို ေတာ့ အေတာ္ခ့ံတာ။ ခံ့ေခ်ာ ဟုတ္တယ္။ ခံ့ေခ်ာ။ အံမယ္ မင္းက ရယ္တယ္။ ေဟာဒီ ဓာတ္ပံုၾကည့္ ေတြ႕လား၊ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာတယ္ဆုိ တာ။ ေကၽြးတာကေတာ့ ေကာ္ဖီ၊ ေပါင္မုန္႔၊ မုန္႔ကၽြတ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ လက္ဖြဲ႕ရယ္ လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြျဖစ္တဲ့ စာ အုပ္တို႔၊ ပ၀ါပိုင္းတို႔၊  ေဖာင္ တိန္တို႔ ဒီေလာက္ပါပဲ။

မဂၤလာဦးညမွာ ကိုတင္ ေမာင္က ေမ့ပါႏိုင္ သီခ်င္း ေလးကို မယ္ဒလင္ေလး တီး ၿပီးဆိုျပတာ ရင္ထဲကို စြဲေန ေတာ့တာ။
ပါရမီကံ ရင့္သန္တယ္ ႏြဲ႕မူဟန္
လွဂုဏ္ႂကြယ္တဲ့သူရယ္ ဘယ္လိုေရွးေၾကာင္းကံ
ဆုပန္လာတယ္
ျမင္သူတိုင္းလို
ႏွစ္လိုခ်စ္ၾကည္ညိဳဖြယ္
မ်က္စိထဲက
ထြက္ပါဘူး
လွမွဴးေကသြယ္
စြဲမိပါတယ္
တဲ့။ သတိရတယ္ ကြယ္။
၁၉၄၉
ခ်စ္စ၊ ၾကင္နာစ၊ အနာဂတ္တူ၊ ရည္မွန္းခ်က္တူ၊ ဘ၀တူတဲ့ ေပ်ာ္စရာဘ၀ ေလးဟာ ၆ လေလာက္မွာပဲ ေက်ပ်က္သြားခဲ့တယ္။ ကိုတင္ေမာင္ အဖမ္းခံရတာ ေလ။ အစိုးရတပ္ေတြ ရြာေတြ၀ိုင္း၊ စစ္ဆင္ေရးေတြ လုပ္တာမွာ ကိုတင္ေမာင္ သတင္းေပး၊ လက္ေထာက္ခ်တာပါ ဆိုၿပီး မတရားစြပ္စြဲ အဖမ္းခံရတာ။ ကိုတင္ေမာင္က ေ၀ါသူေဌးဦးစိန္၀င္းရဲ႕ တူေတာ္တယ္။ ဦးစိန္၀င္းက ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး။ ဆာဘြဲ႕ရတာေနာ္။ ရြာကို၀ိုင္းတဲ့ ဗိုလ္ျမင့္ေဆြကလည္း သူ ဆာဂ်င္ဘ၀ကတည္းက ကို တင္ေမာင္နဲ႔ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရး အတူလုပ္ရင္း တစ္အိပ္ရာတည္း အတူအိပ္၊ တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစား တစ္ ေယာက္ ယူ၀တ္ေလာက္ေအာင္ ရင္းႏွီးခဲ့တာဆိုေတာ့ သံသယျဖစ္စရာေတြေပါ့။

ပါတီက စပိုင္၊ မုဒိမ္း၊ ကၽြဲခိုး၊ ႏြားခိုးဆိုလို႔ကေတာ့ ေသဒဏ္ပဲ။ ေသဒဏ္က လည္း အခ်ိန္ဆိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သစ္ပင္မွာ ႀကိဳး တုပ္ၿပီး ရဲေမေတြက ၀ါးခၽြန္ နဲ႔ ထိုး၊ အျပတ္ရွင္းတာ။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း ေ၀ါတစ္နယ္ လံုး ရာဇ၀တ္မႈ မရွိသ ေလာက္ရွားတယ္။ အိမ္ေတြ တံခါး၊ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ ထားလို႔ရတယ္။ အမႈစစ္လို႔ ေသခ်ာရင္ ကိုတင္ေမာင္ လည္း အသတ္ခံရမွာပဲ။ အဘြားက ယံုတယ္။ ကိုတင္ ေမာင္မွာ ဒါမ်ဳိးစိတ္ဓာတ္ မရွိဘူး။ စပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ ပါတီရန္ပံုေငြအတြက္ သူ႔ဦးေလး ဦးစိန္၀င္း တိုက္မွာ ျမႇဳပ္ထားတဲ့ စိန္၊ ေရႊေတြ ထားရာ ေနရာေတာင္ ျပေပး ခဲ့တဲ့သူပါကြယ္။ ေနာင္သည္ သတင္းျပန္ေပါက္ၾကားသြား မွာ စိုးရိမ္ၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ခ်င္တာမ်ားလား လို႔ေတာင္ ထင္ မိတယ္။ သည္ေတာ့ အဘြား ဆံုးျဖတ္တယ္။ ကိုတင္ေမာင္ ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကုလား ေခ်ာင္းကို လိုက္မယ္ေပါ့။ ဆံုးျဖတ္တဲ့အတိုင္း စီစဥ္ လိုက္တယ္။

ေညာင္ခါးရွည္မွာရွိတဲ့ ဦးေလး ဘိုးခြန္ေထာကို လွည္းဆင္ခိုင္းၿပီး သြားၾက တာ။ အဲ ရွက္စရာ...ကြယ္၊ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒါ သဘာ၀တရားႀကီးပဲဟာ။ အဘြား ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီကြဲ႕။ ျမန္လွခ်ည့္လားလို႔ မင္းက ေမးခ်င္ပံု ဟုတ္တယ္မဟုတ္ လား။ သည္ကာလေတြ ခု ေခတ္ေတြလို အကာအကြယ္ ေတြ၊ ေဆးေတြ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ရွိလည္း သံုး ေလ့သံုးထ မရွိေပါင္။ ၿမိဳ႕ေပၚ ေတာင္ ဒါမ်ဳိး မရွိသေလာက္ ေသးဘူး ထင္တယ္။ အဲ သည္ ကိုယ္၀န္က ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ။ နတ္ေရ ကန္ဆိုတဲ့ ရြာေရာက္ေတာ့ မိုး ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ လယ္ကြင္းစပ္ အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာ တစ္ည၀င္ တည္းေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မို႔ အိမ္ထဲ အ၀င္မခံဘူး။ ဘိုး ခြန္ေထာကိုပဲ အ၀င္ခံတယ္။ ဘာအယူေတြလည္း မသိပါ ဘူးကြယ္။ မိုးက စုံးစံုး ခ်ဳပ္ၿပီဆိုေတာ့ ေကာက္႐ိုးပံု ေဘး ႏြားစားခြက္နားမွာ တစ္ ညလံုး ေနခဲ့ရတယ္။ ျဖဳတ္ ကိုက္၊ ျခင္ကိုက္၊ ကိုတင္ ေမာင္အတြက္ စိတ္ပူ၊ ဘယ္ လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ စိတ္ ေစာၿပီး အ႐ုဏ္မျမင္ရေသး ဘူး။ ဘိုးခြန္ေထာကို အတင္း ေအာ္ႏႈိးၿပီး လွည္းက ထြက္ ခဲ့တာ။ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း လမ္းေပ်ာက္ပါေလေရာ။ ႏြားေတြကလည္း လန္႔ၿပီး ဟိုဆြဲ၊ ဒီဆြဲနဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္း ယံုခ်င္မွယံု မွင္စာလို႔ ထင္တာပဲ။ ႏြားေပါက္စေလး ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ လိုက္ေႏွာင့္ေနတာ။ စုန္းမီး ေတြလည္း တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး တက္လာလိုက္တာ ေလး၊ ငါးလံုးေတာ့ ရွိမယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ဘိုးခြန္ေထာလည္း လွည္းေပၚက ဆင္းၿပီး ပတ္ ပတ္လည္ကို ေသးလွည့္ပန္း ေတာ့မွ ႏြားေတြလည္း ၿငိမ္ ကုန္ေတာ့တာ။

အ႐ုဏ္ေလး နည္းနည္း တက္လာေတာ့မွ မီးေရာင္ ပ်ပ်နဲ႔ တဲကေလးျမင္ၿပီး “ကု လားေခ်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔ ပါ။ ဘယ္လိုသြားရပါသလဲ” ေအာ္ေမးေတာ့ ဟိုကေျဖတာ နဲ႔ ကိုယ္လာတဲ့ လမ္းက တလြဲ။ ဒါနဲ႔ အေရွ႕ဘက္ လွည္းျပန္လွည့္၊ ယာကြက္ ၆ ကြက္ေလာက္ ေက်ာ္ေတာ့ မွ လွည္းလမ္းကေလး ေတြ႕တာ။ လွည္းလမ္းအတိုင္း ေမာင္းသြားၿပီး မိုးလည္း စင္ စင္လင္းေရာ ခလပ္စုဆိုတဲ့ ရြာေရာက္ေတာ့တယ္။

ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုဘက္ ဘိုယားႀကီးဘက္ ကရင္ေတြ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ ေတာထဲက က်ားသားအမိ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ခလပ္စုဘက္ စပါးခင္းထဲ လာပုန္းေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ စပါးရိတ္လာတဲ့ သားအဖ သံုးေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး က်ားမ ႀကီးနဲ႔ သားအဖေတြ လံုးၾက ေရာ။ ဖေအနဲ႔ သားအႀကီး က်ားမႀကီးနဲ႔ လံုးေထြးေန တုန္း သားအငယ္က ရြာကို ျပန္ေျပးၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ရဲေဘာ္ ေတြ ေခၚလာေတာ့ ရဲေဘာ္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ပါလာ တယ္။ အံမယ္ က်ားမႀကီး က သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ကို ကုိက္သတ္ၿပီးေပမဲ့ မေျပး ဘူးတဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေသနတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းပစ္ၾကတာ ၇ ေတာင္ေက်ာ္ က်ားမႀကီး လည္း ေသတာပါပဲ။ က်ား ကေလးကိုေတာ့ မေတြ႕ဘူး ဆိုတယ္။ ေျပးေရာေပါ့။ အဲ ကိုတင္ေမာင္ကို ဖမ္းထားရာ ကုလားေခ်ာင္း သြားတဲ့ အေၾကာင္းကေန စကားေတြ လည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီးပဲ အိုၿပီ။ သတိေတြ ေမ့ကုန္ၿပီ။ ကိုယ့္ စကားကိုယ္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အၿမီးအေမာက္ မတည့္ခ်င္ ဘူး။ ေနဦး ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီလဲ၊ ေအး ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ကိုတင္ ေမာင္ကို ဖမ္းထားတဲ့ ကုလားေခ်ာင္းကို ေရာက္ ေရာ။ အမႈစစ္ေနဆဲႀကီးကို ေရာက္တာ။ သတ္ပစ္လိုက္ ၾကၿပီလားလို႔ ေသာကဆင္းရဲ မႈေတြနဲ႔လာခဲ့ၾကတာ အသက္ ရွင္လ်က္ ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းလည္း သာတယ္။ ၀မ္း လည္း နည္းတယ္။ အသက္ မေသေသးလို႔ ၀မ္းသာတာ။ စပိုင္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲတာကို ၀မ္း နည္းတာ။

စပိုင္လို႔ စြပ္စြဲသတ္မွတ္ လိုက္ရင္ ဘယ္သူမွ တတ္ႏိုင္ တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕႔ ေျခသလံုးမွ ဖက္မေနနဲ႔ေတာ့။ ကိုတင္ေမာင္ကို ယံုတယ္။ သူ႔မွာ အဲသည္စိတ္ဓာတ္ လံုး လံုးမရွိႏိုင္ဘူး။ လူတစ္ဖက္ သားကို ကူညီခ်င္စိတ္ အျမဲ ရွိတယ္။ ရန္၊ ငါ စည္းျပတ္ တာ မျပတ္တာေတာ့ အဘြား မသံုးသပ္တတ္ဘူး။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ကိုယ့္တပ္ ထိ ခိုက္မဲ့ အလုပ္မ်ဳိး သူ မလုပ္ ဘူး။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေရာက္ လာတဲ့သူပါ။ တရားကို နတ္ ေစာင့္တယ္ကြဲ႕။ အမႈက မေရ ရာဘူး။ အထင္နဲ႔ ရမ္းသန္း စြပ္စြဲၾကတာ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ စစ္ေဆးေတာ့လည္း လြတ္ ေျမာက္သြားတာေပါ့။

ေညာင္ခါးရွည္က ျပန္ လာေတာ့ လွည္းေပၚမွာ ကိုတင္ေမာင္က ဘာဂ်ာေလး ထုတ္ၿပီး သံုးပန္လွ သီခ်င္း ေလးမႈတ္တာ...
မိုးနတ္မယ္ သူဇာႏြယ္ ႐ူပါလွတာရယ္၊ သူငါ က်စရာမူရာျပကာ ျပံဳးလိုက္ ရင္ကြယ္၊ ဖိုးလႏွယ္ တူပါ တယ္၊ ျဖဴကာ၀ကာရယ္
တဲ့။

သက္သက္ အဘြား ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရတာကို စေနတာ။ ခုထိမေမ့ႏိုင္ေသး ဘူး။
“မၾကင္ေရ ဒီဘာဂ်ာ ေလးနဲ႔ မယ္ဒလင္ေလးက အသက္ကယ္တာဗ်။ က်ဳပ္ ကို ဖမ္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ က က်ဳပ္ မယ္ဒလင္သံကို စြဲေနတာ။ က်ဳပ္ကိုလည္း ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သတ္ပစ္ လိုက္ရင္လည္း ဘာတတ္ႏိုင္ မွာတုံး။ ဒီအတိုင္း စင္းခံေန ရမွာ။ ႏြားခိုးႏွစ္ေယာက္ ၀ါး ခၽြန္စာမိေတာ့ က်ဳပ္ ေတာ္ ေတာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။ အျပစ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ မေသခ်င္ ဘူး။ မၾကင္အတြက္လည္း စိတ္ပူမိတယ္။ ေတာ္ေသး တယ္။ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ အထက္အမိန္႔ နာခံၾကလို႔ အဟဲ...မယ္ဒလင္ေလးေက်း ဇူးလည္း ပါသေပါ့ကြယ္”

၁၉၅၀
၁၉၅၀ ဟုတ္တယ္။ လဆန္းပိုင္းေလာက္မွာ အစိုး ရတပ္ စစ္ေၾကာင္း ၃ ခုနဲ႔ ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္ကို အျပတ္ရွင္း မယ္ဆိုၿပီး သတင္းေတြ ရ တယ္။ ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္က အင္ အားသိပ္နည္းတယ္။ အမ်ားစု က ပဲခူး႐ိုးမဗဟို႐ံုးနဲ႔ ေတာင္ ငူ၊ ပ်ဥ္းမနားဘက္ေတြ ေျခ ကုပ္ယူထားတာ။ သည္ေတာ့ ေ၀ါပါတီ႐ံုးနဲ႔ မိသားစု ေတြအတြက္ လံုျခံဳမႈအားနည္း တယ္။ သူတင္၊ ကိုယ္တင္ မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ေျပးရေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ကို ေျပးသလဲဆိုေတာ့ စစ္ေတာင္း ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ လွ်ဳိေတြ ထဲမွာေပါ့။

ေနက အရမ္းပူေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။ လွည္းေတြေပၚ ေစာင္ေတြတင္ၿပီး လွည္း ေအာက္ ၀င္ေနရတယ္။ ည ၈ နာရီေလာက္ စစ္ေတာင္း ျမစ္ေရတက္လာေတာ့မွ သမၺန္ငွားၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း က ဘိုယားႀကီးကို ကူးၾက တာ။ ဘိုယားႀကီးဘက္မွာရွိ တဲ့ ကရင္တပ္က သတင္းရ လို႔ ထင္တယ္။ ေသနတ္ ေဖာက္ၿပီး သူတို႔ ႐ံုးေခၚသြား ၾကတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လႊတ္ေပးတာနဲ႔ ကိုတင္ေမာင္ ရဲ႕အေဒၚရွိရာ မုပၸလင္မွာသြား ခိုတယ္။ မုပၸလင္မွာ ခိုေန တုန္း သံုး၊ ေလးရက္ေလာက္ အၾကာမွာ မုပၸလင္ဂါတ္တဲက ကိုတင္ေမာင္ကို လာဖမ္း သြားပါေလေရာ။ မိန္းမသား ေတြကို မဖမ္းဘူး။ မုပၸလင္ ဂါတ္မွာ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ အမွတ္ ၁၆ တပ္ရင္း က ဗိုလ္ႀကီး ခင္ေမာင္ျမင့္ ေရာက္လာၿပီး ကိုတင္ေမာင္ ကို သထံုေခၚသြားတယ္။ သထံုတပ္မွာ တစ္လေလာက္ ၾကာၿပီး ခံ၀န္ခ်ဳပ္ေတြမွာ လက္မွတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အဘြားက ပဲ ခူးေရာက္ေနၿပီ။ ေ၀ါၿမိဳ႕သား ေတြက ပဲခူးမွာ အမ်ားႀကီး ေလ။ သူတို႔ အကူအညီေပး ၾကပါတယ္။

အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ ေရႊက ပဲခူး႐ိုးမကေန အေမနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ခြင့္ယူၿပီးလာတဲ့ အခ်ိန္ အဘြားတို႔ေျပးတာနဲ႔ လာတိုက္ဆိုင္ၿပီး ကိုတင္ ေမာင္နဲ႔အတူ သမီးေယာက္ဖ ႏွစ္ေယာက္ သထံုတပ္ေခၚ စစ္တဲ့အထဲပါသြားတယ္။ အစ္ကိုေလး ကိုေအာင္ေဖကေတာ့ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘက္မွာ  ဆက္က်န္ရစ္တယ္။ အင္း စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ ရင္ ေတာထဲမွာ ၃ ႏွစ္ ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။

၁၉၅၁
ေတာထဲမွာ ေမြးတဲ့ သားအႀကီးက အဆုတ္ အေအးပတ္ၿပီး ဆံုးရွာတယ္။ ေဆးၿမီးတိုေတြနဲ႔ မျပည့္မစံု ကုခဲ့ရတာေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ သက္ဆိုးရွည္မလဲကြယ္။ ဆရာ၀န္ မပင့္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ခ်ဳိတဲ့၊ ဆင္းရဲခဲ့တယ္။ အလင္းထဲေရာက္ၿပီဆိုေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ မလင္းဘူး။ သိမ္ဇရပ္တံတားေဆာက္ လုပ္ေရးမွာ ကိုတင္ေမာင္က ေက်ာက္ကန္ထ႐ိုက္ ၀င္လုပ္ တယ္။ ေက်ာက္သြင္းရတာ အေတာ္ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့တာ ပါ။

၁၉၆၂
ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း  ၀ယ္ အလုပ္မ်ဳိးစံုလုပ္၊ နည္း နည္းေလးစုမိေတာ့ ရာတန္ ေတြ တရားမ၀င္ေတာ့ဘူး ေၾကညာသြားေတာ့ လင္ မယားႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၄၀၀၀ ပဲ ရလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ ၂၀၀၀ ပဲ လဲ ခြင့္ရတာကိုး။ ဘယ္ကြယ္၊ ဘယ္သူက သစၥာ ရွိမွာတဲ့လဲ။ လဲေပးမယ္ဆိုၿပီး ယူသြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ဆံုးတာ။ သြားေရာ...ဘ၀ကို တစ္က ေန ျပန္စရေတာ့တာ။

၁၉၈ရ
ရဲေဘာ္ ရဲဘက္၊ ဘ၀ အေဖာ္မြန္၊ သားသမီး ၈ ေယာက္တို႔ရဲ႕ ဖခင္၊ သီခ်င္း ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္သူ လက္တြဲျဖဳတ္...တမလြန္ခရီး ကို ထြက္သြားခဲ့တယ္ေလ။

၁၉၈၈
တစ္ပါတီစနစ္ကို ေတာ္ လွန္တဲ့ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ ပံုႀကီး ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ သားသမီးေတြထဲက နံပါတ္ ၄၊ ၅၊ ၆၊ ၇၊ ၈ တကြဲတျပား စီ ထြက္ခြာသြားၾကျပန္ၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ တားလို႔ ရမွာလဲ။
အဘြားေသြးပဲကြယ္။
၂၀၀၈
ညီမေလး မက်င္ပု ဆံုး တယ္။

၂၀၀၉
အစ္ကိုႀကီး ကိုေအာင္ ေရႊ ဆံုးရွာတယ္။

၂၀၁၁
နံပါတ္ ၃ သား အသည္းစီပိုးေရာဂါနဲ႔ ဆံုး တယ္။ စီပိုးကုဖို႔ သိန္းရာ ဂဏန္းႀကီးႀကီးရွိမွ ရမွာဆို ေတာ့ လံုးပါးပါးသြားရွာ တာ။


ေကာင္စီ႐ံုး၊ ရ၀တ႐ံုး၊ ရယက႐ံုးမွာ ေထာက္လွမ္း ေရးက ေခၚေခၚစစ္တာမ်ဳိး မရွိေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ သား ေတြ သမီးေတြနဲ႔ ခြဲခြာရတာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

ဒီမိုကေရစီ လမ္း ေၾကာင္းေပၚ သြားေနၾကၿပီ။
အေ၀းကသူေတြ ျပန္ လာႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့...
သားသမီးေျမးျမစ္ တစ္ျပံဳတစ္မနဲ႔ မေသခင္ ေလး ေနခ်င္တာေပါ့။
ေနခြင့္ရမွာပါေနာ္။

သားသမီးေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး သီဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာ ေရႊတိုင္ၫြန္႔ရဲ႕ ဇာတိ မာန္ သီခ်င္းကို အခုခ်ိန္မွာ ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ ဆိုင္ ဆိုခ်င္လိုက္တာ။
မ်ဳိးက်က္သေရ
တိုးတက္ေစ
ေအာင္ေၾကာင္း
မဂၤလာအေျခ
မိုးေအာက္ေျမ
တန္ခိုးေတာက္ေပ
ေခတ္ေကာင္း
ေရာက္ၿပီေလ
ေအာက္က်မခံဘူးေဟ့
အမ်ဳိးသားတို႔ေရ
ေအာက္က်မခံဘူးေဟ့ အမ်ဳိးသမီးတို႔ေရ
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၂

သားေကာင္မ်ား


၁-က
ေတာင္ဆိတ္အုပ္စု အေကာင္ ၄-၅ဝ ခန္႔ေတာ့ရွိမည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီလား၊ ျမက္စိမ္းႏုစိုစိုဆီလား၊ အစုအေဝးလိုက္ စည္းခ်က္မွန္ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္ေရႊ႕ခ်င္း ေသာကမရွိ၊ အပူအပင္မရွိ။
၁-ခ
သူတို႔႐ုံးမွာ ဝန္ထမ္း ၂ဝ ေက်ာ္ရွိသည္။ အငယ္တန္းစာေရး၊ အႀကီးတန္းစာေရး၊ စာေပးစာယူ စာေရး၊ ဌာနခြဲစာေရး၊ လက္ႏွိပ္စက္စာေရး၊ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္စသည္ျဖင့္ သူ႔Sectionအလိုက္ ရာထူးအဆင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ စားပြဲ ၁ဝလုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး အလယ္ကေလွ်ာက္လမ္းျဖစ္သည္။
စားပြဲေတြေနာက္မွာ စာရင္းဇယားစာအုပ္မ်ားထည့္ထားသည့္ ဦးစားေပးအဆင့္အတန္းမွတ္သားထားေသာ ဘီ႐ိုႀကီးမ်ား ႏွင့္ စာရြက္ဖိုင္မ်ားတင္ထားသည့္ စင္ႀကီးမ်ားရွိသည္မို႔ ႐ုံးခန္းကအက်ယ္ႀကီးဟုလည္းမဆိုသာ။ လက္ေထာက္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး သူ႔စာပြဲကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲေတြကို ထိပ္ကပိတ္ထားသည္အလား ရွိသည့္အတြက္ ဝန္ထမ္းအားလုံး၏ လႈပ္ရွားမႈကို မျမင္လိုပါပဲ ျမင္ေနရသည္၊ မၾကည့္လိုပါပဲ ၾကည့္ေနရသည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ႐ုံးအဝင္ေပါက္နံရံရွိ ၂၆ လက္မ LCDတီဗီြ၏ ျမင္ကြင္းလိုပဲျဖစ္ေနသည္။ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၏ ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲမွာ Skynet Boxထားၿပီး ၄င္းကိုယ္တိုင္ကလည္း LCDတီဗီြ တစ္လုံးႏွင့္ အစီအစဥ္ေတြကို ၾကည့္ေနတတ္သည္ဆိုေတာ့ သူတို႔႐ုံးခန္းေရွ႕ တီဗီြအစီအစဥ္က ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၏ ဆႏၵအတိုင္းပဲျဖစ္လို႔ေနသည္။ ႐ုံးတာဝန္ခ်ိန္မွာ တီဗြီႀကီးဖြင့္ထားတာ မေကာင္းပါဘူးဟု ဘယ္သူကမွလည္း ေစာဒကမတက္၊ ေဝဖန္ေရးမလုပ္ တာဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလပ္ခ်ိန္(သူကေတာ့
သူ႔ဝန္ထမ္းေတြ အၿမဲတမ္း အားေနသလုိပဲ ဟုထင္သည္) မွာ တီဗီြအစီအစဥ္က ေငးေမာစရာ ေကာင္းလွ သည့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ပဲျဖစ္သည္။ ခက္တာကၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ၏ ခံစားခ်က္သည္ ေတာေကာင္ေတြ ၏ သဘာဝကို ႏွစ္သက္ဟန္ရွိသည္။
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Worldwide Channel ကိုပဲ ဖြင့္ထားတတ္သည္။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ မျမင္လိုဘဲ ျမင္ေနရ၊ မၾကည့္လိုဘဲ ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
''အဲ့သည္ေနရာက ေနရာေကာင္း၊ အင္းေလ အျမန္ဆုံးက်ေအာင္ ဆက္ တင္ေပးလိုက္မယ္''
စာေပးစာယူ စာေရးေလးရဲ႕ ျပာတာတာအသံ။
''နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္၊ ႐ုံးခ်ဳပ္အဝင္၊ အထြက္လိုတယ္''
အႀကီးတန္းစာေရးမႀကီးရဲ႔ စူးရွရွစကားသံ။
''ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ရမယ္၊ ေျမပုံဆြဲရမယ္၊ ေအာ္တိုကတ္နဲ႔မွအဆင္ေျပမွာ၊ မိတၱဴေတြကလည္း လိုေသးတယ္'' ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္ရဲ႕ ၾသအက္အက္ စကားသံ။
''ေလွ်ာက္လႊာေတြကတထပ္ႀကီး၊ ဦးစားေပးလုပ္ေပးရမွာဆိုေတာ့ ...အင္း''
ဌာနခြဲစာေရးႀကီးရဲ႕ ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ အသံ။
အားလုံးတညီတၫြတ္တည္း ေျခလွမ္းတို႔စည္းခ်က္အမွန္၊ ကုိယ့္စားပြဲအသီးသီးမွာ အထုပ္ကေလးေတြ စာအိတ္ကေလးေတြ ကိုုယ္စီကိုယ္စီျဖင့္ ေန႔တဓူဝ ႐ုံးဆင္းအျပန္မွာ မိသားစု ဆန္ဖိုး၊ ဆီဖိုး၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုး၊ အရက္ဖိုး၊ ဖဲဖိုး၊ ႏွစ္လုံးဖိုး၊ ကာရာအိုေကဖိုး၊ မာဆတ္ဖိုး တစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခု သို႔မဟုတ္ အားလုံးလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
၂-က
သည္အခိုက္မွာပဲ ... ေတာင္ဆိတ္တို႔ ဖ႐ိုဖရဲဝ႐ုန္းသုန္းကား။ ေတာ၏ဘုရင္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္က ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုေဘးမွ တေဝါင္းေဝါင္းေဟာက္သံျပဳၿပီး ေျပးလိုက္လာသည္။ ျမင္ကြင္းက ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမွ အက်ည္းတန္အျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေျခလွမ္းမ်ားစည္းခ်က္ညီရာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အၿငိမ္မွအဆူသို႔ ဒရမ္႐ိုက္ခ်က္ေျပာင္းသြားသလို ခံစားရသည္။ ျမင္ကြင္းမလွေတာ့ ေတာင္ဆိတ္တို႔၏ မ်က္လုံးအေရာင္က ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္မႈတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕တည္ေနသည္။ လြတ္ေအာင္ေျပးဆိုသည့္ အသိမွတပါး အျခားမရွိသည့္ အသြင္သ႑န္မ်ားပဲျဖစ္မည္။
ျခေသၤ့က ပါးနပ္သည္။ အေကာင္ႀကီးႀကီးကိုဟန္႔ၿပီး အေကာင္ငယ္ကိုေခ်ာင္းသည္။
ေျခလွမ္းမွားမည့္၊ သင္းကြဲျဖစ္သြားမည့္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ကိုသာ အမိအရဖမ္းဆြဲဖို႔ပဲ အားထုတ္ဟန္ရွိသည္။ ျခေသၤ့က ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုႏွင့္သာ ၿပိဳင္ေျပးေနေပမယ့္ အၾကည့္က ပဲ့ထြက္သြားမည့္ ေျခလွမ္းမွားမည့္ အေကာင္ကိုသာ မဲေနသည္။
''မင္းကို ကိုက္သတ္မယ့္ေကာင္...ေဘးဖဲ့မထြက္နဲ႔ သစ္ရြက္ႏု၊ ျမက္စိမ္းႏုႏုကို စားခ်င္တာပဲ မၾကည့္နဲ႕ေလ..။ ဟာ ဒုကၡပဲ အုပ္စုမကြဲနဲ႔။ ဒီေကာင္မင္းတို႔အုပ္စုထဲ မဝင္ရဲဘူး။ ေဘးကပတ္ၿပီး လွန္းေျခာက္မွာ သင္းကြဲမျဖစ္ေစနဲ႔။ သင္းကြဲျဖစ္ရင္ေတာ့ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ဆြဲသြားမွာ''
ရင္ထဲကစကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တီဗြီအစီအစဥ္ကေတာ့ သူ႔ရင္ထဲကစကားမ်ားကို နားလည္လိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ ဝုန္း ကနဲ ခုန္အုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ တစ္ေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို ခဲမိသြားၿပီး ျခေသၤ့က အုပ္စုထဲမွ တရြတ္တိုက္ ဆြဲထုတ္သြားသည္။ က်န္သည့္ေကာင္မ်ားကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးလ်က္။ ျခေသၤ့၏ အားေကာင္းသန္မာေသာ ေမး႐ိုး၏ အလႈပ္အရွားျဖင့္ ခြၽန္းျမမာေၾကာ ေသာ သြားစြယ္မ်ားေအာက္ အသက္ေပ်ာက္လုျဖစ္ အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ေသာ ေတာင္ဆိတ္သင္းကြဲေလး ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။
ေတာ၏ သဘာဝနိယာမ။ အားႀကီးသူမွ အားနည္းသူတို႔အေပၚ ရက္စက္ေသာ သတ္ျဖတ္မႈ။
ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကား ျခေသၤ့၏ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဖဲ့ရြဲ႕ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္မႈေအာက္မွာ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ျခေသၤ့ကား စိမ္ေျပနေျပ စားေသာက္ၿပီး ပါစပ္တစ္ဝိုက္ ေပက်ံေနေသာ ေသြးစေသြးနမ်ားကို လွ်ာႏွင့္ သိမ္းလွ်က္ အားရေက်နပ္ ဗိုက္ဝသြားၿပီမို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေရြ႕ကာ ရိပ္ၿမဳံဆီ ျပန္အသြားမွာေတာ့ ၿခဳံအကြယ္မွ သြားရည္တျမားျမားက်လွ်က္ ေခ်ာင္းေနေသာ ေတာေခြးအုပ္စုကအိေႁႏၵမဲ့စြာ အ႐ိုးအရင္းကို လုယက္ ကိုက္ခဲေနၾကျပန္သည္။
ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုက ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ေစာေစာက အထိတ္တလန္႔သည္ အရိပ္လိုပဲ လိုက္ပါေနဟန္ ရွိသည္။ ရိပ္ၿမံဳသို႔ ျပန္ေရာက္ေရးပဲ အေလးထားေနၾကၿပီထင့္။ သစ္ရြက္ႏုေလးမ်ား၊ ျမက္ႏုေလးမ်ား၊ ၾကည္လဲ့ေသာ စမ္းေရအိုင္ေလးတို႔ကို ရွိသည္လို႔ မေအာက္ေမ့ေတာ့။ အထိတ္တလန္႔ မ်က္ဝန္းမ်ားက အခုထိမႈန္မိႈင္းေနဆဲ။ အစာဝဗိုက္ျပည့္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေျခေသၤ့သည္လည္း ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုကို ရွိသည္လို႔ပင္မထင္သည့္အလား ေလးတြဲပ်င္းရိစြာ ေရြ႕လ်ားေနသည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေတာကသစ္ပင္တို႔၏ စိမ္းျမမႈ၊ ေရ၏ၾကည္လင္မႈ၊ ေတာ္ေကာင္ငယ္အုပ္စု၏ ေၾကာက္ရႊ႕ံမႈမဲ့လႈပ္ရွားသြားလာမႈ၊ ေတာေကာင္ႀကီးမ်ား အိေႁႏၵရရျဖင့္ ရမၼက္ဆႏၵေပ်ာက္ေနမႈ တို႔ေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းက သာသာယာယာျဖစ္လို႔ သြားသည္။ မျမင္ဝ့ံ၊ မၾကည့္ဝ့ံေသာ အႏိုင္က်င့္စိုးမိုးမႈက ၿငိမ္သက္ သြားျပန္သည္။ အက်ည္းတန္မႈမ်ား ထပ္မံမျမင္ရေတာ့။ World Wide Channel အစီအစဥ္မွာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း သတ္ျဖတ္စားေသာက္ ရက္စက္ေသာ အနိဌာ႐ုံက ပါလာတတ္ၿမဲမို႔ သူက သည္အစီအစဥ္ ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း မျမင္ခ်င္လည္းျမင္ေနရ၊ မၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနရ သည္ဆိုေတာ့ တခါတရံမွာ
မ်က္စိစုံမိွတ္ေခါင္းငုံ႔လ်က္ အာ႐ုံကို လႊဲဖယ္ေနမိသည္။ ၾကည့္မိ၊ ျမင္မိသည့္ ခဏမွာေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေလးမ်ားကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

၂-ခ
ၤFax ျဖင့္ဝင္လာေသာ ႐ုံးစာတစ္ေစာင္က စာေပးစာယူမွတဆင့္ အမႈထမ္းဌာန၊ အဲသည္မွတဆင့္ ဌာနခြဲစာေရး ႏွင့္ ႐ုံးအုပ္တို႔ကို အဆင့္ဆင့္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ႐ုံးလုလင္ေလးက သူဆီလာေပးေတာ့ စာရြက္မွာ တံဆိပ္တုံးေတြ ဗရပြျဖစ္ေနၿပီ။
စာအမွတ္၊ ရက္စြဲတုိ႔ကို ခပ္လွ်မ္းလွ်မ္းဖတ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္မိေတာ့မွ သူမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕မိ သြားေတာ့သည္။ မ်က္ခုံးထူထူမ်ား ေအာက္သို႔ေကြးၫႊတ္။ အေၾကာင္းအရာေအာက္ စာကိုယ္ကို တစ္လုံးခ်င္း၊ တစ္ပိုဒ္ခ်င္းဖတ္သည့္ အခိုက္မွာ သူ႔ရင္ထဲ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ျဖစ္သြားေလသည္။
...၏ တိုင္စာအရ ------------------------------------------။ သို႔ ျဖစ္၍ တရားမဝင္ ေငြေၾကးအပိုေတာင္းခံေသာ အငယ္တန္းစာေရး ဦးဝင္းကိုလတ္အား ရာထူးမွ ခ်ထားလိုက္သည္။ ဌာနဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈအတြက္ ဥကၠ႒ ဦး--------၊ အဖြဲ႕ဝင္(၁) ဦး -------ႏွင့္ ဦး --------- တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းလွ်က္ ------------ ေန႔ ေနာက္ဆုံးထား စစ္ေဆး အစီရင္ခံစာေပးပို႔ရန္ ၫႊန္ၾကားလိုက္သည္။
စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ သူပါရအုံးမည္။ သူသက္ျပင္ေမာခ်ၿပီး ေခါင္းအေမာ့မွာ တီဗီြဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။
၃-က
သည္တခါျမင္ကြင္းက သမင္ေလးေတြပဲျဖစ္သည္။ သမင္ဖို၊ မ ၊ သမင္ငယ္ေလးမ်ား။ ဂ်ဳိတကားကားျဖင့္ သမင္ဖိုႀကီးေတြက ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ခမ္းခမ္းနားနား၊ မားမားမတ္မတ္၊ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔မို႔ ေတာ၏ အေရာင္အေသြး စိမ္းျမျမႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းသည္။ ျမက္ႏုေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ႏုေလးေတြကို ေအးခ်မ္းစြာ စားေနသည္ကိုက အပူအပင္ကင္းစြာ။
သမင္ငယ္ေလးေတြ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနပုံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့ေသာ ေတာေကာင္ ငယ္ေလးေတြ ၏ လႈပ္ရွားမႈက အဟန္႔အတား မရွိေတာ့ၿပီဆိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါးေနသည္ကို
ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ သစ္ရြက္ႏု၊ ျမက္စိမ္းႏုႏုေလးေတြကို စားေနစဥ္မွာ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ က်ားသစ္စသည့္ သားစားက်ဴးေသာ ေတာေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ သို႔မဟုတ္ ေတာေခြး၊ ေခြးအအုပ္စုမ်ား ေပၚလာမလားဟု စိတ္တထင့္ထင့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေတာေကာင္ငယ္ သမင္ေလးေတြ၏ အနံ႔ခံအာ႐ုံမွာ
ဘာမွမရွိဟန္ ျဖစ္ေပၚေနပုံ ရသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိ။ အႏၲရာယ္အနံ႔မရဟု ထင္ပါသည္။ ခ်စ္စရာ သမင္အုပ္စုေလး အစာဝၿပီထင့္။ ေရေခ်ာင္းေလး ဆီ တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
ေဟာ.. ၿငိမ္သက္ေနသျဖင့္ သစ္တုံးဟုထင္မွတ္မွားရေသာ မိေခ်ာင္းတစ္ေကာင္ ..။ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးပါသည္။ ဘုရား ...ဘုရား သမင္းေလး တစ္ေကာင္ေကာင္ေတာ့ ပါသြားေတာ့မွာလား။ သူစိုးရိမ္ႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။
''ေဟ့ ...မင္းတို႔ရဲ႕ရန္သူ ေရထဲမွာ၊ သစ္တုံးေယာင္ေဆာင္ေနၿပီ၊ အၿမီးတစ္ခ်က္ ယမ္းလိုက္တာနဲ႔တင္ ေရထဲဘိုင္းကနဲ ပစ္က်ၿပီး အလ်ားရွည္ ပါးစပ္ႀကီးရဲ႕ ခြၽန္ျမ ထက္ရွတဲ့ သြားေတြေအာက္မွာ ပြဲသိမ္းသြား လိမ့္မယ္။ သတိ...သတိထား ေရလယ္ထိမဆင္းနဲ႔''
၃-ခ
ဝင္းကိုလတ္အား ရာထူးခ် ႐ုံးစာထုတ္ဖို႔ ထုံးစံအတိုင္း တစ္ဆင့္ခ်င္း လက္လႊဲလွ်က္ စာၾကမ္းတစ္ေစာင္ သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။ စာၾကမ္းဖတ္ၿပီး လိုျဖည့္၊ ပိုျဖဳတ္၊ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းျပင္ေပးၿပီး လက္မွတ္တို ထိုးေပးေတာ့ စာပြဲအသီးသီးသို႔ တစ္ဆင့္ခ်င္းျပန္သြားကာ ေနာက္ဆုံး ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲေရာက္ေတာ့ ႐ုံးပင္ဆင္းလုၿပီ။ ဝင္းကိုလတ္ သိထားၿပီးျဖစ္မည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၿပီ။
က်န္ဝန္ထမ္းမ်ားကလည္း သိထားၿပီးျဖစ္ပုံရသည္။ ဒါမ်ိဳးက ခ်က္ခ်င္းသတင္း ပ်ံ႕လြယ္သည္ပဲ။
''အင္း လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ...သိတယ္မဟုတ္လား''
''သည္တစ္ခါေတာ့ ဆင္တစ္ေကာင္လုပ္ပါေနာ္''
''ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေပးရမွာဗ်...အိုေက...အိုေက''
''ေရေလးေတာ့ ေလာင္းခဲ့ပါအုံးအမႀကီးရာ''
ၾကားေနၾကအသံမ်ား ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားၾကၿပီထင္သည္။
႐ုံးအဆင္းမွာေတာ့ခါတိုင္းလို ကြၽက္စီကြၽက္စီမဟုတ္ေတာ့ဘဲ စကားတို႔ဆြံအလွ်က္ ...။ ဝင္းကိုလတ္ ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ ႐ုံးလာတက္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ၿပီ။ စုံစမ္းစစ္ေဆးအေရးယူမႈ မၿပီးမခ်င္း ေနရေပအုံး မည္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေရး အေလးထားေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကာလ၊ အဂတိပေပ်ာက္ေရးကို အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ေနေသာကာလ၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးကာလ မွာ ဝင္းကိုလတ္အဖို႔
အဆိုးဆုံး အေနအထားကိုသာ ငံ့လင့္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ တိုင္ၾကားသူက အပိုင္ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီး မလႈပ္သာ၊ မလူးသာ အေနအထားကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဝင္းကိုလတ္ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ မစြမ္းသာဟု သူထင္သည္။
၄-က
သူ႕စိုးရိမ္ပူပန္မႈျဖင့္ သမင္အုပ္စုကို ဟန္႔တား၍ ရပါက ဟန္႔တားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ TVအစီအစဥ္ ႐ိုက္ကူး သူတို႔၏ ႏွလံုးသားကို သူအံ့ၾသေနမိသည္။ ဒါဟာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အၾကင္နာ ကင္းမဲ့တာလား၊ သူေဝခြဲရခက္ ေတြးဆေနဆဲမွာပဲ ေရေခ်ာင္းကေလးက ေရစက္ေရမႈန္တို႔ ဖြာကနဲျဖစ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္သြား ေတာ့သည္။
အတင့္ရဲတာလား၊ ေရွ႕ကဦးေဆာင္တာလား၊ သတိကင္းမဲ့တာလားမသိ။ သမင္ဖိုႀကီး တစ္ေကာင္၏ လည္ပင္းက မိေက်ာင္းႀကီး၏ အလ်ားရွည္ ပါးစပ္ထဲမွာ မလြတ္တန္းျဖစ္ေနၿပီ။ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းမွာပဲ ေခ်ာင္းငယ္ေလး၏ ေရျပင္က ေသြးခ်င္းခ်င္း နီသြားေတာ့သည္။ က်န္ေသာသမင္တို႔ ေရေခ်ာင္းေလးကေန
ကုန္းေပၚသို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္တက္ရင္း အလုအယက္ေျပးေနၾကသည္။
ေတာ၏အေရာင္၊ အရိပ္တို႔ကား အက်ည္းတန္သြားျပန္ေလၿပီ။
၄-ခ
ဌာနခြဲေပါင္းစံုအတြက္ လိုအပ္ေသာ စာေရးကိရိယာမ်ား ထုတ္ေပးရေသာ သူႏွင့္ရာထူးတူ သိုေလွာင္႐ံုအႀကီးအကဲ ေဒၚေခ်ာေခ်ာကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီး ၄င္း၏အိမ္ကိုပင္ ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ တစ္႐ံုးလံုး တီးတိုးတီးတိုး၊ သဖန္းပိုး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
'' ေနာက္ေတာင္က်ေနေသး ေစာေစာထဲကလုပ္ရမွာ''
'' သားသမီးေတြကို စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းထားတဲ့ အဆင့္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဝိုက္ထားမွန္းမွ မသိတာ''
'' ဒါလည္း တိုင္တဲ့သူေပၚလာလို႔ လုပ္ရတာေနမွာ၊ ႏိုမို႔ေဝးေသး ''
'' ေဒၚေခ်ာေခ်ာ ေနာက္မွာ၊ ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီး တစ္ႏြယ္ငင္တစင္ပါ... ႐ႈပ္ကုန္မွာပဲ''
စကားသံမ်ားကေတာ့ ေသြးပူစမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနသည္။ သူတို႔တစ္႐ံုးလံုး မ်က္ႏွာေတြမေကာင္းၾက။ ေလးၫႈိ႕သံေတြၾကားမွာ ေနရမွေတာ့ ေညာင္သီးစားဖို႕ေၾကာက္ရြ႕ံေနသည့္ ငွက္ကေလးေတြလို ျဖစ္ေနၾကၿပီဟု
သူကေတြးေနမိသည္။
၅-က
ယုန္ကေလးေတြ၊ ေခ်ငယ္ေလးေတြ၊ သမင္ေလးေတြ၊ ဒရယ္ေလးေတြ၊ ေတာဆိတ္၊ ေတာင္ဆိတ္စသည့္ ေတာေကာင္ငယ္ ေလးေတြက လိုအပ္ေသာ အဟာရအတြက္ သစ္သီး၊ သစ္ရြက္၊ ျမက္ခင္းႏုႏုေလးေတြႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းေရအိုင္ေလး ေတြဆီ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေရာက္လာရတာပဲျဖစ္သည္။
သားစားက်ဴးေသာ က်ားရဲ၊ ျခေသၤ့၊ မိေက်ာင္း တို႔၏ ရန္ကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း၊ ကံဆိုးသူက်န္ရစ္ရင္း၊ ေတာ၏ ေဂဟစနစ္က သည္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
၅-ခ
'' အျမန္ဆံုးက်ေအာင္တင္ေပးမယ္ေနာ္... ဆရာသမားကိုပါကန္ေတာ့ရမွာဆိုေတာ့ ...''
'' လမ္းစရိတ္ေလးပါထည့္ေပးေလ... လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလာက္သာဆိုရင္ နည္းေနမွာေပါ့''
'' သေဘာေပါက္ပါတယ္ေနာ္.. ဝန္ေဆာင္မႈဆိုတာကို''
''ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္နဲ႔မၿပီးဘူး၊ အဆင့္ေတြအမ်ားႀကီးျဖတ္အုံးမယ္''
သူ႕႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ားက ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းမွာပင္ သမင္ေလးေတြ၊ ေခ်ငယ္ေလးေတြ ေတာင္ဆိတ္ေလး ေတြႏွင့္ တူပဲတူႏိုင္လြန္းသည္ဟု သူကထင္ေနမိေလသည္။
သူကေရာ...ခုခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ခ်ိဳကားကားႏွင့္ ေတာကြၽဲေလာက္ေတာ့ျဖစ္ေနမလား။ ေတာကြၽဲလည္း အေၾကာက္အရြံ႕မဲ့ အစာငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ၿပီး သတိ ကင္းလြတ္ သင္းကြဲျဖစ္ခ်ိန္မွာ သားေကာင္ႀကီး ၂ေကာင္ ၃ ေကာင္ ညႇပ္လ်က္တိုက္ခိုက္လွ်င္ေတာ့ ...။
သူ...ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထသြားေလသည္။
လိုအင္ဆႏၵအတြက္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း...။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ လူႏွင့္တိရစၧာန္မွာ လူက ေလာဘႏွင့္ပိုမိုယဥ္ပါးေနတတ္ပါသည္ေလ။


ရဲသွ်မ္း