သားေကာင္မ်ား

၁-က

ေတာင္ဆိတ္အုပ္စု အေကာင္ ၄-၅ဝ ခန္႔ေတာ့ရွိမည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီလား၊ ျမက္စိမ္းႏုစိုစိုဆီလား၊ အစုအေဝးလိုက္ စည္းခ်က္မွန္ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္ေရႊ႕ခ်င္း ေသာကမရွိ၊ အပူအပင္မရွိ။

၁-ခ

သူတို႔႐ုံးမွာ ဝန္ထမ္း ၂ဝ ေက်ာ္ရွိသည္။ အငယ္တန္းစာေရး၊ အႀကီးတန္းစာေရး၊ စာေပးစာယူ စာေရး၊ ဌာနခြဲစာေရး၊ လက္ႏွိပ္စက္စာေရး၊ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္စသည္ျဖင့္ သူ႔Sectionအလိုက္ ရာထူးအဆင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ စားပြဲ ၁ဝလုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး အလယ္ကေလွ်ာက္လမ္းျဖစ္သည္။

စားပြဲေတြေနာက္မွာ စာရင္းဇယားစာအုပ္မ်ားထည့္ထားသည့္ ဦးစားေပးအဆင့္အတန္းမွတ္သားထားေသာ ဘီ႐ိုႀကီးမ်ား ႏွင့္ စာရြက္ဖိုင္မ်ားတင္ထားသည့္ စင္ႀကီးမ်ားရွိသည္မို႔ ႐ုံးခန္းကအက်ယ္ႀကီးဟုလည္းမဆိုသာ။ လက္ေထာက္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး သူ႔စာပြဲကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲေတြကို ထိပ္ကပိတ္ထားသည္အလား ရွိသည့္အတြက္ ဝန္ထမ္းအားလုံး၏ လႈပ္ရွားမႈကို မျမင္လိုပါပဲ ျမင္ေနရသည္၊ မၾကည့္လိုပါပဲ ၾကည့္ေနရသည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ႐ုံးအဝင္ေပါက္နံရံရွိ ၂၆ လက္မ LCDတီဗီြ၏ ျမင္ကြင္းလိုပဲျဖစ္ေနသည္။ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၏ ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲမွာ Skynet Boxထားၿပီး ၄င္းကိုယ္တိုင္ကလည္း LCDတီဗီြ တစ္လုံးႏွင့္ အစီအစဥ္ေတြကို ၾကည့္ေနတတ္သည္ဆိုေတာ့ သူတို႔႐ုံးခန္းေရွ႕ တီဗီြအစီအစဥ္က ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၏ ဆႏၵအတိုင္းပဲျဖစ္လို႔ေနသည္။ ႐ုံးတာဝန္ခ်ိန္မွာ တီဗြီႀကီးဖြင့္ထားတာ မေကာင္းပါဘူးဟု ဘယ္သူကမွလည္း ေစာဒကမတက္၊ ေဝဖန္ေရးမလုပ္ တာဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလပ္ခ်ိန္(သူကေတာ့

သူ႔ဝန္ထမ္းေတြ အၿမဲတမ္း အားေနသလုိပဲ ဟုထင္သည္) မွာ တီဗီြအစီအစဥ္က ေငးေမာစရာ ေကာင္းလွ သည့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ပဲျဖစ္သည္။ ခက္တာကၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ၏ ခံစားခ်က္သည္ ေတာေကာင္ေတြ ၏ သဘာဝကို ႏွစ္သက္ဟန္ရွိသည္။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Worldwide Channel ကိုပဲ ဖြင့္ထားတတ္သည္။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ မျမင္လိုဘဲ ျမင္ေနရ၊ မၾကည့္လိုဘဲ ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။

''အဲ့သည္ေနရာက ေနရာေကာင္း၊ အင္းေလ အျမန္ဆုံးက်ေအာင္ ဆက္ တင္ေပးလိုက္မယ္''

စာေပးစာယူ စာေရးေလးရဲ႕ ျပာတာတာအသံ။

''နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္၊ ႐ုံးခ်ဳပ္အဝင္၊ အထြက္လိုတယ္''

အႀကီးတန္းစာေရးမႀကီးရဲ႔ စူးရွရွစကားသံ။

''ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ရမယ္၊ ေျမပုံဆြဲရမယ္၊ ေအာ္တိုကတ္နဲ႔မွအဆင္ေျပမွာ၊ မိတၱဴေတြကလည္း လိုေသးတယ္'' ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္ရဲ႕ ၾသအက္အက္ စကားသံ။

''ေလွ်ာက္လႊာေတြကတထပ္ႀကီး၊ ဦးစားေပးလုပ္ေပးရမွာဆိုေတာ့ ...အင္း''

ဌာနခြဲစာေရးႀကီးရဲ႕ ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ အသံ။

အားလုံးတညီတၫြတ္တည္း ေျခလွမ္းတို႔စည္းခ်က္အမွန္၊ ကုိယ့္စားပြဲအသီးသီးမွာ အထုပ္ကေလးေတြ စာအိတ္ကေလးေတြ ကိုုယ္စီကိုယ္စီျဖင့္ ေန႔တဓူဝ ႐ုံးဆင္းအျပန္မွာ မိသားစု ဆန္ဖိုး၊ ဆီဖိုး၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုး၊ အရက္ဖိုး၊ ဖဲဖိုး၊ ႏွစ္လုံးဖိုး၊ ကာရာအိုေကဖိုး၊ မာဆတ္ဖိုး တစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခု သို႔မဟုတ္ အားလုံးလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။

၂-က

သည္အခိုက္မွာပဲ ... ေတာင္ဆိတ္တို႔ ဖ႐ိုဖရဲဝ႐ုန္းသုန္းကား။ ေတာ၏ဘုရင္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္က ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုေဘးမွ တေဝါင္းေဝါင္းေဟာက္သံျပဳၿပီး ေျပးလိုက္လာသည္။ ျမင္ကြင္းက ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမွ အက်ည္းတန္အျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေျခလွမ္းမ်ားစည္းခ်က္ညီရာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အၿငိမ္မွအဆူသို႔ ဒရမ္႐ိုက္ခ်က္ေျပာင္းသြားသလို ခံစားရသည္။ ျမင္ကြင္းမလွေတာ့ ေတာင္ဆိတ္တို႔၏ မ်က္လုံးအေရာင္က ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္မႈတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕တည္ေနသည္။ လြတ္ေအာင္ေျပးဆိုသည့္ အသိမွတပါး အျခားမရွိသည့္ အသြင္သ႑န္မ်ားပဲျဖစ္မည္။

ျခေသၤ့က ပါးနပ္သည္။ အေကာင္ႀကီးႀကီးကိုဟန္႔ၿပီး အေကာင္ငယ္ကိုေခ်ာင္းသည္။

ေျခလွမ္းမွားမည့္၊ သင္းကြဲျဖစ္သြားမည့္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ကိုသာ အမိအရဖမ္းဆြဲဖို႔ပဲ အားထုတ္ဟန္ရွိသည္။ ျခေသၤ့က ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုႏွင့္သာ ၿပိဳင္ေျပးေနေပမယ့္ အၾကည့္က ပဲ့ထြက္သြားမည့္ ေျခလွမ္းမွားမည့္ အေကာင္ကိုသာ မဲေနသည္။

''မင္းကို ကိုက္သတ္မယ့္ေကာင္...ေဘးဖဲ့မထြက္နဲ႔ သစ္ရြက္ႏု၊ ျမက္စိမ္းႏုႏုကို စားခ်င္တာပဲ မၾကည့္နဲ႕ေလ..။ ဟာ ဒုကၡပဲ အုပ္စုမကြဲနဲ႔။ ဒီေကာင္မင္းတို႔အုပ္စုထဲ မဝင္ရဲဘူး။ ေဘးကပတ္ၿပီး လွန္းေျခာက္မွာ သင္းကြဲမျဖစ္ေစနဲ႔။ သင္းကြဲျဖစ္ရင္ေတာ့ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ဆြဲသြားမွာ''

ရင္ထဲကစကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တီဗြီအစီအစဥ္ကေတာ့ သူ႔ရင္ထဲကစကားမ်ားကို နားလည္လိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ ဝုန္း ကနဲ ခုန္အုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ တစ္ေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို ခဲမိသြားၿပီး ျခေသၤ့က အုပ္စုထဲမွ တရြတ္တိုက္ ဆြဲထုတ္သြားသည္။ က်န္သည့္ေကာင္မ်ားကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကား

ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးလ်က္။ ျခေသၤ့၏ အားေကာင္းသန္မာေသာ ေမး႐ိုး၏ အလႈပ္အရွားျဖင့္ ခြၽန္းျမမာေၾကာ ေသာ သြားစြယ္မ်ားေအာက္ အသက္ေပ်ာက္လုျဖစ္ အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ေသာ ေတာင္ဆိတ္သင္းကြဲေလး ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။

ေတာ၏ သဘာဝနိယာမ။ အားႀကီးသူမွ အားနည္းသူတို႔အေပၚ ရက္စက္ေသာ သတ္ျဖတ္မႈ။

ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကား ျခေသၤ့၏ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဖဲ့ရြဲ႕ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္မႈေအာက္မွာ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ျခေသၤ့ကား စိမ္ေျပနေျပ စားေသာက္ၿပီး ပါစပ္တစ္ဝိုက္ ေပက်ံေနေသာ ေသြးစေသြးနမ်ားကို လွ်ာႏွင့္ သိမ္းလွ်က္ အားရေက်နပ္ ဗိုက္ဝသြားၿပီမို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေရြ႕ကာ ရိပ္ၿမဳံဆီ ျပန္အသြားမွာေတာ့ ၿခဳံအကြယ္မွ သြားရည္တျမားျမားက်လွ်က္ ေခ်ာင္းေနေသာ ေတာေခြးအုပ္စုကအိေႁႏၵမဲ့စြာ အ႐ိုးအရင္းကို လုယက္ ကိုက္ခဲေနၾကျပန္သည္။

ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုက ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ေစာေစာက အထိတ္တလန္႔သည္ အရိပ္လိုပဲ လိုက္ပါေနဟန္ ရွိသည္။ ရိပ္ၿမံဳသို႔ ျပန္ေရာက္ေရးပဲ အေလးထားေနၾကၿပီထင့္။ သစ္ရြက္ႏုေလးမ်ား၊ ျမက္ႏုေလးမ်ား၊ ၾကည္လဲ့ေသာ စမ္းေရအိုင္ေလးတို႔ကို ရွိသည္လို႔ မေအာက္ေမ့ေတာ့။ အထိတ္တလန္႔ မ်က္ဝန္းမ်ားက အခုထိမႈန္မိႈင္းေနဆဲ။ အစာဝဗိုက္ျပည့္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေျခေသၤ့သည္လည္း ေတာင္ဆိတ္အုပ္စုကို ရွိသည္လို႔ပင္မထင္သည့္အလား ေလးတြဲပ်င္းရိစြာ ေရြ႕လ်ားေနသည္။

ေနာက္ေတာ့လည္း ေတာကသစ္ပင္တို႔၏ စိမ္းျမမႈ၊ ေရ၏ၾကည္လင္မႈ၊ ေတာ္ေကာင္ငယ္အုပ္စု၏ ေၾကာက္ရႊ႕ံမႈမဲ့လႈပ္ရွားသြားလာမႈ၊ ေတာေကာင္ႀကီးမ်ား အိေႁႏၵရရျဖင့္ ရမၼက္ဆႏၵေပ်ာက္ေနမႈ တို႔ေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းက သာသာယာယာျဖစ္လို႔ သြားသည္။ မျမင္ဝ့ံ၊ မၾကည့္ဝ့ံေသာ အႏိုင္က်င့္စိုးမိုးမႈက ၿငိမ္သက္ သြားျပန္သည္။ အက်ည္းတန္မႈမ်ား ထပ္မံမျမင္ရေတာ့။ World Wide Channel အစီအစဥ္မွာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း သတ္ျဖတ္စားေသာက္ ရက္စက္ေသာ အနိဌာ႐ုံက ပါလာတတ္ၿမဲမို႔ သူက သည္အစီအစဥ္ ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း မျမင္ခ်င္လည္းျမင္ေနရ၊ မၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနရ သည္ဆိုေတာ့ တခါတရံမွာ

မ်က္စိစုံမိွတ္ေခါင္းငုံ႔လ်က္ အာ႐ုံကို လႊဲဖယ္ေနမိသည္။ ၾကည့္မိ၊ ျမင္မိသည့္ ခဏမွာေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေလးမ်ားကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

၂-ခ

ၤFax ျဖင့္ဝင္လာေသာ ႐ုံးစာတစ္ေစာင္က စာေပးစာယူမွတဆင့္ အမႈထမ္းဌာန၊ အဲသည္မွတဆင့္ ဌာနခြဲစာေရး ႏွင့္ ႐ုံးအုပ္တို႔ကို အဆင့္ဆင့္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ႐ုံးလုလင္ေလးက သူဆီလာေပးေတာ့ စာရြက္မွာ တံဆိပ္တုံးေတြ ဗရပြျဖစ္ေနၿပီ။

စာအမွတ္၊ ရက္စြဲတုိ႔ကို ခပ္လွ်မ္းလွ်မ္းဖတ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္မိေတာ့မွ သူမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕မိ သြားေတာ့သည္။ မ်က္ခုံးထူထူမ်ား ေအာက္သို႔ေကြးၫႊတ္။ အေၾကာင္းအရာေအာက္ စာကိုယ္ကို တစ္လုံးခ်င္း၊ တစ္ပိုဒ္ခ်င္းဖတ္သည့္ အခိုက္မွာ သူ႔ရင္ထဲ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ျဖစ္သြားေလသည္။

...၏ တိုင္စာအရ ------------------------------------------။ သို႔ ျဖစ္၍ တရားမဝင္ ေငြေၾကးအပိုေတာင္းခံေသာ အငယ္တန္းစာေရး ဦးဝင္းကိုလတ္အား ရာထူးမွ ခ်ထားလိုက္သည္။ ဌာနဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈအတြက္ ဥကၠ႒ ဦး--------၊ အဖြဲ႕ဝင္(၁) ဦး -------ႏွင့္ ဦး --------- တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းလွ်က္ ------------ ေန႔ ေနာက္ဆုံးထား စစ္ေဆး အစီရင္ခံစာေပးပို႔ရန္ ၫႊန္ၾကားလိုက္သည္။

စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ သူပါရအုံးမည္။ သူသက္ျပင္ေမာခ်ၿပီး ေခါင္းအေမာ့မွာ တီဗီြဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။

၃-က

သည္တခါျမင္ကြင္းက သမင္ေလးေတြပဲျဖစ္သည္။ သမင္ဖို၊ မ ၊ သမင္ငယ္ေလးမ်ား။ ဂ်ဳိတကားကားျဖင့္ သမင္ဖိုႀကီးေတြက ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ခမ္းခမ္းနားနား၊ မားမားမတ္မတ္၊ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔မို႔ ေတာ၏ အေရာင္အေသြး စိမ္းျမျမႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းသည္။ ျမက္ႏုေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ႏုေလးေတြကို ေအးခ်မ္းစြာ စားေနသည္ကိုက အပူအပင္ကင္းစြာ။

သမင္ငယ္ေလးေတြ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနပုံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့ေသာ ေတာေကာင္ ငယ္ေလးေတြ ၏ လႈပ္ရွားမႈက အဟန္႔အတား မရွိေတာ့ၿပီဆိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါးေနသည္ကို

ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ သစ္ရြက္ႏု၊ ျမက္စိမ္းႏုႏုေလးေတြကို စားေနစဥ္မွာ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ က်ားသစ္စသည့္ သားစားက်ဴးေသာ ေတာေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ သို႔မဟုတ္ ေတာေခြး၊ ေခြးအအုပ္စုမ်ား ေပၚလာမလားဟု စိတ္တထင့္ထင့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေတာေကာင္ငယ္ သမင္ေလးေတြ၏ အနံ႔ခံအာ႐ုံမွာ

ဘာမွမရွိဟန္ ျဖစ္ေပၚေနပုံ ရသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိ။ အႏၲရာယ္အနံ႔မရဟု ထင္ပါသည္။ ခ်စ္စရာ သမင္အုပ္စုေလး အစာဝၿပီထင့္။ ေရေခ်ာင္းေလး ဆီ တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။

ေဟာ.. ၿငိမ္သက္ေနသျဖင့္ သစ္တုံးဟုထင္မွတ္မွားရေသာ မိေခ်ာင္းတစ္ေကာင္ ..။ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးပါသည္။ ဘုရား ...ဘုရား သမင္းေလး တစ္ေကာင္ေကာင္ေတာ့ ပါသြားေတာ့မွာလား။ သူစိုးရိမ္ႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။

''ေဟ့ ...မင္းတို႔ရဲ႕ရန္သူ ေရထဲမွာ၊ သစ္တုံးေယာင္ေဆာင္ေနၿပီ၊ အၿမီးတစ္ခ်က္ ယမ္းလိုက္တာနဲ႔တင္ ေရထဲဘိုင္းကနဲ ပစ္က်ၿပီး အလ်ားရွည္ ပါးစပ္ႀကီးရဲ႕ ခြၽန္ျမ ထက္ရွတဲ့ သြားေတြေအာက္မွာ ပြဲသိမ္းသြား လိမ့္မယ္။ သတိ...သတိထား ေရလယ္ထိမဆင္းနဲ႔''

၃-ခ

ဝင္းကိုလတ္အား ရာထူးခ် ႐ုံးစာထုတ္ဖို႔ ထုံးစံအတိုင္း တစ္ဆင့္ခ်င္း လက္လႊဲလွ်က္ စာၾကမ္းတစ္ေစာင္ သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။ စာၾကမ္းဖတ္ၿပီး လိုျဖည့္၊ ပိုျဖဳတ္၊ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းျပင္ေပးၿပီး လက္မွတ္တို ထိုးေပးေတာ့ စာပြဲအသီးသီးသို႔ တစ္ဆင့္ခ်င္းျပန္သြားကာ ေနာက္ဆုံး ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲေရာက္ေတာ့ ႐ုံးပင္ဆင္းလုၿပီ။ ဝင္းကိုလတ္ သိထားၿပီးျဖစ္မည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၿပီ။

က်န္ဝန္ထမ္းမ်ားကလည္း သိထားၿပီးျဖစ္ပုံရသည္။ ဒါမ်ိဳးက ခ်က္ခ်င္းသတင္း ပ်ံ႕လြယ္သည္ပဲ။

''အင္း လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ...သိတယ္မဟုတ္လား''

''သည္တစ္ခါေတာ့ ဆင္တစ္ေကာင္လုပ္ပါေနာ္''

''ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေပးရမွာဗ်...အိုေက...အိုေက''

''ေရေလးေတာ့ ေလာင္းခဲ့ပါအုံးအမႀကီးရာ''

ၾကားေနၾကအသံမ်ား ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားၾကၿပီထင္သည္။

႐ုံးအဆင္းမွာေတာ့ခါတိုင္းလို ကြၽက္စီကြၽက္စီမဟုတ္ေတာ့ဘဲ စကားတို႔ဆြံအလွ်က္ ...။ ဝင္းကိုလတ္ ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ ႐ုံးလာတက္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ၿပီ။ စုံစမ္းစစ္ေဆးအေရးယူမႈ မၿပီးမခ်င္း ေနရေပအုံး မည္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေရး အေလးထားေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကာလ၊ အဂတိပေပ်ာက္ေရးကို အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ေနေသာကာလ၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးကာလ မွာ ဝင္းကိုလတ္အဖို႔

အဆိုးဆုံး အေနအထားကိုသာ ငံ့လင့္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ တိုင္ၾကားသူက အပိုင္ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီး မလႈပ္သာ၊ မလူးသာ အေနအထားကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဝင္းကိုလတ္ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ မစြမ္းသာဟု သူထင္သည္။

၄-က

သူ႕စိုးရိမ္ပူပန္မႈျဖင့္ သမင္အုပ္စုကို ဟန္႔တား၍ ရပါက ဟန္႔တားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ TVအစီအစဥ္ ႐ိုက္ကူး သူတို႔၏ ႏွလံုးသားကို သူအံ့ၾသေနမိသည္။ ဒါဟာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အၾကင္နာ ကင္းမဲ့တာလား၊ သူေဝခြဲရခက္ ေတြးဆေနဆဲမွာပဲ ေရေခ်ာင္းကေလးက ေရစက္ေရမႈန္တို႔ ဖြာကနဲျဖစ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္သြား ေတာ့သည္။

အတင့္ရဲတာလား၊ ေရွ႕ကဦးေဆာင္တာလား၊ သတိကင္းမဲ့တာလားမသိ။ သမင္ဖိုႀကီး တစ္ေကာင္၏ လည္ပင္းက မိေက်ာင္းႀကီး၏ အလ်ားရွည္ ပါးစပ္ထဲမွာ မလြတ္တန္းျဖစ္ေနၿပီ။ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းမွာပဲ ေခ်ာင္းငယ္ေလး၏ ေရျပင္က ေသြးခ်င္းခ်င္း နီသြားေတာ့သည္။ က်န္ေသာသမင္တို႔ ေရေခ်ာင္းေလးကေန

ကုန္းေပၚသို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္တက္ရင္း အလုအယက္ေျပးေနၾကသည္။

ေတာ၏အေရာင္၊ အရိပ္တို႔ကား အက်ည္းတန္သြားျပန္ေလၿပီ။

၄-ခ

ဌာနခြဲေပါင္းစံုအတြက္ လိုအပ္ေသာ စာေရးကိရိယာမ်ား ထုတ္ေပးရေသာ သူႏွင့္ရာထူးတူ သိုေလွာင္႐ံုအႀကီးအကဲ ေဒၚေခ်ာေခ်ာကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီး ၄င္း၏အိမ္ကိုပင္ ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ တစ္႐ံုးလံုး တီးတိုးတီးတိုး၊ သဖန္းပိုး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

'' ေနာက္ေတာင္က်ေနေသး ေစာေစာထဲကလုပ္ရမွာ''

'' သားသမီးေတြကို စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းထားတဲ့ အဆင့္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဝိုက္ထားမွန္းမွ မသိတာ''

'' ဒါလည္း တိုင္တဲ့သူေပၚလာလို႔ လုပ္ရတာေနမွာ၊ ႏိုမို႔ေဝးေသး ''

'' ေဒၚေခ်ာေခ်ာ ေနာက္မွာ၊ ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီး တစ္ႏြယ္ငင္တစင္ပါ... ႐ႈပ္ကုန္မွာပဲ''

စကားသံမ်ားကေတာ့ ေသြးပူစမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနသည္။ သူတို႔တစ္႐ံုးလံုး မ်က္ႏွာေတြမေကာင္းၾက။ ေလးၫႈိ႕သံေတြၾကားမွာ ေနရမွေတာ့ ေညာင္သီးစားဖို႕ေၾကာက္ရြ႕ံေနသည့္ ငွက္ကေလးေတြလို ျဖစ္ေနၾကၿပီဟု

သူကေတြးေနမိသည္။

၅-က

ယုန္ကေလးေတြ၊ ေခ်ငယ္ေလးေတြ၊ သမင္ေလးေတြ၊ ဒရယ္ေလးေတြ၊ ေတာဆိတ္၊ ေတာင္ဆိတ္စသည့္ ေတာေကာင္ငယ္ ေလးေတြက လိုအပ္ေသာ အဟာရအတြက္ သစ္သီး၊ သစ္ရြက္၊ ျမက္ခင္းႏုႏုေလးေတြႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းေရအိုင္ေလး ေတြဆီ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေရာက္လာရတာပဲျဖစ္သည္။

သားစားက်ဴးေသာ က်ားရဲ၊ ျခေသၤ့၊ မိေက်ာင္း တို႔၏ ရန္ကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း၊ ကံဆိုးသူက်န္ရစ္ရင္း၊ ေတာ၏ ေဂဟစနစ္က သည္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

၅-ခ

'' အျမန္ဆံုးက်ေအာင္တင္ေပးမယ္ေနာ္... ဆရာသမားကိုပါကန္ေတာ့ရမွာဆိုေတာ့ ...''

'' လမ္းစရိတ္ေလးပါထည့္ေပးေလ... လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလာက္သာဆိုရင္ နည္းေနမွာေပါ့''

'' သေဘာေပါက္ပါတယ္ေနာ္.. ဝန္ေဆာင္မႈဆိုတာကို''

''ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္နဲ႔မၿပီးဘူး၊ အဆင့္ေတြအမ်ားႀကီးျဖတ္အုံးမယ္''

သူ႕႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ားက ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းမွာပင္ သမင္ေလးေတြ၊ ေခ်ငယ္ေလးေတြ ေတာင္ဆိတ္ေလး ေတြႏွင့္ တူပဲတူႏိုင္လြန္းသည္ဟု သူကထင္ေနမိေလသည္။

သူကေရာ...ခုခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ခ်ိဳကားကားႏွင့္ ေတာကြၽဲေလာက္ေတာ့ျဖစ္ေနမလား။ ေတာကြၽဲလည္း အေၾကာက္အရြံ႕မဲ့ အစာငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ၿပီး သတိ ကင္းလြတ္ သင္းကြဲျဖစ္ခ်ိန္မွာ သားေကာင္ႀကီး ၂ေကာင္ ၃ ေကာင္ ညႇပ္လ်က္တိုက္ခိုက္လွ်င္ေတာ့ ...။

သူ...ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထသြားေလသည္။

၆

လိုအင္ဆႏၵအတြက္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း...။

တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ လူႏွင့္တိရစၧာန္မွာ လူက ေလာဘႏွင့္ပိုမိုယဥ္ပါးေနတတ္ပါသည္ေလ။

ရဲသွ်မ္း