၀တၴဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ႏွင့္ အကာလမရဏ

(က)
၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳမွာ ပါ၀င္တဲ့ အဓိကဇာတ္ ေကာင္မ်ား အေပၚ စာဖတ္ ပရိသတ္က အာ႐ံု အျပည့္အ၀ ခံစားမႈ ရရွိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ့္၀တၳဳမွာ ပါ၀င္မယ့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာေအာင္ ဘယ္လုိ ဖန္တီး ရမလဲ ဆိုတာကို Sam Mc Carver က နည္းလမ္း ၈ သြယ္နဲ႔ ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။

ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ ႏွစ္ေၾကာင္းေရး တစ္ေၾကာင္းျခစ္ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္မွာ ပါတဲ့ အသက္ရွိေသာ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ပါေစ ေဆာင္းပါးထဲက စာပုိဒ္ပါ။ သည္ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိမ်ားကို သတိရ သြားပါတယ္။ Sam Mc Carver ရဲ႕ေဆာင္းပါးမွာ အခ်က္ ၈ ခ်က္ ပါ၀င္ပါတယ္။ သည္ ၈ ခ်က္နဲ႔ ကုိက္ညီတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ယူၿပီး အလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိ ေတြထဲက ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္ျပ ခ်င္တယ္။ အဲသည္ ၀တၳဳက ဆရာ၀င္း စည္သူရဲ႕ အကာလမရဏ ပါ။ ေရႊအျမဳ ေတမဂၢဇင္း ၁၉၉၄ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဦး၀င္း ၿငိမ္းရဲ႕ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ စုစည္း ထုတ္ေ၀တဲ့ ေရႊ ၆၆ ထဲမွာလည္း သည္၀တၳဳကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားပါ တယ္။

(ခ)
၁။    ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးခ်င္းဟာ သီးျခားဘ၀ေတြ ရွိပါေစ။
ဆရာ ၀င္းစည္သူရဲ႕ အကာလ မရဏ မွာ မႏၲေလးေထာင္ ႀကိဳးတုိက္က် အက်ဥ္းသားကို ေနာက္ေန႔ ႀကိဳးေပး ေတာ့မွာမို႔ သရဏဂံု တင္ေပးတဲ့ ဆရာ ေတာ္ႂကြလာတာနဲ႔ ၀တၳဳကို ဖြင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သိကၡာ၊ သမာဓိကုိ ဖြဲ႕ျပ တာျဖင့္ အလြန္ က်စ္လ်စ္ၿပီး ျမင္သာ ထင္သာရွိပါတယ္။

“ဆရာေတာ္ကား အုိမင္း ရြတ္တြေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေတာ္မွာမူ ပကတိ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္း လွေပသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာသုိ႔ လံုး၀ၾကည့္႐ႈျခင္းမရွိ။ ျမတ္စြာဘုရား သခင္လက္ထက္ေတာ္က ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ၀ိနည္းကို ယခုထက္တုိင္ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ေတာ္ မူဟန္ရွိသည္။ ေရွ႕ ၄ ေတာင္ထက္ပုိ၍ အာ႐ံုစိုက္ျခင္းမရွိ။ ႏႈတ္က တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ။ သို႔ေသာ္ အသံမထြက္။ တရားဓမၼတစ္ခုခုကို ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပမည္။
အဓိကဇာတ္ေကာင္ ကိုထြန္းေဖရဲ႕ ႐ုပ္လကၡဏာကို-
“အာလူးသီးလို မညီညာေသာ ကိုထြန္းေဖ၏ ေခါင္းမွာ ေခါင္းတံုးႏွင့္ လံုး၀ လုိက္ဖက္ျခင္းမရွိ”
ကိုထြန္းေဖ အသက္ကို-
“သည္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ဒုလႅဘ ၈ ပါးထဲတြင္ ကိုထြန္းေဖသည္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့၏။ အရင္ႏွစ္မ်ားတုန္းက ၀တ္လိုေသာ္လည္း အသက္ ၂၀ တင္းတင္း မျပည့္ ေသး၍ မ၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း သူက ဆုိသည္” ဆုိၿပီး ဆရာ ၀င္းစည္သူက ျပသြားပါတယ္။

ကိုထြန္းေဖက တံတားဦးနယ္မွာ ရွိတဲ့ ရြာကေလးကေန မႏၲေလးမုန္႔တုိက္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရာက္လာတဲ့ မုန္႔တုိက္ အလုပ္သမား။ ဆရာေတာ္က မႏၲေလးေတာင္ေျခရွိ ေတာရေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆရာေတာ္။

၂။    ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ခံစားမႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈမ်ားကို စာဖတ္ ပရိသတ္သိေအာင္ ေဖာ္ျပေပး။
ဆရာေတာ္ဆီ ကိုထြန္းေဖ သကာရည္အုိး ကပ္လွဴတာနဲ႔ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕စ႐ိုက္ကို ေဖာ္က်ဴးပံုက-
“ဘာမ်ား ေလွ်ာက္စရာရွိလို႔လဲ ဒကာေလးရဲ႕”

ဆရာေတာ္က ႏႈတ္ခမ္းေစ့၍ျပံဳးရင္း ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာအသံႏွင့္ေမးသည္။
“ေထာင္ထဲမွာႀကိဳးေပးတဲ့အေၾကာင္းပါ ဘုရား”

“ဆရာေတာ္ စိတ္မဆင္းရဲဘူးလား ဘုရား”

“ပုထုဇဥ္ပဲကြယ္၊ ဆင္းရဲတာေပါ့”

“တျခားဆရာေတာ္ေတြကို မပင့္ခုိင္းဘူးလား ဘုရား”

“ျငင္းေတာ္မူသတဲ့ကြယ္”

“ဘယ္အခါမွာ လူသတ္ျဖတ္ၾကပါသလဲ ဘုရား”

“အ၀ိဇၨာတရား ၃ ပါးအနက္ ေလာဘလြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေဒါသ လြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ ေမာဟလြန္ကဲရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတာ ပုထုဇဥ္ေတြနဲ႔ မကင္းတာမွန္ေသာ္လည္း အစြန္းေတာ့ မေရာက္ သင့္ၾကဘူးေပါ့ကြယ္”

၃။    ဇာတ္ေကာင္ကို အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ စိန္ေခၚေသာ တုိက္ပြဲမ်ား ဖန္တီးေပးရမည္။
ကိုထြန္းေဖ ရဟန္းခံၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္။
“မဂၤလာ ေဆာင္ၿပီးရင္ ရြာမွာထားခဲ့မွာလား၊ ဒီကို ေခၚလာခဲ့မွာလား”

“ေခၚခဲ့မွာေပါ့ကြ၊ ဆရာက အခန္းေလး တစ္ခန္း ငွားေပးမယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာထား ၿပီးၿပီ”

သူဘာကိုေတြးကာ ျပံဳးေလသည္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း စကားမေျပာျဖစ္။
သုိ႔ေသာ္ ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းသည္ ကိုထြန္းေဖ၏ရင္၀ကိုမွ တည့္တည့္၀င္ကာ ေမႊေႏွာက္ေလေရာ့သလား၊ ခေလာက္ဆန္ေလေရာ့သလား မသိ။ မ႑ပ္ႏွင့္ ကနားႏွင့္ ထမင္း႐ံုႏွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ျပဳလုပ္ထားေသာ မဂၤလာေဆာင္မည့္ နံနက္ခင္းတြင္ သတို႔သမီးသည္ တစ္ရြာတည္းအတူေန ရည္းစားေနာက္သို႔ ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေျပးသြားခဲ့သည္ဆုိပဲ။ သည္ေတာ့ သူငွက္ႀကီးေတာင္ဓားကို ဆြဲေတာ့သည္။ အဓိပၸာယ္ရွိေသာရည္မွန္းခ်က္၊ စိန္ေခၚေသာတုိက္ပြဲဆိုတဲ့ အက်ဳိးျပဳပံုစံ ခြက္မွာမဟုတ္ဘဲ ၀တၳဳရဲ႕ Tempo ကေတာ့ အဲသည္ Climex ေဘာင္ကေန ထြက္မသြား ဘူးလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။

၄။    ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အမူအက်င့္၊ အေျပာအဆုိမ်ား သီးျခားစီ ျဖစ္ပါေစ။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ကိုထြန္းေဖေတြ႕ဆံုခဲ့တာမွာ-
“ဆရာေတာ္ တရား ေဟာေနတဲ့အခါ တရားခံဟာ တည္ၿငိမ္ပါသလား ဘုရား”

“တခ်ဳိ႕လည္း မ်က္ရည္ေပါက္ ေပါက္က်လို႔၊ တခ်ဳိ႕လည္း ေသြး႐ူးေသြး တန္းေလွ်ာက္ေျပာလို႔၊ တခ်ဳိ႕လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို ေသြးမ်ားထြက္ေအာင္ ဖိကုိက္လုိ႔။ အင္း တည္ၿငိမ္တဲ့သူဆိုတာ ရွားတယ္။ ရွိလွမွ ဆယ္ဦးတစ္ဦးေပါ့ ကြာ။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့ မယ္ဆိုတဲ့အခါ မတုန္လႈပ္ဘူးဆိုတာ ဘုရားရဟႏၲာအဆင့္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေသရမွာလည္း ေသ႐ိုးေသစဥ္မဟုတ္။ အကာလမရဏ ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားရွာၾက ေပတာေပါ့ကြယ္”

ကိုထြန္းေဖ ႀကိဳးေပးခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားကို စိတ္၀င္စားတယ္၊ တုန္ လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ရြံ႕ေၾကာက္မႈလည္း ရွိ ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို ကိုထြန္းေဖ၊ ဆရာ ေတာ္စကားမ်ားနဲ႔ ဆရာ ၀င္းစည္သူက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ျပသြားတာပါ။ ဆရာ ေတာ္နဲ႔ ကိုထြန္းေဖ အမူအက်င့္က သီးျခားစီ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာေတာ္က တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသူ၊ ကိုထြန္းေဖက စိတ္လႈပ္ရွား ပူေလာင္သူ။

၅။    လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလို ဇာတ္ ေကာင္မ်ားကို မေကာင္းတာနဲ႔ ေကာင္း တာေတြ ရွိပါေစ။
ကိုထြန္းေဖက ဘာသာတရား ကိုင္း႐ႈိင္းသူ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာ့၀တၳဳမွာ ပံုေဖာ္ ျပၿပီးသားပါ။ ၿပီးေတာ့ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးၿပီး ေဒါသမထိန္းခ်ဳပ္ ႏုိင္ေတာ့တာကိုလည္း-
ကိုထြန္းေဖ ထန္းတဲထဲသို႔ ျပန္၀င္သည္။ သတုိ႔သမီးမွာ သားရဲတစ္ေကာင္၏ ေရွ႕၌ ေရာက္ေနေသာ ယုန္ သူငယ္ေလးလို ၾကက္ေသေသ ေနသည္။
“နင့္ေၾကာင့္ ငါတုိ႔အားလံုး အရွက္ ကြဲရတယ္”

ကိုထြန္းေဖ သတိၱေကာင္း၏။ သူ႔ ဓားကိုသူထမ္းကာ တံတားဦး ရဲဌာနသို႔ သြားေရာက္အဖမ္းခံသည္။

၆။    မိမိဖန္တီးမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ ရဲ႕ စ႐ိုက္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အမည္နာမ ေပးတတ္ဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။
ကိုထြန္းေဖဆုိတဲ့ နာမည္က ၾကားက်တဲ့ နာမည္ပါပဲ။ ေတာကေန ၿမိဳ႕ ေရာက္သြားသူ တစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ကာလက ၁၉၅၇ ၀န္းက်င္၊ သည္နာမည္က အဲသည္ေခတ္မွာ ေပးေလ့ေပးထ ရွိတာမ်ဳိးမို႔ လိုက္ဖက္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာပါပဲ။

၇။    ၀တၳဳထဲမွာ ျပင္ပက ထင္ရွားတဲ့ သူတစ္ဦးကို ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ထည့္သံုးေတာ့မယ္ဆုိရင္ သူ႔ကိုလည္း ဇာတ္ေကာင္ အျဖစ္သာ သေဘာထားပါ။
အကာလမရဏ ၀တၳဳထဲက ဆရာေတာ္က ျပင္ပမွာ တကယ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ “ဦးေကသရ”ဘြဲ႕ အမည္ရွိေပမဲ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေပ ပရိယတိၱသင္ၾကားေပးခဲ့ျခင္းကို အစြဲျပဳ ၿပီး ေရႊမန္း ဆရာေတာ္လုိ႔ေတာင္ အေခၚ ခံရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာ၀င္းစည္သူ ၀တၳဳထဲမွာ အကြက္က်က် ထည့္ သံုးသြားပါတယ္။

၈။    ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဆက္ဆံမႈမွာ လူဆန္ပါေစ။
အကာလ မရဏထဲက စာေရးသူ (ငယ္စဥ္ဘ၀)နဲ႔ ကိုထြန္းေဖတုိ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံပံုေလးေတြ ၾကည့္ပါဦး။

“ေဟ့ေကာင္ နက္ကေလး၊ ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့၊ မင္းအေမကို ငါေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ”

“ဟာဗ်ာ ကစားလုိ႔ေကာင္းေန တုန္းရွိေသး”

“လာပါကြာ၊ မင္း႐ႈံးထားရင္ လည္း အျပန္က်ေတာ့ငါျပန္၀ယ္ေပးပါ့ မယ္။ ေဟာ့ဒီသကာရည္အုိးကို ဆရာေတာ္ဆီ သြားကပ္ခ်င္လုိ႔။ မင္းလည္း ကုသုိလ္ရတာေပါ့ နက္ကေလးရ”
ကဲ ဘယ္ေလာက္လူဆန္ၿပီး စ႐ိုက္ မွန္သလဲ။

(ဂ)
ကမၻာ့စာေပမွာ ေအာင္ျမင္ေနသူ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆေတြကို ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းက Writer မဂၢဇင္းထဲကေန ဘာသာျပန္ျပတဲ့ အျပင္ ဆရာေတြ႕ၾကံဳ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အယ္ဒီတာ ဘ၀မွာ အားမလုိ အားမရျဖစ္ရတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ရတဲ့ ၀တၳဳေတြနဲ႔ပါ ခ်ိန္ထုိး ျပသြားတာမို႔ ၀တၳဳေရးဖြဲ႕သူေတြ၊ ေရးဖုိ႔ႀကိဳးစား ေနသူေတြ ဖတ္ထားသင့္တဲ့ စာအုပ္အျဖစ္ ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္ကို ၫႊန္းဆုိခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း အသက္ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရထုတ္ေ၀တဲ့ ေရႊ ၆၆ ၀တၳဳတုိ ေပါင္းခ်ဳပ္ကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေတြ စုစည္းထားတာပါ။

ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္ ထဲက ၀တၳဳတုိသီအုိရီေတြ ျဖစ္တဲ့-
အႏုပညာသမား ဆုိတာ အခ်က္အလက္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အမွန္တရားကိုသာ စိတ္၀င္စားတာ။ အခ်က္အလက္ ဆုိတာျပင္ပက ရႏုိင္တယ္။

၀တၳဳေရးဆရာ ဆုိတာ စာကိုရင္နဲ႔ ေရးပါတယ္။
ပရိသတ္ ယံုၾကည္မႈ မရွိေလာက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ျခင္းဟာ ၀တၳဳကို အမ်ားႀကီး အားေပ်ာ့သြားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ သက္၀င္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုသာ ဖန္တီး ပါ။ ဒီလုိ ဖန္တီးႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ စာေရးဆရာရဲ႕စြမ္းရည္ေပၚ မူတည္သလုိ ႐ိုးသား ျဖဴစင္မႈ ေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီးတည္မွီေနပါတယ္။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးတယ္ဆုိတာ အသင့္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာက္တံုးေတြကိုဆင့္ၿပီး တည္ေဆာက္သြားသလုိပါပဲ။
ဆိုတာေတြနဲ႔ကိုက္၏ မကုိက္၏၊ ညီ၏ မညီ၏ သံုးသပ္ၾကည့္ပါဦး။ စာေရး သူဆုိတာကလည္း ရင္ထဲရွိတဲ့၊ ႏွလံုးသားထဲမွာရွိတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ၀မ္းစာရွိတဲ့အတုိင္း ခ်ေရးလိုက္တာမ်ားတယ္ဆိုေပမဲ့ ေရးၿပီးသားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ရင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ နည္းနာေလးေတြအတုိင္း လုိျဖည့္၊ ပိုျဖဳတ္ လုပ္ၾကည့္ရင္ ပုိ မေကာင္းေပဘူးလား။

“ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္” ကို စာနဒီစာေပတုိက္ကထုတ္ၿပီး၊ “ေရႊ ၆၆” ကို ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပတုိက္တို႔က ထုတ္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိခ်စ္သူမ်ားကိုယ္စား စာနဒီနဲ႔ ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္ကိုပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၁၉၉၄ ဇန္န၀ါရီမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာေၾကာင့္ အကာလမရဏ ပံုႏွိပ္ စာမူကို ဖတ္မသြားရရွာတဲ့ ဆရာ ၀င္းစည္သူကိုလည္း လြမ္းတေနပါတယ္။  
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)
စာတည္းမွတ္ခ်က္ ။ ။
စာေရးဆရာ ၀င္းစည္သူ ေရးသားၿပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ အကာလမရဏ ၀တၳဳတိုကို ေရႊအျမဳေတ စာဖတ္သူမ်ား ယခုေဆာင္းပါးႏွင့္ အတူ ယွဥ္တြဲ ဖတ္႐ႈေလ့လာႏုိင္ရန္ ယခုလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေရႊ၀တၳဳမ်ား ျပန္လည္ တူးေဖာ္ျခင္း က႑တြင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
၊စာတည္း၊

1 comment:

  1. ဆရာေရ..
    စာေရးေနသူေတြအတြက္ သတိထား၊ သိထားသင့္တာမ်ားပါ။ “ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္”ကို ကိုယ္တိုင္လဲ ၀ယ္ထားတယ္၊ မိတ္ေဆြေရးေဖာ္မ်ားကိုလဲ တတ္အားသေလာက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးေနသူတိုင္းလက္ကိုင္ထားရမဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။

    ReplyDelete