ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းထဲမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲ ေခၚထားရေလာက္ေအာင္ကို ဆိုင္ကယ္ေတြက ျပည့္လို႔ေနပါတယ္၊ ကင္ဘို၊ ဟြန္ဒါ၊ ေလာ့ဂ်ား၊ ဟင္န္ဆင္း၊ဂ်ာလင္းစတဲ့ အစိမ္း၊ အျပာ၊ ပန္းဆီ၊ ခရမ္းေရာင္စံု ဆိုင္ကယ္ေလးေတြပါပဲ။ စူပါကပ္၊ ဒရင္း၊ ဖင္ေထာင္ ဒီဇိုင္းလည္းစံု၊ အေရာင္လည္းစံု။ သည္အထဲမွာမွ ဆိတ္ငါးေကာင္ တ႐ုတ္စက္ဘီး ကေလးကို ေခ်ာက္ခ်က္ေခ်ာက္ခ်က္နင္းေနတဲ့ ကြၽန္မက ထင္းထင္းႀကီးျဖစ္လို႔ေနမလားမသိ။ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြမ်ားတာကလည္း မဆန္းပါ။ ေက်ာင္းကၿမိဳ႕အစြန္မွာျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕နည္းျပ၊ ဝန္ထမ္းေတြက ၿမိဳ႕ထဲရပ္ကြက္ေတြမွာ အေနမ်ားေနၾကတာမို႔ အလွမ္းေဝးလြန္းလွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေက်ာင္းတည္ေနရာက ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚမွာမို႔ စက္ဘီးစီးတက္ဖို႔ ေတာ္တန္႐ံုအင္အား၊ သက္လံုနဲ႔မရပါ။ ေက်ာင္းကဖယ္ရီ စီစဥ္ထားေပမယ့္ ဖယ္ရီကားရပ္ေပးထားတဲ့ ေနရာထိ လာစီးဖို႔ခက္ခဲသူေတြအတြက္ ဆိုင္ကယ္ကပဲ အဆင္ေျပမွာေလ။ ၿပီးေတာ့တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ၄-၅ သိန္းနဲ႔ ဝယ္လို႔ရတာလည္း တစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္ မယ္။ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းက ကြၽန္မရဲ႕ ရြာကေလးနဲ႔ ၂ မိုင္သာသာေလာက္ ေဝးပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းကာလေတြမွာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ေႏြကာလမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အညာေနက ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ စူးရဲျပင္းထန္လြန္းပါတယ္။ သည္အခါမွာ ကြၽန္မ စက္ဘီးကေလးက မေရြ႕ခ်င္ေတာ့။ ေခြၽးေတြနဲ႔ရႊဲနစ္၊ ေျခေထာက္ေတြရဲ႕ ႐ုန္းကန္အား ကေလးလံ။ ေက်ာင္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ကြၽန္မရဲ႕ ႏြမ္းနယ္ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့မ်က္ႏွာဆီက ေခြၽးတစိမ့္စိမ့္အန္က်ၿပီး အိမ္ကလိမ္းခဲ့တဲ့ သနပ္ခါးလည္းပ်က္ျပယ္။ ညစ္ေပ တူးဆရာမေလးလို႔ သင္တန္းသားေတြက ကြယ္ရာမွာ ေခၚေဝၚၾကတဲ့အထိပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း ဒုနည္းျပေတြက ၿမိဳ႕ထဲဘက္မွာေနတာမို႔ ကြၽန္မရြာကေလးနဲ႔က အေရွ႕ အေနာက္တျခားစီျဖစ္ၿပီး သူတို႔ပို႔ေပး၊ ႀကိဳေပးဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သည္ေတာ့ဆိတ္ငါးေကာင္ တ႐ုတ္စက္ဘီးကေလးက တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေမာင္ေလးနဲ႔ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကြၽန္မညီမေလးတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြၾကား မွာ ကြၽန္မအတြက္ ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီး ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ အလွမ္းေဝးလြန္းမက ေဝးလြန္းေနပါၿပီ။ ႏြား၂ ေကာင္ေလာက္ ေရာင္းလိုက္ရင္ျဖင့္ ဝယ္လို႔ရမွာေပမယ့္ အေဖ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း ႐ိုက္ခ်ဳိးသလိုျဖစ္ၿပီး ေတာင္သူအလုပ္ရပ္တန္႔သြားရင္ ဘာနဲ႔ရပ္တည္ၾကမလဲ။ ကြၽန္မလခငါးေသာင္းေက်ာ္က ဘယ္အတိုင္းအတာထိအိမ္ရဲ႕ ဓန အင္အားကို ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အညာေႏြရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ အပူေအာက္မွာကြၽန္မကေတာ့ စက္ဘီးေလးတစ္စီးနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ပါပဲေလ။
ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ဒုနည္းျပေတြအတြက္ သင္တန္းေတြကအဆင္သင့္ႀကိဳေနတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ နည္းျပအားလံုး အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ေအာ္တိုကဒ္၊ ပါဝါပြိဳင့္ သင္တန္းေတြတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္၊ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ျပဳစု၊ စာတမ္းေရးေတြလည္း လုပ္ရတာမို႔ အနားမရပါ။ ပညာျဖန္႔ျဖဴးရာေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာ/ ဆရာမမ်ား ‘ျပည့္ဝ’ေနဖို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ဆႏၵျပင္းျပမႈက ေလး စားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကဆရာကို ေခၚယူသင္ၾကားေပးတဲ့ ေအာ္တိုကဒ္သင္တန္းခ်ိန္ေလးကိုေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားလွပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပဘာသာရပ္နဲ႔ စက္မႈသိပၸံေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ ကြၽန္မအတြက္ပိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ပညာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ဘာသာရပ္လို႔ ခံစားမိခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြက္လက္စြာ ေျပးလႊားေနပါတယ္။ စက္ဘီးနင္းလို႔ ေခြၽးေတြနဲ႔ နစ္ေနတဲ့ကြၽန္မရဲ႕ေမာလ်မႈကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းရဲ႕ အဲယားကြန္းက ေျဖေဖ်ာက္ေပးတာေၾကာင့္လည္း ေအာ္တိုကဒ္ကို ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက ပိုပိုသာသာျဖစ္သြားတာလို႔ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တိုက္ေတြရဲ႕ ေကာ္ရစ္ဒါ ဒီဇိုင္းေတြကိုအေကြး၊ အေျဖာင့္ Tools ေတြသံုးၿပီး ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ေနတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေပါ့။ သင္တန္းတာဝန္မွဴးေရာက္လာ ၿပီး ကြၽန္မနား တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ကီးဘုတ္ေပၚေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ေတြရပ္တန္႔ဆြံ႕အသြားပါတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာမိုးႀကိဳးသြား ထက္ထက္တစ္စင္း ကြၽန္မနားစည္ကို ထိုးခြဲသြားလိုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
”မႏြယ္နီအေဖ နဂါး႐ံုဘုရားမွာ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရလို႔၊ ခုေဆး႐ံုမွာ”
အေဖက ရြာကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ယာခင္းအတြက္ပိုးသတ္ေဆးလာဝယ္တာမွာ နဂါး႐ံုဘုရားလမ္းဆံုမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တိုက္မိတာတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အထက(၁)၊ ပညာ ေရးေကာလိပ္၊ တကၠသိုလ္၊ ေဆး႐ံု၊ ဗဟိုပို႔ဆက္ေက်ာင္း၊ စက္မႈလယ္ယာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြက တစ္ဆက္တည္းမွာျဖစ္ၿပီး နဂါး႐ံုဘုရားနဲ႔လည္း နီးပါတယ္၊ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြလည္း ျဖစ္တာမို႔ အဲ့သည္ေနရာက ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ လြန္စြာမွ႐ႈပ္ေထြးလွပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္း တ႐ႈပ္႐ႈပ္ငိုေၾကြးေနတဲ႕ကေလးမေလးရဲ႔သန္႔စင္ႏုနယ္လွတဲ႕မ်က္ႏွာေလးမွာတုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔ေသြးဆုတ္ေနတဲ႕ခံစားမႈေတြျပည့္သိပ္လို့ေနပါတယ္။သတိလစ္ေနတဲ႕ အေဖ႕ကိုတစ္လွည္႕၊ေကာင္မေလးကိုတစ္လွည္႕ၾကည္႕ရင္းခ်ိန္ေတြမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲ ၃-၄ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ရွင္းယူတာေတာင္ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ေနရာပါ။ အေဖက လည္း သည္လို႐ႈပ္ေထြးခ်ိန္မွာတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာတာပါပဲ။ က်ဴရွင္ကျပန္လာတဲ့ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္လား၊ အေဖ့ရဲ႕နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္မႈေၾကာင့္လား၊ မဆင္မျခင္ေမာင္းႏွင္တဲ့ အျခားေသာကား၊ ဆိုင္ကယ္ေတြရဲ႕ ပေယာဂနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္မႈေၾကာင့္လား၊ ခုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေဖ..ေဆး႐ံုအေရးေပၚဌာနမွာ ကြၽန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသူမေလးရဲ႕ မိဘေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေတြနဲ႔ ျပည့္လို႔ေနပါတယ္။ ဘုရားေရ…ဒုရဲအုပ္တစ္ ေယာက္ကေက်ာင္းသူေလးကို စစ္ေမးလို႔ေနပါလား။ သူတို႔ကေလးမေလးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ေတာ့မွာလား။ တ႐ႈပ္႐ႈပ္ငိုေၾကြးေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕သန္႔စင္ႏုနယ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြ႕ံ ေသြးဆုတ္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြျပည့္သိပ္လို႔ေနပါတယ္။ သတိလစ္ေနတဲ့ အေဖ့ကို တစ္လွည့္၊ ေကာင္မေလးကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္းကြၽန္မရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ကလည္း ျပင္းထန္စြာ တုန္ခါေနပါတယ္။ ကေလးေရ၊ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္ မင္းနဲ႔အေဖ ဆံုစည္းသြားရတာပါ။ မင္းရဲ႕ေတာက္ပတဲ့ အနာ ဂတ္ေလး မပ်က္ျပယ္ေစရဘူး၊ မင္းစိတ္တည္ၿငိမ္စြာထားပါ။ မင္းနဲ႔မင္းမိဘ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြၿပံဳးေပ်ာ္ေစမယ့္ ဆံုးျဖတ္မႈမ်ဳိးေပးမွာပါ။”ဥပေဒေၾကာင္းအရေတာ့ ကြၽန္မ နားမလည္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကညီမေလး ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ပကတိဆႏၵမွန္နဲ႔ ေျပာတာပါ” ကြၽန္မရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ စကားလံုးေတြက အက္ေသြ႕ေျခာက္ကပ္မႈမရွိဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ထြက္အန္က်လာတာေပမယ့္ မ်က္ ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းသြားတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ သတိမထားလိုက္ႏိုင္တာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမွာပါ။အားလံုးညႇိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မိဘမ်ားက ေငြ ၁၅ သိန္းေပးေတာ့ ကြၽန္မတုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။ ဒါအေရာင္းအဝယ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခတစ္ဖက္ကို၊ မိသားစုတစ္စုလံုးရဲ႕ စိတ္ ဒဏ္ရာကို ေငြ ၁၅ သိန္းနဲ႔ ေရာင္းေနတာလား၊ ကြၽန္မ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ကြၽန္မျပင္းထန္စြာပဲ ခုခံျငင္းဆိုလိုပါတယ္။ ဆက္လက္ေဆးကုခံရဦးမယ့္ အေဖ၊ ေျခတု (သို႔မဟုတ္) ခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေတာင္သူလုပ္ငန္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္တဲ့အေဖ။ အေဖရယ္၊ သမီးကို ျငင္းဆန္ခြင့္ေပးလိုက္ပါလားဟင္။ ”ဒါဆို ညီမေလးေက်ာင္းထြက္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္” ”အေမတို႔ သမီးအေဖကို ေဆးဆက္ကုေပးရဦးမွာေလ” ”သမီးမာန အေဖနားလည္ပါ တယ္၊ ဒါေပမဲ့သမီးရယ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မွ မရွိေတာ့တာပဲ” ေၾကကြဲႏြမ္းေဖ်ာ့ အဓိပၸာယ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဖြဲ႕သီေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ အၾကည့္။ ကြၽန္မ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းထဲမွာ ေလာ့ဂ်ားပန္းဆီေရာင္ ဒရင္းမ္ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီး တိုးလို႔ေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ၊ သင္တန္း ေဆာင္ တစ္ခုကေနတစ္ခုကူးတဲ့အခါ ‘ေလာ့ဂ်ား’ ေလးကို ကြၽန္မ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာစီးလို႔ေပါ့။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္စူးစူးေတြ၊ ပေဟဠိအေျဖမွန္ရထားသူေတြရဲ႕ မ်က္ ႏွာထားမ်ဳိးေတြဆီကိုေတာ့ ကြၽန္မ ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ တည့္တည့္တိုးဝင္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ စာသင္တဲ့အခါ ကြၽန္မပါးျပင္ထက္က သနပ္ ခါးမပ်က္မျပယ္ ေခြၽးေတြနဲ႔ နစ္မြန္းမေနေတာ့တာပါပဲ။
ရဲသွ်မ္း
ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ဒုနည္းျပေတြအတြက္ သင္တန္းေတြကအဆင္သင့္ႀကိဳေနတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ နည္းျပအားလံုး အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ေအာ္တိုကဒ္၊ ပါဝါပြိဳင့္ သင္တန္းေတြတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္၊ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ျပဳစု၊ စာတမ္းေရးေတြလည္း လုပ္ရတာမို႔ အနားမရပါ။ ပညာျဖန္႔ျဖဴးရာေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာ/ ဆရာမမ်ား ‘ျပည့္ဝ’ေနဖို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ဆႏၵျပင္းျပမႈက ေလး စားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကဆရာကို ေခၚယူသင္ၾကားေပးတဲ့ ေအာ္တိုကဒ္သင္တန္းခ်ိန္ေလးကိုေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားလွပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပဘာသာရပ္နဲ႔ စက္မႈသိပၸံေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ ကြၽန္မအတြက္ပိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ပညာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ဘာသာရပ္လို႔ ခံစားမိခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြက္လက္စြာ ေျပးလႊားေနပါတယ္။ စက္ဘီးနင္းလို႔ ေခြၽးေတြနဲ႔ နစ္ေနတဲ့ကြၽန္မရဲ႕ေမာလ်မႈကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းရဲ႕ အဲယားကြန္းက ေျဖေဖ်ာက္ေပးတာေၾကာင့္လည္း ေအာ္တိုကဒ္ကို ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက ပိုပိုသာသာျဖစ္သြားတာလို႔ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တိုက္ေတြရဲ႕ ေကာ္ရစ္ဒါ ဒီဇိုင္းေတြကိုအေကြး၊ အေျဖာင့္ Tools ေတြသံုးၿပီး ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ေနတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေပါ့။ သင္တန္းတာဝန္မွဴးေရာက္လာ ၿပီး ကြၽန္မနား တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ကီးဘုတ္ေပၚေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ေတြရပ္တန္႔ဆြံ႕အသြားပါတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာမိုးႀကိဳးသြား ထက္ထက္တစ္စင္း ကြၽန္မနားစည္ကို ထိုးခြဲသြားလိုက္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
”မႏြယ္နီအေဖ နဂါး႐ံုဘုရားမွာ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရလို႔၊ ခုေဆး႐ံုမွာ”
အေဖက ရြာကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ယာခင္းအတြက္ပိုးသတ္ေဆးလာဝယ္တာမွာ နဂါး႐ံုဘုရားလမ္းဆံုမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တိုက္မိတာတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အထက(၁)၊ ပညာ ေရးေကာလိပ္၊ တကၠသိုလ္၊ ေဆး႐ံု၊ ဗဟိုပို႔ဆက္ေက်ာင္း၊ စက္မႈလယ္ယာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြက တစ္ဆက္တည္းမွာျဖစ္ၿပီး နဂါး႐ံုဘုရားနဲ႔လည္း နီးပါတယ္၊ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြလည္း ျဖစ္တာမို႔ အဲ့သည္ေနရာက ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ လြန္စြာမွ႐ႈပ္ေထြးလွပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္း တ႐ႈပ္႐ႈပ္ငိုေၾကြးေနတဲ႕ကေလးမေလးရဲ႔သန္႔စင္ႏုနယ္လွတဲ႕မ်က္ႏွာေလးမွာတုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔ေသြးဆုတ္ေနတဲ႕ခံစားမႈေတြျပည့္သိပ္လို့ေနပါတယ္။သတိလစ္ေနတဲ႕ အေဖ႕ကိုတစ္လွည္႕၊ေကာင္မေလးကိုတစ္လွည္႕ၾကည္႕ရင္းခ်ိန္ေတြမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲ ၃-၄ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ရွင္းယူတာေတာင္ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ေနရာပါ။ အေဖက လည္း သည္လို႐ႈပ္ေထြးခ်ိန္မွာတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာတာပါပဲ။ က်ဴရွင္ကျပန္လာတဲ့ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္လား၊ အေဖ့ရဲ႕နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္မႈေၾကာင့္လား၊ မဆင္မျခင္ေမာင္းႏွင္တဲ့ အျခားေသာကား၊ ဆိုင္ကယ္ေတြရဲ႕ ပေယာဂနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္မႈေၾကာင့္လား၊ ခုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေဖ..ေဆး႐ံုအေရးေပၚဌာနမွာ ကြၽန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသူမေလးရဲ႕ မိဘေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေတြနဲ႔ ျပည့္လို႔ေနပါတယ္။ ဘုရားေရ…ဒုရဲအုပ္တစ္ ေယာက္ကေက်ာင္းသူေလးကို စစ္ေမးလို႔ေနပါလား။ သူတို႔ကေလးမေလးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ေတာ့မွာလား။ တ႐ႈပ္႐ႈပ္ငိုေၾကြးေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕သန္႔စင္ႏုနယ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြ႕ံ ေသြးဆုတ္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြျပည့္သိပ္လို႔ေနပါတယ္။ သတိလစ္ေနတဲ့ အေဖ့ကို တစ္လွည့္၊ ေကာင္မေလးကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္းကြၽန္မရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ကလည္း ျပင္းထန္စြာ တုန္ခါေနပါတယ္။ ကေလးေရ၊ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္ မင္းနဲ႔အေဖ ဆံုစည္းသြားရတာပါ။ မင္းရဲ႕ေတာက္ပတဲ့ အနာ ဂတ္ေလး မပ်က္ျပယ္ေစရဘူး၊ မင္းစိတ္တည္ၿငိမ္စြာထားပါ။ မင္းနဲ႔မင္းမိဘ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြၿပံဳးေပ်ာ္ေစမယ့္ ဆံုးျဖတ္မႈမ်ဳိးေပးမွာပါ။”ဥပေဒေၾကာင္းအရေတာ့ ကြၽန္မ နားမလည္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကညီမေလး ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါကို ကြၽန္မရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ပကတိဆႏၵမွန္နဲ႔ ေျပာတာပါ” ကြၽန္မရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ စကားလံုးေတြက အက္ေသြ႕ေျခာက္ကပ္မႈမရွိဘဲ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ထြက္အန္က်လာတာေပမယ့္ မ်က္ ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းသြားတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ သတိမထားလိုက္ႏိုင္တာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမွာပါ။အားလံုးညႇိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မိဘမ်ားက ေငြ ၁၅ သိန္းေပးေတာ့ ကြၽန္မတုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။ ဒါအေရာင္းအဝယ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခတစ္ဖက္ကို၊ မိသားစုတစ္စုလံုးရဲ႕ စိတ္ ဒဏ္ရာကို ေငြ ၁၅ သိန္းနဲ႔ ေရာင္းေနတာလား၊ ကြၽန္မ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ကြၽန္မျပင္းထန္စြာပဲ ခုခံျငင္းဆိုလိုပါတယ္။ ဆက္လက္ေဆးကုခံရဦးမယ့္ အေဖ၊ ေျခတု (သို႔မဟုတ္) ခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေတာင္သူလုပ္ငန္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္တဲ့အေဖ။ အေဖရယ္၊ သမီးကို ျငင္းဆန္ခြင့္ေပးလိုက္ပါလားဟင္။ ”ဒါဆို ညီမေလးေက်ာင္းထြက္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္” ”အေမတို႔ သမီးအေဖကို ေဆးဆက္ကုေပးရဦးမွာေလ” ”သမီးမာန အေဖနားလည္ပါ တယ္၊ ဒါေပမဲ့သမီးရယ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မွ မရွိေတာ့တာပဲ” ေၾကကြဲႏြမ္းေဖ်ာ့ အဓိပၸာယ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဖြဲ႕သီေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ အၾကည့္။ ကြၽန္မ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းထဲမွာ ေလာ့ဂ်ားပန္းဆီေရာင္ ဒရင္းမ္ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီး တိုးလို႔ေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ၊ သင္တန္း ေဆာင္ တစ္ခုကေနတစ္ခုကူးတဲ့အခါ ‘ေလာ့ဂ်ား’ ေလးကို ကြၽန္မ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာစီးလို႔ေပါ့။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္စူးစူးေတြ၊ ပေဟဠိအေျဖမွန္ရထားသူေတြရဲ႕ မ်က္ ႏွာထားမ်ဳိးေတြဆီကိုေတာ့ ကြၽန္မ ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ တည့္တည့္တိုးဝင္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ စာသင္တဲ့အခါ ကြၽန္မပါးျပင္ထက္က သနပ္ ခါးမပ်က္မျပယ္ ေခြၽးေတြနဲ႔ နစ္မြန္းမေနေတာ့တာပါပဲ။
ရဲသွ်မ္း
(ရတီမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၀၁၁)
No comments:
Post a Comment