၁။
ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာ ေရႊကို အ၀ါေရာင္ ရွိေသာ သတၱဳ ျဒပ္စင္ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိပါသည္။
သတၱဳျဒပ္စင္ဟု ဆုိကတည္းက ျပဳလုပ္၍ မရေသာ
ပစၥည္းျဖစ္ၿပီး ဓာတုေဗဒ ဘာသာရပ္မွာေတာ့ လက္တင္ ဘာသာရပ္ အေခၚ Aurum ကို
အစြဲျပဳၿပီး Au ဟု သေကၤတ သတ္မွတ္သည့္ အေၾကာင္း အထက္တန္း ပညာသင္စ ကတည္းက
အလြတ္ က်က္မွတ္ခဲ့၍ ရင္ထဲ စြဲေနသည္။
အလူမီနီယမ္၊ ဇင့္၊ သံတို႔လုိ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ဓာတ္မျပဳ။ သံျဖဴ၊ ခဲတုိ႔လုိလည္း အက္ဆစ္ေပ်ာ့ႏွင့္ ဓာတ္မျပဳ။ အျပင္းစား ႏုိက္ထရစ္အက္ဆစ္ႏွင့္မွသာ ေရႊက ဓာတ္ျပဳႏိုင္သည္ ဆုိေတာ့ သတၱဳျဒပ္စင္ထဲမွာ ေရႊက အဆင့္ျမင့္ ေနရာမွ ရပ္တည္ပါသည္။ ပါးလႊာသည္ အထိ အျပားခတ္၍ ရျခင္း၊ အေရာင္၀င္း လက္ေတာက္ပျခင္း။ ေနရာတုိင္းမွာ လြယ္ကူစြာ မေတြ႕ႏိုင္ျခင္း၊ လိုအပ္ေသာ ပံုသြင္းႏုိင္ျခင္းစေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားေၾကာင့္ ေရႊက အဖုိးအနဂၣ ထုိက္တန္ၿပီး အထြတ္ အထိပ္ေရာက္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ တန္ဖုိးျမင့္ ဂုဏ္သတိ္ၱတုိ႔ျဖင့္ ထည္၀ါ လြန္းသည္မုိ႔ ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားရေသာ ပစၥည္း၊ ေဒသတုိ႔ေရွ႕မွ မားမားမတ္မတ္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေနရာယူလ်က္ အျခားေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖက္တုိ႔ထက္ ေျခ လွမ္းမ်ားစြာ “စြာ” ေနသလား ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။
ေရႊမႏၲေလး၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေရႊမင္း၀ံ၊ ေရႊဖိနပ္၊ ေရႊအျမဳေတ။ အားလံုး အေကာင္းေတြ စုေနသည့္ အတြက္ မႏိႈင္း၊ မယွဥ္အပ္ေသာ အရာမ်ား အျဖစ္ မွတ္ယူေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား လြန္လြန္ကဲကဲ တန္ဖုိးျဖတ္သည္ဟု စြပ္စြဲႏုိင္ပါသည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္လိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။
အဲ့သည္ ေရႊကို ၂၇ ေမ ညဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေရမွာေမ်ာ ေနေသာ ေဗဒါပြင့္ေလးပံုပါ သည့္ဖိတ္စာ လွလွေလး တစ္ေစာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရရွိ ခဲ့ပါသည္။ ဖိတ္စာအမွတ္ ၂၃၁။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္တြင္ က်င္းပသည့္ ဆ႒မ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပ ဆုေပးပြဲ ဖိတ္စာေလးပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာပြဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ပထမ အႀကိမ္၊ ဒုတိယ အႀကိမ္တို႔မွာကတည္းက ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သည္လိုပြဲမ်ဳိး တက္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။
ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ေရႊေတြ စုေန ၾကပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာ သူမွန္သမွ်ကလည္း ေရႊေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာေတာ့ အားလံုးေရႊ ေတြပဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ စာေပတြင္ အျမင့္ဆံုးဟုဆိုေသာ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ ၿပိဳင္ကဗ်ာမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ ႏုိင္စြမ္းၾကေသာ ေရႊကဗ်ာ ဆရာမ်ား။ သ႐ုပ္ေဖာ္ ဒီဇုိင္းႏွင့္ အႏုပညာျဖင့္ ထံုမြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ဖန္တီးရွင္ ေရႊလက္ရာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား။ ရသစာတမ္း၊ ၀တၳဳတုိ၊ ၀တၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါးစေသာ စကားေျပမ်ားျဖင့္ စာဖတ္သူတို႔၏ ႏွလံုးသည္းေျခကို လႈပ္ ခါႏုိင္ေသာ ေရႊကေလာင္ရွင္ စာေရး ဆရာမ်ား။ ေခတ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ စာေပ ေရႊေခတ္ကို ထူေထာင္ေနၾကသည့္ ေရႊ အယ္ဒီတာမ်ား။ ေရႊထုတ္ေ၀သူမ်ား။ ေရႊမ်ားဆံုေတြ႕သည့္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ယူဆ ပါသည္။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေရာက္လာႏုိင္ေသာ ေရႊမ်ား အမ်ားႀကီး ရွိေနပါဦးမည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ၂၇ ေမ ညဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊအမ်ားႀကီးကို တစ္၀ႀကီး ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္ေလ။
ထူးျခား ဆန္းသစ္ေသာ၊ သမား႐ိုး က်မွ ခြဲထြက္ ေခတ္မီေသာ၊ ျဖန္႔ၾကက္ အေတြးဆန္႔ ထုတ္ေစေသာ၊ ပန္းပု႐ုပ္မ်ား၏ ဖန္တီးရွင္ ဆရာ ဆန္နီညိမ္း၏ ပံုေဖာ္ ဒီဇိုင္း ေရႊကေလာင္ ႐ုပ္တုကို ကိုင္တြယ္ မၾကည့္႐ႈဖူးေသာ္ျငား မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရ႐ံုမွ်ႏွင့္ပင္ ခမ္းနားထည္ ၀ါၿပီး ျမတ္ေသာအေငြ႕အသက္တုိ႔ ယစ္ ထံုေနေၾကာင္း ခံစားမိခဲ့ဖူးသည္။
သည္ေရႊကေလာင္ကို လက္၀ယ္ ပိုင္ပိုင္ရခဲ့ေသာ ကဗ်ာ ဆရာၾကည္ေမာင္ သန္း၊ ဆရာ မုိးဃ္းေဇာ္၊ ဆရာ ခရမ္းျပာ ထက္လူ၊ ဆရာယမံု၊ ဆရာ ေမာင္လင္း ရိပ္။ အေတြးလွလွ အေရးႏြဲ႕ႏြဲ႕ျဖင့္ ၿငိေန ေအာင္ေရးခဲ့ၿပီး ရသစာတမ္း ေရႊကေလာင္ ဆုရွင္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဆရာ ၀င္းထြဋ္ေဇာ္၊ ဆရာ ေမာင္ရင့္မာ၊ ဆရာ ၾကည္ႏုိင္၊ ဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူ၊ ဆရာ ေနာင္ေက်ာ္။ ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ေပါင္း မ်ား စြာထဲမွာ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္း ဆံုး စံအဆင့္တြင္ ရပ္တည္ၿပီး ေရႊ ကေလာင္ကို ေပြ႕ပုိက္ယူသြားၾကေသာ ဆရာ နတ္မွဴး၊ ဆရာ ဦးေဆြ၊ ဆရာမ ေခ်ာအိမာန္၊ ဆရာမ မီမိုး၊ ဆရာမ လဲ့၀င္းၾကည္။ ေရႊအသစ္ အမည္ျဖင့္ ကေလာင္သစ္ေသာ္လည္း အေတြးရင့္ အႏုပညာ ျမင့္ခဲ့သည့္ ဆရာမ ေငြဇင္ ေယာ္ဦး၊ ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္၊ ဆရာ ေမာင္ႏွင္းပန္း၊ ဆရာ သာၾကည္ ေဆြ၊ ဆရာမ ေငြၾကယ္စင္။ အခင္း အခက္ အခ်ိတ္အဆက္မ်ားျဖင့္ စြဲမက္ ဖြယ္စကားေျပစမ္းက်ေရေၾကာင့္ ရင္ထဲ ၿငိမ္းေစခဲ့ေသာ ဆရာ ဆူးငွက္၊ ဆရာ လင္းေသာ္ေ၀၊ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာ မာန္၊ ဆရာ ေခါင္ခါးခါး၊ ဆရာ သင္းရီ တို႔၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွ် ေရာက္ရွိသြားလွ်င္ျဖင့္ ေရႊ ကေလာင္ ႐ုပ္တုကို တယုတယကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္မိမွာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မ်က္မျမင္ တစ္ဦးကဲ့သို႔ လက္ဖ၀ါးေပၚတြင္ သက္ေရာက္ေသာ အထိအေတြ႕မွသည္ အေသြး အသားထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲထိ စီး၀င္ၿပီး ၾကည္ႏူးပြင့္တုိ႔ လန္းစြင့္ေမႊးၾကဴသြား လိမ့္မည္ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ တစ္ ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ မေရာက္ဖူးခဲ့။ ေရႊ ကေလာင္ကို အေရာင္၊ အရိပ္ျဖင့္သာ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွာ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ ပါသည္။ ၂၇ ေမ အခမ္းအနားမွာ ေရႊ ကေလာင္ဆုရသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔ အား ၀မ္းသာပီတိတုိ႔ဖြဲ႕တည္ေသာအျပံဳး ျဖင့္ မုဒိတာစကားဆို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေရႊ ကေလာင္ ႐ုပ္တုကို ေခတၱခြင့္ ေတာင္းၿပီး ပြတ္သပ္ ကုိင္တြယ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးမိ သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ဘက္က ျငင္း ဆန္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ခြင့္ျပဳေပးလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူေတြကို ၀မ္း သာပီတိႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရမွာလဲ။ သတင္း မုဆုိးတစ္ဦးကဲ့သို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း အထင္အျမင္ မွန္းဆထားေသာဆရာ၊ ဆရာမတို႔ရွိေနသည့္ စားပြဲေတြကို မ်က္စိ ကစားၾကည့္သည္။ ခန္းမအတြင္းရွိ ဆရာ၊ ဆရာမအားလံုးက ဆုရထုိက္ ေသာစာေတြေရးဖြဲ႕သည့္ “ေရႊ”ေတြခ်ည္း ပဲျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားလံုး ကုိ ဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မိၿပီး ကိုယ့္ အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ျပံဳးမိသြားေတာ့သည္။
သည္ႏွစ္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြလည္းေကာင္း လွပါသည္။ ရသစာတမ္း၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳရွည္မ်ားလည္း ရင္ ဘတ္မွန္သည္။ ေရႊအသစ္မ်ားကလည္း တကယ့္ကို “ေရႊ”ပါပင္။ ဆုေရြးခ်ယ္ ေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စား ေခါင္းပင္ ကုိက္ခ်င္ လာသည္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာ ျပတ္သား ရဲရင့္ၿပီး ႏွလံုးသား ရွင္းသန္႔မွသာသည္ တာ၀န္ ယူႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အတၱ ေနာမတိေတြ ခ၀ါခ် ထားရမည့္ ေနရာဟု ကၽြန္ေတာ္အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ေနပါသည္။
စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ဂီတသံစဥ္က ေရႊ တို႔၏ ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္ႏွင့္ ၿပိဳင္ေန သည္ဟု ထင္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈက အခမ္းအနား၏ ၀ိညာဥ္ကို လူးလြန္႔ေစ သလား။ ကဗ်ာဆု ေၾကညာေတာ့မည္မုိ႔ အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာ၏ ဆြဲေဆာင္ေသာ စကားလံုးမ်ား ေအာက္မွာ ေရႊမ်ားၿငိမ္ဆိတ္စြာ ခန္႔မွန္း ေတြးထင္ေပး ေနပါသလား။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာ ေမာင္စိမ္းနီက ကဗ်ာဆုရွင္ အျဖစ္ “သစ္ခက္အိမ္” ကို ေၾကညာ လိုက္ေတာ့ အသံပံုးမ်ားဆီမွ ထြက္ေပၚ လာေသာ ဂီတ၏ ျပင္းအားက ေရႊမ်ား၏ လက္ခုပ္သံေအာက္မွာ စံုးစံုးျမဳပ္သြား ေတာ့သည္။ ဆုရေသာဆရာ သစ္ခက္အိမ္၏ အေပ်ာ္က အားလံုးသို႔ကူးစက္ သြားသည္။ ေရႊအားလံုး အျပံဳးတုိ႔ ေ၀စည္ေနသည္။ စိုးစဥ္းမွ် အဖုအထစ္ မရွိ။ ဆရာ သစ္ခက္အိမ္ႏွင့္ ဆရာမ ေ၀(စီး ပြားေရးတကၠသုိလ္)တို႔ ဇနီးခင္ပြန္း၏ လဲ့ၾကည္ေသာ အျပံဳးသည္ ေရႊကေလာင္ ႐ုပ္တု၏ လင္းလက္မႈ၊ ၀င္းျပက္မႈႏွင့္ ၿပိဳင္ေနၿပီေကာ။
ေဆာင္းပါးဆုကို အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာက ခန္႔မွန္းတို႔ျဖင့္ ေရႊမ်ားကိုအာ႐ံုေထြျပားေစခုိင္း ျပန္ပါသည္။ ခန္႔မွန္းသည္ ခန္႔မွန္းသာပဲျဖစ္ရာ အမွန္ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္မေရာက္ပါ။ ႏွလံုးသားရွင္းသန္႔ေသာ သူတို႔၏ အဆံုးအျဖတ္မွာ ခန္႔မွန္းသည္ ေသြဖည္လြဲေခ်ာ္သြားႏုိင္ ပါသည္။ ဒါသည္ပင္ ဆုႏွင္းပြဲတို႔၏ နိယာမေပပဲလား။
အႏွစ္တို႔ျဖင့္ သိပ္သည္းေသာ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမႈတို႔ ျပည့္၀ေသာ၊ လူငယ္ တို႔၏ ႏွလံုးသားကို ေဖာက္ျမင္တတ္ေသာ၊ ထက္ျမက္ စူးရွသည့္ Message မ်ားကို ေပးေ၀တတ္ေသာ ေဆာင္းပါးတို႔ကို အားထည့္ ေရးေနသည့္ ဆရာမ မသီတာ(စမ္း ေခ်ာင္း)အား ေဆာင္းပါးဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေတာ့ ေရႊတို႔၏ လက္ခုပ္သံမ်ား စည္ေ၀ျပန္ေလၿပီ။ ဆရာမ၏ မ်က္၀န္း မွာရွိ မူပုိင္အျပံဳးက မ်က္မွန္ကို ေဖာက္ ထြက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ျဖဴစင္ ေသာစိတ္ထားႏွင့္ ပညာဂုဏ္ျမင့္ အရိပ္တို႔ ယွက္ႏြယ္ေနေသာ ဆရာမ၏ အျပံဳး ျမျမကား ေရႊအားလံုးသို႔ ကူးစက္ျပန္ေခ် ၿပီေကာ။ ထုိက္တန္ပါသည္ ဆုိေသာ စကားလံုးထက္ ပို၍ျမင့္ေသာ စကားျဖင့္ ဆရာမ မသီတာအား မုဒိတာ စကားဆုိ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ေသာ္လည္း ဆြံ႕အလ်က္၊ စကား လံုးရွားပါးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္ ဖုိ႔ခ်င္ေနမိသည္။
ရသစာတမ္း ဆုမေၾကညာမီ အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာက သူ႔ဆံပင္ ရွည္မ်ားကဲ့သုိ႔ ရွည္လ်ားေသာ ခန္႔မွန္း တို႔ကို စီကာစဥ္ကာ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ့သည့္“ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္သူခုိး”ကပါလာေတာ့သည္။ ဆရာ ေလးကိုတင္ ခန္႔မွန္း ေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ ရင္ခုန္ခြင့္ ရွိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ ကား ေအးေဆးစြာ တည္ၿငိမ္ေနခဲ့ပါ သည္။ ဆုႏွင္းပြဲ မတုိင္မီ ရက္တစ္ရက္ မွာ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း သို႔သြားပို႔ခဲ့ရာ ေရႊအျမဳေတ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ စကားဆုိေတာ့ အျမဲတမ္းျပံဳးေနေသာ ဆရာ့ႏႈတ္မွ ေရႊဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားတစ္လံုးပင္မဟ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ခြင့္မရွိသူဟု ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကားဆု ေၾကညာသည့္ အခါ လက္ခုပ္ တီးဖို႔သာ ဟန္ေရး တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။
၂။
သန္းေခါင္ခ်ဥ္းစမွာ ကုန္သည္ ႀကီးမ်ားဟိုတယ္မွ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကေလးရွိရာ ၀န္ထမ္း ရပ္ကြက္ေလးဆီ ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တယုတယ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္ခ့ဲသည့္ “ေရႊကေလာင္”က လက္ထဲမွာ။ ရင္ေသြး ငယ္ကို ေပြ႕ပိုက္ထားေသာ မိခင္ပမာ သိမ္ေမြ႕ျမဲျမံေသာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕အင္အား အစုအေ၀းတုိ႔ကလက္မွာ၊ ရင္ခြင္မွာ ၀ဲလည္လ်က္။
၃။
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မွန္ဗီ႐ိုတစ္လံုး ရွိသည္။ မွန္ဗီ႐ိုေပၚမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ႐ုပ္ပြားေတာ္ စံပယ္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေလး ရွိပါသည္။ စိမ္းညိဳ႕လန္းဆန္းေသာ ေအာင္သေျပတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ ဘုရားစင္ေလးကို ၾကည္ညိဳသပ္ၸာယ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ ေစပါသည္။ မွန္ဗီ႐ိုေလးထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးခံုမင္ေသ ာစာအုပ္ တခ်ဳိ႕ အစီအရီရွိေနပါသည္။ စာအုပ္ မ်ားေရွ႕မွာေတာ့...။
ေရႊေရာင္ဖဲႀကိဳး အလယ္မွာ ဖဲႀကိဳးနီ ေလးျဖင့္ ထင္းေနေသာ၊ လင္းလက္ေနေသာ၊ ၀င္းျပက္ေနေသာ“ေရႊကေလာင္”။ Shwe Amyutay Literary Awrad ဆိုသည့္ အျပာေရာင္ စာလုံးမ်ား၊ အနီေရာင္ ေရႊအျမဳေတ လုိဂို၊ စာေပဆုက အျပာ၊ ရသစာတမ္းက အနက္။
အို အခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ေလးက မီးေရာင္မွိန္မွိန္ ေအာက္မွာေပမင့္ လင္းလက္ထည္၀ါ၊ ေရႊ၏ ဂုဏ္ျဒပ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္လို႔ေနၿပီေလ။
(ဆ႒မ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲႏွင့္ ေရႊဆုရ ဆရာ သစ္ခက္အိမ္၊ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)၊ ဆရာ မင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမ ဇူးဇူးမြန္၊ ဆရာမ မႏွင္းေဖြးတို႔သို႔ ဂုဏ္ ျပဳအမွတ္တရ)
အလူမီနီယမ္၊ ဇင့္၊ သံတို႔လုိ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ဓာတ္မျပဳ။ သံျဖဴ၊ ခဲတုိ႔လုိလည္း အက္ဆစ္ေပ်ာ့ႏွင့္ ဓာတ္မျပဳ။ အျပင္းစား ႏုိက္ထရစ္အက္ဆစ္ႏွင့္မွသာ ေရႊက ဓာတ္ျပဳႏိုင္သည္ ဆုိေတာ့ သတၱဳျဒပ္စင္ထဲမွာ ေရႊက အဆင့္ျမင့္ ေနရာမွ ရပ္တည္ပါသည္။ ပါးလႊာသည္ အထိ အျပားခတ္၍ ရျခင္း၊ အေရာင္၀င္း လက္ေတာက္ပျခင္း။ ေနရာတုိင္းမွာ လြယ္ကူစြာ မေတြ႕ႏိုင္ျခင္း၊ လိုအပ္ေသာ ပံုသြင္းႏုိင္ျခင္းစေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားေၾကာင့္ ေရႊက အဖုိးအနဂၣ ထုိက္တန္ၿပီး အထြတ္ အထိပ္ေရာက္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ တန္ဖုိးျမင့္ ဂုဏ္သတိ္ၱတုိ႔ျဖင့္ ထည္၀ါ လြန္းသည္မုိ႔ ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားရေသာ ပစၥည္း၊ ေဒသတုိ႔ေရွ႕မွ မားမားမတ္မတ္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေနရာယူလ်က္ အျခားေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖက္တုိ႔ထက္ ေျခ လွမ္းမ်ားစြာ “စြာ” ေနသလား ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။
ေရႊမႏၲေလး၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေရႊမင္း၀ံ၊ ေရႊဖိနပ္၊ ေရႊအျမဳေတ။ အားလံုး အေကာင္းေတြ စုေနသည့္ အတြက္ မႏိႈင္း၊ မယွဥ္အပ္ေသာ အရာမ်ား အျဖစ္ မွတ္ယူေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား လြန္လြန္ကဲကဲ တန္ဖုိးျဖတ္သည္ဟု စြပ္စြဲႏုိင္ပါသည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္လိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။
အဲ့သည္ ေရႊကို ၂၇ ေမ ညဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေရမွာေမ်ာ ေနေသာ ေဗဒါပြင့္ေလးပံုပါ သည့္ဖိတ္စာ လွလွေလး တစ္ေစာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရရွိ ခဲ့ပါသည္။ ဖိတ္စာအမွတ္ ၂၃၁။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္တြင္ က်င္းပသည့္ ဆ႒မ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပ ဆုေပးပြဲ ဖိတ္စာေလးပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာပြဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ပထမ အႀကိမ္၊ ဒုတိယ အႀကိမ္တို႔မွာကတည္းက ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သည္လိုပြဲမ်ဳိး တက္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။
ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ေရႊေတြ စုေန ၾကပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာ သူမွန္သမွ်ကလည္း ေရႊေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာေတာ့ အားလံုးေရႊ ေတြပဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ စာေပတြင္ အျမင့္ဆံုးဟုဆိုေသာ ေခတ္ေပၚ၊ ေခတ္ ၿပိဳင္ကဗ်ာမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ ႏုိင္စြမ္းၾကေသာ ေရႊကဗ်ာ ဆရာမ်ား။ သ႐ုပ္ေဖာ္ ဒီဇုိင္းႏွင့္ အႏုပညာျဖင့္ ထံုမြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ဖန္တီးရွင္ ေရႊလက္ရာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား။ ရသစာတမ္း၊ ၀တၳဳတုိ၊ ၀တၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါးစေသာ စကားေျပမ်ားျဖင့္ စာဖတ္သူတို႔၏ ႏွလံုးသည္းေျခကို လႈပ္ ခါႏုိင္ေသာ ေရႊကေလာင္ရွင္ စာေရး ဆရာမ်ား။ ေခတ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ စာေပ ေရႊေခတ္ကို ထူေထာင္ေနၾကသည့္ ေရႊ အယ္ဒီတာမ်ား။ ေရႊထုတ္ေ၀သူမ်ား။ ေရႊမ်ားဆံုေတြ႕သည့္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ယူဆ ပါသည္။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေရာက္လာႏုိင္ေသာ ေရႊမ်ား အမ်ားႀကီး ရွိေနပါဦးမည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ၂၇ ေမ ညဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊအမ်ားႀကီးကို တစ္၀ႀကီး ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္ေလ။
ထူးျခား ဆန္းသစ္ေသာ၊ သမား႐ိုး က်မွ ခြဲထြက္ ေခတ္မီေသာ၊ ျဖန္႔ၾကက္ အေတြးဆန္႔ ထုတ္ေစေသာ၊ ပန္းပု႐ုပ္မ်ား၏ ဖန္တီးရွင္ ဆရာ ဆန္နီညိမ္း၏ ပံုေဖာ္ ဒီဇိုင္း ေရႊကေလာင္ ႐ုပ္တုကို ကိုင္တြယ္ မၾကည့္႐ႈဖူးေသာ္ျငား မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရ႐ံုမွ်ႏွင့္ပင္ ခမ္းနားထည္ ၀ါၿပီး ျမတ္ေသာအေငြ႕အသက္တုိ႔ ယစ္ ထံုေနေၾကာင္း ခံစားမိခဲ့ဖူးသည္။
သည္ေရႊကေလာင္ကို လက္၀ယ္ ပိုင္ပိုင္ရခဲ့ေသာ ကဗ်ာ ဆရာၾကည္ေမာင္ သန္း၊ ဆရာ မုိးဃ္းေဇာ္၊ ဆရာ ခရမ္းျပာ ထက္လူ၊ ဆရာယမံု၊ ဆရာ ေမာင္လင္း ရိပ္။ အေတြးလွလွ အေရးႏြဲ႕ႏြဲ႕ျဖင့္ ၿငိေန ေအာင္ေရးခဲ့ၿပီး ရသစာတမ္း ေရႊကေလာင္ ဆုရွင္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဆရာ ၀င္းထြဋ္ေဇာ္၊ ဆရာ ေမာင္ရင့္မာ၊ ဆရာ ၾကည္ႏုိင္၊ ဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူ၊ ဆရာ ေနာင္ေက်ာ္။ ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ေပါင္း မ်ား စြာထဲမွာ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္း ဆံုး စံအဆင့္တြင္ ရပ္တည္ၿပီး ေရႊ ကေလာင္ကို ေပြ႕ပုိက္ယူသြားၾကေသာ ဆရာ နတ္မွဴး၊ ဆရာ ဦးေဆြ၊ ဆရာမ ေခ်ာအိမာန္၊ ဆရာမ မီမိုး၊ ဆရာမ လဲ့၀င္းၾကည္။ ေရႊအသစ္ အမည္ျဖင့္ ကေလာင္သစ္ေသာ္လည္း အေတြးရင့္ အႏုပညာ ျမင့္ခဲ့သည့္ ဆရာမ ေငြဇင္ ေယာ္ဦး၊ ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္၊ ဆရာ ေမာင္ႏွင္းပန္း၊ ဆရာ သာၾကည္ ေဆြ၊ ဆရာမ ေငြၾကယ္စင္။ အခင္း အခက္ အခ်ိတ္အဆက္မ်ားျဖင့္ စြဲမက္ ဖြယ္စကားေျပစမ္းက်ေရေၾကာင့္ ရင္ထဲ ၿငိမ္းေစခဲ့ေသာ ဆရာ ဆူးငွက္၊ ဆရာ လင္းေသာ္ေ၀၊ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာ မာန္၊ ဆရာ ေခါင္ခါးခါး၊ ဆရာ သင္းရီ တို႔၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွ် ေရာက္ရွိသြားလွ်င္ျဖင့္ ေရႊ ကေလာင္ ႐ုပ္တုကို တယုတယကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္မိမွာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မ်က္မျမင္ တစ္ဦးကဲ့သို႔ လက္ဖ၀ါးေပၚတြင္ သက္ေရာက္ေသာ အထိအေတြ႕မွသည္ အေသြး အသားထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲထိ စီး၀င္ၿပီး ၾကည္ႏူးပြင့္တုိ႔ လန္းစြင့္ေမႊးၾကဴသြား လိမ့္မည္ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ တစ္ ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ မေရာက္ဖူးခဲ့။ ေရႊ ကေလာင္ကို အေရာင္၊ အရိပ္ျဖင့္သာ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွာ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ ပါသည္။ ၂၇ ေမ အခမ္းအနားမွာ ေရႊ ကေလာင္ဆုရသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔ အား ၀မ္းသာပီတိတုိ႔ဖြဲ႕တည္ေသာအျပံဳး ျဖင့္ မုဒိတာစကားဆို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေရႊ ကေလာင္ ႐ုပ္တုကို ေခတၱခြင့္ ေတာင္းၿပီး ပြတ္သပ္ ကုိင္တြယ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးမိ သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ဘက္က ျငင္း ဆန္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ခြင့္ျပဳေပးလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူေတြကို ၀မ္း သာပီတိႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရမွာလဲ။ သတင္း မုဆုိးတစ္ဦးကဲ့သို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း အထင္အျမင္ မွန္းဆထားေသာဆရာ၊ ဆရာမတို႔ရွိေနသည့္ စားပြဲေတြကို မ်က္စိ ကစားၾကည့္သည္။ ခန္းမအတြင္းရွိ ဆရာ၊ ဆရာမအားလံုးက ဆုရထုိက္ ေသာစာေတြေရးဖြဲ႕သည့္ “ေရႊ”ေတြခ်ည္း ပဲျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားလံုး ကုိ ဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မိၿပီး ကိုယ့္ အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ျပံဳးမိသြားေတာ့သည္။
သည္ႏွစ္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြလည္းေကာင္း လွပါသည္။ ရသစာတမ္း၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳရွည္မ်ားလည္း ရင္ ဘတ္မွန္သည္။ ေရႊအသစ္မ်ားကလည္း တကယ့္ကို “ေရႊ”ပါပင္။ ဆုေရြးခ်ယ္ ေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စား ေခါင္းပင္ ကုိက္ခ်င္ လာသည္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာ ျပတ္သား ရဲရင့္ၿပီး ႏွလံုးသား ရွင္းသန္႔မွသာသည္ တာ၀န္ ယူႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အတၱ ေနာမတိေတြ ခ၀ါခ် ထားရမည့္ ေနရာဟု ကၽြန္ေတာ္အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ေနပါသည္။
စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ဂီတသံစဥ္က ေရႊ တို႔၏ ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္ႏွင့္ ၿပိဳင္ေန သည္ဟု ထင္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈက အခမ္းအနား၏ ၀ိညာဥ္ကို လူးလြန္႔ေစ သလား။ ကဗ်ာဆု ေၾကညာေတာ့မည္မုိ႔ အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာ၏ ဆြဲေဆာင္ေသာ စကားလံုးမ်ား ေအာက္မွာ ေရႊမ်ားၿငိမ္ဆိတ္စြာ ခန္႔မွန္း ေတြးထင္ေပး ေနပါသလား။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာ ေမာင္စိမ္းနီက ကဗ်ာဆုရွင္ အျဖစ္ “သစ္ခက္အိမ္” ကို ေၾကညာ လိုက္ေတာ့ အသံပံုးမ်ားဆီမွ ထြက္ေပၚ လာေသာ ဂီတ၏ ျပင္းအားက ေရႊမ်ား၏ လက္ခုပ္သံေအာက္မွာ စံုးစံုးျမဳပ္သြား ေတာ့သည္။ ဆုရေသာဆရာ သစ္ခက္အိမ္၏ အေပ်ာ္က အားလံုးသို႔ကူးစက္ သြားသည္။ ေရႊအားလံုး အျပံဳးတုိ႔ ေ၀စည္ေနသည္။ စိုးစဥ္းမွ် အဖုအထစ္ မရွိ။ ဆရာ သစ္ခက္အိမ္ႏွင့္ ဆရာမ ေ၀(စီး ပြားေရးတကၠသုိလ္)တို႔ ဇနီးခင္ပြန္း၏ လဲ့ၾကည္ေသာ အျပံဳးသည္ ေရႊကေလာင္ ႐ုပ္တု၏ လင္းလက္မႈ၊ ၀င္းျပက္မႈႏွင့္ ၿပိဳင္ေနၿပီေကာ။
ေဆာင္းပါးဆုကို အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာက ခန္႔မွန္းတို႔ျဖင့္ ေရႊမ်ားကိုအာ႐ံုေထြျပားေစခုိင္း ျပန္ပါသည္။ ခန္႔မွန္းသည္ ခန္႔မွန္းသာပဲျဖစ္ရာ အမွန္ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္မေရာက္ပါ။ ႏွလံုးသားရွင္းသန္႔ေသာ သူတို႔၏ အဆံုးအျဖတ္မွာ ခန္႔မွန္းသည္ ေသြဖည္လြဲေခ်ာ္သြားႏုိင္ ပါသည္။ ဒါသည္ပင္ ဆုႏွင္းပြဲတို႔၏ နိယာမေပပဲလား။
အႏွစ္တို႔ျဖင့္ သိပ္သည္းေသာ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမႈတို႔ ျပည့္၀ေသာ၊ လူငယ္ တို႔၏ ႏွလံုးသားကို ေဖာက္ျမင္တတ္ေသာ၊ ထက္ျမက္ စူးရွသည့္ Message မ်ားကို ေပးေ၀တတ္ေသာ ေဆာင္းပါးတို႔ကို အားထည့္ ေရးေနသည့္ ဆရာမ မသီတာ(စမ္း ေခ်ာင္း)အား ေဆာင္းပါးဆုရွင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေတာ့ ေရႊတို႔၏ လက္ခုပ္သံမ်ား စည္ေ၀ျပန္ေလၿပီ။ ဆရာမ၏ မ်က္၀န္း မွာရွိ မူပုိင္အျပံဳးက မ်က္မွန္ကို ေဖာက္ ထြက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ျဖဴစင္ ေသာစိတ္ထားႏွင့္ ပညာဂုဏ္ျမင့္ အရိပ္တို႔ ယွက္ႏြယ္ေနေသာ ဆရာမ၏ အျပံဳး ျမျမကား ေရႊအားလံုးသို႔ ကူးစက္ျပန္ေခ် ၿပီေကာ။ ထုိက္တန္ပါသည္ ဆုိေသာ စကားလံုးထက္ ပို၍ျမင့္ေသာ စကားျဖင့္ ဆရာမ မသီတာအား မုဒိတာ စကားဆုိ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ေသာ္လည္း ဆြံ႕အလ်က္၊ စကား လံုးရွားပါးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္ ဖုိ႔ခ်င္ေနမိသည္။
ရသစာတမ္း ဆုမေၾကညာမီ အခမ္းအနားမွဴး ကဗ်ာဆရာက သူ႔ဆံပင္ ရွည္မ်ားကဲ့သုိ႔ ရွည္လ်ားေသာ ခန္႔မွန္း တို႔ကို စီကာစဥ္ကာ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ့သည့္“ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္သူခုိး”ကပါလာေတာ့သည္။ ဆရာ ေလးကိုတင္ ခန္႔မွန္း ေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ ရင္ခုန္ခြင့္ ရွိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ ကား ေအးေဆးစြာ တည္ၿငိမ္ေနခဲ့ပါ သည္။ ဆုႏွင္းပြဲ မတုိင္မီ ရက္တစ္ရက္ မွာ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း သို႔သြားပို႔ခဲ့ရာ ေရႊအျမဳေတ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ စကားဆုိေတာ့ အျမဲတမ္းျပံဳးေနေသာ ဆရာ့ႏႈတ္မွ ေရႊဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားတစ္လံုးပင္မဟ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ခြင့္မရွိသူဟု ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကားဆု ေၾကညာသည့္ အခါ လက္ခုပ္ တီးဖို႔သာ ဟန္ေရး တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။
၂။
သန္းေခါင္ခ်ဥ္းစမွာ ကုန္သည္ ႀကီးမ်ားဟိုတယ္မွ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကေလးရွိရာ ၀န္ထမ္း ရပ္ကြက္ေလးဆီ ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တယုတယ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္ခ့ဲသည့္ “ေရႊကေလာင္”က လက္ထဲမွာ။ ရင္ေသြး ငယ္ကို ေပြ႕ပိုက္ထားေသာ မိခင္ပမာ သိမ္ေမြ႕ျမဲျမံေသာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕အင္အား အစုအေ၀းတုိ႔ကလက္မွာ၊ ရင္ခြင္မွာ ၀ဲလည္လ်က္။
၃။
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မွန္ဗီ႐ိုတစ္လံုး ရွိသည္။ မွန္ဗီ႐ိုေပၚမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ႐ုပ္ပြားေတာ္ စံပယ္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေလး ရွိပါသည္။ စိမ္းညိဳ႕လန္းဆန္းေသာ ေအာင္သေျပတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ ဘုရားစင္ေလးကို ၾကည္ညိဳသပ္ၸာယ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ ေစပါသည္။ မွန္ဗီ႐ိုေလးထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးခံုမင္ေသ ာစာအုပ္ တခ်ဳိ႕ အစီအရီရွိေနပါသည္။ စာအုပ္ မ်ားေရွ႕မွာေတာ့...။
ေရႊေရာင္ဖဲႀကိဳး အလယ္မွာ ဖဲႀကိဳးနီ ေလးျဖင့္ ထင္းေနေသာ၊ လင္းလက္ေနေသာ၊ ၀င္းျပက္ေနေသာ“ေရႊကေလာင္”။ Shwe Amyutay Literary Awrad ဆိုသည့္ အျပာေရာင္ စာလုံးမ်ား၊ အနီေရာင္ ေရႊအျမဳေတ လုိဂို၊ စာေပဆုက အျပာ၊ ရသစာတမ္းက အနက္။
အို အခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ေလးက မီးေရာင္မွိန္မွိန္ ေအာက္မွာေပမင့္ လင္းလက္ထည္၀ါ၊ ေရႊ၏ ဂုဏ္ျဒပ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္လို႔ေနၿပီေလ။
(ဆ႒မ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲႏွင့္ ေရႊဆုရ ဆရာ သစ္ခက္အိမ္၊ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)၊ ဆရာ မင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမ ဇူးဇူးမြန္၊ ဆရာမ မႏွင္းေဖြးတို႔သို႔ ဂုဏ္ ျပဳအမွတ္တရ)
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)