”ဘဝေနေပ်ာ္ခြင့္” (သားသို႔ေပးစာ – ၃)

ခ်စ္ေသာသားေလး ရဲဝဏၰ ဒီႏွစ္ ဇန္နဝါရီ (၂၂) ရက္ေန႔က ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ကေန ဇလပ္ေထာ္ ျမစ္လက္တက္ေလးအတိုင္း ၁နာရီေလာက္ စက္ေလွစီးၿပီး သြားရတဲ့ က်ံဳတိုင္ဆိုတဲ့ ရြာကေလးမွာ ေဖေဖတို႔စာေပေဟာေျပာပြဲေလး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ျမစ္ကေလးက ေကြ႕ဝိုက္ထားတဲ့ ကြၽန္းရြာကေလးေပါ့ သားရယ္၊ လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္က ေရလမ္းတစ္ခုသာရွိၿပီး သီးျခားရပ္တည္ရရွာတဲ့ ရြာကေလးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သားရယ္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ မေနရေအာင္ ရြာကေလးက ႀကိဳးစားရွာတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲကေလး ရွိတယ္။ ေအာင္ခ်က္ျမင့္မားေရးအတြက္ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ရြာရဲ႕ အမိအဖေတြက စနစ္တက် ဝိုင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ေနၾကတာကို ေဖေဖေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အ.ထ.က ေက်ာင္းခဲြေလးမွာ ေန႔ခင္းပိုင္း ေဟာေျပာပြဲလုပ္ေတာ့ သားတို႔အရြယ္ေတြေရာ၊ သားထက္ ႀကီးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကိုကိုမမ အရြယ္ေတြေရာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ တက္ေရာက္ၾကတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးပမ္းထားရတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေလးဟာ အျပန္အလွန္ စကားေတြနဲ႔ စည္ေဝၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္။

ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းကြာ၊ စာအုပ္စာေပ အလြယ္တကူမရႏိုင္တဲ့ ရြာကေလးရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္ အထီးက်န္မေနခဲ့ဘူးလို႔ ေဖေဖက ေျပာခဲ့တာေပါ့ကြယ္။

သားေလး ရဲဝဏၰေရ အဲသည့္ေနက ေဖေဖ ေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးက ”ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕အဓိပၸာယ္”တဲ့။

ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္ရွိစြာရွင္သန္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာခဲ့တာပါ။ ေဖေဖေျပာခဲ့တာေလးကို သားေလးလည္း သိေစခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သားကို ေဖေဖထပ္ေျပာျပတာေပါ့။ ဘဝဆိုတာကို ပညာရွင္ေတြ၊ ဒႆန ဆရာေတြက

အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ၾကတာ သားေလး ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးမွာေပါ့။ ေျပာရရင္အမ်ားႀကီးပဲ။ သည္ထဲမွာမွ Is life work living? That depends on the liver (ဘဝကေနေပ်ာ္ရဲ႕လား၊ ဒါ ေနသြားတဲ့လူအေပၚ မူတည္တာပဲ)ဆိုတဲ့စကားကို

ေဖေဖသိပ္သေဘာက်တယ္ သားရယ္။

အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့မႈေတြ၊ တာဝန္ကို ေရွာင္လႊဲသူေတြ၊ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ေသးသိမ္ေစသူေတြ၊ ေမတၱာစိတ္ကင္းမဲ့သူေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားမရွိသူေတြ၊ စစ္မက္လိုလားသူေတြ၊ အာဏာငမ္းငမ္းတက္ မက္ေမာသူေတြရဲ႕ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္ပါ့မလား။ မထင္ပါဘူးသားရယ္။ စည္းစိမ္ဓနေတြ တနင့္တပိုးႀကီးနဲ႔ ဆီဦးေထာပတ္စားၿပီး ဇိမ္နဲ႔ ေနေနရတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ေစာေစာက ေဖေဖေျပာတဲ့ အညံ့စားေတြကို ေပြ႕ပိုက္ထားတာဆိုေတာ့ စိတ္တေစၧက ေျခာက္လွန္ၿပီေပါ့သားရယ္။ ကိုယ့္အရိပ္ကိုေတာင္ ထိတ္လန္႔ရတဲ့ အေနအထားေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေနသြားတဲ့သူအေပၚ မူတည္တာပဲ ဆိုတဲ့စကားအဓိပၸာယ္ကို သားေလး သိေလာက္ၿပီေပါ့။

”တရားမဲ့မႈဆိုတာ မ်ိဳး႐ိုးျမင့္ျမတ္တာေတြ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတာေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာ တိုက္ခြၽတ္သည့္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ မကြၽတ္တဲ့ အစြန္းအထင္းတစ္ခုပဲတဲ့။ ဘယ္လိုပဲတိုက္ခြၽတ္ ေဆးေၾကာပေစ၊ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမႈေတြနဲ႔

ကာကြယ္ေရွာင္လႊဲပေစ ဒီအစြန္းအထင္းက လုံးဝမကြၽတ္ေတာ့ဘူး။ ေသသည္အထိ၊ ေနာက္သမိုင္း အဆက္ဆက္အထိ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ရွိေနသည္အထိ လုံးဝစြန္းထင္းေနမွာေနာ္။ ဒါဆိုရင္ ဘဝက ေနေပ်ာ္ၿပီလား။ သူရွင္သန္ရတဲ့ ဘဝက အဓိပၸာယ္ရွိပါေတာ့မလား…။ သည္အေတြးေလးေတြကို ေဖေဖ က်ံဳတိုင္ရြာ အ.ထ.က ေက်ာင္းခြဲေလးမွာ ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသားေလးေတြက သားေလးလိုပဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ မွတ္သားၾကတယ္။ ရာသီဥတု အလြန္ေအးၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ ခရီးစဥ္ေပမယ့္ ဦးေဆာင္ေခၚသြားတဲ့ သူတို႔အေပၚ ေဖေဖတို႔ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာၾကည္မင္းကလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္း ေတာရြာကေလးကေန ပါေမာကၡခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြအျပင္-

My name is ဘဲ႐ႈတ္

I live in တဲကုပ္

I have a dog ; it is မဲဒုတ္

It always ဝဲကုတ္

I eat daily ပဲျပဳတ္

My sister sells နန္းႀကီးသုတ္

I wear အဝတ္စုတ္

We live in တဲကုပ္ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ျပသြားေသးတယ္ သားေရ။ ဆရာမႀကီး ေရႊကူေမႏွင္းက လက္ဆင့္ကမ္းအေမြ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔အား ကယ္တင္ျခင္းဆိုတဲ့ တ႐ုတ္ပုံျပင္ေလးကိုေျပာျပသြားခဲ့တယ္။

သားေလးလိုပါပဲကြယ္ မ်က္ဝန္းေလးေတြ လင္းလက္ေနေတာ့ ရြာကေလးရဲ႕အနာဂတ္ကို ျမင့္တက္ေစမယ့္ သူေတြအျဖစ္ ေဖေဖက မွတ္ခ်က္ေပးမိပါတယ္။ ယုံလည္းယုံပါတယ္ သားေရ။

ခ်စ္ေသာသားေလး ရဲဝဏၰေရ …။ ဘဝမွာ အဓိပၸာယ္ရွိစြာ ရွင္သန္ဖို႔ ေနတတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို သားေလးနားလည္ၿပီေနာ္။ ဒါ့အျပင္ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ ေက်းလက္က ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ အထီးက်န္မႈ မရွိဘူး။ ဦးေဆာင္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာေစတနာေၾကာင့္ အနာဂတ္မမဲ့ဘူး ဆိုတာကို သားေလးခံစား သိေရာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဘဝမွာေနေပ်ာ္ဖို႔ သား ဘာလုပ္မလဲ၊ သားသိပါၿပီေလ။ သားအေပၚမွာပဲ မူတည္ေနၿပီဆိုတာ။

ခ်စ္ေသာသားေလး ေမတၱာတရားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးဘဝေနေပ်ာ္ခြင့္ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ။

ခ်စ္ေသာေဖေဖ

ရဲသွ်မ္း

(မ်က္႐ႈ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း)