'' ဆူးမ်ား ''

( တစ္ )

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃ဝ ဝန္းက်င္ကျဖစ္ပါသည္။

ဟိုတုန္းက အေခၚ မႏၲေလးဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ MASU (Mandalay Arts and Science University) မွာ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ အထူးျပဳယူခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တ႔ိုနယ္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေရႊျပည္ေအးအေဆာင္ တြင္ေနရာရပါသည္။ MASUမွာ ေရႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာတို႕က အေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၿပီး (၂)ေယာက္ခန္းမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားပါသည္။ နဒီ၊ ရတနာပံု၊ စပါးဝါ၊ ေဇယ်ာအေဆာင္တို႕က အခန္းဖြဲ႕မရွိ Hall type ျဖစ္သည္။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုေနရေသာ အေဆာင္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္မဂၤလာ၊ ေရႊျပည္ေအးတို႕ကေတာ့ တတိယႏွစ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဖိုင္နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ျဖစ္သြား ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္က ေရႊျပည္ေအးေဆာင္ေအာက္ထပ္ ေရးခ်ိဳးခန္းေတြဖက္က အခန္းကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ေဒသေကာလိပ္ကေန ဒုတိယႏွစ္ေအာင္ၿပီးတတိယႏွစ္မွ MASU ကိုေျပာင္းလာရသည္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း စတုတၴႏွစ္ေရာက္ေရာ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာက တတိယႏွစ္၊ စတုတၴႏွစ္(၂)တန္းႏွင့္ မာစတာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ႕သာ က်န္ရွိပါေတာ့သည္။ ပ်ားပန္းခတ္မွ် စည္ကားလွေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကား ေက်ာင္းသားဦးေရထက္ဝက္ေလ်ာ့က်သြားျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ ေရႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာ အေဆာင္ႀကီးမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားသာရွိၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔အေခၚ တဲေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည့္ နဒီ၊ စပါးဝါႏွင့္ ရတနာပုံ၊ ေဇယ်ာ ေဆာင္တို႔မွာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားထားရွိလိုက္ပါသည္။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ေဒသေကာလိပ္အသီးသီးမွာ တက္ရတာပဲျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြနည္းသြားေတာ့ ေရႊျပည္ေအးႏွင့္ ေအာင္မဂၤလာမွာ အခန္းေတြေပါမ်ားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနခြင့္ရသြားခဲ့ပါသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ေရအိမ္သာေတြဖက္မွာ ညညက် ''ေက်ာေပါက္'' ႀကီးဆိုသည့္ သရဲရွိသည္ဟု လက္ဆင့္ကမ္းေျပာခဲ့ေသာ ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏စကားကို ျပက္ရယ္ျပဳ ခ့ဲသည့္ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာအခန္းကိုမွ ကြၽန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ကိုဇင္ေမာ္၊ ကိုဝင္းတင့္၊ ကိုစုိးျမင့္ စသည့္စာေပအႏုပညာခုံမင္သူတို႔ကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနရသည့္ ေခ်ာင္က်က် ကြၽန္ေတာ့္အခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္အခန္းေတြကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဒးေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ၾကေသာ ကိုကိုေထြး၊ ေအာင္ႀကီး၊ ေအာင္ႏိုင္ျမင့္၊ ကိုၫိဳ၊ ေက်ာ္စုိးဝင္း၊ ေမာင္ေမာင္ စသည့္ စာသမားမ်ားကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ လာစုၾကသည္။ သည္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေရႊျပည္ေအး ေဆာင္ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္အခန္း တစ္ဝိုက္ကေတာ့ ကဗ်ာေရ းဖြဲ႕သူ၊ ဝတၴဳတို/ရွည္ ေရးဖို႔ႀကိဳးစားေနသူ၊ ပန္းခ်ီကား ေတြ အေျမာက္အမ်ားဆြဲ ေလ့က်င့္ေနသူတို႔၏ ရိပ္ၿမဳံေလးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြတင္မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသူေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ျမတမာ၊ သစၥာ၊ ေရႊမန္းေဆာင္တို႔မွာလည္း ေက်ာင္းသူမ်ားအနည္းအက်ဥ္းသာရွိပါေတာ့သည္။ မႏၲေလးႏွင့္အလြန္းနီးေသာ ေက်ာက္ဆည္၊ စဥ့္ကိုင္တို႔မွ ေက်ာင္းသူမ်ားပင္ အေဆာင္ေနခြင့္ရသည္အထိ ေက်ာင္းသား/သူ အင္အား နည္းသြားခဲ့ပါသည္။

ဆရာတင္မိုး၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၊ ဆရာၾကည္ေအာင္၊ ဆရာကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)တို႔ ကဗ်ာခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ား ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ ေရနီေျမာင္းလည္းမစည္ကားေတာ့။ ရာဇာတ္ စာၾကည့္တိုက္မွာလည္း စာဖတ္သူေတြသိပ္မရွိ၊ အင္းဝေဟာမွာလည္း စာတမ္းဖတ္ပြဲ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ေလသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း ဘူမိေက်ာင္းသားတို႔၏ ေက်ာက္႐ိုင္း၊ ႐ူပေဗဒေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ ဟင္းလင္းျပင္ နံရံကပ္စာေစာင္ မ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းတစ္အုပ္အလား အေရာင္းအေသြးစုံ၊ က႑စုံျဖင့္ထင္ရွားခဲ့ပါသည္။ နံရံကပ္ စာေစာင္ကို လႏွင့္ခ်ီျပသႏိုင္ခဲ့ျခင္းကိုက အႏုပညာအရည္အေသြး၊ စာအဆင့္အတန္းမနိမ့္က်ခဲ့တာေၾကာင့္ဟု အားျပည့္အင္ျပည္ျ့ဖင့္ ရဲတင္းစြာေျပာရမွာပဲျဖစ္သည္။

x x x x x

ေရႊျပည္ေအးေဆာင္ အခန္း(၃၄)မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရွိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းမွာ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ အေဖက တစ္လ ၄ဝဝ က်ပ္ပို႔ေပးပါသည္။ အေဆာင္လခ ၁၂ဝ က်ပ္၊ ေက်ာင္းလခ ၃ဝ က်ပ္၊ ေမဂ်ာေၾကး အသင္းအဖြဲ႕ေၾကးက ၁ဝ က်ပ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သက္ဆိုင္ရာအလိုက္ေငြးသြင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ၂၄ဝ က်ပ္ အပိုထြက္ေနပါသည္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းထဲက မိုးေဝႏွင့္ ႐ႈမဝ ဝယ္လိုက္တာက ၁၃ က်ပ္ပဲက်သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လစဥ္ ၄ဝ က်ပ္ဖိုးခန္႔ေတာ့ စာအုပ္ဝယ္ျဖစ္ ပါသည္။ ကိုစိန္မိုး၊ ဥတၱရလြင္ျပင္၊ ကိုသန္းေဌး၊ ေဒါင္းအိုးေဝ၊ ကိုထြန္းထြန္းတို႔၏ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားမွာ အေဟာင္း၊ အေကာင္းေလးေတြအမ်ားႀကီးမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စာအုပ္အမ်ားႀကီးစုေဆာင္းလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ေတြကို ဝယ္စုရတာဝါသနာပါၿပီး စာအုပ္မ်ားကို ငွားရမ္းဖို႔မွာလည္း မတြန္႔တိုတတ္ပါ။ သည္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးထဲမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာရွိသည္။ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာသမီးခင္ပြန္းရွိသည္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရွိသည္။ ေဒၚခင္ေဆြဦးရွိသည္။ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)ရွိသည္။ မစႏၵာရွိသည္။ သိန္းသန္းထြန္း ရွိသည္၊ ခ်စ္ဦးညိဳရွိသည္။ ႏိုင္ဝင္းေဆြရွိသည္။....ရွိသည္။ စားပြဲေပၚမွာ၊ စာအုပ္စင္ေလးမွာ၊ ကုတင္ေဘးမွာ စာအုပ္ေတြအထပ္လိုက္ရွိေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးမွ မိဘရပ္ထံျပန္သယ္ရမည့္ စာအုပ္ေတြ ပဲျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကို စာၾကည့္တိုက္အငယ္စားေလးတစ္ခုအျဖစ္ ရည္ရြယ္ခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကပင္ ကြၽန္ေတာ္၏ မိုက္မဲမႈျဖစ္သည္ဟုထင္ပါသည္။

x x x x x

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲသို႔ တစ္ျခားေမဂ်ာမွ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဝင္လာၿပီး စာအုပ္ ငွားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည္ျဖဴစြာပဲ ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ငွားသြားဖို႔ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ရာ ထိုေက်ာင္းသားက ႐ႈမဝ မဂၢဇင္းငွားသြားပါသည္။ တစ္ေဆာင္တည္းေနေသာ္လည္း ေမဂ်ာမတူသည့္အျပင္ အေပၚထပ္အခန္းမွ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိလည္း မရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္စာအုပ္ငွားသည့္ကိစၥအေပၚမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အႏွေမ်ာ မရွိခဲ့ပါ။ စာဖတ္လိုသူအတြက္ ဖတ္လိုေသာစာအုပ္တစ္အုပ္ငွားရမ္းေပးႏိုင္ေသာ ပီတိကို ကြၽန္ေတာ္ခုံမင္ခဲ့ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ¤င္းပီတိကား ခါးသက္ေသာ၊ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာျဖစ္ေသာ အစိုင္အခဲျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။

႐ႈမဝ မဂၢဇင္း စာအုပ္ငွားသြားၿပီးေနာက္ရက္မွာပဲျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဆာင္ေရအိမ္ဝင္ေတာ့ အညစ္အေၾကး သုတ္သင္ၿပီးထည့္သည့္စကၠဴျခင္းထဲမွာ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း၏ စာမ်က္ႏွာ ၂-၃ ရြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ေရအိမ္အခန္း ၂ဝ ေလာက္မွာ မွ ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေသာအခန္းတြင္ တိုက္ဆိုင္စြာလာေတြ႕တာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ္လည္း ေရအိမ္ဝင္တာကအစ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ေရမသုံးဘဲ စကၠဴသုံးေသာ ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားႀကီး ထဲမွာမွ ¤င္းကေတာ့ အနိမ့္က်တကာ့အနိမ့္က်ဆုံးသူျဖစ္ေနၿပီေကာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဒါသဒီဂရီကေတာ့ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း ငွားသြားေသာေက်ာင္းသားအခန္းဆီ ဂမူး႐ႈးထိုး ထြက္သြားလိုက္သည္။ ေရႊျပည္ေအးေဆာင္ အေပၚထပ္ ေအာင္မဂၤလာေဆာင္ဘက္အျခမ္းကအခန္းကို ေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္ထားပါသည္။ အိပ္ေနဟန္တူသည္။ အျပင္ကေသာ့ခတ္မထားတာမို႔ အတြင္းမွာ လူရွိေနေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္အခန္းတံခါးကို ၃-၄ ခ်က္ ေဆာင့္ကန္ပစ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကန္ခ်က္က ထိုစဥ္က ကမၻာေက်ာ္ နာမည္ႀကီးေဘာလုံးသမား မာရာဒိုနာ ထက္ေတာင္ျပင္းသြားသလားမသိပါ။ အခန္းထဲက သေကာင့္သား တံခါးကို ဝုန္းကနဲဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား စားမတတ္ဝါးမတတ္ စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေန ပါသည္။

''ဘာျဖစ္တာလဲကြ...ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေသေရးရွင္ေရးျဖစ္ေနလို႔ အခန္းတံခါးကို လာၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရတာလဲ...မင္းလူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား''

ေဟာဗ်ာ၊ ငျပဴးကျပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ေဒါသအေငြ႕ေတြထြက္ေနသည့္ မ်က္လုံးကို သူ႔ထက္ပိုေသာ အလွ်ံညီးညီး ေဒါသမီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။

''ဘယ္မလဲ...မင္းငါ့ဆီက ငွားသြားတဲ့မဂၢဇင္း''

သူ ကြၽန္ေတာ့္အေျပာေၾကာင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။

'' မင္းစာအုပ္ျပန္မေပးဘဲ ေနမွာမို႔လား...မင္းကအေရးတႀကီးျပန္လာေတာင္းရေအာင္''

''ငါ့ပစၥည္းငါျပန္ေတာင္းတာကြာ...မင္းအပိုေတြေျပာမေနနဲ႕''

ကြၽန္ေတာ့္ေဒါသက ေခါင္းဖ်ားထိေနၿပီဆိုေတာ့အသံကလဲ တုန္ခါလိႈင္းထၿပီး လိုသည္ထက္ပိုက်ယ္ ေနသည္။

သူက ကုတင္ေျခရင္းရွိ ေသတၱာေပၚကေန ႐ႈမဝမဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ပစ္ေပးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဖမ္းယူၿပီး ဒေရာေသာပါးပဲ စာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ေလွာလိုက္သည္။ ေတြ႕ၿပီ စုတ္ၿဖဲထားေသာေနရာ။

'' ေဟာ့ဒီမွာ မင္းစာရြက္ေတြ စုတ္ၿဖဲထားတယ္... အဲ့ဒီစာရြက္ေတြငါဘယ္မွာေတြ႕ခဲ့တယ္မွတ္လဲ... အိမ္သာထဲမွာကြ...အိမ္သာထဲမွာ ...ေတာက္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ေကာင္''

''ဘာကြ ...မင္းစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေပါက္ကြဲေနရေအာင္ မင့္စာအုပ္က ဘယ္ေလာက္တန္လို႔လဲ''

''စာအုပ္တန္ေၾကးကို ပိုက္ဆံနဲ႕လာျဖတ္မေနနဲ႕၊ သူမ်ားဆီကစာအုပ္ကို အလြယ္တကူငွားၿပီး အိမ္သာသုံး စကၠဴလုပ္သြားတဲ့ မင္းရဲ႕ေအာက္တန္းက်တဲ့လုပ္ရပ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး လမ္းေဘးကေလကေခ်လို ျပဳမူတဲ့မင္းလုပ္ရပ္ေတြကို ရြံလြန္းလို႔လာေျပာတာ...မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ ငါတကၠသိုလ္မွာအတူတက္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေျပာရမွာေတာင္ပါးစပ္သနတယ္၊ ရွက္တယ္။ ဒါပဲ မင္းငါ့စာအုပ္ျပန္ေလ်ာ္ေပး။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါနဲ႔လာမဆက္ဆံနဲ႔။''

ကြၽန္ေတာ္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ေပါက္ကြဲၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။

'' ေတာက္ ...စာအုပ္မ်ား သူ႔အေမလင္က်ေနတာပဲ ျဖစ္ေနလိုက္တာ''

ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရေပမယ့္ ျပန္ၿပီးခဲ်မေနေတာ့ပါ။

''ဟုတ္တယ္ကြာ စာအုပ္ကိုအေဖလိုခ်စ္တာ'' စိတ္ထဲကေျပာသည့္စကား။ သည္ေမာင္ၾကားလဲ ခံစားတတ္မယ္မထင္ပါဘူး။

x x x x x

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၃ဝ ခန္႔က စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မေမ့ႏိုင္ေသာျဖစ္ရပ္ပဲျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားကို အိပ္သာသုံးစကၠဴအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ဖိနပ္ေအာက္ေျခသို႔ ေရာက္ခဲ့ေသာ သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားပုံေဖၚၾကည့္ေတာ့ ပါးပါးေလးေတာင္ေဖၚလို႔မရ။ ဘယ္ေမဂ်ာ၊ နာမည္ဘယ္သူ၊ ဘယ္ၿမိဳ႕က၊ ပုံပန္းဘယ္လို...ေရးေရးမွ် ေပၚမလာေတာ့။

ေသခ်ာပါသည္။ အဲ့သည္ အခ်ိန္ကတည္းက စာအုပ္ေတြအေပၚယုတ္ညံ့ေသာစိတ္ ထားခဲ့ေသာ သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ေဒါသစက္ကြင္းထဲမွာ အရည္ေပ်ာ္က်ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲမွ လြတ္ထြက္ သြားခဲ့တာပဲျဖစ္ပါမည္။

(ႏွစ္)

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီသို႔ CEO အသစ္ေရာက္လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုေခၚေတြ႕သည္။ ကြၽန္ေတာ္ CEO ႐ုံးခန္းထဲေရာက္၊ ဆက္တီခုံေလးမွာထုိုင္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္က ဆုံလည္ကုလားထိုင္မွထကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံတြင္လာထိုင္သည္

''ကြၽန္ေတာ့္ကို မွတ္မိလား၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာအတူတက္ခ့ဲဖူးတယ္ေလ''

ကြၽန္ေတာ္ သူ႔မိတ္ဆက္ ေျပာစကားအရ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သူျဖစ္မလဲ၊ အေျပးအလႊားစဥ္စားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွအမွတ္မရ။

'' ေဆာရီး ..ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိဘူးျဖစ္ေနတယ္...ဘယ္ေမဂ်ာကလဲဗ်ာ၊ အေဆာင္ေနခဲ့ေသးလား''

ဟက္ ကနဲ သူရယ္ေတာ့ သူ႔ရယ္သံက ေျခာက္ေသြ႔သလိုပါပဲ၊ အသက္မပါဟု ခံစားမိသည္။

''ေအးဗ်ာ ...ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက သင္တန္းပါသြားတာဆိုေတာ့ ...အင္း ..ႏွစ္ ၃ဝ ေလာက္ၾကာေရာေပါ့။ ကုမၸဏီမွာ ရွယ္ယာထည့္ထားတာၾကာၿပီ၊ အခုမွ ကုမၸဏီကို ဝင္လာတာ၊ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ ဒီမွာခင္ဗ်ားနဲ႔လာေတြ႕ရတယ္''

သူေျပာေနသည့္အခ်ိန္မွ ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ရွိ သိမ္းဆည္းထာေသာ ႐ုပ္ပုံမ်ားကို ေဖာ္ႀကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနပါၿပီ။

'' ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္က ေက်ာင္းသားနည္းတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ Same Batch ဆိုရင္ CEO ကို မွတ္မိဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အခုကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ပုံေဖာ္လုိ႔မရဘူးဗ်ာ''

'' အဟင္း ..ခင္ဗ်ားမမွတ္မိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အၿမဲတမ္းသတိရမွတ္မိေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားသတိရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္အစေဖာ္ေပးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရႊျပည္ေအးေဆာင္ အေပၚထပ္မွာေနခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားဆီကေန မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ငွားဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ''

x x x x x

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၃ဝ ကကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည့္

'' မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ ငါတကၠသိုလ္မွာ အတူတက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေျပာရမွာေတာင္ ပါးစပ္သနတယ္၊ ရွက္တယ္'' ဆိုေသာစကားကို အတိအက်ျပန္မွတ္မိေနသည့္အတြက္ ကုိယ္မွတ္ဥာဏ္ကို အံ့ၾသလို႔ေနသည္။

အခုေတာ့ အခန္းထဲရွိ ေလေအးစက္က အေအးလိႈင္းထုတ္တာလား၊ အပူလိႈင္းထုတ္တာလား ေဝခဲြရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္မွ ေခြၽးစို႔လို႔ေနပါသည္ေလ။

ရဲသွ်မ္း