အေရြ႕

photo: JayMgMg(amarapura)

(၁)

   အလင္းေရာင္ေတာင္အျပည့္အဝမရေသးတဲ့အ႐ုဏ္ဦးအခ်ိန္ေလးမွာပဲရပ္ကြက္ေလးကအေဝးေရာက္ေတာင္ေပၚသားႀကီးရဲ႕ေအာင္ျမင္တဲ့အသံဝါႀကီးနဲ႕

ဆိုထားတဲ့သီခ်င္းေၾကာင့္ႏိုးထသြားၿပီ။သည္သီခ်င္းကိုအရင္ရက္ေတြကတည္းကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာအႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ေက်ာ့ဖြင့္ေနတာဆိုေတာ့

ရပ္ကြက္ထဲရွိလူငယ္ေလးေတြကအလြတ္ရေနၿပီေလ။သံၿပိဳင္သီဆိုလက္ခုပ္လက္ဝါးတီးနဲ႔အေတာ့္ကိုစည္စည္ေဝေဝ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြေရာ၊

 လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးႀကီးေတြေရာ၊ လူလတ္ေတြေရာအားလံုးတက္ႂကြလန္းဆန္း ေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ သူ႔ရင္ခုန္သံက ပိုျမန္သြားသလိုပါလား။ 

သူလည္းပဲဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္ခြၽတ္ၿပီးတစ္ေလာကအင္းေလးေရာက္တုန္းေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေစ်းမွာအမွတ္တရဝယ္ခဲ့တဲ့အက်ႌေလးကိုဝတ္လိုက္မိတယ္။

ဖြတ္ၿမီးထိုးၾကယ္သီးကေလးေတြတတ္ရင္း ေရႊဘိုဆိပ္ခြံ စာေပေဟာေျပာပြဲေကာ္မတီက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ ႐ိုးရာဆင္လံုခ်ည္ကို ဝတ္လိုက္ၿပီးမွန္ထဲ

တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔ပံုကလည္း ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြလိုပဲ ျဖစ္သြားပါေရာ။

  '' ဟား...သားနားလွခ်ည္လား။ ကြၽန္မလည္းအဝတ္လဲရအံုးမွာေပါ့''

  ဇနီးကသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးလက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ႏွင္းဆီနီတစ္စည္းကိုစားပြဲေပၚအသာခ်တယ္။အဝတ္ဘီဒိုထဲကအဝတ္ေတြဆြဲထုတ္ေနတဲ့ဇနီးလက္ထဲမွာ ရင္ေစ့

အျဖဴေလးပါလာမွာလား၊႐ုပ္ပုံပါတဲ့တီရွပ္ျဖစ္ေနမလား၊ဒါမွမဟုတ္သူ႕အင္းေလးျပန္လက္ေဆာင္သူနဲ႔တဆင္တည္းအက်ႌေလးပဲျဖစ္ေနမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္

အဆင္ေျပမွာပါလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

  '' ဒါဆိုအဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား''

 သူအမွတ္တရဝယ္လာေပးတဲ့အက်ႌေလးန႔ဲခရမ္းေနာက္ခံမွာအပြင့္ေလးေတြပါတဲ့လံုခ်ည္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။သည္ဝတ္စုံေလးေတြက သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ

အတြက္အဆင္ေျပလိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္သြားတာကို သူကေက်နပ္သေဘာက်ေက်နပ္သြားတာေပါ့။

       '' အံမယ္...အံမယ္..ဒါေတြက ဘယ္ကရ''

       ဇနီးသည္က သူဝတ္မယ့္အက်ႌေခါက္ကို ျဖန္႔လိုက္တဲ့အခါမွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔အံ့ၾသသြားတာပါ။ စတစ္ကာေလးေတြမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အႀကီးအေသးစံု

လို႔ေနပါတယ္။

       '' လိုက္ေဝတာေလ...ပါးမွကပ္မယ္၊ ရင္ဘတ္မွကပ္မယ္''

  ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမဴးတူးေနတဲ့ ဇနီးသည္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။သူတို႔အိမ္ရွင္မ ေတြခမ်ာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့လႈပ္ရွားမႈ

ေတြအတြက္မြန္းက်ပ္ထိုင္းမိႈင္းေလးလံေနရွာမွာပါပဲ။ မမွ်တတဲ့ဘဝေတြအတြက္၊မညီမွ်တဲ့လူေနမႈစနစ္ေတြအတြက္မီးဖိုေခ်ာင္ေဗဒကို ေအာင္မွတ္ရဖို႔၊အမွတ္

တစ္မွတ္ရဖို႔လွည့္ပတ္ၿပီးအမွတ္ရွာေနရတဲ့ သူေတြလို႔သူကကဗ်ာဆန္ဆန္မွတ္ခ်က္ေပးေနမိတယ္။သား၊ငါး၊အသီး၊အရြက္၊ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊နႏြင္း၊ဂ်င္းဘယ္သင္း၊

ဘယ္အခ်ိဳးထည့္ဆိုၿပီးသက္သာတဲ့ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ရဖို႔ ေဖာ္ျမဴလာအသစ္ေတြအၿမဲတမ္းႀကံဆေနရရွာတာပါ။

(၂)

       လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကို သူကျပန္သတိရေနမိတယ္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕အထင္ကရလမ္းမႀကီးနဲ႔ လမ္းသြယ္ေလးေတြမွာ ကြန္ကရစ္လမ္းခင္းၾက

တာကိုပါ။ေန႔ေန႔ညညတစ္လမ္းၿပီးတစ္လမ္းခင္းသြားၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ရပ္ကြက္ေလးထဲကအိမ္ေထာင္စုအားလံုး ေငြအား၊လုပ္အားတတ္စြမ္းသမွ်ပူးေပါင္း

ပါဝင္ၿပီးညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔လုပ္ေဆာင္ၾကတာဆိုေတာ့မိုးရြာတိုင္းေရဝပ္၊ေရဆိုးေျမာင္းကလွ်ံတဲ့ေရေတြ လမ္းေပၚေရာက္ တဲ့ ရပ္ကြက္ေလးကအရည္ခြံခြာ

လိုက္သလိုကို ေျပာင္းလဲသြားတာပါပဲ။ ညမွာလာပံုသြားတဲ့ေက်ာက္ေတြ၊ သဲေတြကို ေပါက္ျပား၊ ေဂၚျပား၊ ဒယ္အိုးကိုယ္စီနဲ႔လမ္းခင္းၾကတဲ့ရပ္ကြက္သူ၊

ရပ္ကြက္သားအားလံုးရဲ႕ လုပ္အားအလွဴဟာ ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ စီမံသူေတြရဲ႕ ေစတနာ၊ လုပ္အား၊ ဒါနျပဳသူေတြရဲ႕ေစတနာအရိပ္အေရာင္

ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ လမ္းသြယ္(၆)ခုဟာ ေန႔ခ်င္း၊ညခ်င္းထည္ထည္ဝါဝါျဖစ္သြားတယ္လို႔သူကထင္ေနမိတယ္။ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕ရြာေနျပည္ေတြ

ကလည္း ျပန္႔ျပဴးညီညာတဲ့ လမ္းေလးေတြရဲ႕ အလွတရားကို အက်ည္းမတန္ေစဘူး။ အမိႈက္တစ္စမရွိေအာင္ကိုကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကိုယ္လွဲက်င္းၾကတာဆို

ေတာ့ အၿမဲသန္႔ျပန္ေနတယ္။ ေခြးေခ်းေတြတပုံတပင္၊ ဗာဒံရြက္ေျခာက္ေတြ၊ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျမင္မေကာင္းခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေတြရဲ႕ အတိတ္

ဆိုးက ဟိုဘက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

 ''ဒါျဖစ္သင့္တာၾကာၿပီဗ်...ဘတ္ဂ်က္မက်လို႔တို႔၊ဒီထက္အေရးႀကီးတဲ့စီမံကိန္းေတြရွိလို႔ဆိုတာေတြနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ေလးရႊံ႕ဗြက္ထဲကမထြက္ႏိုင္ေတာ့

တာ ခုေတာ့ဟန္က်တယ္ဗ်ိဳ႕''

       သူတို႔အိမ္ေဘးက စာေရးႀကီးေျပာတာကို သူကလည္းေထာက္ခံေနမိတယ္။ လမ္းထဲကကေလးငယ္ ေလးေတြ စက္ဘီးစီးမလား၊ ေဆာင္းတြင္းကာလ

ေတြမွာၾကက္ေတာင္႐ိုက္မလား၊ဂိုးက်ဥ္းေဘာလံုးကစားမလား၊အားလံုးအဆင္ေျပေလာက္ေအာင္ကိုလမ္းေလးေတြျဖစ္တည္လာတာေလ။
       '' ေအးဗ်ာ... အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဆိုက္ကားသမား၊ တကၠစီသမားမဝင္ခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရပ္ကြက္ရဲ႕ လမ္းကေလးေတြ အခုလိုထည္ထည္

ဝါဝါျဖစ္သြားတာ ေက်နပ္စရာပဲ။''

    သူ႔တုန္႔ျပန္စကားကို စာေရးႀကီးက အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ၿပီးေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနေလရဲ႕။ အခုမွ ေပးသူ၊ ယူသူ၊ ဝယ္သူ၊ ေရာင္းသူ အသံတူျဖစ္ေန

ေတာ့တယ္။

x          x          x          x          x

       လမ္းသြယ္ေလး(၆)ခုလံုးရဲ႕ ကြန္ကရစ္ခင္းျခင္း ေအာင္ျမင္ၿပီးဆံုးသြားၿပီးတစ္ပတ္ေလာက္မွာပဲ လမ္းသြယ္ ေလးေတြရဲ႕လမ္းထိပ္မွာ အထိမ္းအမွတ္

ကပၺည္းအုတ္ခံုေလးေတြလာလုပ္တာေတြ႔ေတာ့ရပ္ကြက္သူ၊ရပ္ကြက္သားေတြ အံ့ၾသကုန္ၾကပါေလေရာ။သည့္ထက္ပိုၿပီးအံ့ၾသစရာေကာင္းတာကအုတ္ခံုေလး

ေတြရဲ႕ဗိသုကာပန္းရံဆရာကဦးစန္းျဖစ္ေနတာကိုပါပဲ။ အခ်ိန္ျပည့္ေရဒီယိုေလးနားကပ္ထားတဲ့ ဦးစန္းဆီက ကမၻာ့ သတင္း၊ ျမန္မာ့သတင္းအစံုၾကားရတတ္

ၿပီး လူထူထူေရွ႕မွာ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္ေျပာတတ္ေတာ့ မ်က္စိႀကီး၊ နားႀကီးသူလို႔ ရပ္ကြက္ေလးက ထင္မွတ္ထား

ခဲ့ၾကတာေလ။

       ဦးစန္းရဲ႕လက္ရာက အျဖဴေရာင္မွာ အစိမ္းအနားကြပ္၊ ကႏုတ္ပန္းေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးဆိုေတာ့ သူတို႔အားလံုးမရွင္းမလင္းျဖစ္၊တီးတိုးတီးတိုး

သဖန္းပိုးလုပ္ေနၾကေပမယ့္လမ္းသြယ္ေလးေတြရဲ႕ထိပ္မွာအုတ္ခံုေတြကအခိုင္အခန္႔တည္ရွိသြားၾကပါၿပီ။ ဦးစန္းကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါ၊ ဝါရင့္ပန္းရံဆရာ

ေလာက္ကို လက္ရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လက္ရာအုတ္ခံုေလးကို သမင္လည္ျပန္ေတာ့ၾကည့္မိၾကတာပါပဲ။ ဦးစန္းကေတာ့ ၾကည့္လို႔မဝႏိုင္

ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ေလ။
       '' ဆရာ..စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ''ဆိုၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွင္ကေျပာလိုက္၊ သူႀကီးတို႔၊ အက်ိဳးတို႔ ပါတဲ့စကားပံုေတြကို ေက်ာင္းဆရာကရြတ္ျပလိုက္နဲ႔

သူတို႔စကားဝိုင္းေလးက သက္မဲ့႐ုပ္ဝတၴဳေတြအေပၚ မွတ္ခ်က္ေပးေနၾကတယ္။

''သည္ၾကားထဲဦးစန္းကတစ္ေမွာင့္''ဆိုတာကပါေသး။သူကေတာ့ဘယ္သူဘာေျပာေျပာမွတ္ခ်က္လည္းမေပး၊သံုးသပ္ခ်က္လည္းမေျပာဘဲ အုတ္ခံုေလးကိုသာ

ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။

 '' ကိုယ့္လူေကာ ဘယ္လိုထင္လဲ''

  ေက်ာင္းဆရာကပခံုးပုတ္ေျပာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

''အင္း...သည္အတိုင္းပစ္ထားတာနဲ႔စာရင္ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္လမ္းေကာင္းေလးေတြျဖစ္တည္လာတာကိုေက်နပ္လိုက္ပါ။ ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေခြၽးစက္ေတြ အလဟသျဖစ္သြားတာမွမဟုတ္တာ။''

       သူ႔စကားက ေဖ်ာင္းဖ်တာလား၊ တိုက္တြန္းတာလား၊ ႏွစ္သိမ့္တာလား သူလည္းေရေရရာရာ မခြဲတတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။

(၃)
 

      အခုေတာ့ သူတို႔ရပ္ကြက္ေလးမွာ အံုးအံုးကြၽတ္စည္ကားေနၿပီ။သူေရာသူ႔ဇနီးေရာ၊ ကေလးေတြေရာ၊ အိမ္ရွိလူကုန္ လမ္းေပၚေရာက္ရွိေနၾကၿပီး သူတို႔ႀကိဳရမယ့္

သူကိုေမွ်ာ္ေနၾကတာပါ။ လူပင္လယ္ႀကီးပါပဲ။ သူ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးကို ထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြေလွ်ာက္႐ိုက္ေနမိတယ္။ သူ႔ဇနီး၊ သူ႔ကေလး၊ နံေဘး အိမ္၊

ရပ္ကြက္ထဲက လူကုန္ အို...အစံုပါပဲ။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာ ခလုပ္ကိုတရစပ္ ႏွိပ္ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ကင္မရာမီးေလး တဖ်က္ဖ်က္လင္းလက္လို႔။  

ေတာင္ေပၚသားႀကီးရဲ႕ သီခ်င္းၿမိဳင္ၿမိဳင္ၾကား ကေနတဲ့သူေတြ၊ ရွမ္းအိုးစည္နဲ႔ကေနသူေတြ၊ ပန္းစည္းကိုင္ထားသူေတြ အလံငယ္ေလးကိုင္ထားသူေတြ၊ သတင္း

ဓါတ္ပံုျဖစ္ေလာက္တဲ့ ပံုေတြပါပဲ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မွတ္တမ္းတင္အဆင့္ေလာက္နဲ႔ ရပ္မေနေတာ့ဘူး။ တကယ့္ကို ပံုေကာင္းေတြလိို႔မွတ္ထင္မိတယ္။

 ကြန္ပ်ဴတာမွာ တင္ၾကည့္လိုက္ရင္ပိုၿပီးျပတ္သား ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိမယ္။ လူလိႈင္းလံုးႀကီးေတြကို အထုအထည္နဲ႔ကိုရလိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြလို႔ သူကေတြးတယ္။

 ပံုေတြအမ်ားႀကီးရၿပီဆိုေတာ့ သူေက်နပ္သြားၿပီေလ။ သူ႔ကင္မရာေလးကို ပါဝါမီးပိတ္ အက်ႌေဘးအိတ္ထဲထည့္ၿပီး လမ္းထဲျပန္အဝင္မွာျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္

သူတုန္႔ကနဲျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကင္မရာကိုဆြဲထုတ္၊ ပါဝါအျမန္ဖြင့္၊ ကင္မရာခလုတ္ကို ဆက္တိုက္ႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အနည္းဆုံး ဆယ္ပုံအထက္

ေတာ့ရွိမယ္။

    ကင္မရာရဲ႕ေမာ္နီတာစခရင္မွာ ေပၚလာတဲ့ပံုကို ၾကည့္ရတာအားမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဇနီးသည္ရွာၿပီး အိမ္ေသာ့ေတာင္း၊ ေနာက္ဆံုး႐ိုက္လိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုကို

ကြန္ပ်ဴတာမွာထည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ခ်င္ၿပီ။ ပံုကေကာင္းမွာပါ။ အမွတ္တမဲ့ ရလိုက္တာေပမယ့္ အလင္းအေမွာင္၊ အနီးအေဝးျပတ္သားၿပီး စာလုံးေလးေတြေတာင္

ဖတ္လို႔ရသြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

x          x          x          x          x

       လူတစ္ေယာက္၊ အ႐ုပ္ပါ တီရွပ္အျဖဴအက်ႌ၊ ႐ိုးရာလံုခ်ည္နဲ႔ ႏွင္းဆီနီေလးေတြ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး ႀကိဳရမယ့္သူကိုေမွ်ာ္ေနတာ။ မ်က္ဝန္းကအေရာင္ေတြ

 လက္ေနတယ္လို႔ထင္ရေအာင္ ေတာက္ပလြန္းပါတယ္...။  ေညာင္းလို႔ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းထိပ္က အုတ္ခံုေလးကိုမွီလို႔ေလ။   ဘယ္သူျဖစ္မယ္ထင္လဲ။