ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္သူခိုး
အဒိႏၷာဒါနမႈသည္ ဥစၥာရွင္မ်ားကို အဆက္ဆက္နာလန္ မထူႏိုင္ေအာင္ ဖိစီးႏွိပ္စက္ေသာ အမႈႀကီးေပတည္း။ ထိုအဒိႏၷာဒါနမွ ေရွာင္က်ဥ္၍ အဒိႏၷာဒါနဝိရတိ သီလကို ေစာင့္ထိန္းၾကပါလွ်င္ ထိုဆင္းရဲမ်ိဳးကို ကမၻာမွာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ႔မည္မဟုတ္သျဖင့္ အဒိႏၷာဒါန ဝိရတိသီလသည္ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားမ်ားကို ဆင္းရဲ ဒုကၡမွ မုခ်လြတ္လပ္ခြင့္ရေစႏိုင္ေသာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာေစႏိုင္ေသာ သီလေပတည္း။
အရွင္ဇနကာဘိဝံသ (မဟာဂႏၶရံုဆရာေတာ္)
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားမွာ မီးရထား ရံုပိုင္ဘဝႏွင့္ ရထားအစင္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို လက္ခံေစလႊတ္ခဲ႔ဖူးပါသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အတိုး၊ အေလွ်ာ့လုပ္ခဲ႔တာကို ျပန္သတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘူတာကို ေရာက္ရွိရပ္တန္႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြာမည့္ ရထား၏ကုန္တင္တြဲမွာ ပါဆယ္ပစၥည္း တင္သည့္အခါ ရထားေရာက္ခ်ိန္ႏွင့္ ထြက္ခ်ိန္ကို အတိုးအေလွ်ာ့လုပ္ၿပီး ရထားႀကီးၾကပ္ေရးရံုးသို႔ မမွန္မကန္ သတင္းပို႔ပါသည္။
ရထားဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ ၉ နာရီ ၁၅ မိနစ္ကို ၉ နာရီ ၂၀ မိနစ္ဟု တိုးေျပာၿပီး၊ ရထားအမွန္တကယ္ထြက္ခြာခ်ိန္ ၉ နာရီ ၃၀မိနစ္ကို ၉နာရီ ၂၅ မိနစ္ဟုေလွ်ာ့ေျပာကာ အဝင္ ၅ မိနစ္၊ အထြက္ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ခိုးယူလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘူတာ ကုန္တင္ရန္သတ္မွတ္ခ်ိန္က ၅ မိနစ္သာရွိပါသည္။ မေလာက္ငပါ။ ပါဆယ္ပစၥည္း အကုန္တင္ႏိုင္ဖို႔က ၁၅ မိနစ္ခန္႔ရမွသာ အဆင္ေျပပါမည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ခိုးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ပါဆယ္ပစၥည္းမ်ားမ်ားတင္ရျခင္းျဖင့္ ဘူတာဝင္ေငြေကာင္းသလို ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း စိုစိုျပည္ျပည္ရွိသည္မို႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ပိုေသာအခ်ိန္ကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ စက္ေခါင္းေမာင္း၊ ရထားထိန္းတို႔ကပါ ပူးတြဲအခ်ိန္ခိုးယူၾကပါသည္။ ေခတ္မီႏိုင္ငံမ်ားမွာလို ဘူတာေတြကို ရထားျဖတ္သန္း၊ ရပ္တန္႔၊ ထြက္ခြာ စသည့္ သံလမ္းေပၚက အေျခအေနကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ဖမ္းယူမၾကည့္ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ရထားႀကီးၾကပ္ေရးရံုးရွိ Chart တြင္ မင္နီ၊ မင္ျပာ၊ မင္စိမ္းတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ေျပးညီ မွတ္တမ္းတင္ေနသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ခိုးျခင္းကို ရထားႀကီးၾကပ္ေရးအုပ္က ထင္းထင္းလင္းလင္းသိေနပါသည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဥေပကၡာမျပဳတတ္ပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခိုးယူခဲ႔ဖူးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ခိုးခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြထိခိုက္နစ္နာသြားသလဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ႔ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးဆစဥ္းစားမိေတာ႔ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ တုန္လႈပ္သြားပါသည္။ ရထားစီးခရီးသည္ေတြ ရထားတစ္စင္းမွာ ပ်မ္းမွ်အနည္းဆံုး ၆၀၀ ေက်ာ္ေတာ႔ရွိပါလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘူတာမွာတင္ ၁၀ မိနစ္ခိုးယူလိုက္ၿပီမို႔ ခရီသည္ေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္၏ မိနစ္ေပါင္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္၊ နာရီေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ကၽြန္ေတာ္မဆင္မျခင္ ခိုးယူခဲ႔တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ဥစၥာကိုခိုး၍၊ တိုက္၍၊ လုယက္၍ယူငင္ဖူးသူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အဒိႏၷာဒါန သီလစင္ၾကယ္သူဟု ထင္ေယာင္မွားခဲ႔ျခင္းသည္ ယခုအခါ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေပေရာ့မည္။
***************
Procrastination is the thief of time
“ေႏွာင့္ေႏွး၊ ဖင့္ေလး၊ တုန္႔ဆြဲ၊ ေရႊ႕ဆိုင္းျခင္းတို႔သည္ အခ်ိန္ကိုခိုးျခင္းမည္၏”ဆိုသည့္ စာသားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ႔၊ မွတ္သားခဲ႔ေသာ္ျငား က်င့္ၾကံႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔ဘဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သနား၊ ညွာတာ၊ ေစာေသးလို႔၊ ပူအိုက္လို႔၊ ခ်မ္းလို႔၊ မိုးရြာလို႔၊ ဆူညံလို႔၊ မီးပ်က္လို႔၊ ဗိုက္ဆာလို႔၊ ဗိုက္ျပည့္လို႔၊ အိပ္ေရးပ်က္လို႔၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ကာလ မ်ားစြာကို ေပါ့ရွပ္ရွပ္ျဖတ္သန္းၿပီး အခ်ိန္တို႔ကို ဆံုးရံႈးေစခဲ႔ဖူးပါသည္။
ခိုးျခင္းႏွင့္ျဖဳန္းျခင္းကို ယွဥ္တြဲ၍အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကည့္ပါသည္။ “ခိုးျခင္းက ကိုယ္႔အတြက္ရယူတာ၊ ျဖဳန္းျခင္းက အက်ိဳးမရွိသံုးစြဲပစ္တာ”
သည္လိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔မွာရွိတဲ႔အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေစတာဟာ ျဖဳန္းတာပဲေလ၊ ခိုးတာမွမဟုတ္တာ။ ခိုးတာမဟုတ္လွ်င္ေတာ႔ အဒိႏၷာဒါနကံမက်ဴးလြန္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဖြဖြေလးေတြးၿပီး ကိုယ္႔ဘက္ကိုယ္ယက္ ၾကည့္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္သြားပါသည္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းပစ္တာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ဘယ္သူ႔ထိခိုက္မွာမို႔လဲ။
ကၽြန္ေတာ္ White Lie ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရသစ္ကို ၾကားခဲ႔ဖူးပါသည္။ မုသားခ်ိဳခ်ိဳဟု ျမန္မာလိုအဓိပၸာယ္လွလွေလး ဖြင့္ၾကပါသည္။ ကိုယ္က လိမ္ညာေျပာဆိုေသာ မုသားစကားသည္ တစ္ဖက္ၾကားရသူအဖို႔ စိတ္လက္ခ်မ္းေျမ့ေစျခင္းကို ဆိုလိုသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားပါသည္။ ရက္ပိုင္း လပိုင္းမွ်သာ အသက္ရွင္ခြင့္ရွိေသာ လူမမား၏ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီး၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး စသည့္ လူနာရွင္အား…
“အိမ္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ထားၿပီး မိသားစုဝင္ေတြ ယုယုယယျပဳစုေပးပါ၊ လူနာမွာ ဒါလိုအပ္ေနတယ္။ ဆႏၵရွိတဲ႔အစားအစာေလးေတြလည္း ေကၽြးပါေနာ္” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုျခင္းသည္။ White Lie ဟု နားလည္မိပါသည္။
သည္လိုဆိုလွ်င္ White Thief ေကာရွိပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးၾကည့္ပါ သည္။ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲမွာ ႏိုင္ေနေသာအသင္းက ပြဲၿပီးဆံုးခါနီး ျဖည့္စြက္အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးကို ေဘးလိုင္းဆီဆြဲေျပး၊ တစ္ဖက္အသင္းအား လုယူမရေအာင္ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ကာထား၊ လက္ပစ္ေဘာ၊ ဂိုးေအာက္ေဘာျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ ေဘာလံုးကို စိမ္ေျပနေျပေကာက္ယူ၊ ဂိုးသမားကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကန္မတင္၊ အႏိုင္အတြက္ရႏိုင္ေသာနည္းလမ္းစံုျဖင့္ အခ်ိန္ခိုးယူျခင္းသည္ White Thief ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒိုင္လူႀကီး လက္မခံပါ။ အဝါကတ္ျပသတိေပးပါသည္။ ရံႈးနိမ္႔ေသာအသင္းပရိသတ္၏ ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းကို ခံရပါေတာ႔သည္။ သည္ေတာ႔ White Thief ဆိုတာ လံုးဝရွိလိမ္႔မည္မထင္ပါ။
အခ်ိန္ျဖဳန္းတာႏွင့္ အခ်ိန္ခိုးတာကို ခြဲျခမ္းၿပီး ကိုယ္႔ဘက္ကိုယ္ယက္ခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အေပ်ာ္က တာရွည္မခံေတာ႔။ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေလးကို ဖ်က္ခနဲမွာပဲ ကြဲထြက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳန္းပစ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ မိသားစုေတြ၊ ဆရာေတြ၊ တပည့္ေတြ၊ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခံစားခြင့္ေတြ ဆံုးရႈံးမႈရွိခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ဘယ္သူမွမသိလိုက္တဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ခိုးမႈကေန စဥ္ထြက္လာတဲ႔ ဆံုးရံႈးမႈေတြပဲျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆက္ႏႊယ္သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖင့္ေလးမႈ၊ အခ်ိန္ဆြဲမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တန္စြမ္း၏အထြတ္အထိပ္ကို မေရာက္ရွိဘဲ လမ္းခုလတ္တြင္ ရပ္တန္႔လိုက္ရျခင္းမ်ိဳး ရွိခဲ႔သည္ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ဆံုးရံႈးမႈတရားခံသည္ ကၽြန္ေတာ္မွတစ္ပါး အျခားမရွိၿပီ။ သည္သို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းသူသက္သက္မဟုတ္ေတာ႔။ တစ္ပါးသူ ရပိုင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ ရည္မွန္းခ်က္တို႔ကို ခိုးယူသူျဖစ္ေတာ႔မည္။
ညဥ့္သန္းေခါင္အေမွာင္ရိပ္မွာ တိတ္တဆိတ္ခၽြတ္နင္းမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္၊ ပဝါစည္းတာမွ သူခိုးမဟုတ္။ ခိုးတာကို ခိုးတာလို႔မသိ။ တစ္နည္း အကုသိုလ္မွန္း၊ ကုသိုလ္မွန္း ခြဲျခားမသိႏိုင္တဲ႔ အႏုသယေမာဟေခၚသည့္ အၾကမ္းစား ေမာဟႀကီးသူဟာ လူမိုက္၊ လူမည္း၊ လူေမွာင္၊ လူၿပိန္း၊ လူအ၊ လူန၊ လူတိုင္း၊ လူမိႈင္း၊ လူပ်င္း၊ လူဖ်င္းဟု သတ္မွတ္သည္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ပေယာဂျဖင့္ တစ္ပါးသူ၏ အခ်ိန္ေတြကို ဆံုးရံႈးေလလြင့္ေစခဲ႔ဖူးသူ ကၽြန္ေတာ္သည္ “အႏုသယေမာဟႀကီးသူ ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနပါပေကာ”
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေျပးအလႊားစဥ္းစားရံုမွ်ႏွင့္ပင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚလာသည္ဆိုေတာ႔ တစိမ္႔စိမ္႔ေတြးမိလွ်င္ေတာ႔ စီကာစဥ္ကာႏွင့္ အေတာမသတ္ေအာင္ရွိေတာ႔မည္။
ဆရာသိုက္ထြန္းသက္၏ ကဗ်ာေလးတစ္ပိုဒ္ကို သတိရပါသည္။
“နာရီ…
နာရီသည္ ေျခလွမ္းသြက္
တံု႔ေႏွးေတြေဝ အိပ္မမက္
နာရီကို ငါတို႔ရွက္”
နာရီလက္တံမ်ားကေတာ႔ တေရြ႕ေရြ႕ေနပါမည္။ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီ လက္တံတို႔က စြက္ဖက္မႈမပါဘဲ ရပ္တန္႔လိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ။ နာရီတစ္လံုးကို ရပ္တန္႔ေစဦးေတာ႔ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ရွိေနပါဦးမည္။ ရပ္တန္႔ဖို႔ငွာ မစြမ္းသာ။ ဘယ္သူက တားဆီးႏိုင္မွာမို႔လဲ။ အခ်ိန္ယႏၱရားႀကီးကို ဘယ္သူက ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္မွာလဲ။
နာရီလက္တံတို႔ကေတာ႔ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ လည္ေနပါလိမ္႔မည္။ ေတြေဝျခင္းအလ်ဥ္းမရွိၿပီ။ အိပ္မက္တို႔ျဖင့္ ေထြျပားေနမည္မဟုတ္။ နာရီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွက္ရပါေတာ႔မည္။
***************
ေက်ေက်နပ္နပ္ မေပးအပ္ေသာ သူတစ္ပါး၏ သက္ရွိပစၥည္းကို ခိုးဝွက္ယူျခင္း၊ ဓားျပတိုက္၍ယူျခင္း၊ အာဏာျဖင့္ရယူျခင္း စသည္ျဖင့္ အဒိႏၷာဒါနကို လူ႔ဘဝ၌ ျပဳခဲ႔သူသည္ ေသေသာအခါ ငရဲ၌ျဖစ္ရတတ္၏။
အရွင္ဇနကာဘိဝံသ (မဟာဂႏၶရံုဆရာေတာ္)
အို…ကၽြန္ေတာ္ေသလြန္ၿပီးေသာ္ ငရဲဘံုသို႔ ေရာက္မွာေလလား။
***
ရဲသွ်မ္း
(ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ “အဒိႏၷာဒါန” (သင့္ဘဝမဂၢဇင္း)ကို ခံစားၿပီး ေတြး/ေရးပါသည္)
သစ္သားေပတံ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အေဖ့အ႐ိုက္ခံရတာေလးကို ေျပာခ်င္ပါသည္။ ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ ၁၀ႏွစ္ မျပည့္တတ္ေသးပါ။ ညီမေလး မဂ်ဴး၊ မစူးတို႔က ၈ႏွစ္ ႏွင့္ ၆ႏွစ္ ေလာက္စီရွိမည္။. ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္လံုး အ႐ိုက္ခံရတာကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲေလ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဖက ေရဒီယိုဖြင့္တာ သိပ္ကြ်မ္းက်င္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေဖကိုယ္ ဂုဏ္ယူလြန္းရာ က်ေနမလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ အေဖ့လို ေရဒီယိုလိုင္းေပါင္းစံုဖြင့္ တတ္သူကို မႀကံဳေသးပါ။ အေဖမို႔ ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားစရာ လိုင္းတစ္လိုင္းကေတာ့ မိေနတတ္တာပါပဲ။ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ တ႐ုတ္၊ ကုလား လိုင္းစံု အသံစံုဖြင့္တတ္သည္။ အဲဒီေန႔က မနက္ ၆ နာရီခြဲလာသည့္ ေရဒီယိုလိုင္းကို အေဖဖြင့္ၿပီးနားေထာင္ ေနသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးႏွင့္ ဖြင့္ရသည့္ အေဖ့ ေရွးေရဒီယိုႀကီးက ဘီ႐ိုေလးေပၚမွာ စနစ္တက် တခမ္းတနား။ အေဖက အေမကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာ္သည့္ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္ဆိမ့္ကို အရသာခံေသာက္ရင္း ေရဒီယိုကို နားစြင့္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီလိုင္းၿပီးသြား၍ အပိတ္တီးလံုးလာေတာ့ အေဖလက္ဖက္ရည္စားပြဲမွ ထသည္။ သည္မွာတင္ပဲ ……
စားပြဲေပၚက နံျပားေထာပတ္သုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ မတိုင္ပင္လုိက္ရဘဲ လုစားၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲသြားေတာ့ အေဖက ေရဒီယိုလိုင္းညွိေနရာမွ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကေတာ့ နံျပညးေထာပတ္သုတ္ကို အလုအယက္….။
“ဟာ… မင္းတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာတုန္း …. လာစမ္း .. လာစမ္း….. လက္ပိုက္ၿပီးလာခဲ့စမ္း”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ေထာပတ္ဆီေတြ၊ သၾကားမႈန္႔ေတြနဲ႔ လက္က ေပညစ္ေနၿပီ၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေဖ့ဆီတိုးသြားေတာ့ ……..
“အေဖစားၿပီးတာ၊ မၿပီးတာမသိ ………. မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ မုန္႔လုစားတာ မရွက္ၾကဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငံု႔ေနသည္။
“ မင္းတို႔ ဘာမွမစားရေသးဘူးလား”
“စားၿပီးၿပီအေဖ အေမက ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔”
“သမီးလည္းစားၿပီးၿပီ” ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က ၿပိဳင္တူေျဖသည္။
“သားတို႔သမီးတို႔ ထမင္းေၾကာ္လည္း စားၿပီးၿပီ၊ ေကာ္ဖီလည္းေသာက္ၿပီးၿပီ၊ ဒါကို မ၀ေသးလို႔ လုစားတာလား “
ညီမေလး မစူးက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “မဟုတ္ဘူး.. အေပ်ာ္လုစားတာ”
“အေပ်ာ္” အေဖ့အသံက ရယ္သံစြက္စြက္နဲ႔မို႔ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္မေၾကာက္ေတာ့
“မင္းတို႔ အေဖစားတဲ့ နံျပားေထာပတ္သုတ္စားခ်င္ရင္ အေဖ့ကိုေျပာ အေဖ၀ယ္ေကြ်းမွာေပါ့၊ ခုေတာ့ မင္းတို႔ စည္းကမ္းမဲ့လြန္းတယ္၊ အေဖမင္းတို႔ကို ဒဏ္ေပးရမယ္”
အေဖက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဘီ႐ိုေလးေပၚမွ သစ္သားေပတံေလး ယူၿပီးကြ်န္ေတာ္တို႔ တင္ပါးကို တစ္ခ်က္စီ႐ိုက္သည္။. သာသာဖြဖြ ႐ိုက္တာမို႔မနာပါ။ “ေနာက္တစ္ခါဆို အ႐ိႈးရာထင္ေအာင္ ႐ိုက္မွာေနာ္” ဟုေျပာအၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးဆီ ေျပးသြားၾကသည္။
အေဖ႐ိုက္တာက မနာေတာ့ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ဟီးေလးတိုက္ေနၾကသည္။ “ငါက ႏွစ္ခု၊ ငါက သံုးခု” ႏွင့္ နံျပားေထာပတ္သုတ္ လုစားခဲ့တာကို ၿပိဳင္လိုက္ၾကေသးသည္။
ငယ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရေလးပါ။
ေဟာဒီ ဘူတာ႐ံုေလးကေတာ့ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလမ္းမႀကီး မွာရွိသည္။ ႐ံုပိုင္၊ ႐ံုပိုင္ေလး၊ လမ္းခြဲကိုင္ ၄ ေယာက္ႏွင့္ သာဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဘူတာ႐ံုေသးေသးလးပဲျဖစ္သည္။ ဒီဘူတာေလးမွာ ခရီးသည္အတက္၊ အဆင္းလည္းမရွိ။ ေလာ္ကယ္ရထားကလည္း ဖ်က္သိမ္းသြားၿပီမို႔ ဘာရထားမွ ရပ္တန္႔ရန္ သတ္မွတ္မထား။ ရထားမ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ရထားႀကီးၾကပ္ေရးအုပ္က ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း ရထားမ်ားဆံုရန္၊ ေက်ာ္ရန္ ခနတျဖဳတ္ ရက္႐ံုမွလႊဲ၍ ရထားအားလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ခုတ္ေမာင္းရသည့္ သြားလာေရးသက္သက္ ဘူတာေလးပဲျဖစ္သည္။ ခရီးသည္ မရွိ၊ ကုန္ပစၥည္း အတင္အခ်မရွိသည့္ ဘူတာမို႔ ဘူတာ၀င္ေငြလည္းမရွိ ပါးရွားလြန္းတာမို႔ ၀န္ထမ္းမ်ား စိုးထိတ္သည့္ ဘူတာေလးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါသည္။
ဒီေတာ့ ဒီဘူတာေလးကို ေရာက္လာသည့္ ဘူတာ၀န္ထမ္းမ်ားကို တိုင္းအရာရွိမ်ားက တစ္ႏွစ္သာ ထားေပးၿပီး ခရီးသည္၊ ကုန္စည္ စည္ကားရာ ဘူတာႀကီးမ်ားသို႔ ေျပာင္းေပးၾကပါသည္။ အေျပာင္းရမီ တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ဒုကၡ၊ သုကၡေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဘူတာေလးမွာ ႐ံုပိုင္၊ ႐ံုပိုင္ေလး ၂ ေယာက္ တစ္လွည့္စီ ၁၀ ရက္ တစ္ဂ်ဴတီ ဆင္းၿပီး အားရက္ေတြမွာ မိသားစုအတြက္ ႐ုန္းကန္ၾကျဖင့္ တစ္နွစ္တာ အခ်ိန္ေလးကို ႏြမ္းေမာစြာျဖတ္သန္းၾကရသည္။ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ အစုအဖြဲ႔ကေလးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ခုေတာ့ ဒီဘူတာေလးကို ကြ်န္ေတာ္က လာဆင္းေပးေနရၿပီ။ အၿမဲတမ္း တာ၀န္က် ႐ံုပိုင္ေလးကိုေအာင္စိုး ခြင့္ယူသြားသည္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တာ၀န္က်ရာ ဘူတာႀကီးမွ လာဆင္းေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေခတၱလာဆင္းရသူ ပီပီ စားအိုး၊ စားခြက္မပါ၊ ဆင္းေပးရမည့္ ၁၀ ရက္တာအတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္ဥ၊ ေဆးလိပ္၊ ပဲျခမ္း၊ လက္ဖက္တို႔ကို ဇနီးသည္က ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါသည့္ ရိကၡာအားလံုးကို “ကိုေရး” အပ္လိုက္႐ံုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ စားေရးကိစၥကၿပီးၿပီ။
ကိုေရးဆိုတာက ဒီဘူတာ႐ံုေလးကို တြယ္တာ၊ သံေယာဇဥ္ ရွိသည့္ ဆည္ကန္ရြာသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဆည္ကန္က ဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ ဟိုးအရင္ ႐ံုပိုင္အဆက္ဆက္ ၏ လက္စြဲအျဖစ္ ကိုေရးက အေရးပါေနခဲ့သည္။ ရြာမွာ လယ္ေလး၊ ယာေလး၊ အေမြရထားတာရွိေပမယ့္ ကိုေရးက သူမ်ားကို သီးစားေပးၿပီး ဘူတာေလးရဲ႕ ၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းမွာ ကုပ္ကပ္ေနသည္။ မိသားစုပါ ေခၚလာၿပီး အေျခခ်သည္။ မသိသူကေတာ့ ကိုေရးကို ၀န္ထမ္းဟုပင္ ထင္သည္။ ထင္ရေလာက္ေအာင္လည္း ကိုေရးက လုပ္တ္ကိုင္တတ္သည္။ ရထားသြင္း၊ ထုတ္၊ ပိုင္းေလာ့လုပ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘီးပူတြဲျဖဳတ္ရွန္တိန္ေတာင္ စနစ္တက် ၀င္လုပ္ေပးႏိုင္သည္။ တြဲခ်ိတ္၊ တြဲျဖဳတ္၊ အခ်က္ျပအားလံုးကို သင္တန္းဆင္းလမ္းခြဲကိုင္ တစ္ေယာက္လိုကြ်မ္းက်င္သည္။ ႐ံုပိုင္ကလည္း အားကိုးရ၊ လမ္းခြဲကနု္ငေတြကလည္း သက္သာဆိုေတာ့ ကိုေရးကို အားလံုးခင္တြယ္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေရးက အိုးသူႀကီးပါ လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ႐ံုပိုင္အပါအ၀င္ လမ္းခြဲကိုင္ အားလံုးရဲ႕ ထမင္းဟင္း ကိစၥကို ကိုေရးက စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ေပးသည္။ မိသားစုမပါေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ စားေသာက္ေရး ကိစၥက ကိုေရး၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေအာက္မွာေနေတာ့၊ ကိုေရးခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းတာစား၊ အထြန္႔မတက္။
ကိုေရးကလည္းရွင္းသည္။ အားလံုးအတြက္ ရွိတာေလးႏွင့္ ေလာက္ငွမွ်တေအာင္ စီစဥ္ေပးရေတာ့ ပံုစံႏွင့္ပဲ ေကြ်းသည္။ ႐ံုပိုင္ႀကီး ဟင္းပိုမရ၊ ကိုယ္တာ (Quota) ထက္မပို။
၅ အဆန္အျမန္ရထားတစ္ဖက္ ဘူတာက ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္ေတာင္းတာကို ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီး တျခားတစ္ဖက္ဘူတာသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္လက္ေစလႊတ္ႏိုင္ရန္အတြက္ လမ္းရွင္းခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူလိုက္သည္။ အ၀င္၊ အထြက္ လမ္းရွင္း အေပးအယူအခ်က္အလက္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္အသီးသီးတြင္ ျဖည့္ၿပီး လမ္းရွင္း ႀကိမ္ကြင္းမွာ လမ္းရွင္းစာရြက္ခ်ည္ၿပီး ဘူတာနံရံေထာင္ထားခ်ိန္ လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီးက ႀကိမ္ကြင္းႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး ရထားလာရာဖက္ဆီ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္ျဖင့္ ထြက္သြားသည္ကို ေငးရင္း ဘူတာတြင္း ျပန္အ၀င္မ်ာ ကိုေရးက ထမင္းပြဲလာခ်သည္။ ထမင္းတစ္ပန္းကန္၊ ၾကက္ဥတစ္ျခမ္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေရေပါေလထဲမွာ ပက္လက္။ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ ၃၊၄ ေတာင့္က ထမင္းေပၚမွာ…..။
ကြ်န္ေတာ္ ၾကာက္ဥတစ္ျခမ္းကို တစ္၀က္ပိုင္းလိုက္သည္။ ထမင္းကိုလည္း တစ္၀က္ပိုင္းလိုက္သည္။ ၾကက္ဥတစ္စိတ္၊ ထမင္းပန္းကန္၀က္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ ကြ်န္ေတာ့္ညစာ….၊ ကြ်န္ေတာ္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ပါသည္။ တစ္ဖက္ဘူတာမွ ရထားထြက္ခ်ိန္ ေပးေတာ့ ထမင္းစားျခင္းကိစၥလည္း ၿပီးၿပီ၊ ရထားႀကီး အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းစြာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္းႏိုင္ျခင္း အခ်က္ျပ ျပသရန္ ဓါတ္မီးႏွင့္ ေကာ္ျပားအစိမ္းပိုင္းေလးယူၿပီး ဘူတာစႀကံၤသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။
ရထားႀကီးေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္းသြားၿပီး ရထားထိန္းတြဲ ဘူတာေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဘူတာထဲျပန္၀င္ၿပီး တစ္ဖက္ ဘူတာႏွင့္ ရထားႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုးသို႔ ဖုန္း၊ စက္ျဖင့္ ထြက္ခြာခ်ိန္ေပး၊ ရထားေစလႊတ္လိုက္ေသာ ဘူတာသို႔ ေရာက္သတင္းေပးၿပီး ခ်ိန္မွာ စားပြဲေလးဆီအၾကည့္ေ၀့ေတာ့ ထမင္းပြဲေလးမရွိေတာ့ ကိုေရးသိမ္းသြားၿပီထင္သည္.။
လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီး ရထားႀကီး စက္ေခါင္းမွ ျပန္ပစ္ခ်ခဲ့ေသာ လမ္းရွင္း ႀကိမ္ကြင္းႀကီး ကိုင္လ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာရင္ “ဆရာ ထမင္းစားၿပီးပလား” အေမးကို ေခါင္းညိတ္ရာမွ “ကိုေက်ာ္ႀကီးလည္း သြားစားေတာ့ေလ …. ခဏေန ၃ အဆန္လာေတာ့မွာ” ေျပာအၿပီးမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘူတာေနာက္ဖက္ ကိုေရးတို႔ အိမ္ခန္းေဘးဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာသြားသည္။
“မင္းသက္သက္ လူပါး၀တာ ဖ်ံက်တာ အခ်င္းခ်င္းလုပ္ဖို႔ မေကာင္းဘူး။”
“ဟာကြာ …. ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ႐ံုပိုင္ေလးၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး”
“ၾကားၾကားကြာ … မင္း အက်င့္သိသြားတာေပါ့”
ဘူတာေနာက္ေဖး ကိုေရး အိမ္ခန္းေလးဆီမွ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ သံမ်ားၾကားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပးသြားလိုက္သည္။ လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီးႏွင့္ ကိုသန္းဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိုးႀကိတ္ၾကမယ့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။
“ဟာ ……. ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ရပ္ၾကစမ္း”
ကြ်န္ေတာ့္ ဟိန္းေဟာက္သံေၾကာင့္ လမ္းခြဲကိုင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ ခပ္ခြာခြာျဖစ္သြားသည္။ ဘက္ထရီမီး မွိန္မွန္ေအာက္မွာ ကိုေက်ာ္ႀကီးမ်က္ႏွာက မေက်နပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ခပ္ထန္ထန္၊ ကိုသန္းဦး ကေတာ့ မသိမသာ ေခါင္းငံု႔ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ထျဖစ္ရတယ္လို႔ … ကဲကဲ ေျပာပါဦး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ကြ်န္ေတာ့အေမးမွာ ေငါက္ငမ္းသံမ်ား ပါေနပါမည္။ မတတ္ႏိုင္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္သည့္ ကိစၥကိုေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးမွရမည္။ သြားလာေရး၀န္ထမ္းေတြမို႔ အၿငိဳးအေတးမ်ားႏွင့္ အလုပ္တြဲဖက္လုပ္လွ်င္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္။
“ကဲ….. ကိုသန္းဦးစေျပာ” ကိုသန္းဦး ေခါင္းငံု႔ေနရာမွ ေမာ့သည္။
“ဒီတစ္ေခါက္ ဘူတာဆင္းရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ပါမလာဘူးဆရာ၊ အိမ္အတြက္လည္း ဘာမွ ေရေရရာရာ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ….. ဒီေကာင္ ေက်ာ္ႀကီးဆီက ကပ္စားရမွာ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ကလည္း ဗလာပဲ”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ခ်ည္းထြက္လာခဲ့တာ”
ကိုေက်ာ္ႀကီးက စိတ္ေျပသြားဟန္ရွိသည္။ ေစာေစာက ေဒါသေတြမရွိေတာ့ ေလသံကမခက္ထန္ေတာ့။ “ဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကိုေရးကလည္း ဆရာ့အတြက္သာ ဟင္းတစ္ခြက္ မယ္မယ္ရရခ်က္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ လယ္ထဲက ႏႈိက္လာတဲ့ ဂဏန္းလံုးျပဳတ္နဲ႔ ေကြ်းတာေပါ့ … “ ကိုသန္းဦး စကားမဆံုးခင္မွာပဲ။
“မတင္းတိမ္ဘူး ဆရာ” ကိုေက်ာ္ႀကီး ေျပာၿပီး ေခါင္းငံု႔သြားသည္။
“ဆရာလညး္ …….. ဒါကို ရိပ္မိေနတယ္ထင္တယ္၊ ဆရာ့ထမင္းပြဲ တစ္လွည့္စီ သိမ္းေၾကးေလ၊ ေန႔လည္က သန္းဦး သိမ္းၿပီးၿပီ …… ညေန ကြ်န္ေတာ့အလွည့္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ပိြဳင့္ဆီသြားတုန္း ဒီေကာင္ ထမင္းပြဲယူသိမး္သြားတာ “
ကြ်န္ေတာ္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုသန္းဦးကို ၾကည့္မိေတာ့ ကိုသန္းဦး ေခါင္းငံု႔လ်က္သား ………
“ကြ်န္ေတာ္ ဂဏန္းလံုးနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ျပဳတ္ ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်လို႔ပါဆရာရယ္” တုန္ခါေနေသာ စကားသံမွာ ႐ိႈက္သံတို႔ ေရာစြက္လို႔ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမငယ္ငယ္က အေဖ့လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚက မုန္႔လုစားခဲ့တာကို ျပန္သတိရသည္။ အေဖက သစ္သားေပတံေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ဖြဖြေလး႐ိုက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ ကိုေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုသန္းဦး တို႔ ရန္ျဖစ္တာကို အေရးယူ ဒဏ္ေပးရပါမည္။ အေဖ့လိုပဲ ေပတံေလးနဲ႔ ဖြဖြ႐ိုက္ရင္ေတာ့ ၾကားလို႔မေကာင္းျဖစ္မည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေပ်ာ္သြားေအာင္ အေဖ့လိုပဲ ေပတံေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး႐ိုက္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္.။
ရဲသွ်မ္း
(ဘူတာ႐ံုကေလး ၀တၳဳတိုစုစည္းမႈ မွ)
ဆု
“၁”
ၿပီးျပည႔္စံုေသာ ျပကၡဒိန္တစ္ခုမွာ ႏုိ၀င္ဘာလဆိုတာ႐ွိမည္။ အဲ့သည္လမွာ ၆ ဆိုေသာ ရက္ကေလး ႐ွိမည္။ ရက္ ခုနစ္ရက္မွာ ႏို၀င္ဘာ ၆ သည္ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ကြဲလြဲမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄ႏွစ္တစ္ႀကိမ္မွာ ေမြးေန႕၊ ေမြးလ၊ ေမြးရက္တစ္ထပ္ တည္းက်ေစေသာ ျပကၡဒိန္တီထြင္သူ နကၡတၱေဗဒပညာ႐ွင္တို႕၏ ေဖာ္ျမဴလာကို ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသေနတတ္ပါသည္။
သည္ႏွစ္မွာ ၆ ႏို၀င္ဘာႏွင့္ ေသာၾကာေန႕တစ္ေန႕ထဲ မက်ေသာ္လည္း စေနေန႔ျဖစ္ေနသည္ကိုက တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ေသာ သား ရဲ၀ဏၰႏွင့္ သမီး နရီလိႈင္း တို႕ကိုပါ ေခၚလ်က္ မိသားစုဘုရား တက္ျဖစ္သည္။ ယခင္ႏွစ္ေတြတုန္းက မိသားစုဘုရားသြားခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည့္သားႏွင့္သမီး ေၾကာင့္ ဘုရားမွာၾကာျမင့္စြာမေနခဲ့ရ။ ပုဆိန္ေပါက္ဦးခ် ၿဂိဳဟ္ေျပနာမ္ေျပမွာ သက္ေစ့ေရပူေဇာ္ေတာ့လည္း ေျဖးေျဖးညင္ညင္သာသာမဟုတ္ေတာ့ သႀကၤန္ေရပက္သလိုကိုျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရသည္။ ေဟာ သည္ႏွစ္ မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဘုရားဖူး၊ ဆြမ္းေတာ္၊ ပန္းကပ္၊ ေရသပၸာယ္၊ ေ႐ႊသကၤန္းကပ္၊ ပါလာသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးျဖင့္ မိသားစုတစ္လွည့္စီ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးနိုင္ခဲ့သည့္အျပင္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားဆီ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ပို႕၊ မႏၲေလး႐ွိ ေမာင္ႏွမေတြဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ မႏၲေလး႐ွိ အေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ညီမအငယ္က ဖုန္းကိုင္သည္။ အသံက အိပ္ခ်င္မူးတူး။
“ေဟ့ … အိပ္တုန္းလား ငါ့ေမြးေန႕ဘုရားလာၾကတာေလ နင္တို႕ေမ့ေနတာမဟုတ္လား ”
ကၽြန္ေတာ့္အသံက လန္းဆန္းတက္ႂကြေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္ဖုန္းအသံက ေလးပင္လြန္းလွသည္ဟု ထင္သည္။
“အင္ ..ဖုန္းဘဲျမည္လို႕သာ ကိုင္လိုက္ရတာ အိပ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ညက အိပ္ေရးပ်က္တယ္ဟ။ အေဖ႔ကို ထထၾကည့္ရတာ၊ အိုက္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္က်ယ္ ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႕ေန၊ ပန္ကာေတြ ထဖြင့္နဲ႕ လုပ္ခ်င္လုပ္တာ။ငါတို႕ သတိတစ္ခ်က္ လစ္တာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ အေဖ အေအးမိေရာ။ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တီ႐ွပ္၀တ္ေပး၊ ပန္ကာ Speed ေလွ်ာ့ေပးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ ေစာင့္လုပ္ရတာ။””
ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ အေဖက ၈၆ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၿပီ။ ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္လို ျဖစ္သြားၿပီ။ အထိအခိုက္ မခံနုိင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့ျဖင့္ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့၊ သူျဖစ္ခ်င္တာ ခံစားရတာကို အထိန္းအကြပ္မ႐ွိ ထုတ္ေဖာ္ ျပသခ်င္စိတ္က လြန္လြန္ကဲကဲ ႐ွိသည္ဟု ထင္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေဖ့မွာ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးမားမားမ႐ွိ၊ အေမ့တုန္းကသာ အသည္းကင္ဆာႏွင့္ ၈၅ ႏွစ္ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ လူ႕သက္တမ္းေစ့ ေနႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁ ႏွစ္ခန္႕အတြင္းမွာ အေမေ၀ဒနာကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသည္။
“သူ႕ဖာသာသူလည္း ေရာဂါနာမည္ တပ္တယ္ဟ။ အသက္ႀကီးေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါး ျဖစ္တာေပါ့ အေဖရယ္လို႕ မမသန္းကေျပာမိတာ နင္တို႕ငါ့ကိုေသေတာ့မယ့္ အဖိုးႀကီးဆိုၿပီး ေျပာတာမဟုတ္လား ဘာညာ ေျပာၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ့တာ …။ အေဖနဲ႕ေျပာဖို႕စကားလုံးေတြကို ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားယူရတယ္။ စာေရးဆရာ နင့္ထက္ေတာင္ ပိုကၽြမ္းေနၿပီ ဟဲဟဲ ”
ညီမေလးအရယ္က သိပ္ေတာ့ အသက္မ၀င္ဟု ထင္သည္။
“ေနအံုး …မိေဆြကလည္း ေျပာအံုးမယ္တဲ့”
ညီမေလးကဖုန္းကို တူမေလးတစ္ေယာက္ထံ လက္လႊဲလိုက္ျပန္သည္။
“ေလးေလး …ဘဘက အထီးက်န္သလို ခံစားေနရတာ အားလံုးက သူ႕အလုပ္နဲ႕သူဆိုေတာ့ ဘဘနဲ႕က သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။ အဲဒါသူ႕ကို ပယ္ထားတယ္ ငါကအိုပယ္ ျဖစ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး သမီးတို႕ကို ေျပာတာ အခုေတာ့ သမီးတုိ႕လည္း ဘဘကို စကားမ႐ွိ စကား႐ွာေျပာ ဟာသေတြလုပ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္သမီးရယ္…ေလးေလးတို႕က အေ၀းကေန ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကန္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတာ၊ သမီးတို႕ကသာ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစု ေစာင့္ေ႐ွာက္တာေလ၊ ေလးေလးတို႔ လစဥ္ကန္ေတာ့တာထက္ သမီးတို႕က ကုသိုလ္ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။ အဖိုးအဖြား၊ အမိအဖ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ရတဲ့ ျမတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ဘ၀အေျခလွၾကမွာပါ။””
ကၽြန္ေတာ့္စကားက တူမေလးရင္သို႔ စူးေဖာက္၀င္ေရာက္ဟန္ တူသည္။ တစ္ဖက္ ဖုန္းသံက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ထြက္မလာ၊ ဖုန္းက်သြားသည္ အထင္ျဖင့္ ဟဲလို ဆိုေတာ့
“ၾကားတယ္ ေလးေလး။ ေလးေလးလည္း ၀န္ထမ္းဘ၀ လစာ မေလာက္မငတဲ့ ၾကားထဲက ဘဘကို လစဥ္ကန္ေတာ့တာ သမီးတို႕ ရတဲ့ ကုသိုလ္ေ ေလးေလးလည္း ရမွာပါ၊ အျပန္အလွန္ မွ်ေ၀လိုက္တာေပါ့။ အိုေက ေလးေလး ဘဘအတြက္ မပူနဲ႕”
တူမေလးမိေဆြ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ သက္ျပင္းေမာေလး ခ်မိသြားသည္။ အေဖ့ေမြးနံေထာင့္ ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္မင္းေရာက္လွ်င္ျဖင့္ ေရ ၈၆ ခြက္ သပၸာယ္ရဦးမည္။ေနာက္ႏွစ္ ၈၇ …ေနာက္ ၉၀ ၊ေနာက္ ၁၀၀ ၾကံဳခ်င္ပါသည္ေလ။
အေရွ႕ဘက္ ဓာတ္ေလွကားမွ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ မိသားစု စုံညီနံနက္စာ စားဖို႕စိတ္ကူးသည္။
“ကဲ ေမြးေန႕အမွတ္တရ မုန္႕ေကၽြးမယ္ ႀကိဳက္တဲ့ဆိုင္ေျပာ”
သားနဲ႕သမီးက “ေဖေဖ့သေဘာ” ဟု ေျပာခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္က ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို စိတ္ႏွင့္ ႏွိပ္ေနၿပီ ထင္သည္။
“ေမာနင္းစတားေလာက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္ သိပ္လည္း မေ၀းဘူး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လို႕ ရတယ္”
နံနက္ခင္း ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သူတို႔ ႏွင့္ စည္ကားတတ္ေသာ တိရစာၦန္႐ုံေထာင့္က ဆိုင္၏ က်ယ္၀န္း သပ္ရပ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်ႏွစ္ၿမိဳ႕တာမို႔ ေမာနင္းစတားကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး တကၠစီတစ္စီး ငွားလ်က္ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ၿမီး႐ွည္၊ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ နန္းႀကီးသုပ္၊ ပလာတာ၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မွာလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားပြဲ၀ိုင္းေလး စည္စည္ေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားပါသည္။ စားေသာက္စရာအစံု ေရာက္လာၿပီး ၿမီးရွည္ မုန္႔ဖတ္မ်ားကို ၀ါးတူေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သမေအာင္ ေမႊေနခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္က
“အကို..ဟိုမွာၾကည့္စမ္း” ဆိုၿပီး ေမးကေလး ဆတ္ျပသည္။
အို…လွပေသာ၊ လင္းလက္ေသာ၊ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ အသက္ ၉၀ နီးပါးရွိ အေမအိုႀကီးကို သားလုပ္သူက ပလာတာႏွင့္ ပဲေလးတို႔ၿပီး အေမႀကီးပါးစပ္ဆီ အညင္အသာ ခြံေကၽြး၊ အေမႀကီးကလည္း ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ တျမံဳ႕ျမံဳ႕၊ သားျဖစ္သူ ကမ္းေပးသည့္ တစ္သ်ဴးေလးကို နမ္းၿပီးမွ ပါးစပ္ရွိ ပဲျပဳပ္အစအနေလးေတြကို တို႕သုတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကိုင္ဖုန္း၏ မီႏူးေလးကုိ ႏွိပ္ၿပီး ကင္မရာဆက္တင္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။
“အို… အကိုကလည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္မလို႕ မဟုတ္လား။ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ႐ုိက္လို႕ ေကာင္းပါ့မလား။ ဒီအတိုင္းေလး ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္လိုက္မွ အေမႀကီးတို႕ သားသမီး ရွက္သြားပါဦးမယ္။”
ဇနီးသည္ အေျပာေၾကာင့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို မသိမသာ အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္မိသည္။ သားႏွင့္သမီးက ေက်ာေပးထားရာကေန ေခါင္းလွည့္ၾကည့္သည္။
“ကဲ .. အဲသလို ေဖေဖတို႕ေမေမတို႕ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္တဲ့အခါ မင္းတို႔ ျပဳစုမွာလား”
“ဟင္ ေဖေဖကလည္း အဲ့သည့္အ႐ြယ္ထိ ေနခ်င္ေသးလို႕လား”
သားစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ သားေျပာသလို အဲသည့္အရြယ္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနခြင့္သာသည့္အခါ ေနခ်င္ေသးတာပဲလား။ သတၲ၀ါအားလံုးက မိမိ၏အသက္ကို ရနိုင္သေလာက္ ဆြဲဆန္႔ခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ Suicide လုပ္တာက လြဲရင္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၿမီးရွည္ ဆက္စားဖို႕ အာ႐ုံမရွိေတာ့ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
“ဟုတ္ပါၿပီ ..ေဖေဖတို႕အဲသည့္ အသက္အရြယ္ထိ မေနခ်င္ေသာ္လည္း ေနရပါၿပီတဲ့ မင္းတို႕ကေရာ မေနေစခ်င္ဘူးလား။ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္နုိင္တဲ့ လူပိုႀကီးလို႔ ျမင္ေယာင္တာလားကြာ” ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြက နည္းနည္း တိမ္၀င္သြားသည္ဟု ထင္ပါသည္။
“နင္ကလည္းဟာ… ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိဘူး။ ေဖေဖတို႕ စိတ္မေကာင္းေအာင္” သမီးက သူ႕ေမာင္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ ဆူသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ အေမႀကီးတို႕ သားအမိ စားေသာက္ၿပီး၍ ဆိုင္က ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ အသက္ ၆၀ ခန္႕ သားက အသက္ ၉၀ ခန္႕ အေမႀကီးကို တယုတယ ဖက္ၿပီး ေဖးေဖးမမျဖင့္ သူတို႔၏ စူပါစလြန္းကားျဖဴေလးထဲ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
“ဒါကလဲ ပိုက္ဆံရွိတာ၊ မရွိတာနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္ ေဖေဖ။ တစ္ေန႕လုပ္ တစ္ေန႕စား ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဲသလို လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္နုိင္တဲ့ အေမႀကီးကို သားလုပ္သူကလည္း အျပည့္အ၀ လုပ္ေပးနုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ စိတ္ခ် ေဖေဖ သားခ်မ္းသာရင္ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက စာဖြဲ႕စရာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါပဲ… သားေယာက်္ားေလးေတြက ေမြးရက်ိဳး မနပ္တာ”
ဇနီးသည္က သားျဖစ္သူ အေျဖကို ေက်နပ္ဟန္မတူ။ အထိုက္အလိုက္ ေျဖတာကိုပဲ သေဘာက်ခ်င္ပံု ရသည္။
“သားေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲကြ။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ဓနဥစၥာခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေမတၲာ အဲဒါကေတာ့ မရွိမျဖစ္ပါကို ပါမွရမယ္”
“ဟုတ္တာေပါ့ ေဖေဖရယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာက အဓိကပါ၊ သူ႔ကို Support လုပ္ေပးနုိင္ဖို႕က ဓနဥစၥာေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ႂကြယ္၀ရမယ္။ မပူပါနဲ႔ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႕သာ အသက္ ၉၀၊ ၁၀၀ ေရာက္ေအာင္ေနေပး”
သမီးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာရင္းက လက္က်န္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာ့ေနသည္။
“အားလံုးက ကံတရားအတုိင္း ျဖစ္လာတာပါ။ ဓနဥစၥာ ၾကြယ္၀တိုင္းလည္း မရဘူး၊ ေမတၱာတရားခ်ည္းပဲလည္း မရဘူး၊ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းလည္း မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ႀကိဳမေတြးဘူး။ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းတာေတာင္မွ အသက္ရွင္ခြင့္ ရသခိုက္ ေသာက အပူအပင္မရွိ ၿငိမ္းေအးစြာ ေနရပါလို၏လို႕ ဆုေတာင္းတာ”
မ်က္ခံုးေလး ပင့္ပင့္ေျပာေသာ ဇနီးသည္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ အိုမင္းမစြမ္း ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေၾကာက္သြားတာမလားဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေနမိျပန္ပါသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ တစ္ႏွစ္တိုးသြားၿပီေလ။
…………………………………………………………………….
“၂”
လခထုတ္ရက္တိုင္းမွာ အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ေသာ ေငြေၾကးအနည္းငယ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျဖင့္ ျပဳစုယုယသည့္ ညီမေလးမ်ားႏွင့္ တူမေလးမ်ား၏ ေမတၲာသည္ လည္းေကာင္း၊ အိုမင္းမစြမ္းေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖခင္ႀကီးထံ သက္ေရာက္ပါေစသတည္း။ ထို႕အျပင္ လစဥ္ကန္ေတာ့နုိင္ေသာ ဥစၥာေငြေၾကးႏွင့္ ညီမေလး၊ တူမေလးမ်ား၏ ေမတၲာသည္လည္း မခန္းမေျခာက္ ရွိပါေစသတည္း။ ေရႊတိဂံုမွာ မေတာင္းခဲ့ေသာဆုကို အိမ္ဦးခန္းဘုရားမွာ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေမ့မေလ်ာ့ ေန႔စဥ္ ေတာင္းရေတာ့မွာပါေလ။
ရဲသွ်မ္း
အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ့ ငွက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ရွိ အိမ္ကေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ေလးက လမ္းသြယ္ ၆ လမ္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့
ရပ္ကြက္ငယ္ေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ကေ လးေတြကေတာ့ က်ပ္သိပ္ႁပြတ္ ခဲေနတာပါ။ ၀န္ထမ္း ရပ္ကြက္ေလးမို႔ အိမ္ေတြက ပုံစံတူေလးေတြ ျဖစ္ရေပမယ့္ ရသမွ် ေျမေလးေပၚမွာ အဖီခ် ခ်ဲ႕ထြင္ထားတာမို႔ ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီး အိမ္အေရအတြက္ ကလည္း စာရင္းေပါက္ထက္ မ်ားေတာ့တာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ ကေလးကို သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူရင္ေတာ့ မူးေနေအာင္ကို ေကာက္ယူ ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ရပ္ကြက္ေလးကို လမ္း မႀကီးတစ္ခုက ပိုင္းျခားထား ပါတယ္။ သည္ေတာ့ လမ္း မတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြ နဲ႔ အတြင္းပိုင္းအိမ္ကေလး ေတြရဲ႕ၾကားမွာ ခံစားခြင့္ လာဘ္လာ ဘေလးေတြလည္း ေျပာင္းလဲကုန္တာေပါ့။ လမ္း မတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ ခ်ဲ႕ထြင္ထားတဲ့ အိမ္အဖီေလး ေတြက ဆိုင္ခန္းေတြျဖစ္ကုန္ ၾကပါေရာ။ ထမင္းဆုိင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ သစ္သီီး ပြဲ႐ုံ၊ ငါးပိငါးေျခာက္ပြဲ႐ုံ၊ ကုန္ ေျခာက္ဆုိင္၊ အေအးဆုိင္၊ စာအုပ္ဆုိင္၊ တိပ္ေခြဆုိင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္နဲ႔ PCO ဖုန္း ဆုိင္ေလးေတြအျပင္ ဂိမ္းဆုိင္၊ ဘိလိယက္ခုံတို႔ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီဆုိင္ေလးေတြကို ၀န္ထမ္းေတြ ကိုယ္တုိင္ ဖြင့္ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လခစား၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ ေငြပို ေငြလွ်ံလည္း မရွိတာမို႔ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ျဖစ္တည္ႏိုင္တဲ့ ဓန အင္အားက ေသးေသးမႊား မႊားေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေငြ ျဖစ္ျမန္တဲ့ ဆုိင္ခန္း အငွားခ် တာကိုပဲ လြယ္လင့္တကူ လုပ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ စို႔စုိ႔ ပို႔ပို႔ေလးရေတာ့လည္း ကိုယ္အေန က်ပ္တာကို ေမ့ထား လိုက္ႏုိင္တာပဲေပါ့။
လမ္းမတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြက ဆုိင္ခန္းငွား တာေလးေတြနဲ႔ စိုျပည္သလို အတြင္းဘက္ အိမ္ခန္းေလး ေတြကလည္း အိမ္ငွားေတြနဲ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ ေျပၾကပါတယ္။ ေျခတံျမင့္ အိမ္ကေလးေတြျဖစ္တာမို႔ အိမ္ေအာက္ေျမႀကီးကို ကပ္ ၾကမ္းခင္း ၿပီးေတာ့ေတာင္ ငွားၾကပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပုံေသအိမ္ငွား မထားဘဲ တည္းခုိခန္းငယ္ေလးေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ေက်ာ တစ္ခင္းစာေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးက တည္းခိုခန္း ႀကီးေတြေပၚ တက္မေနႏိုင္တဲ့သူတို႔ အဖို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ နတ္ဘုံနတ္နန္း ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ သူတုိ႔လည္း အဆင္ေျပၾကတာပါပဲ။
မိုး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ၀င္လာတဲ့ ရထားဆင္း ခရီးသည္ေတြကို ေရႊ ႀကိဳ လုပ္တဲ့ ကေလး၊ လူႀကီး အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တည္းခို အိမ္ေလးေတြဆီ ပို႔ေပး႐ုံနဲ႔ ေန႔တြက္စည္တာမို႔ ရထား ဆုိက္ခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြ ၾကား “နားမလား၊ တည္းမလား”ဆုိတဲ့ လူေခၚသံေတြက အလုအယက္။ တကၠစီ ဒ႐ိုင္ဘာေတြရဲ႕ ခရီးႀကိဳသံ ေတြကိုပါ ျဖည့္စြက္လိုက္တဲ့ အခါ ဘူတာႀကီးက ရထား ဆုိက္ခ်ိန္မွာ ႐ႈပ္ေထြးစီညံေန ပါေတာ့တယ္။
ညေနဘက္ ေျခခင္း လက္ခင္းသာခ်ိန္ မိုးေလ ကင္းလြတ္တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕ လမ္းမတန္းဟာ အလြန္ စည္ကား ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကေန လမ္းမတန္းေပၚ အန္က်လာ တဲ့လူေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ ရင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ လူေတြ သည္ေလာက္မ်ားလား။ ကေလးေတြလည္း မ်ားတာပဲ။ ေခြးေလ ေခြးလြင့္ေတြလည္း မ်ားတာပါပဲ။
လမ္းမေပၚ အန္က်လာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဒီဇုိင္းေတြကလည္း အေရာေရာ အေထြးေထြးနဲ႔ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ လွပါတယ္။ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚနဲ႔ အညာဘက္ကေန လာေရာက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းလုပ္ ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈနဲ႔ ရပ္ကြက္ ေလးထဲက ရြာေနျပည္ေနထုိင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈက သိသာ ျခားနားလြန္းပါတယ္။
ဂ်င္းေဘာင္း ဘီက်ပ္က်ပ္၊ အက်ႌေျပာင္လက္လက္ က်ပ္က်ပ္၊ နားကြင္းဆြဲ၊ နား ကပ္ပန္ထားၿပီး ေကာ္ေရ လိမ္းထားတဲ့ ဆံပင္ကို အေမာက္ ေထာင္ၿပီး လမ္းမေပၚေရွ႕ ေနာက္ေလွ်ာက္။ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္မွာ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ညပိုင္းလာမယ့္ ေဘာလုံးပြဲ အေၾကာင္း ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးရ႕ဲ အမာခံေလး ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလး ငယ္ငယ္ေလးေတြက လည္း စကတ္တို၊ ေဘာင္း ဘီတို သူ႔ထက္ငါ တိုေအာင္၀တ္၊ လည္ပင္း အ၀ိုက္အဟိုက္ ပိုပိုသာ သာေလးနဲ႔ စက္ဆြဲ ဆံပင္ တခါခါလုပ္ၿပီး တိပ္ေခြ ဆုိင္ေလးေတြမွာ ေခြေရြးရင္း၊ တုတ္ထုိးစားရင္း၊ အကင္စားရင္း ဟန္ေရးျပေန ၾကတာကလည္း ေမာ္ဒယ္လ္႐ႈိး တစ္ခုလို႔ ထင္မွတ္မွား ေလာက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ နီးတဲ့အျပင္ ကား၊ ရထားစီးရ လြယ္ၿပီး ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်း၀ယ္နဲ႔ တျခား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရတာ လြယ္တာရယ္၊ အိမ္ ကေလးေတြမွာ ကပ္ရပ္ ငွားေနထိုင္ရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ လူးသာလြန္႔သာ ရွိတာရယ္ စတဲ့ အားသာခ်က္ေတြေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ေလးမွာ အိမ္ငွား ေနထုိင္သူေတြ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ျဖစ္လာတာ ဆန္း ေတာ့မဆန္းပါ။ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး ပိုက္ေပြ႔ထားတဲ့၊ ဖ႐ိုဖရဲ ၀ါက်ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ ေလးကို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ ေတာ္တီလာ ဖလက္နဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ေက်နပ္စြာ ခံယူလိုက္မွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးက လမ္းမတန္းကို ေထာင့္မွန္ ျပဳထားၿပီး လမ္းသြယ္ ၃ ဖက္ ကို မ်က္ႏွာစာ လွည့္ထားတာမို႔ ကုန္ေျခာက္ဆုိင္နဲ႔ စတိုးဆုိင္ေလးကို အငွား ခ်ထားႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးခန္း ကေတာ့ လမ္းသြယ္ အတြင္းထဲ ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ဆုိင္ခန္းငွားလို႔ မရပါ။ သည္ေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ သမား႐ိုးက် စီးပြားေရး ျဖစ္တဲ့ အိမ္ခန္းငွားျခင္း အမႈကိုသာ ျပဳထားပါတယ္။ ေဘးကြက္လပ္ ေျမပိုေလးမွာ ၈ ေပ ပတ္လည္ အခန္းေလး ၃ ခန္း ဖြဲ႔စည္း လိုက္ႏုိင္တာနဲ႔ အဲသည့္ အိမ္ကေလးရဲ႕ တစ္လ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္ဦးစီး ၀န္ထမ္းရဲ႕ လခထက္ ေလ်ာ့လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။
အိမ္ေဘး အခန္းက လူ ငွားေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္က စပ္စပ္စုစု မလုပ္ေပမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကုန္စိမ္းေတာင္းႀကီး ရြက္ၿပီး ထြက္သြားလိုက္၊ ေယာက်္ားသား တစ္ေယာက္က ရာသီေပၚသီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြဲေကာသီး၊ ၾသဇာသီး၊ ငွက္ ေပ်ာသီး၊ နာနတ္သီး စတဲ့ သစ္သီးဆုိင္း ထမ္းၿပီး ထြက္ သြားလိုက္နဲ႔မို႔ အညာဘက္က ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္၀ကၽြန္း ေပၚဘက္ေန လာေရာက္ေန ထုိင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြလို႔ ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္ ပါတယ္။ ကုန္စိမ္းသည္နဲ႔ သစ္သီးသည္ကလည္း လင္ မယားလား၊ သတ္သတ္ စီလား၊ သားသမီးေတြ ရွိလား၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ဘယ္အရပ္ကလဲ၊ အညာေဒသ ဘယ္ အရပ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ ေလးထဲက အမ်ဳိးသမီး ဆံပင္ အလွျပင္ဆုိင္မွာ တစ္လ တစ္ခါ ဆံပင္တိရင္း နာရီ၀က္ခန္႔ အခ်ိန္ ေပးလိုက္တာနဲ႔ သတင္း အျပည့္စုံကို စုေဆာင္း လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
အခုလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးခန္းက အဖီေလးမွာ ေနတဲ့ သစ္သီးသည္ ေယာက်္ားနဲ႔ ကုန္စိမ္းသည္ အမ်ဳိးသမီးက လင္မယား ျဖစ္ၿပီး ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ (ဇနီးက ၿမိဳ႕နာမည္ကို ေမ့သြား ဟန္ တူပါတယ္။)က။ အေမ အိုႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အဲ့သည္ မိန္းမရဲ႕အေမ။ ေနာက္ သူတို႔မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေကာင္ေလး နာမည္က မင္းခန္႔တဲ့။ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေက်ာင္းထားေပးထားတယ္။ ေယာက်္ားက ဆူးေလဘက္မွာ သစ္သီးေရာင္းၿပီး မိန္းမက သိမ္ျဖဴေစ်းထဲမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းတာ။ အခု အေမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနၿပီး ေဆး႐ုံ တင္ထားရတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ သြားမၾကည့္ ၾကဘူး ဆုိတဲ့ သတင္းကို ယူလာတဲ့ အျပင္-
“အစ္ကို၊ အဘြားႀကီးက ေသမွာလား မသိဘူးေနာ္။ ေသရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ သၿဂဳႋဟ္တာက နာေရး ကူညီမႈ ရွိလို႔ အဆင္ ေျပဦးေတာ့ ရက္လည္ဆြမ္း ဘယ္မွာ လုပ္မွာတုံး”
ဆုိၿပီး ဇနီးသည္က ရွာရွာေဖြေဖြ အေတြး ေပါက္တာကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္ရ အခက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ သူေမးတဲ့ ပုစၧာကို အေျဖထုတ္ ၾကည့္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြး ခက္ခဲ နက္နဲ လြန္းေနပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့...
“အစ္ကိုေရ၊ ဟိုဘက္ခန္းက အဖီေလးမွာ ငွားေနတဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ မိန္းမရဲ႕ အေမ ႀကီးေလ ေဆး႐ုံက ဆင္းလာၿပီ သိလား။ ေကာင္းသြားလို႔လား၊ ဒီအတိုင္း ဆင္းခ် လာတာလား မသိဘူး။ အဲဒါ အိမ္ရွင္က လက္မခံလို႔တဲ့။ အဲ့သည္မိန္းမ သူ႔ေမာင္ရွိတဲ့ ေျမာက္ဒဂုံကို သြားပို႔ေလရဲ႕”
႐ုံးကျပန္ေရာက္လို႔ အိမ္ေပၚတက္စ ရွိေသးတယ္၊ ဇနီးသည္က စက္ရပ္သတင္း ဦးကို ေဖာက္သည္ခ်ေလရဲ႕။
“ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ရွင္က လက္မခံရတာလဲကြာ”
“အို... အစ္ကိုကလည္း၊ အဘြားႀကီးက အေျခအေန ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မေတာ္ သူတို႔အိမ္ေပၚ ေသ သြားမွာကို ေၾကာက္လို႔ ေနမွာေပါ့”
“ဒါဆုိလည္း၊ မေနဘဲ တျခားမွာ သြားရွာေနေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ သံစြက္ မာဆတ္ဆတ္ အေျပာကို ဇနီးက “အ ရန္ေကာ”ဆုိ တဲ့ပုံစံနဲ႔ ခႏိုးခနဲ႔ ဖြဖြ ရယ္ပါ ေတာ့တယ္။
“ဘယ္မွာ သြားငွားလုိ႔ ရမွာလဲ။ ဒီေလာက္ ပိုက္ဆံနဲ႔က ဒီေနရာေလးက အဆင္ ေျပဆုံးပဲေလ။ ဟုိဘက္ျခမ္းမွာကလည္း ျပည့္ညပ္ေနတာကို”
အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အေမအုိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ ဘ၀ေနနည္း အက်ည္းတန္ လွတာကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္မေကာင္းလြန္းစြာ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနပါေတာ့တယ္။
“အေမႀကီး သူ႔သား ငယ္ဆီမွာ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာ ေနေပ်ာ္ပါေစ”ဆုိၿပီး မဆီမဆုိင္ ဆုေတာင္းေနမိပါ ေသးတယ္။
အိမ္ထဲမွာ ပူအိုက္ လြန္းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးမွာ ပလတ္စတစ္ခုံ တစ္လုံးစီနဲ႔ ထုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က ဓာတ္ခဲ ေရဒီယို ေလးဆီက လာတဲ့ သတင္းကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန ခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္ကေတာ့ ျခင္ဖမ္းဘက္တံ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ျခင္ေတြကို တေျဖာင္းေျဖာင္း ဖမ္းသတ္ေနပါတယ္။
“ဟယ္- အစ္ကို၊ ဟိုမွာ ရပ္လုိက္တဲ့ တကၠစီေပၚက ဆင္းလာတာ ဘယ္သူလဲ သိလား၊ အဲဒါ ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ အေမႀကီးေလ”
ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းပုတ္ သတိေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီကို အၾကည့္ေရႊ႕လိုက္ပါတယ္။ ေဟာဗ်ာ၊ မေန႔ ညေနကမွ ေျမာက္ဒဂုံမွာရွိတဲ့ သားငယ္ဆီ ေရာက္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ အေမႀကီး အခု ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္း လြဲ ေခ်ာ္သြားသလား မသိေတာ့ပါ။ ကားဆရာက အေမႀကီး လက္ေမာင္းကိုတြဲၿပီး ကားေပၚမွ ခ်ေပးရင္း သူ႔ေျခလွမ္း ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ လာေနပါတယ္။
“ဒီမွာဗ်ာ၊ ေျမာက္ဒဂုံ ကေန ကၽြန္ေတာ့္ ကားငွားၿပီး အဲသည္ အေမႀကီးကို လူ တစ္ေယာက္ တင္ေပးလိုက္တယ္။ အေမႀကီးသားလို႔ ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမပုံပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲေပးလိုက္တာ။ သူ႔အစ္မ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၿပီး တင္ေပး လိုက္တာ၊ ကားခေတာ့ ေပးလိုက္ပါတယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ သူ႔ ကားဆီ ျပန္သြားတဲ့ ကားဆရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေအာင္ကို ေၾကာင္ အသြားပါေတာ့တယ္။ အေမ ႀကီးကို တြဲေခၚၿပီး နံေဘးအိမ္ကို လိုက္ပို႔ လိုက္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိလိုက္မသိ ဘာသာဘဲ ေနလိုက္ရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတြးဆဆ လိုလို၊ ေတြေ၀တာလိုလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ႐ုတ္တရက္ထၿပီး နံေဘးခန္း အိမ္ေရွ႕ေပါက္ ကေနသြား ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
“မင္းခန္႔၊ မင္းခန႔္၊ နင္တုိ႔အဘြား ျပန္လာၿပီ။ လမ္းထိပ္မွာ သြားေခၚ”
အို... အံ့ၾသစရာပါပဲ။ နံေဘး အိမ္ကေန ဘာသံမွ ထြက္မလာတဲ့ အျပင္ မီးေတြ ပါ မွိတ္သြားပါေတာ့တယ္။
“အဲဒါ တမင္လုပ္တာ။ အေမႀကီးေတာ့ မႈန္တိမႈန္မႊား တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွာပဲ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔။ အေမႀကီး သမီးနဲ႔ သမက္ ေစ်းေရာင္းက ျပန္မလာေသးလို႔ ေနမွာေပါ့။ ဟိုကေလး ေပါက္စက ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ”
ဇနီးကေတာ့ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အေမႀကီးကေတာ့ လမ္းထိပ္ အုတ္ခုံေလးေပၚ ထုိင္ရင္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ ကေလး ပိုက္ေပြ႔ထားၿပီး က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ မ်က္စိ လည္ေနဟန္ ရွိပါတယ္။
“လူေလးတို႔ရယ္၊ အေမႀကီး သမီး ဒီနားမွာရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ဆုိရင္ေတာ့ မွတ္မိ ပါတယ္။ ေျမးေလးလည္း ရွိတယ္။ ေျမးေလးနာမည္က မင္းခန႔္တဲ့။ အဲဒါ ေခၚေပး ၾကပါ”
လမ္းသြယ္ေလးထဲ ၀င္လာတဲ့ သူေတြရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး တစာစာေျပာေနတဲ့ အေမႀကီး အသံက တုန္ယင္ၿပီး ငိုသံ ေရာစြက္ေနပါၿပီ။
“ဟိတ္- မင္းခန္႔တို႔ အေဖနဲ႔ အေမ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာကိစၥ ပုန္းေနၾကတာလဲ၊ ထြက္ခဲ့”
ဟာ... ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးက ပြဲၾကမ္းေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မေနသာေတာ့။ သူ႔လက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေလးထဲ အတင္းတြန္းပိို႔ လိုက္ပါတယ္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အေနအထားမုိ႔ လမ္းထဲက လူေတြ ထြက္ ၾကည့္ေတာ့ နံေဘး အိမ္ခန္းလည္း မေနသာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕မီးေလး လင္းလာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေမႀကီး သမက္ ထြက္ခ်လာၿပီး-“ေတာက္”တစ္ခ်က္ျပင္းျပင္း ေခါက္ရင္း အေမႀကီး လက္ကိုဆြဲကာ ဘူတာႀကီးဘက္ဆီ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
အခ်ိန္ေစာေသးတာမုိ႔ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြ မသိမ္းေသးပါဘူး။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား တစ္စင္းစင္းနဲ႔ အေမႀကီးကို သူ႔သားငယ္ဆီ ျပန္ပို႔မွာလား။ တျခား တစ္ေနရာရာကို ပို႔လိုက္မွာလား။ အေမႀကီး သမီးက သူတို႔ အိမ္ခန္းေလး ထဲမွာ မရွိတာလား၊ ရွိလ်က္နဲ႔ ပုန္းေနတာလား။ အိမ္ရွင္ေတြက ဖိအား ေပးလိုက္သလား။ အဘြား ႀကီး ေခၚထားရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပါမေနနဲ႔လုိ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္သလား။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ပေဟဠိေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနပါ ေတာ့တယ္။ လမ္းထဲကလူ ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေတြးေနၾကမွာပါ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ အားလုံး ကိုယ့္အိမ္ခန္း ေလးေတြဆီ သက္ျပင္းကိုယ္ စီခ်ရင္း ၀င္သြားၾကရေတာ့ တာပါပဲ။
၂။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလွတယ္။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရတာေရာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ ရြတ္တာေရာ၊ ၀င္ ေလထြက္ေလ မွတ္တာေရာ စုံေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံ မွာက သမက္နဲ႔ ပါသြားတဲ့ အေမႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္ပုံပဲ ထင္ဟပ္ ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ သက္ျပင္းခ်သံ တိုးတိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရ တယ္။
“ဂီး...”
ေဟာ- ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညဥ့္ယံကို ေဖာက္ခြဲ လိုက္ပါတယ္။
“အစ္ကိုရယ္၊ ငွက္ဆုိး ထုိးသံ မဟုတ္လား။ နိမိတ္ မေကာင္းလိုက္တာ”
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအသံက တုန္ယင္ေနရွာတယ္။
“ငွက္ဆုိး၊ ဒါဟာ ငွက္ဆုိး မဟုတ္ဘူး။ အိပ္တန္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စြာ ငိုေႂကြးလိုက္တဲ့ ေၾကကဲြဖြယ္ အသံပါကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးမွာေတာ့ ဇနီးဆီက သက္ျပင္းခ် သံက သည္တစ္ခါ တုိးတိုး ဖြဖြ မညင္သာေတာ့ဘူး။
“ဂီး... ဂီး”
ငွက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ အိပ္တန္း ေပ်ာက္ေနဆဲ ပါေလ။
ရပ္ကြက္ေလးကို လမ္း မႀကီးတစ္ခုက ပိုင္းျခားထား ပါတယ္။ သည္ေတာ့ လမ္း မတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြ နဲ႔ အတြင္းပိုင္းအိမ္ကေလး ေတြရဲ႕ၾကားမွာ ခံစားခြင့္ လာဘ္လာ ဘေလးေတြလည္း ေျပာင္းလဲကုန္တာေပါ့။ လမ္း မတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ ခ်ဲ႕ထြင္ထားတဲ့ အိမ္အဖီေလး ေတြက ဆိုင္ခန္းေတြျဖစ္ကုန္ ၾကပါေရာ။ ထမင္းဆုိင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ သစ္သီီး ပြဲ႐ုံ၊ ငါးပိငါးေျခာက္ပြဲ႐ုံ၊ ကုန္ ေျခာက္ဆုိင္၊ အေအးဆုိင္၊ စာအုပ္ဆုိင္၊ တိပ္ေခြဆုိင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္နဲ႔ PCO ဖုန္း ဆုိင္ေလးေတြအျပင္ ဂိမ္းဆုိင္၊ ဘိလိယက္ခုံတို႔ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီဆုိင္ေလးေတြကို ၀န္ထမ္းေတြ ကိုယ္တုိင္ ဖြင့္ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လခစား၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ ေငြပို ေငြလွ်ံလည္း မရွိတာမို႔ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ျဖစ္တည္ႏိုင္တဲ့ ဓန အင္အားက ေသးေသးမႊား မႊားေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေငြ ျဖစ္ျမန္တဲ့ ဆုိင္ခန္း အငွားခ် တာကိုပဲ လြယ္လင့္တကူ လုပ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ စို႔စုိ႔ ပို႔ပို႔ေလးရေတာ့လည္း ကိုယ္အေန က်ပ္တာကို ေမ့ထား လိုက္ႏုိင္တာပဲေပါ့။
လမ္းမတန္းေဘး အိမ္ကေလးေတြက ဆုိင္ခန္းငွား တာေလးေတြနဲ႔ စိုျပည္သလို အတြင္းဘက္ အိမ္ခန္းေလး ေတြကလည္း အိမ္ငွားေတြနဲ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ ေျပၾကပါတယ္။ ေျခတံျမင့္ အိမ္ကေလးေတြျဖစ္တာမို႔ အိမ္ေအာက္ေျမႀကီးကို ကပ္ ၾကမ္းခင္း ၿပီးေတာ့ေတာင္ ငွားၾကပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပုံေသအိမ္ငွား မထားဘဲ တည္းခုိခန္းငယ္ေလးေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ေက်ာ တစ္ခင္းစာေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးက တည္းခိုခန္း ႀကီးေတြေပၚ တက္မေနႏိုင္တဲ့သူတို႔ အဖို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ နတ္ဘုံနတ္နန္း ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ သူတုိ႔လည္း အဆင္ေျပၾကတာပါပဲ။
မိုး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ၀င္လာတဲ့ ရထားဆင္း ခရီးသည္ေတြကို ေရႊ ႀကိဳ လုပ္တဲ့ ကေလး၊ လူႀကီး အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တည္းခို အိမ္ေလးေတြဆီ ပို႔ေပး႐ုံနဲ႔ ေန႔တြက္စည္တာမို႔ ရထား ဆုိက္ခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြ ၾကား “နားမလား၊ တည္းမလား”ဆုိတဲ့ လူေခၚသံေတြက အလုအယက္။ တကၠစီ ဒ႐ိုင္ဘာေတြရဲ႕ ခရီးႀကိဳသံ ေတြကိုပါ ျဖည့္စြက္လိုက္တဲ့ အခါ ဘူတာႀကီးက ရထား ဆုိက္ခ်ိန္မွာ ႐ႈပ္ေထြးစီညံေန ပါေတာ့တယ္။
ညေနဘက္ ေျခခင္း လက္ခင္းသာခ်ိန္ မိုးေလ ကင္းလြတ္တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕ လမ္းမတန္းဟာ အလြန္ စည္ကား ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကေန လမ္းမတန္းေပၚ အန္က်လာ တဲ့လူေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ ရင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ လူေတြ သည္ေလာက္မ်ားလား။ ကေလးေတြလည္း မ်ားတာပဲ။ ေခြးေလ ေခြးလြင့္ေတြလည္း မ်ားတာပါပဲ။
လမ္းမေပၚ အန္က်လာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဒီဇုိင္းေတြကလည္း အေရာေရာ အေထြးေထြးနဲ႔ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ လွပါတယ္။ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚနဲ႔ အညာဘက္ကေန လာေရာက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းလုပ္ ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈနဲ႔ ရပ္ကြက္ ေလးထဲက ရြာေနျပည္ေနထုိင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈက သိသာ ျခားနားလြန္းပါတယ္။
ဂ်င္းေဘာင္း ဘီက်ပ္က်ပ္၊ အက်ႌေျပာင္လက္လက္ က်ပ္က်ပ္၊ နားကြင္းဆြဲ၊ နား ကပ္ပန္ထားၿပီး ေကာ္ေရ လိမ္းထားတဲ့ ဆံပင္ကို အေမာက္ ေထာင္ၿပီး လမ္းမေပၚေရွ႕ ေနာက္ေလွ်ာက္။ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္မွာ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ညပိုင္းလာမယ့္ ေဘာလုံးပြဲ အေၾကာင္း ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးရ႕ဲ အမာခံေလး ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလး ငယ္ငယ္ေလးေတြက လည္း စကတ္တို၊ ေဘာင္း ဘီတို သူ႔ထက္ငါ တိုေအာင္၀တ္၊ လည္ပင္း အ၀ိုက္အဟိုက္ ပိုပိုသာ သာေလးနဲ႔ စက္ဆြဲ ဆံပင္ တခါခါလုပ္ၿပီး တိပ္ေခြ ဆုိင္ေလးေတြမွာ ေခြေရြးရင္း၊ တုတ္ထုိးစားရင္း၊ အကင္စားရင္း ဟန္ေရးျပေန ၾကတာကလည္း ေမာ္ဒယ္လ္႐ႈိး တစ္ခုလို႔ ထင္မွတ္မွား ေလာက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ နီးတဲ့အျပင္ ကား၊ ရထားစီးရ လြယ္ၿပီး ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်း၀ယ္နဲ႔ တျခား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရတာ လြယ္တာရယ္၊ အိမ္ ကေလးေတြမွာ ကပ္ရပ္ ငွားေနထိုင္ရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ လူးသာလြန္႔သာ ရွိတာရယ္ စတဲ့ အားသာခ်က္ေတြေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ေလးမွာ အိမ္ငွား ေနထုိင္သူေတြ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ျဖစ္လာတာ ဆန္း ေတာ့မဆန္းပါ။ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး ပိုက္ေပြ႔ထားတဲ့၊ ဖ႐ိုဖရဲ ၀ါက်ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ ေလးကို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ ေတာ္တီလာ ဖလက္နဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ေက်နပ္စြာ ခံယူလိုက္မွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးက လမ္းမတန္းကို ေထာင့္မွန္ ျပဳထားၿပီး လမ္းသြယ္ ၃ ဖက္ ကို မ်က္ႏွာစာ လွည့္ထားတာမို႔ ကုန္ေျခာက္ဆုိင္နဲ႔ စတိုးဆုိင္ေလးကို အငွား ခ်ထားႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးခန္း ကေတာ့ လမ္းသြယ္ အတြင္းထဲ ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ဆုိင္ခန္းငွားလို႔ မရပါ။ သည္ေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ သမား႐ိုးက် စီးပြားေရး ျဖစ္တဲ့ အိမ္ခန္းငွားျခင္း အမႈကိုသာ ျပဳထားပါတယ္။ ေဘးကြက္လပ္ ေျမပိုေလးမွာ ၈ ေပ ပတ္လည္ အခန္းေလး ၃ ခန္း ဖြဲ႔စည္း လိုက္ႏုိင္တာနဲ႔ အဲသည့္ အိမ္ကေလးရဲ႕ တစ္လ ၀င္ေငြက အိမ္ေထာင္ဦးစီး ၀န္ထမ္းရဲ႕ လခထက္ ေလ်ာ့လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။
အိမ္ေဘး အခန္းက လူ ငွားေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္က စပ္စပ္စုစု မလုပ္ေပမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကုန္စိမ္းေတာင္းႀကီး ရြက္ၿပီး ထြက္သြားလိုက္၊ ေယာက်္ားသား တစ္ေယာက္က ရာသီေပၚသီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြဲေကာသီး၊ ၾသဇာသီး၊ ငွက္ ေပ်ာသီး၊ နာနတ္သီး စတဲ့ သစ္သီးဆုိင္း ထမ္းၿပီး ထြက္ သြားလိုက္နဲ႔မို႔ အညာဘက္က ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္၀ကၽြန္း ေပၚဘက္ေန လာေရာက္ေန ထုိင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြလို႔ ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္ ပါတယ္။ ကုန္စိမ္းသည္နဲ႔ သစ္သီးသည္ကလည္း လင္ မယားလား၊ သတ္သတ္ စီလား၊ သားသမီးေတြ ရွိလား၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ဘယ္အရပ္ကလဲ၊ အညာေဒသ ဘယ္ အရပ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ ေလးထဲက အမ်ဳိးသမီး ဆံပင္ အလွျပင္ဆုိင္မွာ တစ္လ တစ္ခါ ဆံပင္တိရင္း နာရီ၀က္ခန္႔ အခ်ိန္ ေပးလိုက္တာနဲ႔ သတင္း အျပည့္စုံကို စုေဆာင္း လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
အခုလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးခန္းက အဖီေလးမွာ ေနတဲ့ သစ္သီးသည္ ေယာက်္ားနဲ႔ ကုန္စိမ္းသည္ အမ်ဳိးသမီးက လင္မယား ျဖစ္ၿပီး ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ (ဇနီးက ၿမိဳ႕နာမည္ကို ေမ့သြား ဟန္ တူပါတယ္။)က။ အေမ အိုႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အဲ့သည္ မိန္းမရဲ႕အေမ။ ေနာက္ သူတို႔မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေကာင္ေလး နာမည္က မင္းခန္႔တဲ့။ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေက်ာင္းထားေပးထားတယ္။ ေယာက်္ားက ဆူးေလဘက္မွာ သစ္သီးေရာင္းၿပီး မိန္းမက သိမ္ျဖဴေစ်းထဲမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းတာ။ အခု အေမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနၿပီး ေဆး႐ုံ တင္ထားရတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ သြားမၾကည့္ ၾကဘူး ဆုိတဲ့ သတင္းကို ယူလာတဲ့ အျပင္-
“အစ္ကို၊ အဘြားႀကီးက ေသမွာလား မသိဘူးေနာ္။ ေသရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ သၿဂဳႋဟ္တာက နာေရး ကူညီမႈ ရွိလို႔ အဆင္ ေျပဦးေတာ့ ရက္လည္ဆြမ္း ဘယ္မွာ လုပ္မွာတုံး”
ဆုိၿပီး ဇနီးသည္က ရွာရွာေဖြေဖြ အေတြး ေပါက္တာကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္ရ အခက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ သူေမးတဲ့ ပုစၧာကို အေျဖထုတ္ ၾကည့္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြး ခက္ခဲ နက္နဲ လြန္းေနပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့...
“အစ္ကိုေရ၊ ဟိုဘက္ခန္းက အဖီေလးမွာ ငွားေနတဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ မိန္းမရဲ႕ အေမ ႀကီးေလ ေဆး႐ုံက ဆင္းလာၿပီ သိလား။ ေကာင္းသြားလို႔လား၊ ဒီအတိုင္း ဆင္းခ် လာတာလား မသိဘူး။ အဲဒါ အိမ္ရွင္က လက္မခံလို႔တဲ့။ အဲ့သည္မိန္းမ သူ႔ေမာင္ရွိတဲ့ ေျမာက္ဒဂုံကို သြားပို႔ေလရဲ႕”
႐ုံးကျပန္ေရာက္လို႔ အိမ္ေပၚတက္စ ရွိေသးတယ္၊ ဇနီးသည္က စက္ရပ္သတင္း ဦးကို ေဖာက္သည္ခ်ေလရဲ႕။
“ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ရွင္က လက္မခံရတာလဲကြာ”
“အို... အစ္ကိုကလည္း၊ အဘြားႀကီးက အေျခအေန ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မေတာ္ သူတို႔အိမ္ေပၚ ေသ သြားမွာကို ေၾကာက္လို႔ ေနမွာေပါ့”
“ဒါဆုိလည္း၊ မေနဘဲ တျခားမွာ သြားရွာေနေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ သံစြက္ မာဆတ္ဆတ္ အေျပာကို ဇနီးက “အ ရန္ေကာ”ဆုိ တဲ့ပုံစံနဲ႔ ခႏိုးခနဲ႔ ဖြဖြ ရယ္ပါ ေတာ့တယ္။
“ဘယ္မွာ သြားငွားလုိ႔ ရမွာလဲ။ ဒီေလာက္ ပိုက္ဆံနဲ႔က ဒီေနရာေလးက အဆင္ ေျပဆုံးပဲေလ။ ဟုိဘက္ျခမ္းမွာကလည္း ျပည့္ညပ္ေနတာကို”
အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အေမအုိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ ဘ၀ေနနည္း အက်ည္းတန္ လွတာကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္မေကာင္းလြန္းစြာ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနပါေတာ့တယ္။
“အေမႀကီး သူ႔သား ငယ္ဆီမွာ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာ ေနေပ်ာ္ပါေစ”ဆုိၿပီး မဆီမဆုိင္ ဆုေတာင္းေနမိပါ ေသးတယ္။
အိမ္ထဲမွာ ပူအိုက္ လြန္းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးမွာ ပလတ္စတစ္ခုံ တစ္လုံးစီနဲ႔ ထုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က ဓာတ္ခဲ ေရဒီယို ေလးဆီက လာတဲ့ သတင္းကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန ခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္ကေတာ့ ျခင္ဖမ္းဘက္တံ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ျခင္ေတြကို တေျဖာင္းေျဖာင္း ဖမ္းသတ္ေနပါတယ္။
“ဟယ္- အစ္ကို၊ ဟိုမွာ ရပ္လုိက္တဲ့ တကၠစီေပၚက ဆင္းလာတာ ဘယ္သူလဲ သိလား၊ အဲဒါ ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ အေမႀကီးေလ”
ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းပုတ္ သတိေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီကို အၾကည့္ေရႊ႕လိုက္ပါတယ္။ ေဟာဗ်ာ၊ မေန႔ ညေနကမွ ေျမာက္ဒဂုံမွာရွိတဲ့ သားငယ္ဆီ ေရာက္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ အေမႀကီး အခု ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္း လြဲ ေခ်ာ္သြားသလား မသိေတာ့ပါ။ ကားဆရာက အေမႀကီး လက္ေမာင္းကိုတြဲၿပီး ကားေပၚမွ ခ်ေပးရင္း သူ႔ေျခလွမ္း ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ လာေနပါတယ္။
“ဒီမွာဗ်ာ၊ ေျမာက္ဒဂုံ ကေန ကၽြန္ေတာ့္ ကားငွားၿပီး အဲသည္ အေမႀကီးကို လူ တစ္ေယာက္ တင္ေပးလိုက္တယ္။ အေမႀကီးသားလို႔ ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမပုံပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲေပးလိုက္တာ။ သူ႔အစ္မ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၿပီး တင္ေပး လိုက္တာ၊ ကားခေတာ့ ေပးလိုက္ပါတယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ သူ႔ ကားဆီ ျပန္သြားတဲ့ ကားဆရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေအာင္ကို ေၾကာင္ အသြားပါေတာ့တယ္။ အေမ ႀကီးကို တြဲေခၚၿပီး နံေဘးအိမ္ကို လိုက္ပို႔ လိုက္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိလိုက္မသိ ဘာသာဘဲ ေနလိုက္ရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတြးဆဆ လိုလို၊ ေတြေ၀တာလိုလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ႐ုတ္တရက္ထၿပီး နံေဘးခန္း အိမ္ေရွ႕ေပါက္ ကေနသြား ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
“မင္းခန္႔၊ မင္းခန႔္၊ နင္တုိ႔အဘြား ျပန္လာၿပီ။ လမ္းထိပ္မွာ သြားေခၚ”
အို... အံ့ၾသစရာပါပဲ။ နံေဘး အိမ္ကေန ဘာသံမွ ထြက္မလာတဲ့ အျပင္ မီးေတြ ပါ မွိတ္သြားပါေတာ့တယ္။
“အဲဒါ တမင္လုပ္တာ။ အေမႀကီးေတာ့ မႈန္တိမႈန္မႊား တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွာပဲ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔။ အေမႀကီး သမီးနဲ႔ သမက္ ေစ်းေရာင္းက ျပန္မလာေသးလို႔ ေနမွာေပါ့။ ဟိုကေလး ေပါက္စက ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ”
ဇနီးကေတာ့ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အေမႀကီးကေတာ့ လမ္းထိပ္ အုတ္ခုံေလးေပၚ ထုိင္ရင္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ ကေလး ပိုက္ေပြ႔ထားၿပီး က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ မ်က္စိ လည္ေနဟန္ ရွိပါတယ္။
“လူေလးတို႔ရယ္၊ အေမႀကီး သမီး ဒီနားမွာရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ဆုိရင္ေတာ့ မွတ္မိ ပါတယ္။ ေျမးေလးလည္း ရွိတယ္။ ေျမးေလးနာမည္က မင္းခန႔္တဲ့။ အဲဒါ ေခၚေပး ၾကပါ”
လမ္းသြယ္ေလးထဲ ၀င္လာတဲ့ သူေတြရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး တစာစာေျပာေနတဲ့ အေမႀကီး အသံက တုန္ယင္ၿပီး ငိုသံ ေရာစြက္ေနပါၿပီ။
“ဟိတ္- မင္းခန္႔တို႔ အေဖနဲ႔ အေမ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာကိစၥ ပုန္းေနၾကတာလဲ၊ ထြက္ခဲ့”
ဟာ... ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးက ပြဲၾကမ္းေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မေနသာေတာ့။ သူ႔လက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေလးထဲ အတင္းတြန္းပိို႔ လိုက္ပါတယ္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အေနအထားမုိ႔ လမ္းထဲက လူေတြ ထြက္ ၾကည့္ေတာ့ နံေဘး အိမ္ခန္းလည္း မေနသာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕မီးေလး လင္းလာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေမႀကီး သမက္ ထြက္ခ်လာၿပီး-“ေတာက္”တစ္ခ်က္ျပင္းျပင္း ေခါက္ရင္း အေမႀကီး လက္ကိုဆြဲကာ ဘူတာႀကီးဘက္ဆီ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
အခ်ိန္ေစာေသးတာမုိ႔ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြ မသိမ္းေသးပါဘူး။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား တစ္စင္းစင္းနဲ႔ အေမႀကီးကို သူ႔သားငယ္ဆီ ျပန္ပို႔မွာလား။ တျခား တစ္ေနရာရာကို ပို႔လိုက္မွာလား။ အေမႀကီး သမီးက သူတို႔ အိမ္ခန္းေလး ထဲမွာ မရွိတာလား၊ ရွိလ်က္နဲ႔ ပုန္းေနတာလား။ အိမ္ရွင္ေတြက ဖိအား ေပးလိုက္သလား။ အဘြား ႀကီး ေခၚထားရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပါမေနနဲ႔လုိ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္သလား။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ပေဟဠိေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနပါ ေတာ့တယ္။ လမ္းထဲကလူ ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေတြးေနၾကမွာပါ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ အားလုံး ကိုယ့္အိမ္ခန္း ေလးေတြဆီ သက္ျပင္းကိုယ္ စီခ်ရင္း ၀င္သြားၾကရေတာ့ တာပါပဲ။
၂။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလွတယ္။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရတာေရာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ ရြတ္တာေရာ၊ ၀င္ ေလထြက္ေလ မွတ္တာေရာ စုံေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံ မွာက သမက္နဲ႔ ပါသြားတဲ့ အေမႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္ပုံပဲ ထင္ဟပ္ ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ သက္ျပင္းခ်သံ တိုးတိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရ တယ္။
“ဂီး...”
ေဟာ- ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညဥ့္ယံကို ေဖာက္ခြဲ လိုက္ပါတယ္။
“အစ္ကိုရယ္၊ ငွက္ဆုိး ထုိးသံ မဟုတ္လား။ နိမိတ္ မေကာင္းလိုက္တာ”
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအသံက တုန္ယင္ေနရွာတယ္။
“ငွက္ဆုိး၊ ဒါဟာ ငွက္ဆုိး မဟုတ္ဘူး။ အိပ္တန္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စြာ ငိုေႂကြးလိုက္တဲ့ ေၾကကဲြဖြယ္ အသံပါကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးမွာေတာ့ ဇနီးဆီက သက္ျပင္းခ် သံက သည္တစ္ခါ တုိးတိုး ဖြဖြ မညင္သာေတာ့ဘူး။
“ဂီး... ဂီး”
ငွက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ အိပ္တန္း ေပ်ာက္ေနဆဲ ပါေလ။
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၁)
အမ်က္ဆူး
ကြ်န္ေတာ့ ဒုရံုပိုင္ခ်ဳပ္ ရံုးခန္းေလးထဲကို ၀င္လာတဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ မွတ္မိလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရံုပိုင္ေလး ဘ၀က တြဲလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရံုပိုင္ႀကီးပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ။ “ကြ်န္ေတာ္ အၿငိမ္းစား ရံုပိုင္ႀကီးပါ။ ျပည္ကို ဒီေန႔ ထြက္မယ့္ ရထားလက္မွတ္ ေလးေစာင္ေလာက္ ကူညီပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀ယ္မစီးေတာ့ဘူး ဒီအတုိင္း ေျပာစီးပါ့မယ္” သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ သူ မမွတ္မိတာကိုပဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ လိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္ကို ႏိႈးဆြ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရမလား။ “ရံုပိုင္ႀကီး ထုိင္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ ေပးပါ့မယ္” သူ တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔သြင္ျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ ္ေလ့လာ ေနမိပါတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ့္ကို ႏြမ္းလ်အိုစာ ေနပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူ မွတ္မိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဘူတာတည္းမွာ လနဲ႔ခ်ီ အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူး သူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ရ ခက္ေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ မမွတ္မိေတာ့တာလား၊ မမွတ္မိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန တာလား သူမွပဲ သိမွာပါ။ အခုေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလို႔ပဲ ေကာက္ ခ်က္ခ်ရေတာ့မွာပါပဲ။ သူ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆက္ႏႊယ္မႈ အားလံုးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသးစိတ္ မွတ္မိေနပါ ေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔က တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၁၉၉၃ ခု၊ ဇြန္လမွာ ေတာင္ ေပၚေဒသ ရထားလမ္းရဲ႕အစ ေျမျပန္႔ဘူတာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဒု႐ံုပိုင္အျဖစ္ ေခတၱ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရပါတယ္။ အျမဲတမ္း တာ၀န္က် ဒု႐ံုပိုင္က ရထား မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ရာထူးက ရပ္စဲထားရတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာႀကီးကေန လာဆင္း ေပးရတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးက အခု ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ သူပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္း ေဖာက္ေနခ်ိန္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္က် ဘူတာေလးမွာ သံလမ္းေတြ အေျပာင္းအေရႊ႕ လုပ္ရပါတယ္။ သေဘၤာႀကီး ေတြနဲ႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္းေတြကို ရန္ကုန္ကေန ေျမျပန္႔ တြဲေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ ေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသံလမ္းေတြကို ေတာင္ ေပၚတြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဘရိတ္ ကိရိယာ အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ ထားတဲ့တြဲေပၚ ေျပာင္းတင္ ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတြဲ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ အခါ ေျမေပၚပံု ရပါတယ္။ ဘူတာေရွ႕မွာ“သစ္ကြင္း” လည္း လုပ္ထားတာမို႔ ကုမၸဏီ အသီးသီးက သစ္လံုးမ်ဳိးစံု လည္း စုပံုထားပါတယ္။ ေျမျပန္႔တြဲေပၚက သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့ အခါ သစ္လံုးေတြ ျပန္ တင္ၿပီး တစ္ေခါင္းခ်ိတ္(စက္ေခါင္း အပိုင္ထား သစ္တင္ တြဲ အားလံုး ခ်ိတ္ဆြဲ)နဲ႔ ထြက္ခြာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူ မွတ္မိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဘူတာတည္းမွာ လနဲ႔ခ်ီ အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူး သူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ရ ခက္ေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ မမွတ္မိေတာ့တာလား၊ မမွတ္မိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန တာလား သူမွပဲ သိမွာပါ။ အခုေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလို႔ပဲ ေကာက္ ခ်က္ခ်ရေတာ့မွာပါပဲ။ သူ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆက္ႏႊယ္မႈ အားလံုးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသးစိတ္ မွတ္မိေနပါ ေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔က တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၁၉၉၃ ခု၊ ဇြန္လမွာ ေတာင္ ေပၚေဒသ ရထားလမ္းရဲ႕အစ ေျမျပန္႔ဘူတာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဒု႐ံုပိုင္အျဖစ္ ေခတၱ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရပါတယ္။ အျမဲတမ္း တာ၀န္က် ဒု႐ံုပိုင္က ရထား မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ရာထူးက ရပ္စဲထားရတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာႀကီးကေန လာဆင္း ေပးရတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးက အခု ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ သူပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္း ေဖာက္ေနခ်ိန္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္က် ဘူတာေလးမွာ သံလမ္းေတြ အေျပာင္းအေရႊ႕ လုပ္ရပါတယ္။ သေဘၤာႀကီး ေတြနဲ႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္းေတြကို ရန္ကုန္ကေန ေျမျပန္႔ တြဲေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ ေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသံလမ္းေတြကို ေတာင္ ေပၚတြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဘရိတ္ ကိရိယာ အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ ထားတဲ့တြဲေပၚ ေျပာင္းတင္ ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတြဲ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ အခါ ေျမေပၚပံု ရပါတယ္။ ဘူတာေရွ႕မွာ“သစ္ကြင္း” လည္း လုပ္ထားတာမို႔ ကုမၸဏီ အသီးသီးက သစ္လံုးမ်ဳိးစံု လည္း စုပံုထားပါတယ္။ ေျမျပန္႔တြဲေပၚက သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့ အခါ သစ္လံုးေတြ ျပန္ တင္ၿပီး တစ္ေခါင္းခ်ိတ္(စက္ေခါင္း အပိုင္ထား သစ္တင္ တြဲ အားလံုး ခ်ိတ္ဆြဲ)နဲ႔ ထြက္ခြာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘူတာေလးက အရမ္း အလုပ ္မ်ားပါတယ္။ အလုပ္ မ်ားသလို အဘက္ ဘက္ကလည္း အဆင္ေျပ လွပါတယ္။ သံလမ္းေတြ တင္ထားတဲ့ ေျမျပန္႔တြဲေတြ ဘူတာကို ေရာက္လာတာနဲ႔ သစ္လံုးတင္တဲ့ ကလပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကဏန္း လက္မစက္ ယႏၲရားႀကီးေတြနဲ႔သံလမ္းေတြ တြဲေျပာင္း(သို႔မဟုတ္) ေျမပံုရ ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သံလမ္း တင္တြဲေပၚက ဇင္တံုးအျဖစ္ အသံုးျပဳတဲ့ ဇလီဖားတံုး အေဟာင္းေတြ တစ္တြဲကို ၁၂ တံုးခန္႔ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ေစာေစာက ရာထူး ရပ္စဲခံ ထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးတို႔ ကိုယ္တိုင္အျပင္ မိသားစု တစ္စုလံုး ဖားတံုးေတြကို အလုအယက္ ထမ္းပိုးၿပီး အိမ္ကို သယ္ၾကပါတယ္။ သံလမ္း အလုပ္သမားေတြ၊ ၀န္ထမ္းငယ္ ျဖစ္တဲ့ လမ္းခြဲ ကိုင္ေတြက ေငးၾကည့္ေနရ ေလာက္ေအာင္ကို အလု အယက္ ေအာ္ဟစ္သယ္ယူ ၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘူတာေလးထဲမွာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က ေရာက္လာမယ့္ ရထားေတြ အတြက္ လမ္းရွင္း အေပးအယူ လုပ္ရင္း အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြး ေနတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ ဖားတံုး လုပြဲႀကီး ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္း အေရအတြက္ တြဲနံပါတ္ တစ္တြဲခ်င္း တိုက္ ဆိုင္စစ္ေဆး လယ္ဂ်ာသြင္း၊ ေတာင္ေပၚ ျပန္တင္တဲ့ တြဲနံပါတ္နဲ႔ သံလမ္း အေရ အတြက္စာရင္း လုပ္ေတာ့လည္း အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ရတာပါပဲ။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက ဖားတံုး ထမ္းရလို႔ အေမာေျဖေနတာပါ။ အညာ ေဒသမို႔ ဇြန္လရဲ႕အပူခ်ိန္က ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေမာရွာမွာပါပဲ။ ေျမျပန္႔ တြဲေတြကေန သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့အခါ သစ္လံုးေတြကို ကလပ္ႀကီး ေတြနဲ႔ ျပန္တင္ၿပီး ရန္ကုန္ကို (အဲဒီကေန သေဘၤာႀကီးေတြ ဆီ တင္မွာပါ) တစ္ေခါင္း ခ်ိတ္ သစ္လံုး ရထားႀကီး ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ တြဲေတြကို လမ္းခြဲကိုင္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖြဲ႕ဆင္၊ ပံုမွန္ရထားေတြ အႏၲရာယ္ကင္း၊ ၾကန္႔ ၾကာမႈ မရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မနားတမ္း လႈပ္ရွား ေနခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက သစ္ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ေပၚ ေခၚထားၿပီး တန္ဆာ ဆြဲပါတယ္။ သစ္လံုးတန္ဆာ ဆြဲတာကို သူက အိမ္ေပၚမွာ လုပ္ပါတယ္။ ဘူတာထဲမွာ မလုပ္ပါ။
“႐ံုပိုင္ေလးရာ တစ္တြဲကို တန္ဆာ တစ္ေစာင္ ဆြဲရတာ ၁၆ တြဲ ဆိုေတာ့ လက္ကို အံေသေရာ။ အလကားပါဗ်ာ။ ေဘာလ္ပင္မင္ကုန္၊ ကာဗြန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ေန လိုက္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သစ္လံုး တင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာစကားေျပာ ဖူးပါတယ္။ သူတို႔က ဘူတာ ၀န္ထမ္းေတြကို ွService အေနနဲ႔ တစ္တြဲ တစ္ေထာင္ ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ ေလးကလည္း ညေန ေငြစာရင္း ပိတ္ခ်ိန္မွာ ဘူတာကို တက္လာၿပီး ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြစာရင္းကို လွန္ေလွာ ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ႐ံုပိုင္ ႀကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ေန တတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္း ရယ္လို႔ေမာလို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးရ ေျပလည္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာ ႀကီးကေန ဘူတာေလးကို ေခတၱ လာဆင္းရတာမို႔ စားအိုးစားခြက္မပါ၊ ပါဦးေတာ့ လည္းခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္-ေရႊေညာင္ ရထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ထမင္း ခ်ဳိင့္ထည့္ ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီရထားက ဘူတာေလးမွာ မရပ္ပါဘူး။ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး က ထမင္းခ်ဳိင့္ကို တြဲေလာင္းခ် ရမ္းျပတာကို ကြၽန္ေတာ္က ဆီးဖမ္းရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္ရထားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ပါ တယ္။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ေလာက္အထိ ဘူတာႀကီးကိုေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔လယ္စာ ေတာ္ ေတာ္လြန္ေနပါၿပီ။ ေတာ ဘူတာေလး ျဖစ္တာမို႔ ၀ယ္စားစရာဆိုင္လည္း မရွိ ပါ။ ကားလမ္းဘက္မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး ရွိၿပီး မနက္ခင္းတစ္ခ်ိန္ေလး သာဖြင့္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ေန ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီး ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပိုက္ ၿပီး ဘူတာထဲ ၀င္လာပါ တယ္။
“႐ံုပိုင္ေလး ထမင္းခ်ဳိင့္ ေရာက္ၿပီလား”
“ရထား မလာေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အူလိမ္ ေနၿပီဗ်ာ”
“အင္း... အင္း...၊ အိမ္ထဲက အရမ္း ပူတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတာထဲ အိပ္မလို႔ ၀င္လာတာ”
ကြၽန္ေတာ္ တန္းလ်ားေလးေပၚ လွဲေနရာကေန အလိုက္တသိ ထေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ညလံုး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ထား တာမို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ ေနေပမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာ တန္းလ်ားေလး ေပၚကေန စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာပဲ ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ရထား ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာမို႔ ေန႔လယ္ စာနဲ႔ညစာ ေပါင္းစားလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသ တာက သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းတစ္နပ္ ေကြၽးဖို႔ စိတ္မကူး ႏိုင္တာကိုပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ပဋိသႏၲာရစကား မဆိုပါ။ သူ ထမင္းေကြၽးလည္း ကြၽန္ေတာ္က စားမွာလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔က အမဲသားကို စံုစံုမက္မက္ စားတာကို ကြၽန္ေတာ္က သိေန ပါတယ္။ ဘူတာကို လာေရာင္းတဲ့ အမဲသားသည္ဆီ က သူတို႔ ေန႔စဥ္၀ယ္တာ ျမင္ေနရတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘူတာေလးမွာ ေန႔ေန႔ညည ႏွစ္လေက်ာ္ အလုပ္ဆင္းၿပီး လမ္းေဖာက္ လုပ္ေရးစီမံကိန္းၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာႀကီးဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရပါတယ္။ ဘူတာေလး ဆီကို ေနာက္ထပ္ ဒု႐ံုပိုင္ အသစ္ ထပ္ေရာက္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာက သံလမ္းတြဲ ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္မို႔ သစ္လံုး တြဲလည္း ၁၅၀ ေက်ာ္ တင္ပို႔ ေပးႏိုင္လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာေလးရဲ႕ အမဂၤလာ သတင္းေတြကို မၾကားလိုဘဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕ခယ္ မေလးက ဘူတာေရွ႕သစ္ ကြင္းမွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးငယ္ေလးကို ထိန္းရင္း သစ္လံုးၿပိဳက် ပိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးေလး ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္ မစြာ လြတ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဒု႐ံုပိုင္က ရာထူး ရပ္စဲခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးကို ဘူတာလုပ္ငန္း ေတြ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ ဖို႔ တားဆီးတာမို႔ ႐ံုပိုင္ႀကီးမွာ လက္ရွိ ႐ံုပိုင္ေလးနဲ႔ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးၾကား မွာ ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တာပါပဲ။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ဘယ္လို အညႇာကိုင္ ထားလဲ မသိပါ။ သူ႔ခမ်ာ မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာနဲ႔ ေသာက ေျခရာေတြ ထပ္ေနတယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆို ရမွာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾကားရတာ က သူ႔တတိယ ဇနီး(ပထမ၊ ဒုတိယေတြက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိပါ။) ေဆး႐ံု တက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္မွာ ေဆး႐ံု တင္တာမို႔ သူ အျမန္သြားေရာက္ ဖို႔ တိုင္းအရာရွိေတြဆီ မရမက ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ရွိ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ရာထူးတိုးျမႇင့္ေျဖ ဖို႔ မႏၲေလးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မျဖစ္မေန ခြင့္ေပးရ မယ့္ကိစၥျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တိုင္း႐ံုးက သူ႔ကို ခြင့္ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခတၱသြား ေရာက္ဆင္းဖို႔ လႊတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘူတာႀကီးကေန ညဂ်ဴတီ အၿပီး မနားရဘဲ ဘူတာေလးဆီ ထြက္လာရ ေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ၿပီး ရထားၾကံဳေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ကားၾကံဳနဲ႔ ဘူတာႀကီးဆီ လိုက္သြားပါတယ္။ မနက္ ရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ဆင္း၊ ရန္ကုန္ ကမွ ပုသိမ္ကို ခရီးဆက္ရ မွာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေလး ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘူတာႀကီးဆီကေန သစ္ လံုးတင္ဖို႔ တြဲလြတ္ရထား လာဖို႔ လမ္းရွင္းေတာင္းပါ တယ္။ တြဲလြတ္ရထားက အနည္းဆံုး ၁၅ တြဲေလာက္ပါမယ္။ သစ္လံုးေတြ တင္ၿပီး ရင္ေတာ့...။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္ ခနဲ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဘူတာ၀န္ထမ္း အားလံုး မွ်တ ေစရမယ္လို႔ စိတ္ကူး ဖဲ႐ိုက္ ေနမိပါတယ္။ သစ္လံုးတင္ ဖို႔ တြဲလြတ္ရထားႀကီး ဘူတာေလးဆီ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တက္ႂကြစြာပဲ တြဲစာရင္းေတြ မွတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေဟာဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးတြဲမွာ သူ၊ ရထားရပ္ေတာ့ အိတ္ႀကီးဆြဲလ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဘာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ျပန္ယူတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္မသြားျဖစ္ တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္က်ပ္ ခဲေနပါၿပီ။
“႐ံုပိုင္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ”
“မနက္ျဖန္မွ ခြင့္သြား ေတာ့မယ္။ ႐ံုပိုင္ေလး ျပန္ပါ။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေလး ျပန္လာေပးပါ”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ဆြံ႕အ သြားပါတယ္။ တိုင္း႐ံုးက ခြင့္ေပးဖို႔ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ဇနီး သည္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ခြင့္တင္သူ တစ္ေယာက္က ခုေတာ့ျဖင့္ သစ္လံုးတင္ ရထားႀကီးလည္း ေရာက္လာေရာ ခြင့္တစ္ရက္ ေနာက္ဆုတ္လို႔ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔စိတ္ကို ဖတ္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေလာဘဆိုတာႀကီးက ထုထည္ အျပည့္ စီးစီးပိုးပိုး ေနရာယူ ေနေတာ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္႐ံု ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔အတြက္ လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း လက္မွတ္ စီစဥ္ ေပးတာကို လက္မခံပါ။ရထားခ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ိုး႐ိုး တန္းပဲ စီစဥ္ေပးပါ၊ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ေျပာစီးမယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
“ ႐ံုပိုင္ႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္၀ယ္ေပး လိုက္ပါ့မယ္။ ဒီအတိုင္း မစီးပါနဲ႔။ ေျပာစီးလို႔လည္း မရပါ ဘူးဗ်ာ”
သူ႔မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားပါတယ္။
“ရပါတယ္ ၀ယ္စီး႐ံု ေပါ့ဗ်ာ”
သူ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံု မရပါ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
“႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္းသစ္ သံလမ္း စီမံကိန္းမွာ တစ္ ဘူတာတည္း ႏွစ္လေလာက္ အတူ ဆင္းဖူးတယ္ေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး ဆိုရင္ ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ မွတ္မိေသးလား”
“ဟာ...သိပ္မွတ္မိ တာေပါ့၊ အတူတူ လက္တြဲခဲ့ တာပဲေလ”
အို...ကြၽန္ေတာ့္ အံ့အားသင့္မႈက ဟိုးထိပ္ဖ်ားဆီ ေရာက္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။
တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရၿပီး သူ႔ ကဲ့သို႔ပဲ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္တဲ့၊ သူ မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ စြဲ ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူ႔ကို လံုး၀ ျပႆနာ မရွာ၊ အခြင့္အေရး ဆိုတာကို မသိက်ဳိးကြၽန္ ေနခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းတာ၀န္ တစ္ခုတည္း ပဲ အာ႐ံုထားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကို သူ အမ်က္ ရွိခဲ့ပံု မရပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ မရွိတာေၾကာင့္ မမွတ္မိတာလို႔ ထင္းခနဲ နားလည္လိုက္ခ်ိန္မွာ...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနျပန္ပါေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အမ်က္ဆူးကေလး စူးစူးနစ္နစ္ အခုထက္ ထိတိုင္ ရွိေနခဲ့ တာ ေနမွာပါေလ။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက ဖားတံုး ထမ္းရလို႔ အေမာေျဖေနတာပါ။ အညာ ေဒသမို႔ ဇြန္လရဲ႕အပူခ်ိန္က ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေမာရွာမွာပါပဲ။ ေျမျပန္႔ တြဲေတြကေန သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့အခါ သစ္လံုးေတြကို ကလပ္ႀကီး ေတြနဲ႔ ျပန္တင္ၿပီး ရန္ကုန္ကို (အဲဒီကေန သေဘၤာႀကီးေတြ ဆီ တင္မွာပါ) တစ္ေခါင္း ခ်ိတ္ သစ္လံုး ရထားႀကီး ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ တြဲေတြကို လမ္းခြဲကိုင္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖြဲ႕ဆင္၊ ပံုမွန္ရထားေတြ အႏၲရာယ္ကင္း၊ ၾကန္႔ ၾကာမႈ မရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မနားတမ္း လႈပ္ရွား ေနခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက သစ္ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ေပၚ ေခၚထားၿပီး တန္ဆာ ဆြဲပါတယ္။ သစ္လံုးတန္ဆာ ဆြဲတာကို သူက အိမ္ေပၚမွာ လုပ္ပါတယ္။ ဘူတာထဲမွာ မလုပ္ပါ။
“႐ံုပိုင္ေလးရာ တစ္တြဲကို တန္ဆာ တစ္ေစာင္ ဆြဲရတာ ၁၆ တြဲ ဆိုေတာ့ လက္ကို အံေသေရာ။ အလကားပါဗ်ာ။ ေဘာလ္ပင္မင္ကုန္၊ ကာဗြန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ေန လိုက္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သစ္လံုး တင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာစကားေျပာ ဖူးပါတယ္။ သူတို႔က ဘူတာ ၀န္ထမ္းေတြကို ွService အေနနဲ႔ တစ္တြဲ တစ္ေထာင္ ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ ေလးကလည္း ညေန ေငြစာရင္း ပိတ္ခ်ိန္မွာ ဘူတာကို တက္လာၿပီး ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြစာရင္းကို လွန္ေလွာ ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ႐ံုပိုင္ ႀကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ေန တတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္း ရယ္လို႔ေမာလို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးရ ေျပလည္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာ ႀကီးကေန ဘူတာေလးကို ေခတၱ လာဆင္းရတာမို႔ စားအိုးစားခြက္မပါ၊ ပါဦးေတာ့ လည္းခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္-ေရႊေညာင္ ရထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ထမင္း ခ်ဳိင့္ထည့္ ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီရထားက ဘူတာေလးမွာ မရပ္ပါဘူး။ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး က ထမင္းခ်ဳိင့္ကို တြဲေလာင္းခ် ရမ္းျပတာကို ကြၽန္ေတာ္က ဆီးဖမ္းရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္ရထားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ပါ တယ္။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ေလာက္အထိ ဘူတာႀကီးကိုေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔လယ္စာ ေတာ္ ေတာ္လြန္ေနပါၿပီ။ ေတာ ဘူတာေလး ျဖစ္တာမို႔ ၀ယ္စားစရာဆိုင္လည္း မရွိ ပါ။ ကားလမ္းဘက္မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး ရွိၿပီး မနက္ခင္းတစ္ခ်ိန္ေလး သာဖြင့္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ေန ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီး ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပိုက္ ၿပီး ဘူတာထဲ ၀င္လာပါ တယ္။
“႐ံုပိုင္ေလး ထမင္းခ်ဳိင့္ ေရာက္ၿပီလား”
“ရထား မလာေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အူလိမ္ ေနၿပီဗ်ာ”
“အင္း... အင္း...၊ အိမ္ထဲက အရမ္း ပူတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတာထဲ အိပ္မလို႔ ၀င္လာတာ”
ကြၽန္ေတာ္ တန္းလ်ားေလးေပၚ လွဲေနရာကေန အလိုက္တသိ ထေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ညလံုး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ထား တာမို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ ေနေပမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာ တန္းလ်ားေလး ေပၚကေန စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာပဲ ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ရထား ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာမို႔ ေန႔လယ္ စာနဲ႔ညစာ ေပါင္းစားလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသ တာက သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းတစ္နပ္ ေကြၽးဖို႔ စိတ္မကူး ႏိုင္တာကိုပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ပဋိသႏၲာရစကား မဆိုပါ။ သူ ထမင္းေကြၽးလည္း ကြၽန္ေတာ္က စားမွာလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔က အမဲသားကို စံုစံုမက္မက္ စားတာကို ကြၽန္ေတာ္က သိေန ပါတယ္။ ဘူတာကို လာေရာင္းတဲ့ အမဲသားသည္ဆီ က သူတို႔ ေန႔စဥ္၀ယ္တာ ျမင္ေနရတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘူတာေလးမွာ ေန႔ေန႔ညည ႏွစ္လေက်ာ္ အလုပ္ဆင္းၿပီး လမ္းေဖာက္ လုပ္ေရးစီမံကိန္းၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာႀကီးဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရပါတယ္။ ဘူတာေလး ဆီကို ေနာက္ထပ္ ဒု႐ံုပိုင္ အသစ္ ထပ္ေရာက္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာက သံလမ္းတြဲ ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္မို႔ သစ္လံုး တြဲလည္း ၁၅၀ ေက်ာ္ တင္ပို႔ ေပးႏိုင္လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာေလးရဲ႕ အမဂၤလာ သတင္းေတြကို မၾကားလိုဘဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕ခယ္ မေလးက ဘူတာေရွ႕သစ္ ကြင္းမွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးငယ္ေလးကို ထိန္းရင္း သစ္လံုးၿပိဳက် ပိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးေလး ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္ မစြာ လြတ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဒု႐ံုပိုင္က ရာထူး ရပ္စဲခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးကို ဘူတာလုပ္ငန္း ေတြ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ ဖို႔ တားဆီးတာမို႔ ႐ံုပိုင္ႀကီးမွာ လက္ရွိ ႐ံုပိုင္ေလးနဲ႔ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးၾကား မွာ ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တာပါပဲ။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ဘယ္လို အညႇာကိုင္ ထားလဲ မသိပါ။ သူ႔ခမ်ာ မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာနဲ႔ ေသာက ေျခရာေတြ ထပ္ေနတယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆို ရမွာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾကားရတာ က သူ႔တတိယ ဇနီး(ပထမ၊ ဒုတိယေတြက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိပါ။) ေဆး႐ံု တက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္မွာ ေဆး႐ံု တင္တာမို႔ သူ အျမန္သြားေရာက္ ဖို႔ တိုင္းအရာရွိေတြဆီ မရမက ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ရွိ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ရာထူးတိုးျမႇင့္ေျဖ ဖို႔ မႏၲေလးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မျဖစ္မေန ခြင့္ေပးရ မယ့္ကိစၥျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တိုင္း႐ံုးက သူ႔ကို ခြင့္ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခတၱသြား ေရာက္ဆင္းဖို႔ လႊတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘူတာႀကီးကေန ညဂ်ဴတီ အၿပီး မနားရဘဲ ဘူတာေလးဆီ ထြက္လာရ ေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ၿပီး ရထားၾကံဳေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ကားၾကံဳနဲ႔ ဘူတာႀကီးဆီ လိုက္သြားပါတယ္။ မနက္ ရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ဆင္း၊ ရန္ကုန္ ကမွ ပုသိမ္ကို ခရီးဆက္ရ မွာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေလး ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘူတာႀကီးဆီကေန သစ္ လံုးတင္ဖို႔ တြဲလြတ္ရထား လာဖို႔ လမ္းရွင္းေတာင္းပါ တယ္။ တြဲလြတ္ရထားက အနည္းဆံုး ၁၅ တြဲေလာက္ပါမယ္။ သစ္လံုးေတြ တင္ၿပီး ရင္ေတာ့...။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္ ခနဲ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဘူတာ၀န္ထမ္း အားလံုး မွ်တ ေစရမယ္လို႔ စိတ္ကူး ဖဲ႐ိုက္ ေနမိပါတယ္။ သစ္လံုးတင္ ဖို႔ တြဲလြတ္ရထားႀကီး ဘူတာေလးဆီ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တက္ႂကြစြာပဲ တြဲစာရင္းေတြ မွတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေဟာဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးတြဲမွာ သူ၊ ရထားရပ္ေတာ့ အိတ္ႀကီးဆြဲလ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဘာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ျပန္ယူတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္မသြားျဖစ္ တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္က်ပ္ ခဲေနပါၿပီ။
“႐ံုပိုင္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ”
“မနက္ျဖန္မွ ခြင့္သြား ေတာ့မယ္။ ႐ံုပိုင္ေလး ျပန္ပါ။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေလး ျပန္လာေပးပါ”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ဆြံ႕အ သြားပါတယ္။ တိုင္း႐ံုးက ခြင့္ေပးဖို႔ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ဇနီး သည္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ခြင့္တင္သူ တစ္ေယာက္က ခုေတာ့ျဖင့္ သစ္လံုးတင္ ရထားႀကီးလည္း ေရာက္လာေရာ ခြင့္တစ္ရက္ ေနာက္ဆုတ္လို႔ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔စိတ္ကို ဖတ္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေလာဘဆိုတာႀကီးက ထုထည္ အျပည့္ စီးစီးပိုးပိုး ေနရာယူ ေနေတာ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္႐ံု ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔အတြက္ လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း လက္မွတ္ စီစဥ္ ေပးတာကို လက္မခံပါ။ရထားခ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ိုး႐ိုး တန္းပဲ စီစဥ္ေပးပါ၊ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ေျပာစီးမယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
“ ႐ံုပိုင္ႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္၀ယ္ေပး လိုက္ပါ့မယ္။ ဒီအတိုင္း မစီးပါနဲ႔။ ေျပာစီးလို႔လည္း မရပါ ဘူးဗ်ာ”
သူ႔မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားပါတယ္။
“ရပါတယ္ ၀ယ္စီး႐ံု ေပါ့ဗ်ာ”
သူ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံု မရပါ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
“႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္းသစ္ သံလမ္း စီမံကိန္းမွာ တစ္ ဘူတာတည္း ႏွစ္လေလာက္ အတူ ဆင္းဖူးတယ္ေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး ဆိုရင္ ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ မွတ္မိေသးလား”
“ဟာ...သိပ္မွတ္မိ တာေပါ့၊ အတူတူ လက္တြဲခဲ့ တာပဲေလ”
အို...ကြၽန္ေတာ့္ အံ့အားသင့္မႈက ဟိုးထိပ္ဖ်ားဆီ ေရာက္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။
တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရၿပီး သူ႔ ကဲ့သို႔ပဲ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္တဲ့၊ သူ မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ စြဲ ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူ႔ကို လံုး၀ ျပႆနာ မရွာ၊ အခြင့္အေရး ဆိုတာကို မသိက်ဳိးကြၽန္ ေနခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းတာ၀န္ တစ္ခုတည္း ပဲ အာ႐ံုထားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကို သူ အမ်က္ ရွိခဲ့ပံု မရပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ မရွိတာေၾကာင့္ မမွတ္မိတာလို႔ ထင္းခနဲ နားလည္လိုက္ခ်ိန္မွာ...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနျပန္ပါေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အမ်က္ဆူးကေလး စူးစူးနစ္နစ္ အခုထက္ ထိတိုင္ ရွိေနခဲ့ တာ ေနမွာပါေလ။
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀)
ဂိမ္း
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ တီဗီြဂိမ္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ထားပါသည္။ ဂိမ္းစက္ ၇ လံုး၊ ၂၁ လက္မတီဗီံ ၇ လံုးမို႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၏ အဖီေလးမွာ ျပည့္က်ပ္လို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းကစားသူ ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ အေနေတာ္ေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဂိမ္းကစားသူ တစ္ေယာက္ နံေဘးက ၀င္အားေပးသူ ေလး၊ ငါးေယာက္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဂိမ္းဆုိင္ေလးက ျပည့္က်ပ္ ဆူညံ ေနတတ္ပါသည္။ ပလတ္စတစ္ ထုိင္ခံုေလးေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ထားေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဂိမ္းကစားမည့္သူ အတြက္ ထုိင္ခံုက မရွိ။ အားေပးသူ ေတြက ထိုင္ခံု အပိုင္စီး ထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေအာ္ရ၊ ေျပာရႏွင့္ အဆဲ မပါမိေအာင္ပင္ ဂရုစိုက္ ထိန္းေန ရသည္။ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးနားမွာ အေဖာ္လိုက္လာၿပီး အားေပး တတ္သည့္ အုပ္စုကေတာ့ တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြပါပဲ။ “X ႏွိပ္ေလ၊ ေလးေထာင့္ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္ႏွိပ္ၿပီးရင္ Oႏွိပ္၊ L1 R1 နဲ႔ L2 R2 ႏွိပ္ ၿပီးရင္ ဘုခလုတ္ကို လွည့္ပစ္လုိက္ ” သူတို႔မို႔ ေဖာ္ျမဴလာေတြ အလြတ္ရေန တတ္သည္။
ကုိယ္တိုင္ ကစားသည့္ ကေလးက မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ဟင္းန္ဒ္ဆက္ လက္ကိုင္ ခလုတ္ကို လုယူၿပီး ႏွိပ္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပိုက္ဆံ အကုန္အက်ခံ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးက သူယူထားသည့္ တစ္နာရီမွာ မိနစ္၄၀လာက္သာ ကစားရၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ကို “ဆရာႀကီး”ေတြက ကစား သြားတတ္ၾက ပါသည္။ ဂိမ္းဆုိင္ေလး အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမည္ဆို အမ်ားႀကီးပါ။ ဂိမ္းေခြေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား၊ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလး၊ လူႀကီးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းေခြေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိသည္။ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ကေတာ့ စက္ဘီးၿပိဳင္တာ၊ ရမ္ဘိုဂ်ပု ေသနတ္ပစ္တာ၊ ဘက္တ္မင္း၊ စပိုက္ဒါ မင္း၊ ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြႏွင့္ စပိုင္စတာေတြပါပဲ။ ၁၆၊ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၀ စြန္းစြန္းေလးေတြက ဇာတ္လမ္းတြဲေတြႏွင့္ ေဘာလံုး ကစားတာမ်ား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက ကစားမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္း ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကစားခ်ိန္ တိုင္မာကို တီဗြီရီမုဒ္ႏွင့္ ထည့္တာမို႔ ကစားခ်ိန္ ေစ့လွ်င္ေတာ့ တီဗြီက ေအာ္တို ပိတ္သြား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေခြ ကစားသူက ဆက္ကစား လိုလွ်င္ ေငြထပ္ျဖည့္၊ တီဗြီထပ္ဖြင့္၊ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။ မရွင္းတာက ေဘာလံုး။
ေဇာ္သိန္းေ၀ႏွင့္ လွမိုးဦးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးကို ၀င္ခလုတ္၊ ထြက္ခလုတ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ ထုတ္ကစားတာ ကေတာ့ အင္မတန္ ရွားပါသည္။ အေဖာ္ လိုက္လာၿပီး ကပ္ေဆာ့ ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသက္ ၂၀ မျပည့္တတ္ေသး။ ၁၀ တန္းက်၊ ေက်ာင္း ဆက္မတက္၊ အလုပ္မရွိ ေ၀ေလေလ။ မိဘေတြ ကလည္း ျပည့္စံုသူေတြ မဟုတ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနစရာလည္း မရွိတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ (တိုက္မယ့္သူ မရွိလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ ၀င္ထိုင္တတ္ပါသည္။) ဂိမ္းဆိုင္၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သည္ေန႔ညေန မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၊ လွမိုးဦး ႏွစ္ေယာက္တြဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေဘာလံုးေခြ ကစားၾကသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀ကပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္မွာလား၊ လွမိုးကပဲ ထုတ္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ကစားမွာလား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္ ရလို႔ေနပါသည္။ ၂၀၀ က်ပ္ဖိုး မိနစ္ ၅၀ ကြၽန္ေတာ္ တီဗြီ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္သည္။
ညေန ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကတည္းက ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ဂိမ္းကစားတာမို႔ မိနစ္ ၅၀ က ၅ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ ျပည့္ပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္ တီဗီြစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာလံုး ပြဲက ဒုတိယပိုင္း ၃၀ မိနစ္ ရွိေနပါၿပီ။ သည္မွာတင္ပဲ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ၂၀၀ ဖိုး မိနစ္ ၅၀ က ျပည့္သြားတာမို႔ တီဗြီက ပိတ္သြားပါသည္။ နံရံထက္က နာရီလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၅ နာရီ ၅ မိနစ္ကြက္တိ။ ေဘာလံုးပြဲက မၿပီးေသးပါ။ ေဇာ္သိန္းေ၀ရဲ႕အျပာေရာင္ ခ်ဲလ္ဆီးက ၃ ဂုိး၊ လွမိုး ဦးရဲ႕ အနီေရာင္မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္က ၁ ဂိုး။
“တစ္ပြဲေလာက္”
ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အသံက တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရီမုဒ္ႏွိပ္ၿပီး တီဗီြျပန္ဖြင့္ေပး လိုက္ပါသည္။ ဂိမ္းမွာ ၄၅ မိနစ္က အျပင္ ၁၀ မိနစ္ပဲၾကာ တာမို႔ ဂိမ္းထဲက ၁၅ မိနစ္က ၃ မိနစ္သာသာပဲၾကာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မတြန္႔တိုပါ။ ဒါမ်ဳိး သူတို႔ မေတာင္းဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တီဗြီ ျပန္ဖြင့္ေပးတတ္ပါ သည္။ ၿပီးေအာင္ ကစားေစ ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ကစားေနသည့္ တီဗီြစကရင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ပြဲက ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ ပြဲၿပီးေတာ့မည့္Loss Time ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သည္မွာပဲ ခ်ဲလ္ဆီး ဂိုးသမား ပီတာခ်က္က ေနာက္တန္း ကပၸတိန္ ဂြၽန္တယ္ရီကို လက္နဲ႔ပစ္ေပး၊ ဂြၽန္တယ္ရီက ဂိုးထဲဆြဲေျပးၿပီး ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းလိုက္ သည္။ သည္ေတာ့ ပြဲက သေရ ျဖစ္သြားသည္။ ၃ ဂိုး ၃ ဂိုး။
ကြၽန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမည္ျပဳၿပီး စိတ္ကို ထိန္း လိုက္ပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ လိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္ အားကစား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို စိတ္၀င္ တစားဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ အခ်ိန္ပို ပထမပိုင္း ဂိုးမသြင္းၾကပါ။ ဒုတိယပိုင္း ၁၀မိနစ္မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၏ ခ်ဲလ္ဆီးတိုက္ စစ္မွဴး ဒေရာ့ဘာက ေထာင့္ကန္ေဘာမွ တစ္ဆင့္ ေခါင္း တိုက္ သြင္းသြားပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က သူ႔ကစား သမား ဂိုးသြင္းလိုက္တာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ျပန္ၾကည့္သည္။
“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား၊ ငါ့ေကာင္ ေခါင္းတိုက္သြားတာ မင္းဂိုးသမား ဗန္ဒါဆား ငုတ္တုတ္ေမ့သြားၿပီ”
ေဇာ္သိန္းေ၀ ႂကြားတာကို လွမိုးဦးက
“ေအးပါ ေအးပါ ငါ ျပန္ေခ်ျပမယ္” ဟုေျပာရင္း ပြဲျပန္စသည္။
အခ်ိန္ပို ဒုတိယပိုင္း ၁၄ မိနစ္မွာေတာ့ လွမိုးဦးရဲ႕ မန္ယူေရွ႕တန္း ရြန္းနီေဘာလံုး ရသြားၿပီး ခ်ဲလ္ဆီးဘက္ ဆြဲေျပးသည္။ ခ်ဲလ္ဆီးေဘာ လံုးကစားသမားေတြက ရပ္ေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဇာ္သိန္း ေ၀၏လက္ကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ဂိမ္းခလုတ္မႏွိပ္ သည္ အတိုင္း လႊတ္ထားသည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းသြားပါသည္။ ပြဲက ၄ ဂိုး ၃ ဂိုး။
“ေတာက္... ကြာ... သေရျဖစ္သြားၿပီ။ မင္း ကံေကာင္းသြားတယ္ေနာ္”
ေဇာ္သိန္းေ၀ အေျပာကို လွမိုးဦးက တဟဲဟဲရယ္ေန သည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းတာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ျပန္ၾကည့္ျပန္သည္။ “လုပ္လိုက္ကြ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အသံမထြက္ ေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ သူတို႔ ပင္နယ္တီ ၅ လံုး စီကန္ၾကသည္။ ၃ ဂိုးစီ သေရျဖစ္သြားျပန္သည္။ ၁ ဂိုးစီကန္ၾကျပန္ သည္။ ၃ ခါေလာက္ သေရ ျဖစ္ၿပီးမွာေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးရဲ႕ ဘယ္လက္တီ ေဘးကန္သြား တာမို႔ ပြဲက ၿပီးသြားပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တီဗြီေရွ႕က မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ထသည္။ ဂိမ္းဖိုး ေငြ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကို လွမိုးဦးက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္ကပ္ထဲက ခက္ ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။
“တစ္ပြဲေလာက္” က ေတာ့ အခ်ိန္ပို ၆ မိနစ္ရယ္၊ ဂိုးသြင္းတာေတြ ျပန္ၾကည့္တာရယ္၊ ပင္နယ္တီအႀကိမ္ႀကိမ္ သြင္းတာရယ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ခန္႔ စြန္းထြက္ သြားသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၿပီး အေခ်ာင္ႏိႈက္ ကစား သြားတာ...။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တႏံု႔ ႏံု႔ခံစားရဆဲ...။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေတာ္ေတာ္လည္သည္ဟု ထင္မွတ္ ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ လည္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မအပါ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ျပခ်င္သည္။ ထုတ္ျပရပါလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဂိမ္း ႐ံုေလး၏နံရံမွာ
“ဖိနပ္ေပ်ာက္တတ္သည္ သတိထား”
“ခလုတ္မ်ားကို ၾကမ္းတမ္းစြာ မကိုင္ရ”
“ထိုင္ခံုမ်ားကို မေရႊ႕ပါ ႏွင့္” ဆိုသည့္ စာတန္းေတြ ေဘးမွာ
“အခ်ိန္အတိအက် သတ္မွတ္ပါသည္။ တစ္ပြဲ မေပးပါ” ဆိုသည့္ စာတန္း ေလးတစ္ခု ထပ္တိုးလို႔ ေနသည္ေလ...။
ကုိယ္တိုင္ ကစားသည့္ ကေလးက မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ဟင္းန္ဒ္ဆက္ လက္ကိုင္ ခလုတ္ကို လုယူၿပီး ႏွိပ္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပိုက္ဆံ အကုန္အက်ခံ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးက သူယူထားသည့္ တစ္နာရီမွာ မိနစ္၄၀လာက္သာ ကစားရၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ကို “ဆရာႀကီး”ေတြက ကစား သြားတတ္ၾက ပါသည္။ ဂိမ္းဆုိင္ေလး အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမည္ဆို အမ်ားႀကီးပါ။ ဂိမ္းေခြေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား၊ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလး၊ လူႀကီးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းေခြေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိသည္။ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ကေတာ့ စက္ဘီးၿပိဳင္တာ၊ ရမ္ဘိုဂ်ပု ေသနတ္ပစ္တာ၊ ဘက္တ္မင္း၊ စပိုက္ဒါ မင္း၊ ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြႏွင့္ စပိုင္စတာေတြပါပဲ။ ၁၆၊ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၀ စြန္းစြန္းေလးေတြက ဇာတ္လမ္းတြဲေတြႏွင့္ ေဘာလံုး ကစားတာမ်ား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက ကစားမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္း ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကစားခ်ိန္ တိုင္မာကို တီဗြီရီမုဒ္ႏွင့္ ထည့္တာမို႔ ကစားခ်ိန္ ေစ့လွ်င္ေတာ့ တီဗြီက ေအာ္တို ပိတ္သြား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေခြ ကစားသူက ဆက္ကစား လိုလွ်င္ ေငြထပ္ျဖည့္၊ တီဗြီထပ္ဖြင့္၊ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။ မရွင္းတာက ေဘာလံုး။
ေဇာ္သိန္းေ၀ႏွင့္ လွမိုးဦးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးကို ၀င္ခလုတ္၊ ထြက္ခလုတ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ ထုတ္ကစားတာ ကေတာ့ အင္မတန္ ရွားပါသည္။ အေဖာ္ လိုက္လာၿပီး ကပ္ေဆာ့ ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသက္ ၂၀ မျပည့္တတ္ေသး။ ၁၀ တန္းက်၊ ေက်ာင္း ဆက္မတက္၊ အလုပ္မရွိ ေ၀ေလေလ။ မိဘေတြ ကလည္း ျပည့္စံုသူေတြ မဟုတ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနစရာလည္း မရွိတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ (တိုက္မယ့္သူ မရွိလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ ၀င္ထိုင္တတ္ပါသည္။) ဂိမ္းဆိုင္၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သည္ေန႔ညေန မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၊ လွမိုးဦး ႏွစ္ေယာက္တြဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေဘာလံုးေခြ ကစားၾကသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀ကပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္မွာလား၊ လွမိုးကပဲ ထုတ္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ကစားမွာလား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္ ရလို႔ေနပါသည္။ ၂၀၀ က်ပ္ဖိုး မိနစ္ ၅၀ ကြၽန္ေတာ္ တီဗြီ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္သည္။
ညေန ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကတည္းက ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ဂိမ္းကစားတာမို႔ မိနစ္ ၅၀ က ၅ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ ျပည့္ပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္ တီဗီြစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာလံုး ပြဲက ဒုတိယပိုင္း ၃၀ မိနစ္ ရွိေနပါၿပီ။ သည္မွာတင္ပဲ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ၂၀၀ ဖိုး မိနစ္ ၅၀ က ျပည့္သြားတာမို႔ တီဗြီက ပိတ္သြားပါသည္။ နံရံထက္က နာရီလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၅ နာရီ ၅ မိနစ္ကြက္တိ။ ေဘာလံုးပြဲက မၿပီးေသးပါ။ ေဇာ္သိန္းေ၀ရဲ႕အျပာေရာင္ ခ်ဲလ္ဆီးက ၃ ဂုိး၊ လွမိုး ဦးရဲ႕ အနီေရာင္မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္က ၁ ဂိုး။
“တစ္ပြဲေလာက္”
ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အသံက တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရီမုဒ္ႏွိပ္ၿပီး တီဗီြျပန္ဖြင့္ေပး လိုက္ပါသည္။ ဂိမ္းမွာ ၄၅ မိနစ္က အျပင္ ၁၀ မိနစ္ပဲၾကာ တာမို႔ ဂိမ္းထဲက ၁၅ မိနစ္က ၃ မိနစ္သာသာပဲၾကာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မတြန္႔တိုပါ။ ဒါမ်ဳိး သူတို႔ မေတာင္းဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တီဗြီ ျပန္ဖြင့္ေပးတတ္ပါ သည္။ ၿပီးေအာင္ ကစားေစ ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ကစားေနသည့္ တီဗီြစကရင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ပြဲက ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ ပြဲၿပီးေတာ့မည့္Loss Time ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သည္မွာပဲ ခ်ဲလ္ဆီး ဂိုးသမား ပီတာခ်က္က ေနာက္တန္း ကပၸတိန္ ဂြၽန္တယ္ရီကို လက္နဲ႔ပစ္ေပး၊ ဂြၽန္တယ္ရီက ဂိုးထဲဆြဲေျပးၿပီး ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းလိုက္ သည္။ သည္ေတာ့ ပြဲက သေရ ျဖစ္သြားသည္။ ၃ ဂိုး ၃ ဂိုး။
ကြၽန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမည္ျပဳၿပီး စိတ္ကို ထိန္း လိုက္ပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ လိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္ အားကစား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို စိတ္၀င္ တစားဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ အခ်ိန္ပို ပထမပိုင္း ဂိုးမသြင္းၾကပါ။ ဒုတိယပိုင္း ၁၀မိနစ္မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၏ ခ်ဲလ္ဆီးတိုက္ စစ္မွဴး ဒေရာ့ဘာက ေထာင့္ကန္ေဘာမွ တစ္ဆင့္ ေခါင္း တိုက္ သြင္းသြားပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က သူ႔ကစား သမား ဂိုးသြင္းလိုက္တာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ျပန္ၾကည့္သည္။
“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား၊ ငါ့ေကာင္ ေခါင္းတိုက္သြားတာ မင္းဂိုးသမား ဗန္ဒါဆား ငုတ္တုတ္ေမ့သြားၿပီ”
ေဇာ္သိန္းေ၀ ႂကြားတာကို လွမိုးဦးက
“ေအးပါ ေအးပါ ငါ ျပန္ေခ်ျပမယ္” ဟုေျပာရင္း ပြဲျပန္စသည္။
အခ်ိန္ပို ဒုတိယပိုင္း ၁၄ မိနစ္မွာေတာ့ လွမိုးဦးရဲ႕ မန္ယူေရွ႕တန္း ရြန္းနီေဘာလံုး ရသြားၿပီး ခ်ဲလ္ဆီးဘက္ ဆြဲေျပးသည္။ ခ်ဲလ္ဆီးေဘာ လံုးကစားသမားေတြက ရပ္ေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဇာ္သိန္း ေ၀၏လက္ကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ဂိမ္းခလုတ္မႏွိပ္ သည္ အတိုင္း လႊတ္ထားသည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းသြားပါသည္။ ပြဲက ၄ ဂိုး ၃ ဂိုး။
“ေတာက္... ကြာ... သေရျဖစ္သြားၿပီ။ မင္း ကံေကာင္းသြားတယ္ေနာ္”
ေဇာ္သိန္းေ၀ အေျပာကို လွမိုးဦးက တဟဲဟဲရယ္ေန သည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းတာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ျပန္ၾကည့္ျပန္သည္။ “လုပ္လိုက္ကြ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အသံမထြက္ ေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ သူတို႔ ပင္နယ္တီ ၅ လံုး စီကန္ၾကသည္။ ၃ ဂိုးစီ သေရျဖစ္သြားျပန္သည္။ ၁ ဂိုးစီကန္ၾကျပန္ သည္။ ၃ ခါေလာက္ သေရ ျဖစ္ၿပီးမွာေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးရဲ႕ ဘယ္လက္တီ ေဘးကန္သြား တာမို႔ ပြဲက ၿပီးသြားပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တီဗြီေရွ႕က မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ထသည္။ ဂိမ္းဖိုး ေငြ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကို လွမိုးဦးက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္ကပ္ထဲက ခက္ ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။
“တစ္ပြဲေလာက္” က ေတာ့ အခ်ိန္ပို ၆ မိနစ္ရယ္၊ ဂိုးသြင္းတာေတြ ျပန္ၾကည့္တာရယ္၊ ပင္နယ္တီအႀကိမ္ႀကိမ္ သြင္းတာရယ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ခန္႔ စြန္းထြက္ သြားသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၿပီး အေခ်ာင္ႏိႈက္ ကစား သြားတာ...။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တႏံု႔ ႏံု႔ခံစားရဆဲ...။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေတာ္ေတာ္လည္သည္ဟု ထင္မွတ္ ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ လည္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မအပါ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ျပခ်င္သည္။ ထုတ္ျပရပါလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဂိမ္း ႐ံုေလး၏နံရံမွာ
“ဖိနပ္ေပ်ာက္တတ္သည္ သတိထား”
“ခလုတ္မ်ားကို ၾကမ္းတမ္းစြာ မကိုင္ရ”
“ထိုင္ခံုမ်ားကို မေရႊ႕ပါ ႏွင့္” ဆိုသည့္ စာတန္းေတြ ေဘးမွာ
“အခ်ိန္အတိအက် သတ္မွတ္ပါသည္။ တစ္ပြဲ မေပးပါ” ဆိုသည့္ စာတန္း ေလးတစ္ခု ထပ္တိုးလို႔ ေနသည္ေလ...။
ရဲသွ်မ္း
Shweamutay magazine,April,2010
ျမစ္ပြားနာ
ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ သင္ခဲ့ရေသာ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကို သတိရသည္။
ဆင္၊ ေမ်ာက္၊ ခါ ဆိုေသာ တိရစၧာန္ေလး ၃ ေကာင္ႏွင့္ ေညာင္ပင္ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ၃ ေကာင္၏ အသက္ကို ေညာင္ပင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး တြက္ခ်က္ေတာ့ ခါက အသက္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္၍ ေမ်ာက္ႏွင့္ ဆင္က ႐ိုေသ ေလးစားစြာ ဆက္ဆံၾကရသည္။ ႀကီးသူကို ႐ိုေသရမည့္ ပံုျပင္ေလးဟု ေရးေရး မွတ္မိသည္။
ခါငွက္ကေလးက တစ္ေနရာမွ ေညာင္သီးစားၿပီး ေညာင္ပင္ ေပါက္လာသျဖင့္ ေညာင္ပင္ ျဖစ္တည္ လာၿပီးမွ ေမြးေသာဆင္၊ ေမ်ာက္တို႔က ခါထက္ငယ္သည့္ အေၾကာင္း၊ ပံုျပင္ သင္ခန္းစာကေတာ့ ႀကီးသူကို ႐ိုေသရန္ အေၾကာင္း အဓိက ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ သူ႔အေတြးက ေညာင္သီးစားၿပီး မစင္စြန္႔သည့္ ခါ အပါအ၀င္ ငွက္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေညာင္ပင္မ်ား ပြားမ်ားလာသည့္ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိသည္။
ေညာင္ပင္ဆိုသည္ကလည္း မည္သည့္ အခါမွ မေျခာက္မေသြ႕၊ ေညာင္ရိပ္က အျမဲတမ္း ေအးျမၿပီး ငွက္ေက်းတို႔၏ တြန္က်ဴးသံျဖင့္ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းသလို အကာလည မိုက္မိုက္မွာေတာ့ ေညာင္ရြက္တို႔ ေလတိုးသံက အားငယ္တတ္သူ၊ အစြဲအလမ္း ရွိသူ တခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေနရာျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနပါမည္။ သူကေတာ့ ေဗာဓိေညာင္၊ ေညာင္ခ်ဥ္၊ ေညာင္မုတ္ဆိတ္၊ ေညာင္သေျပ၊ ေညာင္ပိႏဲၷ၊ ေညာင္လမ္း၊ ေညာင္သေျပတို႔ေလာက္သာ ၾကားဖူးနား၀ရွိသည္။ ေညာင္ကိုင္းႀကီးကေန ကိုင္းေထာက္ျမစ္မ်ား တဖြားဖြား က်ေနသည့္ အပင္ကို ေညာင္မုတ္ ဆိတ္ဆုိသည္ ေလာက္သာသိၿပီး က်န္ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ မွန္ေအာင္ မခြဲျခားတတ္။ သူအလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ပင္းတယလိုဏ္ဂူ အနီးႏွင့္ ေမြေတာ္ ကကၠဴဘုရားက ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား၏ အံ့မခန္း ႀကီးမား ခ့ံထည္ပံုကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြ လက္စြမ္းျပခ်င္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ဟု ထင္သည္။
ဓာတ္ပံု ဆရာမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးသူမ်ား အတြက္လည္း အလင္းအေမွာင္၊ ဖြဲ႕စည္းပံု၊ အနီး အေ၀း စသည့္ သီအိုရီ အေျခခံမ်ား ျပည့္ေနေသာ အပင္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးမဆြ ပေ၀သဏီက အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားက စိုက္ပ်ဳိးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလသေလာ။
သို႔တည္းမဟုတ္ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကဲ့သို႔ေသာ ငွက္မ်ား မစင္စြန္႔ရာမွ ေပါက္ေရာက္ခဲ့ေလသလား။ ေဒသႏၲရ ရာဇ၀င္ တူးဆြသူတို႔မွသာ သိႏိုင္မည္ထင္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေစေလ ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား သူ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ တည္ရွိေနလွ်င္ေတာ့ လြန္စြာ က်က္သေရရွိ ခံ့ညားၿပီး ဘုရားရိပ္၊ ေက်ာင္းရိပ္မ်ားမွာေတာ့ ၿဂိဳဟ္ေျပနံေျပ ဘုရား႐ုပ္တုတို႔ ၀န္းရံလ်က္ ဆီမီး၊ ေရသပၸာယ္ ရသည့္ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သည္ဟု သူက မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ ေညာင္ပင္မ်ား ပ်ဳိးေထာင္ၿပီး ဗုဒၶ၏ အရိပ္အေငြ႕တို႔ကို လႊမ္းျခံဳေစသည္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ဗုဒၶေန႔တြင္မူ ေညာင္ေရ သြန္းၾကသည္မွာ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ တစ္နံတစ္လ်ား စည္ကားလြန္းလွသည္။ ေညာင္ပင္ကို အေရးတယူ ထားရမွန္း၊ မဖြယ္မရာ မျပဳရမွန္း ငယ္စဥ္ကတည္းက အစြဲအလမ္း ႀကီးခဲ့သူ သူ႔အတြက္ အေဆာက္အဦေတြအေပၚ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ေညာင္ပင္ႏွင့္ အျခားအပင္ကို ၀ါးမ်ဳိ ႀကီးထြားေနေသာ ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္ေနမိသည္။ အေဆာက္အဦေတြ အေပၚ မည္သူကမွ ေညာင္ပင္ တက္စိုက္မွာလည္း မဟုတ္၊ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကဲ့သို႔ မ်ဳိးဆက္ပြား ၾကားခံကိုယ္ စားလွယ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
သူတို႔ ၿမိဳ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာနမွာ သံလမ္း၊ လုပ္ငန္း၊ တံတားဆုိသည့္ ဌာနခြဲ ၃ ခုအနက္က သူက လုပ္ငန္း ဌာန၏ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးအဆင့္ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သူ႔ဌာနခဲြ ေလးတြင္ သူက အႀကီးဆံုး ရာထူးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မီးရထား နယ္ေျမအတြင္း အေဆာက္အဦ ေဆာက္ျခင္း၊ ေဆးသုတ္ ျခင္း၊ အေဆာက္အဦ၊ သံလမ္း၊ တံတားတို႔ႏွင့္ မလြတ္ကင္းသည့္ သစ္ပင္မ်ား ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းရန္ တာ၀န္တို႔ သည္ သူတို႔ဌာနခြဲ၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ သစ္တစ္ပင္ ျဖစ္တည္လာရန္ ခက္ခဲသည္ကို နားလည္ ထားသူပီပီ မျဖစ္သာလြန္းမွသာ သစ္ပင္ ခုတ္လွဲေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ အေဆာက္အဦေတြေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ ရွင္သန္ေနသည့္ ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္း ထားရမည့္ သစ္ပင္မ်ား မဟုတ္သည္ကို သူေတြးသလို သူ႔တိုင္း အင္ဂ်င္နီယာကလည္း ေတြးဆၿပီးသား ျဖစ္ေနပံု ရသည္။
“ကိုေစာေရ၊ ခင္ဗ်ား လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ လမ္းနဲ႔ မလြတ္တဲ့ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းေတြ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြား တယ္။ ဌာနပိုင္ အေဆာက္အဦ တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ ေညာင္ပင္ေလး ေတြ ေတြ႕ေနရေသးတယ္ဗ်၊ တခ်ဳိ႕ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနၿပီ။ မိုးမက်ခင္ အျမန္ ဆံုး ရွင္းလင္းလိုက္ပါဗ်ာ”
တိုင္းအင္ဂ်င္နီယာ ၫႊန္ၾကားေသာ အခါ သူ႔လုပ္ငန္း ဧရိယာထဲတြင္ ရွိသည့္ အေဆာက္အဦႀကီးေတြကို အေတြးျဖင့္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ေထာက္ လုပ္ငန္းၾကပ္တို႔ကို ကြင္းဆင္း ခိုင္းၿပီး စာရင္း ေကာက္ယူရန္ ဆက္လက္ ၫႊန္ၾကားရမည္။
ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ တင့္လြင္ထြန္း ႏွစ္ေယာက္ကို တာ၀န္ ေပး႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ သည္ကိစၥက အလြယ္တကူ ၿပီးစီးသြားပါလိမ့္မည္။ ယခင္ ႏွစ္မ်ားတုန္းက အပင္ေပါက္ေလးမ်ား ဆြဲႏုတ္ ရွင္းလင္းၿပီး အတန္အသင့္ အရြယ္ရေနသည့္ အပင္မ်ားကိုေတာ့ အရင္းက ခုတ္ျဖတ္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ရွင္သန္႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးျမန္ေသာ အပင္မ်ဳိးႏြယ္ေၾကာင့္လား မသိ၊ အပင္တို႔က ျပန္လည္ထေျမာက္ အရြက္တေ၀ေ၀ ေလႏွင့္အတူ ယိမ္းက၊ တစ္စ တစ္စ ႀကီးေျမာက္ျပန္ေခ်ၿပီ။
၂။
ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ တင့္လြင္ထြန္း လုပ္ငန္းၾကပ္ ႏွစ္ေယာက္ ကြင္းဆင္းစာရင္း ေကာက္ၿပီး တင္ျပလာေတာ့ အေဆာက္အဦေတြေပၚတြင္ ကပ္ရပ္ ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ အေရအတြက္က အေတာ္မ်ားသည္။ အခ်ဳိ႕ ေတာ္ေတာ္ပင္ ႀကီးေနၿပီ။ ေက်ာ္လြင္၏ ဒီဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ စခရင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရသည္ကိုက အူယားခ်င္စရာ။
“ဆရာရယ္၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ ေတြက အလြယ္တကူ ဆြဲႏုတ္၊ ခုတ္ျဖတ္ လိုက္ရင္ရတယ္။ အဲဒါ အိမ္ရွင္ေတြက ေညာင္ပင္မို႔ မခုတ္ရဲဘူးတဲ့ေလ”
တင့္လြင္ထြန္းက မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနပံု ရသည္။
“တို႔ လူမ်ဳိးက ေညာင္ပင္ကို အထြတ္အျမတ္ထားရာ အပင္အျဖစ္ သတ္မွတ္တာ ဆုိေတာ့ မလုပ္ရဲ၊ မကုိင္ရဲ ၾကဘူးေပါ့ကြာ၊ ၀န္ထမ္းကေတာ့ ေရွာင္လဲႊလို႔မွ မရတာ”
“ဒါေၾကာင့္ ဟိုတုန္းက သစ္ပင္ခုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ အမိန္႔လို႔ ေျပာၿပီး ခုတ္တာ ေနမွာေနာ္။ ဆရာေကာ အယူရွိလား”
ေက်ာ္လြင္၏ အေမးကို ေျဖရန္ သူ ေတြခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားတြင္ အေစာင့္အေရွာက္ ရွိသည္ မရွိသည္ေတာ့ မသိ။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမွာ နတ္႐ုပ္ပံုေတာ္၊ နတ္စင္ကေလးမ်ား ေရာက္ လာသည္ကိုေတာ့ သူက သေဘာက်ခ်င္ခ်င္။ အမႈိက္ အညစ္အေၾကး မရွိ၊ သစ္ပင္ခုတ္လွဲရန္ စိတ္မကူးရဲ။ ထို႔ ေၾကာင့္ သက္ရင့္သစ္ပင္ႀကီးမ်ား လြတ္ကင္း ခ်မ္းသာရာ ရသြားသည္ကို ေက်နပ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ခ်ိန္းေဆာဆိုသည့္ လက္ကိုင္လႊသြားေအာက္မွာ သစ္ပင္ႀကီးတို႔ တုံးခနဲ လဲက်ကုန္မည္။ ဤ သည္ကလည္း ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲရွိ သစ္ပင္ႀကီးမွ်သာ က်န္ေကာင္းက်န္မည္။ ေတာထဲက သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကေတာ့ မည္သည့္ အေစာင့္အေရွာက္မွ မရွိေတာ့။ ေလာင္စာထင္း အျဖစ္ ခုတ္လဲွခံရေသာ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ေမွာင္ခို ခိုးထုတ္ ခံရေသာ သစ္ပင္မ်ားခမ်ာ ဥပေဒမဲ့သူမ်ားထံ အညႇာအတာကင္းမဲ့စြာ လည္စင္း ေပးခံလိုက္ရေတာ့သည္။ သစ္ပင္မ်ား ပါးလ်ားလာေတာ့ ေဂဟစနစ္က ပရမ္းပတာျဖစ္၊ ရာသီဥတု ေဖာက္လဲွ ေဖာက္ျပန္ျဖစ္၊ မိုးေခါင္ေရ ရွား၊ ေျမဆီၾသဇာဆံုး႐ႈံး၊ သူ႔ အေတြးမ်ားကား မဆံုးႏိုင္ေတာ့။
“ထားပါကြာ။ ငါတို႔က အေဆာက္အဦေတြကို ထိခိုက္ ေစမယ့္ အပင္ေပါက္ေတြကို ရွင္းလင္းတာပဲ၊ ေကာင္းတာ လုပ္တာမို႔လို႔ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ကြာ”
“မစုိးရိမ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ေနတာက အသီး၊ အေစ့ ေသး သေလာက္ အပင္က်ေတာ့ ဟဲဗီးႀကီး ျဖစ္လာတာကို အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေတြးၿပီးအံ့ၾသေန တာ၊ အသီးအေစ့ ႀကီးႀကီး သာဆုိ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ မသိဘူးေနာ္”
ေက်ာ္လြင္ ေပါက္ ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေတာ့ သူ ျပံဳးမိသြားသည္။ အပင္ႀကီးတိုင္း အသီး၊ အေစ့ ႀကီး သေလာ။ အသီး၊ အေစ့ႀကီးၿပီး အပင္ေသးတာေကာ ရွိသေလာ။ သူ႔အေတြးက စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ျဖစ္သြားျပန္ ၿပီ။ အပင္တို႔၏ ျဖစ္တည္မႈမ်ားက ေလ့လာမည္ဆိုလွ်င္ ကုန္ႏိုင္မည္လည္း မဟုတ္။ ႐ုကၡေဗဒကို သူက အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္း ကသာ နည္းနည္း တီးမိ ေခါက္မိ သင္ခဲ့ရ႐ုံသာ။
“ဒါေၾကာင့္လည္း ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ ကုသိုလ္ ရႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး အလွဴခံ မ႑ပ္ေတြမွာ ေအာ္ေနတာေပါ့ကြ၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ေစ့ ေလာက္ေတာင္ ကုသိုလ္ မရတာလည္း ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့ကြာ”
“ေညာင္သီးလည္းစား ေလးညိႇဳ႕သံလည္း နားေထာင္ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကို ေျပာတာေနမွာေနာ္ ဆရာ”
“ေတာ္... ေတာ္၊ ဆက္သြားရင္ ေညာင္ျမစ္တူး ပုပ္သင္ဥေပၚေတြ ဘာေတြ ေရာက္ကုန္ဦးမယ္”
တင့္လြင္ထြန္းႏွင့္ ေက်ာ္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားပံုေတြသာ ဆက္ေတြး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ ဥပမာေတြ ေဆာင္ျပလွ်င္ သူတို႔ ဆရာ တပည့္မ်ား ႐ုံးဆင္းလိုက္ရမည္ မထင္။
၃။
သည္ကုန္႐ုံႀကီးက ရထားလမ္း စေဖာက္ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ အေဆာက္အဦပင္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ကာလမ်ား တြက္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ဘက္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီျဖစ္၍ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦ အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္သည္။ ဘူတာက ေနာက္မွ ျပန္ေဆာက္ ထားသည့္အတြက္ သစ္လြင္ဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ကုန္႐ုံႀကီး၏ ထည္၀ါမႈကိုေတာ့ မမီ။ စစ္ျပန္ ဂ်ပန္ႀကီး တစ္ေယာက္သည္ ကုန္႐ုံႀကီးေရွ႕မွာ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အ႐ိုက္ခံၿပီး စစ္ကာလတုန္းက သူတို႔တပ္ဖြဲ႕ နားခိုဖူးေၾကာင္း၊ သူတို႔အတြက္ ကြန္းခိုရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၍ မွတ္မွတ္ရရ လာၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္လို ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦမ်ားကို မၿဖိဳမဖ်က္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္ အတြက္ တာ၀န္ရွိ သူအားလံုးကို ေက်းဇူး တင္ပါေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္ဟု ကုန္႐ုံႀကီးေဘးရွိ ၀န္ထမ္း လိုင္းခန္းေနသူ တခ်ဳိ႕ ပါးစပ္ ရာဇ၀င္ ခင္းျပေတာ့ သူမအံ့ၾသ။ အုတ္ခ်ပ္နီနီရဲ နံရံေတြမွာ ကပ္ၿငိေနေသာ၊ ေရညိႇေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြး ပတ္ႏြယ္ေနေသာ ႏြယ္ပင္ေတြကိုသာ သူက ေငး ၾကည့္ေနမိသည္။ အုတ္ႂကြပ္ မိုးက မူလအေရာင္ မရွိေတာ့။ ေရညိႇမ်ားျဖင့္ အစိမ္းေတာက္ေတာက္ အေရာင္ေပါက္ေနသည္။ ေဘးနံရံေတြမွာ ေပါက္ေနေသာ ေညာင္ပင္ေလး မ်ားကို အလြယ္တကူ ရွင္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဘက္ နံရံရွိ အပင္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ႀကီးရင့္ ေနၿပီ။ မည္သည့္ ေျမဆီ ၾသဇာအာဟာရ ရယူၿပီး ရွင္သန္ ျဖစ္ထြန္းလာသနည္း။ သူ႔ တပည့္ေတြ လက္ခ်က္ႏွင့္ မၾကာခင္ ရွင္းလင္းသြားမွာကိုေတာ့ သူ႔ဘက္က အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ေနမိသည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မြန္းတည့္စမွာ အေနာက္ဘက္ အပင္က လြဲၿပီး ေဘးနံရံ၊ ေခါင္မိုးဆီက ေရညိႇႏွင့္ ႏြယ္ပင္ အ႐ႈပ္အေထြး ေညာင္ပင္ေပါက္တို႔ ရွင္းလင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အေဆာက္အဦ၏ မူလ အေရာင္အေသြးက ထင္းလို႔လာသည္။
အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္၀ႀကီးက အုတ္နံရံေပၚ ေထာင္ထားေသာ ေလွကားထက္ကေန သူ႔အလုပ္ၾကပ္ ေက်ာ္လြင္ကို လက္ဟန္ပါျပ ေျပာေတာ့ ေက်ာ္လြင္က လက္မေထာင္ျပ စိတ္ခ် အဓိပၸာယ္ရ သေကၤတ ျပန္ျပလိုက္သည္။ သူ႔အလုပ္သမား အဖြဲ႕က အထက္အျမင့္မ်ားမွာ တက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရ သည္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္း အရက္ေသာက္ျခင္းကို သူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္တားျမစ္ထား ေသာ္လည္း အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ ရသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈအတြက္ ေျဖဆည္ရာအျဖစ္ အသံုးခ်သည့္အေပၚ နားလည္ေပးႏိုင္ရန္ သူ႔ဘက္က ၀န္မေလးေပ။
ကုန္႐ုံႀကီး အေနာက္ ဘက္နံရံရွိ ေညာင္ပင္ကို ကိုင္းမ်ား ခုတ္ျဖတ္ၿပီး ပင္စည္အရင္းပိုင္းကို ရဲတင္းထက္ ထက္ျဖင့္ ဆယ္ခ်က္မွ် ခုတ္ ပိုင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အပင္က ေျမခသြားေတာ့သည္။ အုတ္ နံရံမွာေတာ့ အပင္ငုတ္တို။ သူ ဤကဲ့သို႔မူ မႀကိဳက္ေသး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ အခက္ အလက္ျပန္ေ၀၊ အရြက္ေတြ ဖားဖား ျပန္ျဖစ္လာဦးမည္။ အျမစ္ပါျဖတ္မွ ျဖစ္ပါမည္။
“ေက်ာ္လြင္၊ ၀ႀကီးကို ေျပာ၊ အျမစ္ပါ ျဖတ္ေတာက္ လိုက္လို႔”
သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ေက်ာ္လြင္က ၀ႀကီး တက္ေရာက္ ေနေသာ ေလွကားေျခရင္းသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္သြားသည္။ ၀ႀကီးက အပင္ငုတ္ တိုကို အားႏွင့္ဆြဲ၊ အျမစ္ႏုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္မွာ မေအာင္ မျမင္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။
“ဆရာေက်ာ္၊ လက္နဲ႔ ဆြဲလို႔ မရဘူး။ ႀကိဳးနဲ႔ အပင္ ရင္းခ်ည္ၿပီး ေအာက္ကေန လူအားနဲ႔ ဆြဲခ်မွ အဆင္ေျပမယ္”
၀ႀကီး စကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္လြင္က လက္မ၀က္ခန္႔ ပလတ္စတစ္ႀကိဳးေခြ အစိမ္း ႀကီး၏ အဖ်ားကို ၀ႀကီးထံ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ၀ႀကီးက ေညာင္ပင္ငုတ္တို အရင္းမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ေလွကား အတုိင္း ျပန္ဆင္းလာသည္။
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
တိုင္မင္ေအာ္ အားထည့္ၿပီး ၀ႀကီး အပါအ၀င္ အလုပ္ သမား ၃ ေယာက္ ဆဲြအားမွာ အပင္ငုတ္က ၫြတ္႐ုံသာ ၫြတ္ၿပီး ျပဳတ္မထြက္။
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တုိင္မင္ေအာ္ ဆြဲအခ်မွာေတာ့ အုတ္ခဲတစ္လံုးက ေညာင္ ငုတ္ အထက္ပိုင္းဆီကေန ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာၿပီး ေနာက္ထပ္ အုတ္ခဲ ၃၊ ၄ တံုး ဆက္က်လာေတာ့ သူ “ဟိုး” ဟုေအာ္ၿပီး ရပ္တန္႔ခိုင္း လိုက္ရေတာ့သည္။
“ကဲ- ေက်ာ္လြင္၊ အလုပ္သိမ္း လိုက္ေတာ့ကြာ၊ မရေတာ့ဘူး။ အပင္ငုတ္ကို ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္၊ နည္းနည္း ႀကီးလာတိုင္း လာခုတ္႐ုံ ပဲ တို႔တတ္ႏိုင္မယ္၊ သူ႔ အျမစ္က အုတ္႐ိုးအႏွံ႔ ပ်ံ႕သြားၿပီး ခိုင္ခံ့ အျမစ္တြယ္ေနၿပီေလ။ ဒါကို ေရဆံုး၊ ေျမဆံုး အျပတ္ ရွင္းရင္ေတာ့ အုတ္ေတြ အကုန္ၿပိဳၿပီး အေဆာက္အဦ ပါ ဗုန္းဗုန္း လဲသြားလိမ့္မယ္”
သူတို႔အဖြဲ႕ ျပန္လာ ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိ သည္။ ေညာင္သီးစားၿပီး မဆင္မျခင္ မစင္စြန္႔ခဲ့ေသာ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကေလးကဲ့သို႔ေသာ ငွက္ကေလးမ်ား ကိုေလာ၊ အပင္ေလးငယ္ငယ္က မရွင္းလင္းခဲ့သည့္ သူတို႔၏ ေပါ့ေလ်ာ့မႈကိုေလာ။
ႏွစ္ခုလံုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္ေလ။
ခါငွက္ကေလးက တစ္ေနရာမွ ေညာင္သီးစားၿပီး ေညာင္ပင္ ေပါက္လာသျဖင့္ ေညာင္ပင္ ျဖစ္တည္ လာၿပီးမွ ေမြးေသာဆင္၊ ေမ်ာက္တို႔က ခါထက္ငယ္သည့္ အေၾကာင္း၊ ပံုျပင္ သင္ခန္းစာကေတာ့ ႀကီးသူကို ႐ိုေသရန္ အေၾကာင္း အဓိက ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ သူ႔အေတြးက ေညာင္သီးစားၿပီး မစင္စြန္႔သည့္ ခါ အပါအ၀င္ ငွက္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေညာင္ပင္မ်ား ပြားမ်ားလာသည့္ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိသည္။
ေညာင္ပင္ဆိုသည္ကလည္း မည္သည့္ အခါမွ မေျခာက္မေသြ႕၊ ေညာင္ရိပ္က အျမဲတမ္း ေအးျမၿပီး ငွက္ေက်းတို႔၏ တြန္က်ဴးသံျဖင့္ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းသလို အကာလည မိုက္မိုက္မွာေတာ့ ေညာင္ရြက္တို႔ ေလတိုးသံက အားငယ္တတ္သူ၊ အစြဲအလမ္း ရွိသူ တခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေနရာျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနပါမည္။ သူကေတာ့ ေဗာဓိေညာင္၊ ေညာင္ခ်ဥ္၊ ေညာင္မုတ္ဆိတ္၊ ေညာင္သေျပ၊ ေညာင္ပိႏဲၷ၊ ေညာင္လမ္း၊ ေညာင္သေျပတို႔ေလာက္သာ ၾကားဖူးနား၀ရွိသည္။ ေညာင္ကိုင္းႀကီးကေန ကိုင္းေထာက္ျမစ္မ်ား တဖြားဖြား က်ေနသည့္ အပင္ကို ေညာင္မုတ္ ဆိတ္ဆုိသည္ ေလာက္သာသိၿပီး က်န္ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ မွန္ေအာင္ မခြဲျခားတတ္။ သူအလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ပင္းတယလိုဏ္ဂူ အနီးႏွင့္ ေမြေတာ္ ကကၠဴဘုရားက ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား၏ အံ့မခန္း ႀကီးမား ခ့ံထည္ပံုကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြ လက္စြမ္းျပခ်င္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ဟု ထင္သည္။
ဓာတ္ပံု ဆရာမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးသူမ်ား အတြက္လည္း အလင္းအေမွာင္၊ ဖြဲ႕စည္းပံု၊ အနီး အေ၀း စသည့္ သီအိုရီ အေျခခံမ်ား ျပည့္ေနေသာ အပင္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးမဆြ ပေ၀သဏီက အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားက စိုက္ပ်ဳိးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလသေလာ။
သို႔တည္းမဟုတ္ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကဲ့သို႔ေသာ ငွက္မ်ား မစင္စြန္႔ရာမွ ေပါက္ေရာက္ခဲ့ေလသလား။ ေဒသႏၲရ ရာဇ၀င္ တူးဆြသူတို႔မွသာ သိႏိုင္မည္ထင္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေစေလ ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား သူ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ တည္ရွိေနလွ်င္ေတာ့ လြန္စြာ က်က္သေရရွိ ခံ့ညားၿပီး ဘုရားရိပ္၊ ေက်ာင္းရိပ္မ်ားမွာေတာ့ ၿဂိဳဟ္ေျပနံေျပ ဘုရား႐ုပ္တုတို႔ ၀န္းရံလ်က္ ဆီမီး၊ ေရသပၸာယ္ ရသည့္ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သည္ဟု သူက မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ ေညာင္ပင္မ်ား ပ်ဳိးေထာင္ၿပီး ဗုဒၶ၏ အရိပ္အေငြ႕တို႔ကို လႊမ္းျခံဳေစသည္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ဗုဒၶေန႔တြင္မူ ေညာင္ေရ သြန္းၾကသည္မွာ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ တစ္နံတစ္လ်ား စည္ကားလြန္းလွသည္။ ေညာင္ပင္ကို အေရးတယူ ထားရမွန္း၊ မဖြယ္မရာ မျပဳရမွန္း ငယ္စဥ္ကတည္းက အစြဲအလမ္း ႀကီးခဲ့သူ သူ႔အတြက္ အေဆာက္အဦေတြအေပၚ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ေညာင္ပင္ႏွင့္ အျခားအပင္ကို ၀ါးမ်ဳိ ႀကီးထြားေနေသာ ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္ေနမိသည္။ အေဆာက္အဦေတြ အေပၚ မည္သူကမွ ေညာင္ပင္ တက္စိုက္မွာလည္း မဟုတ္၊ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကဲ့သို႔ မ်ဳိးဆက္ပြား ၾကားခံကိုယ္ စားလွယ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
သူတို႔ ၿမိဳ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာနမွာ သံလမ္း၊ လုပ္ငန္း၊ တံတားဆုိသည့္ ဌာနခြဲ ၃ ခုအနက္က သူက လုပ္ငန္း ဌာန၏ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးအဆင့္ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သူ႔ဌာနခဲြ ေလးတြင္ သူက အႀကီးဆံုး ရာထူးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မီးရထား နယ္ေျမအတြင္း အေဆာက္အဦ ေဆာက္ျခင္း၊ ေဆးသုတ္ ျခင္း၊ အေဆာက္အဦ၊ သံလမ္း၊ တံတားတို႔ႏွင့္ မလြတ္ကင္းသည့္ သစ္ပင္မ်ား ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းရန္ တာ၀န္တို႔ သည္ သူတို႔ဌာနခြဲ၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ သစ္တစ္ပင္ ျဖစ္တည္လာရန္ ခက္ခဲသည္ကို နားလည္ ထားသူပီပီ မျဖစ္သာလြန္းမွသာ သစ္ပင္ ခုတ္လွဲေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ အေဆာက္အဦေတြေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ ရွင္သန္ေနသည့္ ေညာင္ပင္မ်ားကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္း ထားရမည့္ သစ္ပင္မ်ား မဟုတ္သည္ကို သူေတြးသလို သူ႔တိုင္း အင္ဂ်င္နီယာကလည္း ေတြးဆၿပီးသား ျဖစ္ေနပံု ရသည္။
“ကိုေစာေရ၊ ခင္ဗ်ား လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ လမ္းနဲ႔ မလြတ္တဲ့ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းေတြ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြား တယ္။ ဌာနပိုင္ အေဆာက္အဦ တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ ေညာင္ပင္ေလး ေတြ ေတြ႕ေနရေသးတယ္ဗ်၊ တခ်ဳိ႕ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနၿပီ။ မိုးမက်ခင္ အျမန္ ဆံုး ရွင္းလင္းလိုက္ပါဗ်ာ”
တိုင္းအင္ဂ်င္နီယာ ၫႊန္ၾကားေသာ အခါ သူ႔လုပ္ငန္း ဧရိယာထဲတြင္ ရွိသည့္ အေဆာက္အဦႀကီးေတြကို အေတြးျဖင့္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ေထာက္ လုပ္ငန္းၾကပ္တို႔ကို ကြင္းဆင္း ခိုင္းၿပီး စာရင္း ေကာက္ယူရန္ ဆက္လက္ ၫႊန္ၾကားရမည္။
ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ တင့္လြင္ထြန္း ႏွစ္ေယာက္ကို တာ၀န္ ေပး႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ သည္ကိစၥက အလြယ္တကူ ၿပီးစီးသြားပါလိမ့္မည္။ ယခင္ ႏွစ္မ်ားတုန္းက အပင္ေပါက္ေလးမ်ား ဆြဲႏုတ္ ရွင္းလင္းၿပီး အတန္အသင့္ အရြယ္ရေနသည့္ အပင္မ်ားကိုေတာ့ အရင္းက ခုတ္ျဖတ္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ရွင္သန္႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးျမန္ေသာ အပင္မ်ဳိးႏြယ္ေၾကာင့္လား မသိ၊ အပင္တို႔က ျပန္လည္ထေျမာက္ အရြက္တေ၀ေ၀ ေလႏွင့္အတူ ယိမ္းက၊ တစ္စ တစ္စ ႀကီးေျမာက္ျပန္ေခ်ၿပီ။
၂။
ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ တင့္လြင္ထြန္း လုပ္ငန္းၾကပ္ ႏွစ္ေယာက္ ကြင္းဆင္းစာရင္း ေကာက္ၿပီး တင္ျပလာေတာ့ အေဆာက္အဦေတြေပၚတြင္ ကပ္ရပ္ ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ အေရအတြက္က အေတာ္မ်ားသည္။ အခ်ဳိ႕ ေတာ္ေတာ္ပင္ ႀကီးေနၿပီ။ ေက်ာ္လြင္၏ ဒီဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ စခရင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရသည္ကိုက အူယားခ်င္စရာ။
“ဆရာရယ္၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ ေတြက အလြယ္တကူ ဆြဲႏုတ္၊ ခုတ္ျဖတ္ လိုက္ရင္ရတယ္။ အဲဒါ အိမ္ရွင္ေတြက ေညာင္ပင္မို႔ မခုတ္ရဲဘူးတဲ့ေလ”
တင့္လြင္ထြန္းက မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနပံု ရသည္။
“တို႔ လူမ်ဳိးက ေညာင္ပင္ကို အထြတ္အျမတ္ထားရာ အပင္အျဖစ္ သတ္မွတ္တာ ဆုိေတာ့ မလုပ္ရဲ၊ မကုိင္ရဲ ၾကဘူးေပါ့ကြာ၊ ၀န္ထမ္းကေတာ့ ေရွာင္လဲႊလို႔မွ မရတာ”
“ဒါေၾကာင့္ ဟိုတုန္းက သစ္ပင္ခုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ အမိန္႔လို႔ ေျပာၿပီး ခုတ္တာ ေနမွာေနာ္။ ဆရာေကာ အယူရွိလား”
ေက်ာ္လြင္၏ အေမးကို ေျဖရန္ သူ ေတြခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားတြင္ အေစာင့္အေရွာက္ ရွိသည္ မရွိသည္ေတာ့ မသိ။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမွာ နတ္႐ုပ္ပံုေတာ္၊ နတ္စင္ကေလးမ်ား ေရာက္ လာသည္ကိုေတာ့ သူက သေဘာက်ခ်င္ခ်င္။ အမႈိက္ အညစ္အေၾကး မရွိ၊ သစ္ပင္ခုတ္လွဲရန္ စိတ္မကူးရဲ။ ထို႔ ေၾကာင့္ သက္ရင့္သစ္ပင္ႀကီးမ်ား လြတ္ကင္း ခ်မ္းသာရာ ရသြားသည္ကို ေက်နပ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ခ်ိန္းေဆာဆိုသည့္ လက္ကိုင္လႊသြားေအာက္မွာ သစ္ပင္ႀကီးတို႔ တုံးခနဲ လဲက်ကုန္မည္။ ဤ သည္ကလည္း ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲရွိ သစ္ပင္ႀကီးမွ်သာ က်န္ေကာင္းက်န္မည္။ ေတာထဲက သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကေတာ့ မည္သည့္ အေစာင့္အေရွာက္မွ မရွိေတာ့။ ေလာင္စာထင္း အျဖစ္ ခုတ္လဲွခံရေသာ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ေမွာင္ခို ခိုးထုတ္ ခံရေသာ သစ္ပင္မ်ားခမ်ာ ဥပေဒမဲ့သူမ်ားထံ အညႇာအတာကင္းမဲ့စြာ လည္စင္း ေပးခံလိုက္ရေတာ့သည္။ သစ္ပင္မ်ား ပါးလ်ားလာေတာ့ ေဂဟစနစ္က ပရမ္းပတာျဖစ္၊ ရာသီဥတု ေဖာက္လဲွ ေဖာက္ျပန္ျဖစ္၊ မိုးေခါင္ေရ ရွား၊ ေျမဆီၾသဇာဆံုး႐ႈံး၊ သူ႔ အေတြးမ်ားကား မဆံုးႏိုင္ေတာ့။
“ထားပါကြာ။ ငါတို႔က အေဆာက္အဦေတြကို ထိခိုက္ ေစမယ့္ အပင္ေပါက္ေတြကို ရွင္းလင္းတာပဲ၊ ေကာင္းတာ လုပ္တာမို႔လို႔ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ကြာ”
“မစုိးရိမ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ေနတာက အသီး၊ အေစ့ ေသး သေလာက္ အပင္က်ေတာ့ ဟဲဗီးႀကီး ျဖစ္လာတာကို အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေတြးၿပီးအံ့ၾသေန တာ၊ အသီးအေစ့ ႀကီးႀကီး သာဆုိ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ မသိဘူးေနာ္”
ေက်ာ္လြင္ ေပါက္ ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေတာ့ သူ ျပံဳးမိသြားသည္။ အပင္ႀကီးတိုင္း အသီး၊ အေစ့ ႀကီး သေလာ။ အသီး၊ အေစ့ႀကီးၿပီး အပင္ေသးတာေကာ ရွိသေလာ။ သူ႔အေတြးက စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ျဖစ္သြားျပန္ ၿပီ။ အပင္တို႔၏ ျဖစ္တည္မႈမ်ားက ေလ့လာမည္ဆိုလွ်င္ ကုန္ႏိုင္မည္လည္း မဟုတ္။ ႐ုကၡေဗဒကို သူက အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္း ကသာ နည္းနည္း တီးမိ ေခါက္မိ သင္ခဲ့ရ႐ုံသာ။
“ဒါေၾကာင့္လည္း ေညာင္ေစ့ေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ ကုသိုလ္ ရႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး အလွဴခံ မ႑ပ္ေတြမွာ ေအာ္ေနတာေပါ့ကြ၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ေစ့ ေလာက္ေတာင္ ကုသိုလ္ မရတာလည္း ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့ကြာ”
“ေညာင္သီးလည္းစား ေလးညိႇဳ႕သံလည္း နားေထာင္ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကို ေျပာတာေနမွာေနာ္ ဆရာ”
“ေတာ္... ေတာ္၊ ဆက္သြားရင္ ေညာင္ျမစ္တူး ပုပ္သင္ဥေပၚေတြ ဘာေတြ ေရာက္ကုန္ဦးမယ္”
တင့္လြင္ထြန္းႏွင့္ ေက်ာ္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားပံုေတြသာ ဆက္ေတြး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ ဥပမာေတြ ေဆာင္ျပလွ်င္ သူတို႔ ဆရာ တပည့္မ်ား ႐ုံးဆင္းလိုက္ရမည္ မထင္။
၃။
သည္ကုန္႐ုံႀကီးက ရထားလမ္း စေဖာက္ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ အေဆာက္အဦပင္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ကာလမ်ား တြက္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ဘက္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီျဖစ္၍ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦ အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္သည္။ ဘူတာက ေနာက္မွ ျပန္ေဆာက္ ထားသည့္အတြက္ သစ္လြင္ဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ကုန္႐ုံႀကီး၏ ထည္၀ါမႈကိုေတာ့ မမီ။ စစ္ျပန္ ဂ်ပန္ႀကီး တစ္ေယာက္သည္ ကုန္႐ုံႀကီးေရွ႕မွာ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အ႐ိုက္ခံၿပီး စစ္ကာလတုန္းက သူတို႔တပ္ဖြဲ႕ နားခိုဖူးေၾကာင္း၊ သူတို႔အတြက္ ကြန္းခိုရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၍ မွတ္မွတ္ရရ လာၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္လို ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦမ်ားကို မၿဖိဳမဖ်က္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္ အတြက္ တာ၀န္ရွိ သူအားလံုးကို ေက်းဇူး တင္ပါေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္ဟု ကုန္႐ုံႀကီးေဘးရွိ ၀န္ထမ္း လိုင္းခန္းေနသူ တခ်ဳိ႕ ပါးစပ္ ရာဇ၀င္ ခင္းျပေတာ့ သူမအံ့ၾသ။ အုတ္ခ်ပ္နီနီရဲ နံရံေတြမွာ ကပ္ၿငိေနေသာ၊ ေရညိႇေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြး ပတ္ႏြယ္ေနေသာ ႏြယ္ပင္ေတြကိုသာ သူက ေငး ၾကည့္ေနမိသည္။ အုတ္ႂကြပ္ မိုးက မူလအေရာင္ မရွိေတာ့။ ေရညိႇမ်ားျဖင့္ အစိမ္းေတာက္ေတာက္ အေရာင္ေပါက္ေနသည္။ ေဘးနံရံေတြမွာ ေပါက္ေနေသာ ေညာင္ပင္ေလး မ်ားကို အလြယ္တကူ ရွင္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဘက္ နံရံရွိ အပင္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ႀကီးရင့္ ေနၿပီ။ မည္သည့္ ေျမဆီ ၾသဇာအာဟာရ ရယူၿပီး ရွင္သန္ ျဖစ္ထြန္းလာသနည္း။ သူ႔ တပည့္ေတြ လက္ခ်က္ႏွင့္ မၾကာခင္ ရွင္းလင္းသြားမွာကိုေတာ့ သူ႔ဘက္က အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ေနမိသည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မြန္းတည့္စမွာ အေနာက္ဘက္ အပင္က လြဲၿပီး ေဘးနံရံ၊ ေခါင္မိုးဆီက ေရညိႇႏွင့္ ႏြယ္ပင္ အ႐ႈပ္အေထြး ေညာင္ပင္ေပါက္တို႔ ရွင္းလင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အေဆာက္အဦ၏ မူလ အေရာင္အေသြးက ထင္းလို႔လာသည္။
အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္၀ႀကီးက အုတ္နံရံေပၚ ေထာင္ထားေသာ ေလွကားထက္ကေန သူ႔အလုပ္ၾကပ္ ေက်ာ္လြင္ကို လက္ဟန္ပါျပ ေျပာေတာ့ ေက်ာ္လြင္က လက္မေထာင္ျပ စိတ္ခ် အဓိပၸာယ္ရ သေကၤတ ျပန္ျပလိုက္သည္။ သူ႔အလုပ္သမား အဖြဲ႕က အထက္အျမင့္မ်ားမွာ တက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရ သည္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္း အရက္ေသာက္ျခင္းကို သူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္တားျမစ္ထား ေသာ္လည္း အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ ရသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈအတြက္ ေျဖဆည္ရာအျဖစ္ အသံုးခ်သည့္အေပၚ နားလည္ေပးႏိုင္ရန္ သူ႔ဘက္က ၀န္မေလးေပ။
ကုန္႐ုံႀကီး အေနာက္ ဘက္နံရံရွိ ေညာင္ပင္ကို ကိုင္းမ်ား ခုတ္ျဖတ္ၿပီး ပင္စည္အရင္းပိုင္းကို ရဲတင္းထက္ ထက္ျဖင့္ ဆယ္ခ်က္မွ် ခုတ္ ပိုင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အပင္က ေျမခသြားေတာ့သည္။ အုတ္ နံရံမွာေတာ့ အပင္ငုတ္တို။ သူ ဤကဲ့သို႔မူ မႀကိဳက္ေသး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ အခက္ အလက္ျပန္ေ၀၊ အရြက္ေတြ ဖားဖား ျပန္ျဖစ္လာဦးမည္။ အျမစ္ပါျဖတ္မွ ျဖစ္ပါမည္။
“ေက်ာ္လြင္၊ ၀ႀကီးကို ေျပာ၊ အျမစ္ပါ ျဖတ္ေတာက္ လိုက္လို႔”
သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ေက်ာ္လြင္က ၀ႀကီး တက္ေရာက္ ေနေသာ ေလွကားေျခရင္းသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္သြားသည္။ ၀ႀကီးက အပင္ငုတ္ တိုကို အားႏွင့္ဆြဲ၊ အျမစ္ႏုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္မွာ မေအာင္ မျမင္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။
“ဆရာေက်ာ္၊ လက္နဲ႔ ဆြဲလို႔ မရဘူး။ ႀကိဳးနဲ႔ အပင္ ရင္းခ်ည္ၿပီး ေအာက္ကေန လူအားနဲ႔ ဆြဲခ်မွ အဆင္ေျပမယ္”
၀ႀကီး စကားဆံုးေတာ့ ေက်ာ္လြင္က လက္မ၀က္ခန္႔ ပလတ္စတစ္ႀကိဳးေခြ အစိမ္း ႀကီး၏ အဖ်ားကို ၀ႀကီးထံ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ၀ႀကီးက ေညာင္ပင္ငုတ္တို အရင္းမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ေလွကား အတုိင္း ျပန္ဆင္းလာသည္။
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
တိုင္မင္ေအာ္ အားထည့္ၿပီး ၀ႀကီး အပါအ၀င္ အလုပ္ သမား ၃ ေယာက္ ဆဲြအားမွာ အပင္ငုတ္က ၫြတ္႐ုံသာ ၫြတ္ၿပီး ျပဳတ္မထြက္။
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
“တစ္... ႏွစ္... သံုး”
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တုိင္မင္ေအာ္ ဆြဲအခ်မွာေတာ့ အုတ္ခဲတစ္လံုးက ေညာင္ ငုတ္ အထက္ပိုင္းဆီကေန ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာၿပီး ေနာက္ထပ္ အုတ္ခဲ ၃၊ ၄ တံုး ဆက္က်လာေတာ့ သူ “ဟိုး” ဟုေအာ္ၿပီး ရပ္တန္႔ခိုင္း လိုက္ရေတာ့သည္။
“ကဲ- ေက်ာ္လြင္၊ အလုပ္သိမ္း လိုက္ေတာ့ကြာ၊ မရေတာ့ဘူး။ အပင္ငုတ္ကို ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္၊ နည္းနည္း ႀကီးလာတိုင္း လာခုတ္႐ုံ ပဲ တို႔တတ္ႏိုင္မယ္၊ သူ႔ အျမစ္က အုတ္႐ိုးအႏွံ႔ ပ်ံ႕သြားၿပီး ခိုင္ခံ့ အျမစ္တြယ္ေနၿပီေလ။ ဒါကို ေရဆံုး၊ ေျမဆံုး အျပတ္ ရွင္းရင္ေတာ့ အုတ္ေတြ အကုန္ၿပိဳၿပီး အေဆာက္အဦ ပါ ဗုန္းဗုန္း လဲသြားလိမ့္မယ္”
သူတို႔အဖြဲ႕ ျပန္လာ ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိ သည္။ ေညာင္သီးစားၿပီး မဆင္မျခင္ မစင္စြန္႔ခဲ့ေသာ ပံုျပင္ထဲက ခါငွက္ကေလးကဲ့သို႔ေသာ ငွက္ကေလးမ်ား ကိုေလာ၊ အပင္ေလးငယ္ငယ္က မရွင္းလင္းခဲ့သည့္ သူတို႔၏ ေပါ့ေလ်ာ့မႈကိုေလာ။
ႏွစ္ခုလံုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္ေလ။
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁)
ဘူတာရံုကေလး (၂)
သူတို႔ ပါဆယ္ရထားၾကီး ဘူတာကေလးရဲ႕ အမွတ္ ၁ စႀကႍလမ္းထဲဝင္ေတာ့ ၃ လက္မွာပတ္ထား တဲ့ နာရီကေလး ကို ဓာတ္မီးနဲ႕ထိုးၾကည့္လိုက္တယ္။ ည ၁၂နာရီခြဲလုလု၊ အေတြ႔အႀကံဳအရ သူတို႔ရထားနဲ႕ မႏၱေလးက ထြက္လာတဲ့ အမွတ္ ၈ အစုန္အျမန္ရထား ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးမိလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္က လာတဲ့ အမွတ္ ၅ အဆန္ အျမန္ရထားလည္း ပံုမွတ္လာမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရထားကို ေက်ာ္လိမ့္ဦးမယ္။ သူေတြးတာမွန္ရင္ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ေလာက္ ရထားရပ္ ထားေတာ့မယ္ေလ။
ရထား သိပ္ၾကာၾကာရပ္ထားရင္ အခုလို သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၊ လင္းေရာင္မဲ့အေမွာင္က တြဲေတြရဲ႕ လံုၿခံဳမႈကို ေလ်ာ့ပါး သြားေစႏိုုင္တယ္။
"ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ဖိုက္အပ္ေက်ာ္၊ အိတ္ေဒါင္းဆံုဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ပဲဗ်"
ရထားၾကန္႕ၾကာမႈ ဝင္၊ ထြက္ စာရင္းကို ဓာတ္မီးေလးရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႕ ေရးေနတဲ့ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ကို စကားစ လိုက္တယ္။
"ဟုတ္မယ္စာေရးႀကီး၊ တိုင္မင္အရ ဒီအတိုင္းပဲ။ ရဲတစ္ေယာက္ေလာင္ႏိႈးၿပီး တြဲေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဆီးလ္ဗင္ေတြက ကိစၥမရွိဘူး။ ႀကံတြဲေတြက လံုၿခံဳတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕နားေနတြဲနဲ႕ ကပ္လ်က္ႀကံတြဲေတြအတြက္ စိတ္ပူသြားမိတယ္။ SMBV လို႔ ေခၚတဲ့ ႀကံတြဲေတြက ႀကံေခ်ာင္းေတြ၊ ထင္းေတြ၊ ခဲြသားေတြ၊ ဝါးေတြ တင္ဖို႔သာ အဆင္ေျပာတာ။ အမိုးအကာမရွိေတာ့ တျခားပစၥည္ေတြ တင္ဖို႔က မလံုၿခံဳဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း အလံုပိတ္တြဲေတြ ရွားေတာ့ ရွိတဲ့တြဲေတြတင္ၾကရတာပဲ။ မ္ုိးတြင္းဆိုရင္ေတာ့ မိုးကာဖ်င္ႀကီးေတြ ဆက္စပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တြဲကို အလံုအုပ္ထားလိုက္ေပမယ့္ ေႏြအခါမွာေတာ့ ဘာမွ အုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လံုၿခံဳမႈ နညး္တယ္။
သူ ဓာတ္မီးေလးနဲ႕ တြဲအတြင္းကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆန္အိတ္ ေတြ ေရွ႕ေနရာယူ ထားတဲ့ ရဲေလး ေတြက တံုးလံုးပက္လက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ေနတယ္။
"ရဲေလးေတြကို ႏိႈးမေနေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ႀကံတြဲေတြ ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မယ္ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီ။"
သူတြဲေပၚကေန ေအာက္မဆင္းခင္ ေျမျပင္ကို ဓာတ္မီးနဲ႕တစ္ခ်က္ထိုၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ သတိမေမ့ဘူး။ အညာေႏြပူပူ၊ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ဘူတာေလးေတြမွာ ေၿမြပါးကင္းပါးရွိတာကို သူက ၾကားဖူးေနတာေလ။ ေအာက္မွာ ေခြေနတဲ့ ေၿမြကို မေတာ္နင္းမိလို႔ ေျခသလံုးျပန္ခဲလိုက္ရင္ ေဆးမီမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို တစ္ေခါက္တုန္း ကလည္း ႏြးထိုးဘူးတာ႐ံုပိုင္ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ သူဘူတာရထားရပ္ေတာ့ သာစည္ဘူးတာ ေမွ်ာ္စင္ ရံုပိုင္ႀကီးကိုသိန္းဝင္းကို ေပးလိုက္ပါဆိုၿပီး ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္တစ္ထုပ္ သူနဲ႕လူႀကံဳပါးတယ္ေလ။ သူ အမွတ္တမဲ့ ယူထားမိလိုက္တာ။ ရထားထြက္ေတာ့မွ အိတ္ထဲက ပစၥည္းၾကည့္မိၿပီး သူ အလန္႕တၾကား ေအာ္တာနဲက အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး အိတ္ကိုယူၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ပါ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မျဖစ္ခံႏိုင္ရိုးလား၊ အိတ္ထဲမွာက တုတ္တုတ္မည္းမည္း ေျမြေပြးႀကီးေလ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဦးေခါင္းေၾကမြ အေသ မို႔သာ။ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ တို႔ကေတာ့ သူတို႔အျဖစ္ကို ေတြးၿပီး ဟားတိုက္ ရယ္ေမာက်န္ေနမလားဘဲ။
အခု သူ႔ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေျမြေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္တစ္စံုက ေရာက္ ေနတယ္။ ဘာလဲ သူခိုးလား။ တြဲနားကပ္ၿပီး လူလစ္မလစ္ လာေခ်ာင္းတာလား။ သူဓာတ္မီး ကို ေအာက္ေျခ ကေန အေပၚကို အလ်င္အျမန္ေရႊ႕ပစ္လိုက္တယ္။
လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ သူ႔ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ကို မ်က္ႏွာေရွ႕ကေန လက္ဝါးနဲ႕ ကာေနတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ရံုပိုင္ေလး ပါ။ ရထားလိုက္စာေရးႀကီးလား ခင္ဗ်ား"
"အို..... "
သူ အံ့ၾသအားနာသြားတယ္။ တြဲေပၚကေန ကမန္းကတန္း ခုန္ဆင္ျပီး ရံုပိုင္ေလးလက္ကိုကိုင္ရင္း..
"ေဆာရီးဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူစိမ္းမွတ္လို႔"
သူ႔ အေျပာေၾကာင့္ ရံုပိုင္ေလး ႏြမ္းယဲ့ယဲ့နဲ႕ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးေနေလမလား။ အေမွာင္ထဲမွာမို႕ သူတို႔ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။
"ဖိုက္အပ္ေက်ာ္မယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အိတ္ေဒါင္းဆက္ဆံုမယ္။ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ႔ ၾကာလိမ့္ ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ေရွ႕ဘူတာမွာ ေက်ာက္ရထားရွိေနလို႕ဒီမွာ ေစာင့္ဆံုရတာ"
"ဟုတ္ကဲ့ ရံုပုိင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထင္သား "
"တြဲေတြအတြက္ စိတ္ခ်စာေရးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ဘူတာ လူစိမ္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမ္းခြဲကိုင္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိတာဗ်။ ရြာနဲ႕လည္း အရမ္းေဝးတာဆိုေတာ့ေလ"
သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ ႀကံတြဲေတြ၊ အလံုပိတ္တြဲေတြ လိုက္စစ္စရာမလိုေပါ့။ ဒါဆို သူ တြဲေပၚျပန္ အိပ္ရံုပဲေပါ့။ သူ ဓာတ္မီးကို အေပါက္ဝထိုၿပီး တြဲေပၚတက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။
"ဟို... ဟိုဗ်ာ.. "
ဟင္ ရံုပိုင္ေလးက ဘူတာေလးဆီ ျပန္မသြားေသးပါလား။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲက သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတာပါလား။ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔လား။
"ရံုပိုင္ေလး ဘာလိုလို႕လဲ၊ မဂၢဇင္းေဟာင္း ၃ ၄ အုပ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ပါလာတယ္။ ဖတ္ဖို႔ယူ ထားခ်င္ ယူထား လိုက္ေလ" ဆိုေတာ့ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ရံုပုိင္ေလးရဲ႕ အၿပံဳႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။
"စာေရးႀကီးရာ စာအုပ္လည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာအုပ္ထက္ ဆန္ေလး နည္းနည္း ရခ်င္ ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူးေလ"
အို..... သူ႔ႏွလံုးသားကို ေဆာင္တြန္းလိုက္တဲ့ စကားပါလား။ သူ တုန္လႈပ္ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။ ရွက္ရြံ႕ အားငယ္ ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအေရာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရမွာကိုလည္း သူ ဝန္ေလးေနမိတယ္။ အေတြးစဥ္ ကလည္း "ဘာလုပ္ေပးလို႕ရမလဲ" ဆိုၿပီး အေျပးအလႊား လြန္းပ်ံေနတယ္ေလ။ သူ႔တို႔ အဖြဲ႕က တြဲခ်ိတ္ တြဲျဖဳတ္ လုပ္တဲ့ ေတာင္ငူမွာ အခ်ိန္ရတာမ္ို႔ ညစားစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းထုပ္ေတြလည္ ပါမလာ ေတာ့ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်က္ျပဳတ္စားတာမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ မပါဘူးဗ်ာ။ တြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြ ထဲက နည္းနည္းစီႏိႈက္ေပးလုုိက္မယ္ေလ"
သူ႔ အေျပာ ကို ရံုပိုင္ေလးက ေခါင္းယမ္းျငင္းဆန္တယ္။
"တန္ဆာလုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက မယူပါရေစနဲ႕ဗ်ာ။ ပုိင္ရွင္ေရာ၊ စားေရးႀကီးတို႔အတြက္ပါ မေကာင္း ပါဘူး။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႕ ျပႆနာႀကီးေနပါဦးမယ္။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္အိတ္နည္းနည္းနဲ႕ အိတ္ ၅၀ ေလာက္စီ ႏႈိတ္လိုက္ရင္ တစ္ျပည္ေလာက္ေတာ့ ရႏိုင္ မွာပါ။ မသိသာပါဘူး။ ကဲ...ကဲ.. ရံုပိုင္ေလး ေအာက္ကေစာင့္ေန"]
သူ တြဲေပၚျပန္တက္သြားၿပီး ဆန္တစ္အိတ္ခ်င္းကို ေဘာပင္နဲ႕ထိုးၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးထဲထည့္ တယ္။ ကေလာင္ နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေဘာပင္နဲ႕ထိုးတာမို႕ ဆန္က သိပ္မက်ခ်င္ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွ ဆန္ ႏို႕ဆီဗူး ၃ ၄ လံုးေလာက္ ရတယ္။
သူ ရထားတြဲေပၚက ဆင္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေလးကို ရံုပိုင္ေလးလက္ထဲထည့္ေတာ့ ရံုပိုင္ေလးေဘးမွာ သူနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္ေနတယ္။ လမ္းခြဲ ကိုင္ေလးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
"ရုံပိုင္ေလး ဟိုဟာေလးပါ နည္းနည္းေျပာၾကည့္ပါလား "
"ေနပါေတာ့ကြာ။ အခုေတာင္ ငါ ေတာ္ေတာ္ရွက္လွၿပီ။ မတတ္သာလြန္းလို႔သာ "
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္စကားသံက တိုးလ်လ် ေပမယ့္ သူ အၾကားအာရံုက ဖမ္းမိလိုက္သည္။
"ဘာလိုေသးလို႕လဲ"
"ဟို... ဟုိ.. ငါးပိေလးနည္းနည္း"
လမ္းခြဲကိုင္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔ ဆရာလိုပဲ ကတုန္ကယင္။
"ဟာ ရတယ္၊ ရတယ္။ ဟို ႀကံတြဲေပၚမွာ ေညာင္ေလးပင္က တင္လိုက္တဲ့ ငါးပိအိတ္ေတြ ပါတယ္။ လိုသေလာက္ ႏႈိတ္ယူ"
သူ႔ အေျပာလည္း ဆံုးေရာ လမ္းခြဲကိုင္ေလးက ႀကံတြဲေပၚတက္သြားတယ္။ ငါးပိအိတ္အရွာခက္ေန မွာ စိုးလို႕ သူက ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထိုးျပလိုက္ေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး လမ္းခြဲကိုင္ေလး တြဲေပၚက ျပန္ဆင္ လာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ငါးပိလံုးေလးကို ျပတယ္။ ေဂၚလီလံုးႏွစ္လံုးစာေလာက္ နည္းနည္းေလးပါ။
"ေလာက္ရဲ႕လား ထပ္ယူပါဦးလား"
သူ ေလာကြတ္ ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္တူ ေခါင္းခါၾကတယ္။
"ရပါၿပီဗ်ာ။ အခုကိုပဲ အားနာလွပါၿပီ။ ေက်းဇူးပါ စာေရးႀကီးရယ္။"
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာေလးဆီျပန္သြားေတာ့ သူ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိတယ္။ ေနာက္တစ္ ေခါက္မွာ ဆီေလး ပဲေလး ဝယ္ျခမ္းယူလာေပးခဲ့ရရင္ ေကာင္းမွာလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။
ဘူတာေလး ကေန သူတို႕ရထားႀကီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတြဲေလး ဘူတာ အေရွ႕ အေရာက္ မွာ ဓာတ္မီးေလးေဝွ႕ယမ္းျပႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ထင္မီးဖိုေလးေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရံုပိုင္ေလး ကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လက္ျပန္ျပလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြကိုင္ေလးက ထင္မီးေတာက္ေအာင္ ကုန္းမႈတ္ ေနရာ ကေန ကမန္းကတန္း ထၿပီး လက္ျပျပန္တယ္။
"ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ။ ထမင္းေတာင္ ဆာသြားတယ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာလိုက္မွ သူ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဘူတာေလးဆီက ထြက္လာတဲ့ ငါးပိဖုတ္နံ႕ သင္းသင္းေလး က သူတို႕တြဲေပၚထိ ေရာက္လာတာကိုး။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထင္းမီးဖိုေလးေပၚတည္ ထားတဲ့ ထမင္း လည္း က်က္ေတာ့မယ္။ ရံုပိုင္ေလးတို႔ ဆရာတပည္ေတြ ငါးပိဖုတ္ေမႊးေမႊးေလးနဲ႕ အားရပါးရ ထမင္းေလြး ၾကမွာကို ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။
သူ တံေတြးမ်ိဳမိသြားတယ္ေလ။
ရထား သိပ္ၾကာၾကာရပ္ထားရင္ အခုလို သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၊ လင္းေရာင္မဲ့အေမွာင္က တြဲေတြရဲ႕ လံုၿခံဳမႈကို ေလ်ာ့ပါး သြားေစႏိုုင္တယ္။
"ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ဖိုက္အပ္ေက်ာ္၊ အိတ္ေဒါင္းဆံုဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ပဲဗ်"
ရထားၾကန္႕ၾကာမႈ ဝင္၊ ထြက္ စာရင္းကို ဓာတ္မီးေလးရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႕ ေရးေနတဲ့ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ကို စကားစ လိုက္တယ္။
"ဟုတ္မယ္စာေရးႀကီး၊ တိုင္မင္အရ ဒီအတိုင္းပဲ။ ရဲတစ္ေယာက္ေလာင္ႏိႈးၿပီး တြဲေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဆီးလ္ဗင္ေတြက ကိစၥမရွိဘူး။ ႀကံတြဲေတြက လံုၿခံဳတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕နားေနတြဲနဲ႕ ကပ္လ်က္ႀကံတြဲေတြအတြက္ စိတ္ပူသြားမိတယ္။ SMBV လို႔ ေခၚတဲ့ ႀကံတြဲေတြက ႀကံေခ်ာင္းေတြ၊ ထင္းေတြ၊ ခဲြသားေတြ၊ ဝါးေတြ တင္ဖို႔သာ အဆင္ေျပာတာ။ အမိုးအကာမရွိေတာ့ တျခားပစၥည္ေတြ တင္ဖို႔က မလံုၿခံဳဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း အလံုပိတ္တြဲေတြ ရွားေတာ့ ရွိတဲ့တြဲေတြတင္ၾကရတာပဲ။ မ္ုိးတြင္းဆိုရင္ေတာ့ မိုးကာဖ်င္ႀကီးေတြ ဆက္စပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တြဲကို အလံုအုပ္ထားလိုက္ေပမယ့္ ေႏြအခါမွာေတာ့ ဘာမွ အုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လံုၿခံဳမႈ နညး္တယ္။
သူ ဓာတ္မီးေလးနဲ႕ တြဲအတြင္းကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆန္အိတ္ ေတြ ေရွ႕ေနရာယူ ထားတဲ့ ရဲေလး ေတြက တံုးလံုးပက္လက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ေနတယ္။
"ရဲေလးေတြကို ႏိႈးမေနေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ႀကံတြဲေတြ ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မယ္ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီ။"
သူတြဲေပၚကေန ေအာက္မဆင္းခင္ ေျမျပင္ကို ဓာတ္မီးနဲ႕တစ္ခ်က္ထိုၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ သတိမေမ့ဘူး။ အညာေႏြပူပူ၊ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ဘူတာေလးေတြမွာ ေၿမြပါးကင္းပါးရွိတာကို သူက ၾကားဖူးေနတာေလ။ ေအာက္မွာ ေခြေနတဲ့ ေၿမြကို မေတာ္နင္းမိလို႔ ေျခသလံုးျပန္ခဲလိုက္ရင္ ေဆးမီမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို တစ္ေခါက္တုန္း ကလည္း ႏြးထိုးဘူးတာ႐ံုပိုင္ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ သူဘူတာရထားရပ္ေတာ့ သာစည္ဘူးတာ ေမွ်ာ္စင္ ရံုပိုင္ႀကီးကိုသိန္းဝင္းကို ေပးလိုက္ပါဆိုၿပီး ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္တစ္ထုပ္ သူနဲ႕လူႀကံဳပါးတယ္ေလ။ သူ အမွတ္တမဲ့ ယူထားမိလိုက္တာ။ ရထားထြက္ေတာ့မွ အိတ္ထဲက ပစၥည္းၾကည့္မိၿပီး သူ အလန္႕တၾကား ေအာ္တာနဲက အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး အိတ္ကိုယူၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ပါ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မျဖစ္ခံႏိုင္ရိုးလား၊ အိတ္ထဲမွာက တုတ္တုတ္မည္းမည္း ေျမြေပြးႀကီးေလ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဦးေခါင္းေၾကမြ အေသ မို႔သာ။ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ တို႔ကေတာ့ သူတို႔အျဖစ္ကို ေတြးၿပီး ဟားတိုက္ ရယ္ေမာက်န္ေနမလားဘဲ။
အခု သူ႔ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေျမြေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္တစ္စံုက ေရာက္ ေနတယ္။ ဘာလဲ သူခိုးလား။ တြဲနားကပ္ၿပီး လူလစ္မလစ္ လာေခ်ာင္းတာလား။ သူဓာတ္မီး ကို ေအာက္ေျခ ကေန အေပၚကို အလ်င္အျမန္ေရႊ႕ပစ္လိုက္တယ္။
လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ သူ႔ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ကို မ်က္ႏွာေရွ႕ကေန လက္ဝါးနဲ႕ ကာေနတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ရံုပိုင္ေလး ပါ။ ရထားလိုက္စာေရးႀကီးလား ခင္ဗ်ား"
"အို..... "
သူ အံ့ၾသအားနာသြားတယ္။ တြဲေပၚကေန ကမန္းကတန္း ခုန္ဆင္ျပီး ရံုပိုင္ေလးလက္ကိုကိုင္ရင္း..
"ေဆာရီးဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူစိမ္းမွတ္လို႔"
သူ႔ အေျပာေၾကာင့္ ရံုပိုင္ေလး ႏြမ္းယဲ့ယဲ့နဲ႕ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးေနေလမလား။ အေမွာင္ထဲမွာမို႕ သူတို႔ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။
"ဖိုက္အပ္ေက်ာ္မယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အိတ္ေဒါင္းဆက္ဆံုမယ္။ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ႔ ၾကာလိမ့္ ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ေရွ႕ဘူတာမွာ ေက်ာက္ရထားရွိေနလို႕ဒီမွာ ေစာင့္ဆံုရတာ"
"ဟုတ္ကဲ့ ရံုပုိင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထင္သား "
"တြဲေတြအတြက္ စိတ္ခ်စာေရးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ဘူတာ လူစိမ္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမ္းခြဲကိုင္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိတာဗ်။ ရြာနဲ႕လည္း အရမ္းေဝးတာဆိုေတာ့ေလ"
သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ ႀကံတြဲေတြ၊ အလံုပိတ္တြဲေတြ လိုက္စစ္စရာမလိုေပါ့။ ဒါဆို သူ တြဲေပၚျပန္ အိပ္ရံုပဲေပါ့။ သူ ဓာတ္မီးကို အေပါက္ဝထိုၿပီး တြဲေပၚတက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။
"ဟို... ဟိုဗ်ာ.. "
ဟင္ ရံုပိုင္ေလးက ဘူတာေလးဆီ ျပန္မသြားေသးပါလား။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲက သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတာပါလား။ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔လား။
"ရံုပိုင္ေလး ဘာလိုလို႕လဲ၊ မဂၢဇင္းေဟာင္း ၃ ၄ အုပ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ပါလာတယ္။ ဖတ္ဖို႔ယူ ထားခ်င္ ယူထား လိုက္ေလ" ဆိုေတာ့ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ရံုပုိင္ေလးရဲ႕ အၿပံဳႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။
"စာေရးႀကီးရာ စာအုပ္လည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာအုပ္ထက္ ဆန္ေလး နည္းနည္း ရခ်င္ ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူးေလ"
အို..... သူ႔ႏွလံုးသားကို ေဆာင္တြန္းလိုက္တဲ့ စကားပါလား။ သူ တုန္လႈပ္ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။ ရွက္ရြံ႕ အားငယ္ ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအေရာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရမွာကိုလည္း သူ ဝန္ေလးေနမိတယ္။ အေတြးစဥ္ ကလည္း "ဘာလုပ္ေပးလို႕ရမလဲ" ဆိုၿပီး အေျပးအလႊား လြန္းပ်ံေနတယ္ေလ။ သူ႔တို႔ အဖြဲ႕က တြဲခ်ိတ္ တြဲျဖဳတ္ လုပ္တဲ့ ေတာင္ငူမွာ အခ်ိန္ရတာမ္ို႔ ညစားစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းထုပ္ေတြလည္ ပါမလာ ေတာ့ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်က္ျပဳတ္စားတာမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ မပါဘူးဗ်ာ။ တြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြ ထဲက နည္းနည္းစီႏိႈက္ေပးလုုိက္မယ္ေလ"
သူ႔ အေျပာ ကို ရံုပိုင္ေလးက ေခါင္းယမ္းျငင္းဆန္တယ္။
"တန္ဆာလုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက မယူပါရေစနဲ႕ဗ်ာ။ ပုိင္ရွင္ေရာ၊ စားေရးႀကီးတို႔အတြက္ပါ မေကာင္း ပါဘူး။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႕ ျပႆနာႀကီးေနပါဦးမယ္။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္အိတ္နည္းနည္းနဲ႕ အိတ္ ၅၀ ေလာက္စီ ႏႈိတ္လိုက္ရင္ တစ္ျပည္ေလာက္ေတာ့ ရႏိုင္ မွာပါ။ မသိသာပါဘူး။ ကဲ...ကဲ.. ရံုပိုင္ေလး ေအာက္ကေစာင့္ေန"]
သူ တြဲေပၚျပန္တက္သြားၿပီး ဆန္တစ္အိတ္ခ်င္းကို ေဘာပင္နဲ႕ထိုးၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးထဲထည့္ တယ္။ ကေလာင္ နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေဘာပင္နဲ႕ထိုးတာမို႕ ဆန္က သိပ္မက်ခ်င္ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွ ဆန္ ႏို႕ဆီဗူး ၃ ၄ လံုးေလာက္ ရတယ္။
သူ ရထားတြဲေပၚက ဆင္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေလးကို ရံုပိုင္ေလးလက္ထဲထည့္ေတာ့ ရံုပိုင္ေလးေဘးမွာ သူနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္ေနတယ္။ လမ္းခြဲ ကိုင္ေလးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
"ရုံပိုင္ေလး ဟိုဟာေလးပါ နည္းနည္းေျပာၾကည့္ပါလား "
"ေနပါေတာ့ကြာ။ အခုေတာင္ ငါ ေတာ္ေတာ္ရွက္လွၿပီ။ မတတ္သာလြန္းလို႔သာ "
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္စကားသံက တိုးလ်လ် ေပမယ့္ သူ အၾကားအာရံုက ဖမ္းမိလိုက္သည္။
"ဘာလိုေသးလို႕လဲ"
"ဟို... ဟုိ.. ငါးပိေလးနည္းနည္း"
လမ္းခြဲကိုင္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔ ဆရာလိုပဲ ကတုန္ကယင္။
"ဟာ ရတယ္၊ ရတယ္။ ဟို ႀကံတြဲေပၚမွာ ေညာင္ေလးပင္က တင္လိုက္တဲ့ ငါးပိအိတ္ေတြ ပါတယ္။ လိုသေလာက္ ႏႈိတ္ယူ"
သူ႔ အေျပာလည္း ဆံုးေရာ လမ္းခြဲကိုင္ေလးက ႀကံတြဲေပၚတက္သြားတယ္။ ငါးပိအိတ္အရွာခက္ေန မွာ စိုးလို႕ သူက ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထိုးျပလိုက္ေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး လမ္းခြဲကိုင္ေလး တြဲေပၚက ျပန္ဆင္ လာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ငါးပိလံုးေလးကို ျပတယ္။ ေဂၚလီလံုးႏွစ္လံုးစာေလာက္ နည္းနည္းေလးပါ။
"ေလာက္ရဲ႕လား ထပ္ယူပါဦးလား"
သူ ေလာကြတ္ ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္တူ ေခါင္းခါၾကတယ္။
"ရပါၿပီဗ်ာ။ အခုကိုပဲ အားနာလွပါၿပီ။ ေက်းဇူးပါ စာေရးႀကီးရယ္။"
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာေလးဆီျပန္သြားေတာ့ သူ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိတယ္။ ေနာက္တစ္ ေခါက္မွာ ဆီေလး ပဲေလး ဝယ္ျခမ္းယူလာေပးခဲ့ရရင္ ေကာင္းမွာလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။
ဘူတာေလး ကေန သူတို႕ရထားႀကီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတြဲေလး ဘူတာ အေရွ႕ အေရာက္ မွာ ဓာတ္မီးေလးေဝွ႕ယမ္းျပႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ထင္မီးဖိုေလးေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရံုပိုင္ေလး ကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လက္ျပန္ျပလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြကိုင္ေလးက ထင္မီးေတာက္ေအာင္ ကုန္းမႈတ္ ေနရာ ကေန ကမန္းကတန္း ထၿပီး လက္ျပျပန္တယ္။
"ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ။ ထမင္းေတာင္ ဆာသြားတယ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာလိုက္မွ သူ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဘူတာေလးဆီက ထြက္လာတဲ့ ငါးပိဖုတ္နံ႕ သင္းသင္းေလး က သူတို႕တြဲေပၚထိ ေရာက္လာတာကိုး။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထင္းမီးဖိုေလးေပၚတည္ ထားတဲ့ ထမင္း လည္း က်က္ေတာ့မယ္။ ရံုပိုင္ေလးတို႔ ဆရာတပည္ေတြ ငါးပိဖုတ္ေမႊးေမႊးေလးနဲ႕ အားရပါးရ ထမင္းေလြး ၾကမွာကို ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။
သူ တံေတြးမ်ိဳမိသြားတယ္ေလ။
ရဲသွ်ၽမ္း
မေဟသီ စက္တင္ဘာလ - 2011
အရိုးေပ်ာ့
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္ေလးတစ္ေနရာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ သေဘၤာေခါင္မိုးေပၚမ်ာ အရိပ္တစ္ေနရာစာကို မလုမယက္ ဘဲ ရဖို႕ ဘယ္သူ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
မေန႕က ညေနပိုင္း ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေလာက္မွာ လူႀကဳံက တစ္ဆင့္ဖိတ္စာေလးတစ္ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။
လူႀကဳံ က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကို မရွာတတ္လို႕ ဖိတ္စာခ်က္ခ်င္း လာမပို႕ျဖစ္တာကို ေတာင္းပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တီဗြီ၊ ဗီြဒီယို၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ပန္ကာေတြ ေရာင္း တဲ့ မီနီမားကတ္ လို ဆိုင္မ်ိဳးေတာင္ မရွာတတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကား လိုက္တာ နဲ႕ မထူးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒါေပမဲ့ လူႀကဳံစာလာေပးသူကို ဘာမွ် ေစာဒက မတက္ လိုက္ပါ။ ေက်းဇူး အခါခါ ဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္ပင္ တိုက္လိုက္ေသးသည္။
ဖိတ္စာ စာအိိတ္ေလးကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က မခြဲ၊ တတြဲတြဲ ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေလး ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနား ေဖာ္ျပရက္ က မနက္ျဖန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မ်ာ ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ကို ေယာက္ယက္ ခတ္သြားသည္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ၿမိဳ႕က ရထားမေရာက္၊ ကားလမ္းလည္းေပါက္တာမဟုတ္၊ သေဘၤာနဲ႕ပဲ သြားရလိမ့္မည္။ ကားေပါက္ လို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စပရင္တာေလးနဲ႕ ညတြင္းခ်င္းေတာင္ သြားလိုက္ဦးမည္။ ခုေတာ့ သေဘၤာ နဲ႕ သြားရေပၿပီ။
ေရလမ္းခရီး ကို သိပ္သြားဖူးတာ မဟုတ္။ ေက်ာင္းတက္စသ္က သူငယ္ခင်္း အတန္တန္ေခၚ၍ တစ္ေခါက္ လိုက္ သြားဖူးသည္။
ကုန္ေတြ၊ လူေတြ ညပ္ခဲ ျပည့္သိပ္ေနေသာ သေဘာၤ(အခု ကၽြန္ေတာ္စီးေသာ သေဘာၤေလာက္ေတာ့ မဆိုး)ကို စီးခဲ့ရသည္။ ဒါေတာင္မွ အပ္ပါးကမို႕ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အလို အရေတာ့ မသြားခ်င္။
ဆိုင္ကိုလည္း မန္ေနဂ်ာနဲ႕ လႊဲထားလိုက္ရမွာကို ၀န္ေလးလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာ သြားရမည့္ ခရီးမ်ိဳးကိုလည္း အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သည္။
ဒါေပမဲ့မသြားလို႕ ျဖစ္တာမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းစာထဲမွာက သတို႕သား လူပ်ိဳရံအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရမည္တဲ့ေလ၊ အားလုံး စီစဥ္ၿပီးသားမို႕ ကၽြန္ေတာ္မလာရင္ သူမ်က္ႏွာပ်က္၊ အရွက္ကြဲရေတာ့မွာ ဆိုၿပီး ခ်ည္တုပ္ထားေသးသည္။ သြားရတာပါပဲ။
လူမႈေရး အစာမေၾကမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တတ္သည္ေလ။
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကို လုပ္ထားကိုင္ထားရမွာေတြ အတန္တန္မွာ ဒက္ဒီ နဲ႕ မာမီကို ခရီးထြက္ရမည့္ ကိစၥ ေျပာၿပီး စူပါကတ္ေလးျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ ေျပးခဲ့ရသည္။ ဆီးေရာင္ေလး၏ ေျပးရွိန္နဲ႕ သေဘာၤ အထက္တန္း လက္မွ ရခ်င္စိတ္တို႕ရဲ႕ ပမာဏ တိုင္းတာႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ႏႈိင္းမရေအာင္ သာခဲ့မည္ ထင္သည္။
သေဘာၤဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စီးရမည့္ သေဘာၤ (အခုစီးေနသည့္ သေဘာၤ)က ငါးရက္မွ တစ္စင္း သာ ထြက္သည္တဲ့ မနက္ျဖန္မွာ သေဘာၤပတ္ရွိသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္သလို ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။
လက္မွတ္ေမးေတာ့ အထက္တန္းအတြက္ လက္မွတ္မရွိေတာ့ ဘြတ္ကင္ျပည့္ေနၿပီ။ ရိုးရိုးတန္းမ်ာ ပိုက္ဆံ ေပး ေနရာဦးခိုင္းပါလားဟု လက္မွတ္ေရာင္း စာေရးက အႀကံေပးသည္
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနရာဦးေပးတဲံ ေကာင္ေလးေတြကို ေငြအထပ္လိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ေပးႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးတန္းက မစီးႏိုင္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း စီးလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေဒါသျဖစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒါကို ခ်က္ခ်င္းမွာပဲ ျပင္ဆင္ လိုက္ႏိုင္သည္။ ရယ္ကာ ေမာကာႏွင့္ ‘ပိုက္ဆံ’ပိုေပးမယ္၊ အပ္ပါးတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ’ ဆိုေတာ့ စာေရးက ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ၊ သူဘယ္ေတာ့မွ ေမွာင္ခိုမေရာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ေရာင္းလို႕ လည္း မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာခ်ိန္မွာ စာေရးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ မာနရိပ္ကို ဖ်တ္္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
‘တစ္ခါတေလမွာ အထက္တန္း ႀကိဳတင္လက္မွတ္က ပ်က္ကြက္တဲ့ လူရွိတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ပ်က္ကြက္ တဲ့ အခါဆို ထပ္ေရာင္းေပးပါတယ္၊ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေတာ့ ႂကြခဲ့ေပါ့ဗ်ာ’
စာေရးရဲ႕ ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူ (ကုန္ထမ္းအလုပ္သမားျဖစ္ဟန္တူသည္)က ေျပေျပေပ်ာ့ ေပ်ာ့ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခက္ထန္ထန္ စိတ္က အနည္းငယ္ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့သည္။
ညအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လို႕မွ အိပ္လို႕မရ၊ သေဘာၤလက္မွတ္မရလိုက္မွာကို အစိုးရိမ္ ႀကီး စိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။
အထက္တန္းစီးမယ့္သူေတြရဲ႕ သြားလာေရးကိစၥ ပ်က္ျပား သြားေစခ်င္သည္။
တကယ္ပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရိုးရိုးတန္းက စီလိုက္ရရင္ သေဘာၤေပၚမွာ မြန္းက်ပ္ ေမ့ေျမာသြားမလား မသိ။ ကုန္စိမ္းေတြ ကုန္ေျခာ္ကေတြ၊ ဆီပီပါေတြ (တိရစၦာန္ေတြေတာင္ ပါေသး) ၾကားမွာ ေျခခ်စရာ တစ္ေနရာ ေတာင္ ခဲယဥ္းလြန္းတဲ့ ရိုးရိုးတန္းလို ေနရာမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ စီးမွာလည္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူနံ႕၊ ေခၽြးနံ႕၊ အနံ႕ဆိုးအားလုံးကို ေၾကာက္တတ္သည္ေလ။ ဒီေန႕မနက္ ၄နာရီ ထိုးၿပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သေဘာၤဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့သည္။
သေဘာၤေအာက္ထပ္ ေနာက္ပိုင္း ရိုးရိုးတန္းေနရာဆီကို လူေတြ တဖြဲဖြဲ လာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ၀က္ေတြ ၾကက္ျခင္းေတြၾကားမွာ တုံးလုံးပက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္လို႕၊ သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးေမြးညင္းပင္ ထသြားသည္။ ဘယ္လိုလူေတြလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက သေဘာၤေပၚ ေရာက္ ေနၾကတာလဲ၊ ညအိပ္ေနရာယူတာလား အေစာႀကီးထလာတာလား၊ ဒီထက္ေစာရရင္ေတာ့...။
ကၽြန္ေတာ္သူတို႕အစား ရင္တုန္လွသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက ျပႆနာမွမဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထက္တန္းလက္မွတ္ ဒါက အေရးႀကီးသည္။ စာေရးဆီ ၀င္စုံစမ္းေတာ့ ၆နာရီမထိုးခင္မွာ ပ်က္ကြက္ အတြက္ ေရာင္းေပးမည္ဆိုေတာ့ စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ က်ၿပီးရင္း က်လာခဲ့သည္။
လက္မွတ္ရုံႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထိုင္လိုက္ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခ်င္သည့္ မာလ္တိုဗာမရွိ။ နက္စ္ေတာင္မွမရွိ၊ ခ်က္ႏို႕ဆီနဲ႕ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ႏိုင္၊ တစ္ငုံႏွစ္ငုံေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္မွာလိုက္ၿပီး စားပြဲေထာင့္စြန္းဆီၤ ပို႕ထားလိုက္သည္။ ဘာမွ မမွာဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ထိုင္မွာမဟုတ္။
ဒါမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ရွက္တတ္သည္ေလ။
အိတ္ထဲမွာ ပါလာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကင့္န္တ္ စီးကရက္ ၃လိပ္ကုန္ခ်ိန္ ၅နာရီခြဲေလၿပီ။ လက္မွတ္ရုံကို ျပန္ သြားေတာ့ ဘြတ္ကင္အားလုံး ပ်က္ကြက္မရွိတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နံနက္ခင္းမွာပင္ ေခၽြးစို႕လာေလသည္။
စာေရးက သိပ္အေရးႀကီးရင္လည္း သေဘာၤေခါင္မိုးေပၚက စီးပါလားဟု မပြင့္တပြင့္ ေျပာေတာ့ စာေရး မ်က္ႏွာကို ပိတ္ထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ အဆမတန္ကဲထြက္လာသည္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရမ္းကားတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ စက္ဆုပ္တတ္သည္ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ သေဘာၤက ထြက္ခြာမည့္အခ်ိန္ နီးလာခဲ့သည္။
သေဘာၤ ေခါင္မိုးေပၚကို ေယာက်ာ္းသားမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳတက္သြားၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းသား ျမင္ေနသည္။ ဒါနဲ႕ပဲ ကုန္းေဘာင္တံတား ဆြဲသိမ္းဖို႕ လုပ္ေနခ်ိန္မွ စိတ္တုံးတုံးခ် ဆုံးျဖတ္ၿပီးေနပါဦး တားရင္း သေဘာၤဆီ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ အေျပးေတာင္ မသြားရဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ခြာျဖင့္ ကက္ဂလုပ္ ဖိနပ္က ရႊံ႕ေစး မ်ား ေပက်ံေနေသာ ကုန္းေဘာင္ေပၚမွာ ေခ်ာ္ခ်က္က်သြားႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းအခန္းကိုလည္း စိတ္မကူးေတာ့၊ ရိုးရိုးတန္းေနရာကိုေတာ့ လုံး၀ ကြင္းေရွာင္ ပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သံေလွကားေလးကတစ္ဆင့္ သေဘာၤေခါင္မိုးေပၚကို သတိႀကီးစြာျဖင့္ တက္လာခဲ့ ရေတာ့သည္။
မနက္ ၆နာရီအတိမွာပင္ သေဘာၤစတင္ထြက္ခြာလာၿပီး ေရစီးကို ေဒါႀကီးေမာႀကီး ထိုးခြဲသြားေပၿပီ။ သေဘာၤရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သီးသန္႕၊ လြတ္လပ္စြာ ေနရာတစ္ေနရာရခဲ့ၿပီ။
ျမစ္ ဟိုဘက္ကမ္း ေအာက္ထဲကေန ေနလုံၚက ထိုးထြက္လာဖို႕ အားယူေနသည္။ ေအးစိမ့္မႈကဲေသာ ေလက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဆံပင္၊ ရင္အုံတို႕ကို ထိပါးေနသည္။ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာေလရဲ႕ အရသာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ရိုးရိုးတန္းနဲ႕ အပ္ပါးက လူေတြေတာင္ သနားမိေသးရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနသည္။
အခုမွ ေခါင္မိုးေပၚက လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မိေပါ့။ ပီပါႀကီး သုံးေလးလုံး ဆင့္ထားသလို ရွိသည့္ ေခါင္းတိုင္ႀကီး နားမွာ လူေတြ ႁပြတ္ခဲ အုပ္ဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကသည္။ ေခါင္မိုးျပင္ အက်ယ္ႀကီးေပၚမွာ က်ပ္ခဲစြာ ထိုင္ေနတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလို႕ မဆုံးႏုိင္ေတာ့)
မနက္(၇)နာရီေလာ္ကမွာ ေနလုံးက ကၽြန္ေတာ္တို႕သေဘာၤႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ တက္လာမည္။ ၿပီးေတာ့ အစြမ္းကုန္ပူမွာလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိုးရိမ္လာေနမိသည္။
တကယ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္သလိုပင္ ေနလုံးက သေဘာၤထက္ျမင့္တက္လာေခ်ၿပီ။ အပူဒဏ္ကို စတင္ခံစားေနရပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္၊ သည္အလင္းေရာင္၊ သည္အပူကို မႀကိဳက္။
သားေရအိတ္ထဲမွ ေရဘင္န္ မ်က္မွန္ကို ထုတ္တပ္လိုက္သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳ႕ေမာင္ လို႕သြားသည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ေခါင္းေပၚျဖန္႕တင္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အပူဒစ္ ကာကြယ္မႈက ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္စင္းခံေနရတဲ့ သိုးတေကာင္ လို ျဖစ္ေနသည။္
ေခါင္းတိုင္ေဘးက လူေတြကေတာ့ ေခါင္းတိုင္က က်လာတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မနာလိုဘူး။ သူတို႕ကို မနာလိုဘူး။ ၀ယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒီအရိပ္ကို ၀ယ္လို႕ရရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေရာင္းမလား၊ ႀကိဳက္သေလာက္ယူစမ္း၊ ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ႀကီး က်ဳပ္ဆီမွာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေယာက္ယက္ ခတ္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေရႊ႕ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သီးသီးသန္႕သန္႕ ထိုင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သည္လူက ေက်ာေပးထားသည္မို႕ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ၊ ၀တ္စားဆင္ျပင္က ဘယ္လိုမွ အဆင္ အေသြးမေပၚ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြကမွ သူ႕ထက္ အျပတ္သားနားဦးမည္။ ခုေတာ့ သည္လူ႕ အ၀တ္က ညစ္မႈန္လွသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းမွာပင္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္လာသည္။
သည္လူက ေနေရာင္ဘက္ဆီ မ်က္ႏွာမူ၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္မို႕ သည္လူ႕ရဲ႕ အရိပ္က သေဘာၤ ေပၚ မွာ လဲက်လ်က္။
ဒါကို ေခါင္းတိုင္အရိပ္မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ခိုလႈံသူေတြ မသိတာလား၊ သတိမထားမိတာလား ႏွေျမာဖို႕ ပင္ ေကာင္းေသးေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာက ဖင္တရြတ္ဆြဲၿပီး ထိုလူ႕အရိပ္ဆီ သြားလိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ မသြားရဲ၊ လႈပ္လႈပ္အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲပါ။
ကၽြန္ေတာ္အရိပ္ေလးဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒူးဆန္႕၊ ေျခဆန္႕ အေနအထားမဟုတ္ေပမယ့္ သက္ေသာင့္ သက္သာစြာ ေနရာ ေအးေအးေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိင္ခဲ့ၿပီ။ ေစာေစာက ရုန္းႂကြ ေနေသာ ေဒါသမ်ားလည္း ေျပေလ်ာ့သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
အိတ္ထဲမွ ကင့္စ္တ္ တစ္လိပ္ထုတ္သည္။ စီးကရက္ကို တရႈိက္မတ္မတ္ ဖြာရိႈက္ၿပီး တစ္၀က္က်ိဳး ခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရိပ္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ တိုက္လိုက္ဖို႕ စိတ္ကူး မိသည္။
သည္လူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုက္လိုက္မည့္ စီးကရက္ကို ျမင္ဖူးမည္ေတာင္မထင္။ သူ႕အတြက္ တစ္သက္ လုံး ေျပာစရာ ႂကြားစရာ စီးကရက္ေလး ျဖစ္ေနမွာလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ တိုက္ လိုက္ပါမည္။
'ဒီမွာ....ဒီမွာ' ကၽြန္ေတာ္ ထိုလူ႕ေက်ာ္ကို လွမ္းပုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ထိုလူ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာသည္။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ထပစ္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ်ံမွာ၊ ေျခေထာက္မွာ၊ တစ္ကိုယ္လုံး မွာ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းခနဲ ထလာသည္။ ေသြးေတာင္ ဆုတ္သြားခဲ့သည္လား မသိ။ မ်က္ႏွာ က ပြေရာင္းေရာင္း၊ ႏွာေခါင္းကဆို ျပားကပ္လို႕ေတာင္ေနသည္။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ထူအမ္းအမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမးေငါ့ျပၿပီး 'ဘာလဲ'ဆိုသည့္ အသံက ႏွာေခါင္းသံ အျပ္ည့၊ ႏွာေစးေနသည့္သူ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အသံနဲ႕ေတာင္မတူ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေထြးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚလာသည္။
ထိုလူျပန္လွည့္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္က ျမင္းအေကာင္တစ္ရာေလာက္ ရဲ႕ ခြာသံေတြ ျမည္ဟီး တုန္ခါ ေနေလသည္။
ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ကေလးကို သေဘာၤဆိုက္ကပ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးရတဲ့ သေဘာၤခရီးစဥ္ ကေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပူျပင္းရွတစြာ...။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မမႈ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရိပ္ကေလး တခု လုံၿခဳံစြာ ရေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ က ပူျပင္းမႈဒဏ္ကို ေၾကာက္တတ္သည္ေလ...။
မေန႕က ညေနပိုင္း ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေလာက္မွာ လူႀကဳံက တစ္ဆင့္ဖိတ္စာေလးတစ္ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။
လူႀကဳံ က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကို မရွာတတ္လို႕ ဖိတ္စာခ်က္ခ်င္း လာမပို႕ျဖစ္တာကို ေတာင္းပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တီဗြီ၊ ဗီြဒီယို၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ပန္ကာေတြ ေရာင္း တဲ့ မီနီမားကတ္ လို ဆိုင္မ်ိဳးေတာင္ မရွာတတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကား လိုက္တာ နဲ႕ မထူးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒါေပမဲ့ လူႀကဳံစာလာေပးသူကို ဘာမွ် ေစာဒက မတက္ လိုက္ပါ။ ေက်းဇူး အခါခါ ဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္ပင္ တိုက္လိုက္ေသးသည္။
ဖိတ္စာ စာအိိတ္ေလးကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က မခြဲ၊ တတြဲတြဲ ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေလး ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနား ေဖာ္ျပရက္ က မနက္ျဖန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မ်ာ ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ကို ေယာက္ယက္ ခတ္သြားသည္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ၿမိဳ႕က ရထားမေရာက္၊ ကားလမ္းလည္းေပါက္တာမဟုတ္၊ သေဘၤာနဲ႕ပဲ သြားရလိမ့္မည္။ ကားေပါက္ လို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စပရင္တာေလးနဲ႕ ညတြင္းခ်င္းေတာင္ သြားလိုက္ဦးမည္။ ခုေတာ့ သေဘၤာ နဲ႕ သြားရေပၿပီ။
ေရလမ္းခရီး ကို သိပ္သြားဖူးတာ မဟုတ္။ ေက်ာင္းတက္စသ္က သူငယ္ခင်္း အတန္တန္ေခၚ၍ တစ္ေခါက္ လိုက္ သြားဖူးသည္။
ကုန္ေတြ၊ လူေတြ ညပ္ခဲ ျပည့္သိပ္ေနေသာ သေဘာၤ(အခု ကၽြန္ေတာ္စီးေသာ သေဘာၤေလာက္ေတာ့ မဆိုး)ကို စီးခဲ့ရသည္။ ဒါေတာင္မွ အပ္ပါးကမို႕ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အလို အရေတာ့ မသြားခ်င္။
ဆိုင္ကိုလည္း မန္ေနဂ်ာနဲ႕ လႊဲထားလိုက္ရမွာကို ၀န္ေလးလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာ သြားရမည့္ ခရီးမ်ိဳးကိုလည္း အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သည္။
ဒါေပမဲ့မသြားလို႕ ျဖစ္တာမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းစာထဲမွာက သတို႕သား လူပ်ိဳရံအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရမည္တဲ့ေလ၊ အားလုံး စီစဥ္ၿပီးသားမို႕ ကၽြန္ေတာ္မလာရင္ သူမ်က္ႏွာပ်က္၊ အရွက္ကြဲရေတာ့မွာ ဆိုၿပီး ခ်ည္တုပ္ထားေသးသည္။ သြားရတာပါပဲ။
လူမႈေရး အစာမေၾကမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တတ္သည္ေလ။
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကို လုပ္ထားကိုင္ထားရမွာေတြ အတန္တန္မွာ ဒက္ဒီ နဲ႕ မာမီကို ခရီးထြက္ရမည့္ ကိစၥ ေျပာၿပီး စူပါကတ္ေလးျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ ေျပးခဲ့ရသည္။ ဆီးေရာင္ေလး၏ ေျပးရွိန္နဲ႕ သေဘာၤ အထက္တန္း လက္မွ ရခ်င္စိတ္တို႕ရဲ႕ ပမာဏ တိုင္းတာႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ႏႈိင္းမရေအာင္ သာခဲ့မည္ ထင္သည္။
သေဘာၤဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စီးရမည့္ သေဘာၤ (အခုစီးေနသည့္ သေဘာၤ)က ငါးရက္မွ တစ္စင္း သာ ထြက္သည္တဲ့ မနက္ျဖန္မွာ သေဘာၤပတ္ရွိသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္သလို ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။
လက္မွတ္ေမးေတာ့ အထက္တန္းအတြက္ လက္မွတ္မရွိေတာ့ ဘြတ္ကင္ျပည့္ေနၿပီ။ ရိုးရိုးတန္းမ်ာ ပိုက္ဆံ ေပး ေနရာဦးခိုင္းပါလားဟု လက္မွတ္ေရာင္း စာေရးက အႀကံေပးသည္
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနရာဦးေပးတဲံ ေကာင္ေလးေတြကို ေငြအထပ္လိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ေပးႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးတန္းက မစီးႏိုင္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း စီးလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေဒါသျဖစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒါကို ခ်က္ခ်င္းမွာပဲ ျပင္ဆင္ လိုက္ႏိုင္သည္။ ရယ္ကာ ေမာကာႏွင့္ ‘ပိုက္ဆံ’ပိုေပးမယ္၊ အပ္ပါးတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ’ ဆိုေတာ့ စာေရးက ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ၊ သူဘယ္ေတာ့မွ ေမွာင္ခိုမေရာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ေရာင္းလို႕ လည္း မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာခ်ိန္မွာ စာေရးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ မာနရိပ္ကို ဖ်တ္္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
‘တစ္ခါတေလမွာ အထက္တန္း ႀကိဳတင္လက္မွတ္က ပ်က္ကြက္တဲ့ လူရွိတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ပ်က္ကြက္ တဲ့ အခါဆို ထပ္ေရာင္းေပးပါတယ္၊ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေတာ့ ႂကြခဲ့ေပါ့ဗ်ာ’
စာေရးရဲ႕ ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူ (ကုန္ထမ္းအလုပ္သမားျဖစ္ဟန္တူသည္)က ေျပေျပေပ်ာ့ ေပ်ာ့ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခက္ထန္ထန္ စိတ္က အနည္းငယ္ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့သည္။
ညအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လို႕မွ အိပ္လို႕မရ၊ သေဘာၤလက္မွတ္မရလိုက္မွာကို အစိုးရိမ္ ႀကီး စိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။
အထက္တန္းစီးမယ့္သူေတြရဲ႕ သြားလာေရးကိစၥ ပ်က္ျပား သြားေစခ်င္သည္။
တကယ္ပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရိုးရိုးတန္းက စီလိုက္ရရင္ သေဘာၤေပၚမွာ မြန္းက်ပ္ ေမ့ေျမာသြားမလား မသိ။ ကုန္စိမ္းေတြ ကုန္ေျခာ္ကေတြ၊ ဆီပီပါေတြ (တိရစၦာန္ေတြေတာင္ ပါေသး) ၾကားမွာ ေျခခ်စရာ တစ္ေနရာ ေတာင္ ခဲယဥ္းလြန္းတဲ့ ရိုးရိုးတန္းလို ေနရာမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ စီးမွာလည္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူနံ႕၊ ေခၽြးနံ႕၊ အနံ႕ဆိုးအားလုံးကို ေၾကာက္တတ္သည္ေလ။ ဒီေန႕မနက္ ၄နာရီ ထိုးၿပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သေဘာၤဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့သည္။
သေဘာၤေအာက္ထပ္ ေနာက္ပိုင္း ရိုးရိုးတန္းေနရာဆီကို လူေတြ တဖြဲဖြဲ လာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ၀က္ေတြ ၾကက္ျခင္းေတြၾကားမွာ တုံးလုံးပက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္လို႕၊ သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးေမြးညင္းပင္ ထသြားသည္။ ဘယ္လိုလူေတြလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက သေဘာၤေပၚ ေရာက္ ေနၾကတာလဲ၊ ညအိပ္ေနရာယူတာလား အေစာႀကီးထလာတာလား၊ ဒီထက္ေစာရရင္ေတာ့...။
ကၽြန္ေတာ္သူတို႕အစား ရင္တုန္လွသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက ျပႆနာမွမဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထက္တန္းလက္မွတ္ ဒါက အေရးႀကီးသည္။ စာေရးဆီ ၀င္စုံစမ္းေတာ့ ၆နာရီမထိုးခင္မွာ ပ်က္ကြက္ အတြက္ ေရာင္းေပးမည္ဆိုေတာ့ စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ က်ၿပီးရင္း က်လာခဲ့သည္။
လက္မွတ္ရုံႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထိုင္လိုက္ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခ်င္သည့္ မာလ္တိုဗာမရွိ။ နက္စ္ေတာင္မွမရွိ၊ ခ်က္ႏို႕ဆီနဲ႕ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ႏိုင္၊ တစ္ငုံႏွစ္ငုံေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္မွာလိုက္ၿပီး စားပြဲေထာင့္စြန္းဆီၤ ပို႕ထားလိုက္သည္။ ဘာမွ မမွာဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ထိုင္မွာမဟုတ္။
ဒါမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ရွက္တတ္သည္ေလ။
အိတ္ထဲမွာ ပါလာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကင့္န္တ္ စီးကရက္ ၃လိပ္ကုန္ခ်ိန္ ၅နာရီခြဲေလၿပီ။ လက္မွတ္ရုံကို ျပန္ သြားေတာ့ ဘြတ္ကင္အားလုံး ပ်က္ကြက္မရွိတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နံနက္ခင္းမွာပင္ ေခၽြးစို႕လာေလသည္။
စာေရးက သိပ္အေရးႀကီးရင္လည္း သေဘာၤေခါင္မိုးေပၚက စီးပါလားဟု မပြင့္တပြင့္ ေျပာေတာ့ စာေရး မ်က္ႏွာကို ပိတ္ထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ အဆမတန္ကဲထြက္လာသည္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရမ္းကားတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ စက္ဆုပ္တတ္သည္ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ သေဘာၤက ထြက္ခြာမည့္အခ်ိန္ နီးလာခဲ့သည္။
သေဘာၤ ေခါင္မိုးေပၚကို ေယာက်ာ္းသားမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳတက္သြားၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းသား ျမင္ေနသည္။ ဒါနဲ႕ပဲ ကုန္းေဘာင္တံတား ဆြဲသိမ္းဖို႕ လုပ္ေနခ်ိန္မွ စိတ္တုံးတုံးခ် ဆုံးျဖတ္ၿပီးေနပါဦး တားရင္း သေဘာၤဆီ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ အေျပးေတာင္ မသြားရဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ခြာျဖင့္ ကက္ဂလုပ္ ဖိနပ္က ရႊံ႕ေစး မ်ား ေပက်ံေနေသာ ကုန္းေဘာင္ေပၚမွာ ေခ်ာ္ခ်က္က်သြားႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းအခန္းကိုလည္း စိတ္မကူးေတာ့၊ ရိုးရိုးတန္းေနရာကိုေတာ့ လုံး၀ ကြင္းေရွာင္ ပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သံေလွကားေလးကတစ္ဆင့္ သေဘာၤေခါင္မိုးေပၚကို သတိႀကီးစြာျဖင့္ တက္လာခဲ့ ရေတာ့သည္။
မနက္ ၆နာရီအတိမွာပင္ သေဘာၤစတင္ထြက္ခြာလာၿပီး ေရစီးကို ေဒါႀကီးေမာႀကီး ထိုးခြဲသြားေပၿပီ။ သေဘာၤရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သီးသန္႕၊ လြတ္လပ္စြာ ေနရာတစ္ေနရာရခဲ့ၿပီ။
ျမစ္ ဟိုဘက္ကမ္း ေအာက္ထဲကေန ေနလုံၚက ထိုးထြက္လာဖို႕ အားယူေနသည္။ ေအးစိမ့္မႈကဲေသာ ေလက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဆံပင္၊ ရင္အုံတို႕ကို ထိပါးေနသည္။ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာေလရဲ႕ အရသာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ရိုးရိုးတန္းနဲ႕ အပ္ပါးက လူေတြေတာင္ သနားမိေသးရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနသည္။
အခုမွ ေခါင္မိုးေပၚက လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မိေပါ့။ ပီပါႀကီး သုံးေလးလုံး ဆင့္ထားသလို ရွိသည့္ ေခါင္းတိုင္ႀကီး နားမွာ လူေတြ ႁပြတ္ခဲ အုပ္ဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကသည္။ ေခါင္မိုးျပင္ အက်ယ္ႀကီးေပၚမွာ က်ပ္ခဲစြာ ထိုင္ေနတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလို႕ မဆုံးႏုိင္ေတာ့)
မနက္(၇)နာရီေလာ္ကမွာ ေနလုံးက ကၽြန္ေတာ္တို႕သေဘာၤႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ တက္လာမည္။ ၿပီးေတာ့ အစြမ္းကုန္ပူမွာလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိုးရိမ္လာေနမိသည္။
တကယ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္သလိုပင္ ေနလုံးက သေဘာၤထက္ျမင့္တက္လာေခ်ၿပီ။ အပူဒဏ္ကို စတင္ခံစားေနရပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္၊ သည္အလင္းေရာင္၊ သည္အပူကို မႀကိဳက္။
သားေရအိတ္ထဲမွ ေရဘင္န္ မ်က္မွန္ကို ထုတ္တပ္လိုက္သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳ႕ေမာင္ လို႕သြားသည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ေခါင္းေပၚျဖန္႕တင္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အပူဒစ္ ကာကြယ္မႈက ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္စင္းခံေနရတဲ့ သိုးတေကာင္ လို ျဖစ္ေနသည။္
ေခါင္းတိုင္ေဘးက လူေတြကေတာ့ ေခါင္းတိုင္က က်လာတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မနာလိုဘူး။ သူတို႕ကို မနာလိုဘူး။ ၀ယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒီအရိပ္ကို ၀ယ္လို႕ရရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေရာင္းမလား၊ ႀကိဳက္သေလာက္ယူစမ္း၊ ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ႀကီး က်ဳပ္ဆီမွာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေယာက္ယက္ ခတ္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေရႊ႕ေတာ့္ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သီးသီးသန္႕သန္႕ ထိုင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သည္လူက ေက်ာေပးထားသည္မို႕ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ၊ ၀တ္စားဆင္ျပင္က ဘယ္လိုမွ အဆင္ အေသြးမေပၚ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြကမွ သူ႕ထက္ အျပတ္သားနားဦးမည္။ ခုေတာ့ သည္လူ႕ အ၀တ္က ညစ္မႈန္လွသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းမွာပင္ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္လာသည္။
သည္လူက ေနေရာင္ဘက္ဆီ မ်က္ႏွာမူ၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္မို႕ သည္လူ႕ရဲ႕ အရိပ္က သေဘာၤ ေပၚ မွာ လဲက်လ်က္။
ဒါကို ေခါင္းတိုင္အရိပ္မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ခိုလႈံသူေတြ မသိတာလား၊ သတိမထားမိတာလား ႏွေျမာဖို႕ ပင္ ေကာင္းေသးေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာက ဖင္တရြတ္ဆြဲၿပီး ထိုလူ႕အရိပ္ဆီ သြားလိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ မသြားရဲ၊ လႈပ္လႈပ္အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲပါ။
ကၽြန္ေတာ္အရိပ္ေလးဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒူးဆန္႕၊ ေျခဆန္႕ အေနအထားမဟုတ္ေပမယ့္ သက္ေသာင့္ သက္သာစြာ ေနရာ ေအးေအးေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိင္ခဲ့ၿပီ။ ေစာေစာက ရုန္းႂကြ ေနေသာ ေဒါသမ်ားလည္း ေျပေလ်ာ့သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
အိတ္ထဲမွ ကင့္စ္တ္ တစ္လိပ္ထုတ္သည္။ စီးကရက္ကို တရႈိက္မတ္မတ္ ဖြာရိႈက္ၿပီး တစ္၀က္က်ိဳး ခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရိပ္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ တိုက္လိုက္ဖို႕ စိတ္ကူး မိသည္။
သည္လူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုက္လိုက္မည့္ စီးကရက္ကို ျမင္ဖူးမည္ေတာင္မထင္။ သူ႕အတြက္ တစ္သက္ လုံး ေျပာစရာ ႂကြားစရာ စီးကရက္ေလး ျဖစ္ေနမွာလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ တိုက္ လိုက္ပါမည္။
'ဒီမွာ....ဒီမွာ' ကၽြန္ေတာ္ ထိုလူ႕ေက်ာ္ကို လွမ္းပုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ထိုလူ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာသည္။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ထပစ္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ်ံမွာ၊ ေျခေထာက္မွာ၊ တစ္ကိုယ္လုံး မွာ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းခနဲ ထလာသည္။ ေသြးေတာင္ ဆုတ္သြားခဲ့သည္လား မသိ။ မ်က္ႏွာ က ပြေရာင္းေရာင္း၊ ႏွာေခါင္းကဆို ျပားကပ္လို႕ေတာင္ေနသည္။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ထူအမ္းအမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမးေငါ့ျပၿပီး 'ဘာလဲ'ဆိုသည့္ အသံက ႏွာေခါင္းသံ အျပ္ည့၊ ႏွာေစးေနသည့္သူ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အသံနဲ႕ေတာင္မတူ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေထြးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚလာသည္။
ထိုလူျပန္လွည့္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္က ျမင္းအေကာင္တစ္ရာေလာက္ ရဲ႕ ခြာသံေတြ ျမည္ဟီး တုန္ခါ ေနေလသည္။
ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ကေလးကို သေဘာၤဆိုက္ကပ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးရတဲ့ သေဘာၤခရီးစဥ္ ကေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပူျပင္းရွတစြာ...။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မမႈ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရိပ္ကေလး တခု လုံၿခဳံစြာ ရေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ က ပူျပင္းမႈဒဏ္ကို ေၾကာက္တတ္သည္ေလ...။
ရဲသွ်မ္း
၁၉၈၉ ေအာက္တိုဘာ
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း
Subscribe to:
Posts (Atom)