ဆု

“၁”

ၿပီးျပည႔္စံုေသာ ျပကၡဒိန္တစ္ခုမွာ ႏုိ၀င္ဘာလဆိုတာ႐ွိမည္။ အဲ့သည္လမွာ ၆ ဆိုေသာ ရက္ကေလး ႐ွိမည္။  ရက္ ခုနစ္ရက္မွာ  ႏို၀င္ဘာ ၆ သည္ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ကြဲလြဲမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄ႏွစ္တစ္ႀကိမ္မွာ ေမြးေန႕၊ ေမြးလ၊ ေမြးရက္တစ္ထပ္ တည္းက်ေစေသာ ျပကၡဒိန္တီထြင္သူ နကၡတၱေဗဒပညာ႐ွင္တို႕၏ ေဖာ္ျမဴလာကို ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသေနတတ္ပါသည္။

သည္ႏွစ္မွာ ၆ ႏို၀င္ဘာႏွင့္ ေသာၾကာေန႕တစ္ေန႕ထဲ မက်ေသာ္လည္း စေနေန႔ျဖစ္ေနသည္ကိုက တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ေသာ သား ရဲ၀ဏၰႏွင့္ သမီး နရီလိႈင္း တို႕ကိုပါ ေခၚလ်က္ မိသားစုဘုရား တက္ျဖစ္သည္။ ယခင္ႏွစ္ေတြတုန္းက မိသားစုဘုရားသြားခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည့္သားႏွင့္သမီး ေၾကာင့္ ဘုရားမွာၾကာျမင့္စြာမေနခဲ့ရ။ ပုဆိန္ေပါက္ဦးခ် ၿဂိဳဟ္ေျပနာမ္ေျပမွာ သက္ေစ့ေရပူေဇာ္ေတာ့လည္း ေျဖးေျဖးညင္ညင္သာသာမဟုတ္ေတာ့ သႀကၤန္ေရပက္သလိုကိုျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရသည္။ ေဟာ သည္ႏွစ္ မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဘုရားဖူး၊ ဆြမ္းေတာ္၊ ပန္းကပ္၊ ေရသပၸာယ္၊ ေ႐ႊသကၤန္းကပ္၊ ပါလာသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးျဖင့္ မိသားစုတစ္လွည့္စီ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးနိုင္ခဲ့သည့္အျပင္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားဆီ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ပို႕၊ မႏၲေလး႐ွိ ေမာင္ႏွမေတြဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ မႏၲေလး႐ွိ အေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ညီမအငယ္က ဖုန္းကိုင္သည္။ အသံက အိပ္ခ်င္မူးတူး။

“ေဟ့ … အိပ္တုန္းလား ငါ့ေမြးေန႕ဘုရားလာၾကတာေလ နင္တို႕ေမ့ေနတာမဟုတ္လား ”

ကၽြန္ေတာ့္အသံက လန္းဆန္းတက္ႂကြေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္ဖုန္းအသံက ေလးပင္လြန္းလွသည္ဟု ထင္သည္။

“အင္ ..ဖုန္းဘဲျမည္လို႕သာ ကိုင္လိုက္ရတာ အိပ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ညက အိပ္ေရးပ်က္တယ္ဟ။ အေဖ႔ကို ထထၾကည့္ရတာ၊ အိုက္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္က်ယ္ ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႕ေန၊ ပန္ကာေတြ ထဖြင့္နဲ႕ လုပ္ခ်င္လုပ္တာ။ငါတို႕ သတိတစ္ခ်က္ လစ္တာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ အေဖ အေအးမိေရာ။ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တီ႐ွပ္၀တ္ေပး၊ ပန္ကာ Speed ေလွ်ာ့ေပးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ ေစာင့္လုပ္ရတာ။””

ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ အေဖက ၈၆ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၿပီ။ ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္လို ျဖစ္သြားၿပီ။ အထိအခိုက္ မခံနုိင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့ျဖင့္ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့၊ သူျဖစ္ခ်င္တာ ခံစားရတာကို အထိန္းအကြပ္မ႐ွိ ထုတ္ေဖာ္ ျပသခ်င္စိတ္က လြန္လြန္ကဲကဲ ႐ွိသည္ဟု ထင္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေဖ့မွာ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးမားမားမ႐ွိ၊ အေမ့တုန္းကသာ အသည္းကင္ဆာႏွင့္ ၈၅ ႏွစ္ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ လူ႕သက္တမ္းေစ့ ေနႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁ ႏွစ္ခန္႕အတြင္းမွာ အေမေ၀ဒနာကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသည္။

“သူ႕ဖာသာသူလည္း ေရာဂါနာမည္ တပ္တယ္ဟ။ အသက္ႀကီးေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါး ျဖစ္တာေပါ့ အေဖရယ္လို႕ မမသန္းကေျပာမိတာ နင္တို႕ငါ့ကိုေသေတာ့မယ့္ အဖိုးႀကီးဆိုၿပီး ေျပာတာမဟုတ္လား ဘာညာ ေျပာၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ့တာ …။ အေဖနဲ႕ေျပာဖို႕စကားလုံးေတြကို ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားယူရတယ္။ စာေရးဆရာ နင့္ထက္ေတာင္ ပိုကၽြမ္းေနၿပီ ဟဲဟဲ ”

ညီမေလးအရယ္က သိပ္ေတာ့ အသက္မ၀င္ဟု ထင္သည္။

“ေနအံုး …မိေဆြကလည္း ေျပာအံုးမယ္တဲ့”

ညီမေလးကဖုန္းကို တူမေလးတစ္ေယာက္ထံ လက္လႊဲလိုက္ျပန္သည္။

“ေလးေလး …ဘဘက အထီးက်န္သလို ခံစားေနရတာ အားလံုးက သူ႕အလုပ္နဲ႕သူဆိုေတာ့ ဘဘနဲ႕က သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ဘူး။ အဲဒါသူ႕ကို ပယ္ထားတယ္ ငါကအိုပယ္ ျဖစ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး သမီးတို႕ကို ေျပာတာ အခုေတာ့ သမီးတုိ႕လည္း ဘဘကို စကားမ႐ွိ စကား႐ွာေျပာ ဟာသေတြလုပ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္သမီးရယ္…ေလးေလးတို႕က အေ၀းကေန ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကန္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတာ၊ သမီးတို႕ကသာ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစု ေစာင့္ေ႐ွာက္တာေလ၊ ေလးေလးတို႔ လစဥ္ကန္ေတာ့တာထက္ သမီးတို႕က ကုသိုလ္ရပါတယ္။  ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။ အဖိုးအဖြား၊ အမိအဖ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ရတဲ့ ျမတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ဘ၀အေျခလွၾကမွာပါ။””

ကၽြန္ေတာ့္စကားက တူမေလးရင္သို႔  စူးေဖာက္၀င္ေရာက္ဟန္ တူသည္။ တစ္ဖက္ ဖုန္းသံက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ထြက္မလာ၊ ဖုန္းက်သြားသည္ အထင္ျဖင့္ ဟဲလို ဆိုေတာ့

“ၾကားတယ္ ေလးေလး။ ေလးေလးလည္း ၀န္ထမ္းဘ၀ လစာ မေလာက္မငတဲ့ ၾကားထဲက ဘဘကို လစဥ္ကန္ေတာ့တာ သမီးတို႕ ရတဲ့ ကုသိုလ္ေ ေလးေလးလည္း ရမွာပါ၊ အျပန္အလွန္ မွ်ေ၀လိုက္တာေပါ့။ အိုေက ေလးေလး ဘဘအတြက္ မပူနဲ႕”

တူမေလးမိေဆြ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ သက္ျပင္းေမာေလး ခ်မိသြားသည္။ အေဖ့ေမြးနံေထာင့္ ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္မင္းေရာက္လွ်င္ျဖင့္ ေရ ၈၆ ခြက္ သပၸာယ္ရဦးမည္။ေနာက္ႏွစ္ ၈၇ …ေနာက္ ၉၀ ၊ေနာက္ ၁၀၀ ၾကံဳခ်င္ပါသည္ေလ။

အေရွ႕ဘက္ ဓာတ္ေလွကားမွ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ မိသားစု စုံညီနံနက္စာ စားဖို႕စိတ္ကူးသည္။

“ကဲ ေမြးေန႕အမွတ္တရ မုန္႕ေကၽြးမယ္ ႀကိဳက္တဲ့ဆိုင္ေျပာ”

သားနဲ႕သမီးက “ေဖေဖ့သေဘာ” ဟု ေျပာခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္က ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို စိတ္ႏွင့္ ႏွိပ္ေနၿပီ ထင္သည္။

“ေမာနင္းစတားေလာက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္ သိပ္လည္း မေ၀းဘူး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လို႕ ရတယ္”

နံနက္ခင္း ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သူတို႔ ႏွင့္ စည္ကားတတ္ေသာ တိရစာၦန္႐ုံေထာင့္က ဆိုင္၏  က်ယ္၀န္း သပ္ရပ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်ႏွစ္ၿမိဳ႕တာမို႔ ေမာနင္းစတားကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး တကၠစီတစ္စီး ငွားလ်က္ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

ၿမီး႐ွည္၊ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ နန္းႀကီးသုပ္၊ ပလာတာ၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မွာလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားပြဲ၀ိုင္းေလး စည္စည္ေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားပါသည္။ စားေသာက္စရာအစံု ေရာက္လာၿပီး ၿမီးရွည္ မုန္႔ဖတ္မ်ားကို ၀ါးတူေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သမေအာင္ ေမႊေနခ်ိန္မွာ ဇနီးသည္က

“အကို..ဟိုမွာၾကည့္စမ္း” ဆိုၿပီး ေမးကေလး ဆတ္ျပသည္။

အို…လွပေသာ၊ လင္းလက္ေသာ၊ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ အသက္ ၉၀ နီးပါးရွိ အေမအိုႀကီးကို သားလုပ္သူက ပလာတာႏွင့္ ပဲေလးတို႔ၿပီး အေမႀကီးပါးစပ္ဆီ အညင္အသာ ခြံေကၽြး၊ အေမႀကီးကလည္း ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ တျမံဳ႕ျမံဳ႕၊ သားျဖစ္သူ ကမ္းေပးသည့္ တစ္သ်ဴးေလးကို နမ္းၿပီးမွ ပါးစပ္ရွိ ပဲျပဳပ္အစအနေလးေတြကို တို႕သုတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကိုင္ဖုန္း၏ မီႏူးေလးကုိ ႏွိပ္ၿပီး ကင္မရာဆက္တင္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။

“အို… အကိုကလည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္မလို႕ မဟုတ္လား။ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ႐ုိက္လို႕ ေကာင္းပါ့မလား။ ဒီအတိုင္းေလး ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္လိုက္မွ အေမႀကီးတို႕ သားသမီး ရွက္သြားပါဦးမယ္။”

ဇနီးသည္ အေျပာေၾကာင့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို မသိမသာ အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္မိသည္။ သားႏွင့္သမီးက ေက်ာေပးထားရာကေန ေခါင္းလွည့္ၾကည့္သည္။

“ကဲ .. အဲသလို ေဖေဖတို႕ေမေမတို႕ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္တဲ့အခါ မင္းတို႔ ျပဳစုမွာလား”

“ဟင္ ေဖေဖကလည္း အဲ့သည့္အ႐ြယ္ထိ ေနခ်င္ေသးလို႕လား”

သားစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ သားေျပာသလို အဲသည့္အရြယ္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနခြင့္သာသည့္အခါ ေနခ်င္ေသးတာပဲလား။ သတၲ၀ါအားလံုးက မိမိ၏အသက္ကို ရနိုင္သေလာက္ ဆြဲဆန္႔ခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ Suicide လုပ္တာက လြဲရင္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၿမီးရွည္ ဆက္စားဖို႕ အာ႐ုံမရွိေတာ့ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

“ဟုတ္ပါၿပီ ..ေဖေဖတို႕အဲသည့္ အသက္အရြယ္ထိ မေနခ်င္ေသာ္လည္း ေနရပါၿပီတဲ့ မင္းတို႕ကေရာ မေနေစခ်င္ဘူးလား။ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္နုိင္တဲ့ လူပိုႀကီးလို႔ ျမင္ေယာင္တာလားကြာ” ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြက နည္းနည္း တိမ္၀င္သြားသည္ဟု ထင္ပါသည္။

“နင္ကလည္းဟာ… ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိဘူး။ ေဖေဖတို႕ စိတ္မေကာင္းေအာင္” သမီးက သူ႕ေမာင္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ ဆူသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ အေမႀကီးတို႕ သားအမိ စားေသာက္ၿပီး၍ ဆိုင္က ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ အသက္ ၆၀ ခန္႕ သားက အသက္ ၉၀ ခန္႕ အေမႀကီးကို တယုတယ ဖက္ၿပီး ေဖးေဖးမမျဖင့္ သူတို႔၏ စူပါစလြန္းကားျဖဴေလးထဲ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

“ဒါကလဲ ပိုက္ဆံရွိတာ၊ မရွိတာနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္ ေဖေဖ။ တစ္ေန႕လုပ္ တစ္ေန႕စား ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဲသလို လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္နုိင္တဲ့ အေမႀကီးကို သားလုပ္သူကလည္း အျပည့္အ၀ လုပ္ေပးနုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ စိတ္ခ် ေဖေဖ သားခ်မ္းသာရင္ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက စာဖြဲ႕စရာ မဟုတ္ပါဘူး”

“ဒါပဲ… သားေယာက်္ားေလးေတြက ေမြးရက်ိဳး မနပ္တာ”

ဇနီးသည္က သားျဖစ္သူ အေျဖကို ေက်နပ္ဟန္မတူ။ အထိုက္အလိုက္ ေျဖတာကိုပဲ သေဘာက်ခ်င္ပံု ရသည္။

“သားေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲကြ။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ဓနဥစၥာခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေမတၲာ အဲဒါကေတာ့ မရွိမျဖစ္ပါကို ပါမွရမယ္”

“ဟုတ္တာေပါ့ ေဖေဖရယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာက အဓိကပါ၊ သူ႔ကို  Support  လုပ္ေပးနုိင္ဖို႕က ဓနဥစၥာေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ႂကြယ္၀ရမယ္။ မပူပါနဲ႔ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႕သာ အသက္ ၉၀၊ ၁၀၀ ေရာက္ေအာင္ေနေပး”

သမီးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာရင္းက လက္က်န္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာ့ေနသည္။

“အားလံုးက ကံတရားအတုိင္း ျဖစ္လာတာပါ။ ဓနဥစၥာ ၾကြယ္၀တိုင္းလည္း မရဘူး၊ ေမတၱာတရားခ်ည္းပဲလည္း မရဘူး၊ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းလည္း မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ႀကိဳမေတြးဘူး။ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းတာေတာင္မွ အသက္ရွင္ခြင့္ ရသခိုက္ ေသာက အပူအပင္မရွိ ၿငိမ္းေအးစြာ ေနရပါလို၏လို႕ ဆုေတာင္းတာ”

မ်က္ခံုးေလး ပင့္ပင့္ေျပာေသာ ဇနီးသည္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ အိုမင္းမစြမ္း ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေၾကာက္သြားတာမလားဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေနမိျပန္ပါသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ တစ္ႏွစ္တိုးသြားၿပီေလ။

…………………………………………………………………….

“၂”

လခထုတ္ရက္တိုင္းမွာ အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ေသာ ေငြေၾကးအနည္းငယ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျဖင့္ ျပဳစုယုယသည့္ ညီမေလးမ်ားႏွင့္ တူမေလးမ်ား၏ ေမတၲာသည္ လည္းေကာင္း၊ အိုမင္းမစြမ္းေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖခင္ႀကီးထံ သက္ေရာက္ပါေစသတည္း။ ထို႕အျပင္ လစဥ္ကန္ေတာ့နုိင္ေသာ ဥစၥာေငြေၾကးႏွင့္ ညီမေလး၊ တူမေလးမ်ား၏ ေမတၲာသည္လည္း မခန္းမေျခာက္ ရွိပါေစသတည္း။ ေရႊတိဂံုမွာ မေတာင္းခဲ့ေသာဆုကို အိမ္ဦးခန္းဘုရားမွာ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေမ့မေလ်ာ့ ေန႔စဥ္ ေတာင္းရေတာ့မွာပါေလ။

ရဲသွ်မ္း