ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အေဖ့အ႐ိုက္ခံရတာေလးကို ေျပာခ်င္ပါသည္။ ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ ၁၀ႏွစ္ မျပည့္တတ္ေသးပါ။ ညီမေလး မဂ်ဴး၊ မစူးတို႔က ၈ႏွစ္ ႏွင့္ ၆ႏွစ္ ေလာက္စီရွိမည္။. ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္လံုး အ႐ိုက္ခံရတာကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲေလ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဖက ေရဒီယိုဖြင့္တာ သိပ္ကြ်မ္းက်င္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေဖကိုယ္ ဂုဏ္ယူလြန္းရာ က်ေနမလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ အေဖ့လို ေရဒီယိုလိုင္းေပါင္းစံုဖြင့္ တတ္သူကို မႀကံဳေသးပါ။ အေဖမို႔ ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားစရာ လိုင္းတစ္လိုင္းကေတာ့ မိေနတတ္တာပါပဲ။ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ တ႐ုတ္၊ ကုလား လိုင္းစံု အသံစံုဖြင့္တတ္သည္။ အဲဒီေန႔က မနက္ ၆ နာရီခြဲလာသည့္ ေရဒီယိုလိုင္းကို အေဖဖြင့္ၿပီးနားေထာင္ ေနသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးႏွင့္ ဖြင့္ရသည့္ အေဖ့ ေရွးေရဒီယိုႀကီးက ဘီ႐ိုေလးေပၚမွာ စနစ္တက် တခမ္းတနား။ အေဖက အေမကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာ္သည့္ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္ဆိမ့္ကို အရသာခံေသာက္ရင္း ေရဒီယိုကို နားစြင့္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီလိုင္းၿပီးသြား၍ အပိတ္တီးလံုးလာေတာ့ အေဖလက္ဖက္ရည္စားပြဲမွ ထသည္။ သည္မွာတင္ပဲ ……
စားပြဲေပၚက နံျပားေထာပတ္သုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ မတိုင္ပင္လုိက္ရဘဲ လုစားၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲသြားေတာ့ အေဖက ေရဒီယိုလိုင္းညွိေနရာမွ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကေတာ့ နံျပညးေထာပတ္သုတ္ကို အလုအယက္….။
“ဟာ… မင္းတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာတုန္း …. လာစမ္း .. လာစမ္း….. လက္ပိုက္ၿပီးလာခဲ့စမ္း”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ေထာပတ္ဆီေတြ၊ သၾကားမႈန္႔ေတြနဲ႔ လက္က ေပညစ္ေနၿပီ၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေဖ့ဆီတိုးသြားေတာ့ ……..
“အေဖစားၿပီးတာ၊ မၿပီးတာမသိ ………. မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ မုန္႔လုစားတာ မရွက္ၾကဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငံု႔ေနသည္။
“ မင္းတို႔ ဘာမွမစားရေသးဘူးလား”
“စားၿပီးၿပီအေဖ အေမက ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔”
“သမီးလည္းစားၿပီးၿပီ” ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က ၿပိဳင္တူေျဖသည္။
“သားတို႔သမီးတို႔ ထမင္းေၾကာ္လည္း စားၿပီးၿပီ၊ ေကာ္ဖီလည္းေသာက္ၿပီးၿပီ၊ ဒါကို မ၀ေသးလို႔ လုစားတာလား “
ညီမေလး မစူးက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “မဟုတ္ဘူး.. အေပ်ာ္လုစားတာ”
“အေပ်ာ္” အေဖ့အသံက ရယ္သံစြက္စြက္နဲ႔မို႔ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္မေၾကာက္ေတာ့
“မင္းတို႔ အေဖစားတဲ့ နံျပားေထာပတ္သုတ္စားခ်င္ရင္ အေဖ့ကိုေျပာ အေဖ၀ယ္ေကြ်းမွာေပါ့၊ ခုေတာ့ မင္းတို႔ စည္းကမ္းမဲ့လြန္းတယ္၊ အေဖမင္းတို႔ကို ဒဏ္ေပးရမယ္”
အေဖက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဘီ႐ိုေလးေပၚမွ သစ္သားေပတံေလး ယူၿပီးကြ်န္ေတာ္တို႔ တင္ပါးကို တစ္ခ်က္စီ႐ိုက္သည္။. သာသာဖြဖြ ႐ိုက္တာမို႔မနာပါ။ “ေနာက္တစ္ခါဆို အ႐ိႈးရာထင္ေအာင္ ႐ိုက္မွာေနာ္” ဟုေျပာအၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးဆီ ေျပးသြားၾကသည္။
အေဖ႐ိုက္တာက မနာေတာ့ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ဟီးေလးတိုက္ေနၾကသည္။ “ငါက ႏွစ္ခု၊ ငါက သံုးခု” ႏွင့္ နံျပားေထာပတ္သုတ္ လုစားခဲ့တာကို ၿပိဳင္လိုက္ၾကေသးသည္။
ငယ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရေလးပါ။
ေဟာဒီ ဘူတာ႐ံုေလးကေတာ့ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလမ္းမႀကီး မွာရွိသည္။ ႐ံုပိုင္၊ ႐ံုပိုင္ေလး၊ လမ္းခြဲကိုင္ ၄ ေယာက္ႏွင့္ သာဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဘူတာ႐ံုေသးေသးလးပဲျဖစ္သည္။ ဒီဘူတာေလးမွာ ခရီးသည္အတက္၊ အဆင္းလည္းမရွိ။ ေလာ္ကယ္ရထားကလည္း ဖ်က္သိမ္းသြားၿပီမို႔ ဘာရထားမွ ရပ္တန္႔ရန္ သတ္မွတ္မထား။ ရထားမ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ရထားႀကီးၾကပ္ေရးအုပ္က ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း ရထားမ်ားဆံုရန္၊ ေက်ာ္ရန္ ခနတျဖဳတ္ ရက္႐ံုမွလႊဲ၍ ရထားအားလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ခုတ္ေမာင္းရသည့္ သြားလာေရးသက္သက္ ဘူတာေလးပဲျဖစ္သည္။ ခရီးသည္ မရွိ၊ ကုန္ပစၥည္း အတင္အခ်မရွိသည့္ ဘူတာမို႔ ဘူတာ၀င္ေငြလည္းမရွိ ပါးရွားလြန္းတာမို႔ ၀န္ထမ္းမ်ား စိုးထိတ္သည့္ ဘူတာေလးလို႔ ဆိုႏုိင္ပါသည္။
ဒီေတာ့ ဒီဘူတာေလးကို ေရာက္လာသည့္ ဘူတာ၀န္ထမ္းမ်ားကို တိုင္းအရာရွိမ်ားက တစ္ႏွစ္သာ ထားေပးၿပီး ခရီးသည္၊ ကုန္စည္ စည္ကားရာ ဘူတာႀကီးမ်ားသို႔ ေျပာင္းေပးၾကပါသည္။ အေျပာင္းရမီ တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ဒုကၡ၊ သုကၡေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဘူတာေလးမွာ ႐ံုပိုင္၊ ႐ံုပိုင္ေလး ၂ ေယာက္ တစ္လွည့္စီ ၁၀ ရက္ တစ္ဂ်ဴတီ ဆင္းၿပီး အားရက္ေတြမွာ မိသားစုအတြက္ ႐ုန္းကန္ၾကျဖင့္ တစ္နွစ္တာ အခ်ိန္ေလးကို ႏြမ္းေမာစြာျဖတ္သန္းၾကရသည္။ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ အစုအဖြဲ႔ကေလးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ခုေတာ့ ဒီဘူတာေလးကို ကြ်န္ေတာ္က လာဆင္းေပးေနရၿပီ။ အၿမဲတမ္း တာ၀န္က် ႐ံုပိုင္ေလးကိုေအာင္စိုး ခြင့္ယူသြားသည္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တာ၀န္က်ရာ ဘူတာႀကီးမွ လာဆင္းေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေခတၱလာဆင္းရသူ ပီပီ စားအိုး၊ စားခြက္မပါ၊ ဆင္းေပးရမည့္ ၁၀ ရက္တာအတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္ဥ၊ ေဆးလိပ္၊ ပဲျခမ္း၊ လက္ဖက္တို႔ကို ဇနီးသည္က ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါသည့္ ရိကၡာအားလံုးကို “ကိုေရး” အပ္လိုက္႐ံုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ စားေရးကိစၥကၿပီးၿပီ။
ကိုေရးဆိုတာက ဒီဘူတာ႐ံုေလးကို တြယ္တာ၊ သံေယာဇဥ္ ရွိသည့္ ဆည္ကန္ရြာသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဆည္ကန္က ဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ ဟိုးအရင္ ႐ံုပိုင္အဆက္ဆက္ ၏ လက္စြဲအျဖစ္ ကိုေရးက အေရးပါေနခဲ့သည္။ ရြာမွာ လယ္ေလး၊ ယာေလး၊ အေမြရထားတာရွိေပမယ့္ ကိုေရးက သူမ်ားကို သီးစားေပးၿပီး ဘူတာေလးရဲ႕ ၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းမွာ ကုပ္ကပ္ေနသည္။ မိသားစုပါ ေခၚလာၿပီး အေျခခ်သည္။ မသိသူကေတာ့ ကိုေရးကို ၀န္ထမ္းဟုပင္ ထင္သည္။ ထင္ရေလာက္ေအာင္လည္း ကိုေရးက လုပ္တ္ကိုင္တတ္သည္။ ရထားသြင္း၊ ထုတ္၊ ပိုင္းေလာ့လုပ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘီးပူတြဲျဖဳတ္ရွန္တိန္ေတာင္ စနစ္တက် ၀င္လုပ္ေပးႏိုင္သည္။ တြဲခ်ိတ္၊ တြဲျဖဳတ္၊ အခ်က္ျပအားလံုးကို သင္တန္းဆင္းလမ္းခြဲကိုင္ တစ္ေယာက္လိုကြ်မ္းက်င္သည္။ ႐ံုပိုင္ကလည္း အားကိုးရ၊ လမ္းခြဲကနု္ငေတြကလည္း သက္သာဆိုေတာ့ ကိုေရးကို အားလံုးခင္တြယ္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေရးက အိုးသူႀကီးပါ လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ႐ံုပိုင္အပါအ၀င္ လမ္းခြဲကိုင္ အားလံုးရဲ႕ ထမင္းဟင္း ကိစၥကို ကိုေရးက စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ေပးသည္။ မိသားစုမပါေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ စားေသာက္ေရး ကိစၥက ကိုေရး၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေအာက္မွာေနေတာ့၊ ကိုေရးခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းတာစား၊ အထြန္႔မတက္။
ကိုေရးကလည္းရွင္းသည္။ အားလံုးအတြက္ ရွိတာေလးႏွင့္ ေလာက္ငွမွ်တေအာင္ စီစဥ္ေပးရေတာ့ ပံုစံႏွင့္ပဲ ေကြ်းသည္။ ႐ံုပိုင္ႀကီး ဟင္းပိုမရ၊ ကိုယ္တာ (Quota) ထက္မပို။
၅ အဆန္အျမန္ရထားတစ္ဖက္ ဘူတာက ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္ေတာင္းတာကို ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီး တျခားတစ္ဖက္ဘူတာသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္လက္ေစလႊတ္ႏိုင္ရန္အတြက္ လမ္းရွင္းခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူလိုက္သည္။ အ၀င္၊ အထြက္ လမ္းရွင္း အေပးအယူအခ်က္အလက္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္အသီးသီးတြင္ ျဖည့္ၿပီး လမ္းရွင္း ႀကိမ္ကြင္းမွာ လမ္းရွင္းစာရြက္ခ်ည္ၿပီး ဘူတာနံရံေထာင္ထားခ်ိန္ လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီးက ႀကိမ္ကြင္းႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး ရထားလာရာဖက္ဆီ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္ျဖင့္ ထြက္သြားသည္ကို ေငးရင္း ဘူတာတြင္း ျပန္အ၀င္မ်ာ ကိုေရးက ထမင္းပြဲလာခ်သည္။ ထမင္းတစ္ပန္းကန္၊ ၾကက္ဥတစ္ျခမ္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေရေပါေလထဲမွာ ပက္လက္။ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ ၃၊၄ ေတာင့္က ထမင္းေပၚမွာ…..။
ကြ်န္ေတာ္ ၾကာက္ဥတစ္ျခမ္းကို တစ္၀က္ပိုင္းလိုက္သည္။ ထမင္းကိုလည္း တစ္၀က္ပိုင္းလိုက္သည္။ ၾကက္ဥတစ္စိတ္၊ ထမင္းပန္းကန္၀က္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ ကြ်န္ေတာ့္ညစာ….၊ ကြ်န္ေတာ္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ပါသည္။ တစ္ဖက္ဘူတာမွ ရထားထြက္ခ်ိန္ ေပးေတာ့ ထမင္းစားျခင္းကိစၥလည္း ၿပီးၿပီ၊ ရထားႀကီး အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းစြာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္းႏိုင္ျခင္း အခ်က္ျပ ျပသရန္ ဓါတ္မီးႏွင့္ ေကာ္ျပားအစိမ္းပိုင္းေလးယူၿပီး ဘူတာစႀကံၤသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။
ရထားႀကီးေတာက္ေလွ်ာက္ ခုတ္ေမာင္းသြားၿပီး ရထားထိန္းတြဲ ဘူတာေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဘူတာထဲျပန္၀င္ၿပီး တစ္ဖက္ ဘူတာႏွင့္ ရထားႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုးသို႔ ဖုန္း၊ စက္ျဖင့္ ထြက္ခြာခ်ိန္ေပး၊ ရထားေစလႊတ္လိုက္ေသာ ဘူတာသို႔ ေရာက္သတင္းေပးၿပီး ခ်ိန္မွာ စားပြဲေလးဆီအၾကည့္ေ၀့ေတာ့ ထမင္းပြဲေလးမရွိေတာ့ ကိုေရးသိမ္းသြားၿပီထင္သည္.။
လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီး ရထားႀကီး စက္ေခါင္းမွ ျပန္ပစ္ခ်ခဲ့ေသာ လမ္းရွင္း ႀကိမ္ကြင္းႀကီး ကိုင္လ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာရင္ “ဆရာ ထမင္းစားၿပီးပလား” အေမးကို ေခါင္းညိတ္ရာမွ “ကိုေက်ာ္ႀကီးလည္း သြားစားေတာ့ေလ …. ခဏေန ၃ အဆန္လာေတာ့မွာ” ေျပာအၿပီးမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘူတာေနာက္ဖက္ ကိုေရးတို႔ အိမ္ခန္းေဘးဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာသြားသည္။
“မင္းသက္သက္ လူပါး၀တာ ဖ်ံက်တာ အခ်င္းခ်င္းလုပ္ဖို႔ မေကာင္းဘူး။”
“ဟာကြာ …. ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ႐ံုပိုင္ေလးၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး”
“ၾကားၾကားကြာ … မင္း အက်င့္သိသြားတာေပါ့”
ဘူတာေနာက္ေဖး ကိုေရး အိမ္ခန္းေလးဆီမွ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ သံမ်ားၾကားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပးသြားလိုက္သည္။ လမ္းခြဲကိုင္ ကိုေက်ာ္ႀကီးႏွင့္ ကိုသန္းဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိုးႀကိတ္ၾကမယ့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။
“ဟာ ……. ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ရပ္ၾကစမ္း”
ကြ်န္ေတာ့္ ဟိန္းေဟာက္သံေၾကာင့္ လမ္းခြဲကိုင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ ခပ္ခြာခြာျဖစ္သြားသည္။ ဘက္ထရီမီး မွိန္မွန္ေအာက္မွာ ကိုေက်ာ္ႀကီးမ်က္ႏွာက မေက်နပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ခပ္ထန္ထန္၊ ကိုသန္းဦး ကေတာ့ မသိမသာ ေခါင္းငံု႔ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ထျဖစ္ရတယ္လို႔ … ကဲကဲ ေျပာပါဦး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ကြ်န္ေတာ့အေမးမွာ ေငါက္ငမ္းသံမ်ား ပါေနပါမည္။ မတတ္ႏိုင္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္သည့္ ကိစၥကိုေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးမွရမည္။ သြားလာေရး၀န္ထမ္းေတြမို႔ အၿငိဳးအေတးမ်ားႏွင့္ အလုပ္တြဲဖက္လုပ္လွ်င္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္။
“ကဲ….. ကိုသန္းဦးစေျပာ” ကိုသန္းဦး ေခါင္းငံု႔ေနရာမွ ေမာ့သည္။
“ဒီတစ္ေခါက္ ဘူတာဆင္းရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ပါမလာဘူးဆရာ၊ အိမ္အတြက္လည္း ဘာမွ ေရေရရာရာ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ….. ဒီေကာင္ ေက်ာ္ႀကီးဆီက ကပ္စားရမွာ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ကလည္း ဗလာပဲ”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ခ်ည္းထြက္လာခဲ့တာ”
ကိုေက်ာ္ႀကီးက စိတ္ေျပသြားဟန္ရွိသည္။ ေစာေစာက ေဒါသေတြမရွိေတာ့ ေလသံကမခက္ထန္ေတာ့။ “ဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကိုေရးကလည္း ဆရာ့အတြက္သာ ဟင္းတစ္ခြက္ မယ္မယ္ရရခ်က္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ လယ္ထဲက ႏႈိက္လာတဲ့ ဂဏန္းလံုးျပဳတ္နဲ႔ ေကြ်းတာေပါ့ … “ ကိုသန္းဦး စကားမဆံုးခင္မွာပဲ။
“မတင္းတိမ္ဘူး ဆရာ” ကိုေက်ာ္ႀကီး ေျပာၿပီး ေခါင္းငံု႔သြားသည္။
“ဆရာလညး္ …….. ဒါကို ရိပ္မိေနတယ္ထင္တယ္၊ ဆရာ့ထမင္းပြဲ တစ္လွည့္စီ သိမ္းေၾကးေလ၊ ေန႔လည္က သန္းဦး သိမ္းၿပီးၿပီ …… ညေန ကြ်န္ေတာ့အလွည့္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ပိြဳင့္ဆီသြားတုန္း ဒီေကာင္ ထမင္းပြဲယူသိမး္သြားတာ “
ကြ်န္ေတာ္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုသန္းဦးကို ၾကည့္မိေတာ့ ကိုသန္းဦး ေခါင္းငံု႔လ်က္သား ………
“ကြ်န္ေတာ္ ဂဏန္းလံုးနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ျပဳတ္ ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်လို႔ပါဆရာရယ္” တုန္ခါေနေသာ စကားသံမွာ ႐ိႈက္သံတို႔ ေရာစြက္လို႔ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမငယ္ငယ္က အေဖ့လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚက မုန္႔လုစားခဲ့တာကို ျပန္သတိရသည္။ အေဖက သစ္သားေပတံေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ဖြဖြေလး႐ိုက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ ကိုေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုသန္းဦး တို႔ ရန္ျဖစ္တာကို အေရးယူ ဒဏ္ေပးရပါမည္။ အေဖ့လိုပဲ ေပတံေလးနဲ႔ ဖြဖြ႐ိုက္ရင္ေတာ့ ၾကားလို႔မေကာင္းျဖစ္မည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေပ်ာ္သြားေအာင္ အေဖ့လိုပဲ ေပတံေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး႐ိုက္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္.။
ရဲသွ်မ္း
(ဘူတာ႐ံုကေလး ၀တၳဳတိုစုစည္းမႈ မွ)
No comments:
Post a Comment