ကြ်န္ေတာ့ ဒုရံုပိုင္ခ်ဳပ္ ရံုးခန္းေလးထဲကို ၀င္လာတဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ မွတ္မိလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရံုပိုင္ေလး ဘ၀က တြဲလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရံုပိုင္ႀကီးပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ။ “ကြ်န္ေတာ္ အၿငိမ္းစား ရံုပိုင္ႀကီးပါ။ ျပည္ကို ဒီေန႔ ထြက္မယ့္ ရထားလက္မွတ္ ေလးေစာင္ေလာက္ ကူညီပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀ယ္မစီးေတာ့ဘူး ဒီအတုိင္း ေျပာစီးပါ့မယ္” သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ သူ မမွတ္မိတာကိုပဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ လိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္ကို ႏိႈးဆြ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရမလား။ “ရံုပိုင္ႀကီး ထုိင္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ ေပးပါ့မယ္” သူ တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔သြင္ျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ ္ေလ့လာ ေနမိပါတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ့္ကို ႏြမ္းလ်အိုစာ ေနပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူ မွတ္မိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဘူတာတည္းမွာ လနဲ႔ခ်ီ အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူး သူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ရ ခက္ေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ မမွတ္မိေတာ့တာလား၊ မမွတ္မိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန တာလား သူမွပဲ သိမွာပါ။ အခုေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလို႔ပဲ ေကာက္ ခ်က္ခ်ရေတာ့မွာပါပဲ။ သူ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆက္ႏႊယ္မႈ အားလံုးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသးစိတ္ မွတ္မိေနပါ ေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔က တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၁၉၉၃ ခု၊ ဇြန္လမွာ ေတာင္ ေပၚေဒသ ရထားလမ္းရဲ႕အစ ေျမျပန္႔ဘူတာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဒု႐ံုပိုင္အျဖစ္ ေခတၱ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရပါတယ္။ အျမဲတမ္း တာ၀န္က် ဒု႐ံုပိုင္က ရထား မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ရာထူးက ရပ္စဲထားရတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာႀကီးကေန လာဆင္း ေပးရတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးက အခု ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ သူပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္း ေဖာက္ေနခ်ိန္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္က် ဘူတာေလးမွာ သံလမ္းေတြ အေျပာင္းအေရႊ႕ လုပ္ရပါတယ္။ သေဘၤာႀကီး ေတြနဲ႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္းေတြကို ရန္ကုန္ကေန ေျမျပန္႔ တြဲေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ ေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသံလမ္းေတြကို ေတာင္ ေပၚတြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဘရိတ္ ကိရိယာ အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ ထားတဲ့တြဲေပၚ ေျပာင္းတင္ ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတြဲ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ အခါ ေျမေပၚပံု ရပါတယ္။ ဘူတာေရွ႕မွာ“သစ္ကြင္း” လည္း လုပ္ထားတာမို႔ ကုမၸဏီ အသီးသီးက သစ္လံုးမ်ဳိးစံု လည္း စုပံုထားပါတယ္။ ေျမျပန္႔တြဲေပၚက သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့ အခါ သစ္လံုးေတြ ျပန္ တင္ၿပီး တစ္ေခါင္းခ်ိတ္(စက္ေခါင္း အပိုင္ထား သစ္တင္ တြဲ အားလံုး ခ်ိတ္ဆြဲ)နဲ႔ ထြက္ခြာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူ မွတ္မိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ဘူတာတည္းမွာ လနဲ႔ခ်ီ အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူး သူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ရ ခက္ေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ မမွတ္မိေတာ့တာလား၊ မမွတ္မိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန တာလား သူမွပဲ သိမွာပါ။ အခုေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလို႔ပဲ ေကာက္ ခ်က္ခ်ရေတာ့မွာပါပဲ။ သူ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆက္ႏႊယ္မႈ အားလံုးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသးစိတ္ မွတ္မိေနပါ ေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔က တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၁၉၉၃ ခု၊ ဇြန္လမွာ ေတာင္ ေပၚေဒသ ရထားလမ္းရဲ႕အစ ေျမျပန္႔ဘူတာေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဒု႐ံုပိုင္အျဖစ္ ေခတၱ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနရပါတယ္။ အျမဲတမ္း တာ၀န္က် ဒု႐ံုပိုင္က ရထား မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ရာထူးက ရပ္စဲထားရတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာႀကီးကေန လာဆင္း ေပးရတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးက အခု ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တန္းလ်ားေလးေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ သူပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္း ေဖာက္ေနခ်ိန္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္က် ဘူတာေလးမွာ သံလမ္းေတြ အေျပာင္းအေရႊ႕ လုပ္ရပါတယ္။ သေဘၤာႀကီး ေတြနဲ႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္းေတြကို ရန္ကုန္ကေန ေျမျပန္႔ တြဲေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ ေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသံလမ္းေတြကို ေတာင္ ေပၚတြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဘရိတ္ ကိရိယာ အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ ထားတဲ့တြဲေပၚ ေျပာင္းတင္ ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတြဲ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ အခါ ေျမေပၚပံု ရပါတယ္။ ဘူတာေရွ႕မွာ“သစ္ကြင္း” လည္း လုပ္ထားတာမို႔ ကုမၸဏီ အသီးသီးက သစ္လံုးမ်ဳိးစံု လည္း စုပံုထားပါတယ္။ ေျမျပန္႔တြဲေပၚက သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့ အခါ သစ္လံုးေတြ ျပန္ တင္ၿပီး တစ္ေခါင္းခ်ိတ္(စက္ေခါင္း အပိုင္ထား သစ္တင္ တြဲ အားလံုး ခ်ိတ္ဆြဲ)နဲ႔ ထြက္ခြာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘူတာေလးက အရမ္း အလုပ ္မ်ားပါတယ္။ အလုပ္ မ်ားသလို အဘက္ ဘက္ကလည္း အဆင္ေျပ လွပါတယ္။ သံလမ္းေတြ တင္ထားတဲ့ ေျမျပန္႔တြဲေတြ ဘူတာကို ေရာက္လာတာနဲ႔ သစ္လံုးတင္တဲ့ ကလပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကဏန္း လက္မစက္ ယႏၲရားႀကီးေတြနဲ႔သံလမ္းေတြ တြဲေျပာင္း(သို႔မဟုတ္) ေျမပံုရ ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သံလမ္း တင္တြဲေပၚက ဇင္တံုးအျဖစ္ အသံုးျပဳတဲ့ ဇလီဖားတံုး အေဟာင္းေတြ တစ္တြဲကို ၁၂ တံုးခန္႔ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ေစာေစာက ရာထူး ရပ္စဲခံ ထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးတို႔ ကိုယ္တိုင္အျပင္ မိသားစု တစ္စုလံုး ဖားတံုးေတြကို အလုအယက္ ထမ္းပိုးၿပီး အိမ္ကို သယ္ၾကပါတယ္။ သံလမ္း အလုပ္သမားေတြ၊ ၀န္ထမ္းငယ္ ျဖစ္တဲ့ လမ္းခြဲ ကိုင္ေတြက ေငးၾကည့္ေနရ ေလာက္ေအာင္ကို အလု အယက္ ေအာ္ဟစ္သယ္ယူ ၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘူတာေလးထဲမွာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က ေရာက္လာမယ့္ ရထားေတြ အတြက္ လမ္းရွင္း အေပးအယူ လုပ္ရင္း အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြး ေနတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ ဖားတံုး လုပြဲႀကီး ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေရာက္ရွိလာတဲ့ သံလမ္း အေရအတြက္ တြဲနံပါတ္ တစ္တြဲခ်င္း တိုက္ ဆိုင္စစ္ေဆး လယ္ဂ်ာသြင္း၊ ေတာင္ေပၚ ျပန္တင္တဲ့ တြဲနံပါတ္နဲ႔ သံလမ္း အေရ အတြက္စာရင္း လုပ္ေတာ့လည္း အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ရတာပါပဲ။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက ဖားတံုး ထမ္းရလို႔ အေမာေျဖေနတာပါ။ အညာ ေဒသမို႔ ဇြန္လရဲ႕အပူခ်ိန္က ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေမာရွာမွာပါပဲ။ ေျမျပန္႔ တြဲေတြကေန သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့အခါ သစ္လံုးေတြကို ကလပ္ႀကီး ေတြနဲ႔ ျပန္တင္ၿပီး ရန္ကုန္ကို (အဲဒီကေန သေဘၤာႀကီးေတြ ဆီ တင္မွာပါ) တစ္ေခါင္း ခ်ိတ္ သစ္လံုး ရထားႀကီး ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ တြဲေတြကို လမ္းခြဲကိုင္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖြဲ႕ဆင္၊ ပံုမွန္ရထားေတြ အႏၲရာယ္ကင္း၊ ၾကန္႔ ၾကာမႈ မရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မနားတမ္း လႈပ္ရွား ေနခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက သစ္ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ေပၚ ေခၚထားၿပီး တန္ဆာ ဆြဲပါတယ္။ သစ္လံုးတန္ဆာ ဆြဲတာကို သူက အိမ္ေပၚမွာ လုပ္ပါတယ္။ ဘူတာထဲမွာ မလုပ္ပါ။
“႐ံုပိုင္ေလးရာ တစ္တြဲကို တန္ဆာ တစ္ေစာင္ ဆြဲရတာ ၁၆ တြဲ ဆိုေတာ့ လက္ကို အံေသေရာ။ အလကားပါဗ်ာ။ ေဘာလ္ပင္မင္ကုန္၊ ကာဗြန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ေန လိုက္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သစ္လံုး တင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာစကားေျပာ ဖူးပါတယ္။ သူတို႔က ဘူတာ ၀န္ထမ္းေတြကို ွService အေနနဲ႔ တစ္တြဲ တစ္ေထာင္ ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ ေလးကလည္း ညေန ေငြစာရင္း ပိတ္ခ်ိန္မွာ ဘူတာကို တက္လာၿပီး ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြစာရင္းကို လွန္ေလွာ ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ႐ံုပိုင္ ႀကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ေန တတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္း ရယ္လို႔ေမာလို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးရ ေျပလည္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာ ႀကီးကေန ဘူတာေလးကို ေခတၱ လာဆင္းရတာမို႔ စားအိုးစားခြက္မပါ၊ ပါဦးေတာ့ လည္းခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္-ေရႊေညာင္ ရထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ထမင္း ခ်ဳိင့္ထည့္ ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီရထားက ဘူတာေလးမွာ မရပ္ပါဘူး။ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး က ထမင္းခ်ဳိင့္ကို တြဲေလာင္းခ် ရမ္းျပတာကို ကြၽန္ေတာ္က ဆီးဖမ္းရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္ရထားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ပါ တယ္။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ေလာက္အထိ ဘူတာႀကီးကိုေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔လယ္စာ ေတာ္ ေတာ္လြန္ေနပါၿပီ။ ေတာ ဘူတာေလး ျဖစ္တာမို႔ ၀ယ္စားစရာဆိုင္လည္း မရွိ ပါ။ ကားလမ္းဘက္မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး ရွိၿပီး မနက္ခင္းတစ္ခ်ိန္ေလး သာဖြင့္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ေန ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီး ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပိုက္ ၿပီး ဘူတာထဲ ၀င္လာပါ တယ္။
“႐ံုပိုင္ေလး ထမင္းခ်ဳိင့္ ေရာက္ၿပီလား”
“ရထား မလာေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အူလိမ္ ေနၿပီဗ်ာ”
“အင္း... အင္း...၊ အိမ္ထဲက အရမ္း ပူတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတာထဲ အိပ္မလို႔ ၀င္လာတာ”
ကြၽန္ေတာ္ တန္းလ်ားေလးေပၚ လွဲေနရာကေန အလိုက္တသိ ထေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ညလံုး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ထား တာမို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ ေနေပမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာ တန္းလ်ားေလး ေပၚကေန စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာပဲ ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ရထား ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာမို႔ ေန႔လယ္ စာနဲ႔ညစာ ေပါင္းစားလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသ တာက သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းတစ္နပ္ ေကြၽးဖို႔ စိတ္မကူး ႏိုင္တာကိုပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ပဋိသႏၲာရစကား မဆိုပါ။ သူ ထမင္းေကြၽးလည္း ကြၽန္ေတာ္က စားမွာလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔က အမဲသားကို စံုစံုမက္မက္ စားတာကို ကြၽန္ေတာ္က သိေန ပါတယ္။ ဘူတာကို လာေရာင္းတဲ့ အမဲသားသည္ဆီ က သူတို႔ ေန႔စဥ္၀ယ္တာ ျမင္ေနရတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘူတာေလးမွာ ေန႔ေန႔ညည ႏွစ္လေက်ာ္ အလုပ္ဆင္းၿပီး လမ္းေဖာက္ လုပ္ေရးစီမံကိန္းၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာႀကီးဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရပါတယ္။ ဘူတာေလး ဆီကို ေနာက္ထပ္ ဒု႐ံုပိုင္ အသစ္ ထပ္ေရာက္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာက သံလမ္းတြဲ ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္မို႔ သစ္လံုး တြဲလည္း ၁၅၀ ေက်ာ္ တင္ပို႔ ေပးႏိုင္လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာေလးရဲ႕ အမဂၤလာ သတင္းေတြကို မၾကားလိုဘဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕ခယ္ မေလးက ဘူတာေရွ႕သစ္ ကြင္းမွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးငယ္ေလးကို ထိန္းရင္း သစ္လံုးၿပိဳက် ပိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးေလး ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္ မစြာ လြတ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဒု႐ံုပိုင္က ရာထူး ရပ္စဲခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးကို ဘူတာလုပ္ငန္း ေတြ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ ဖို႔ တားဆီးတာမို႔ ႐ံုပိုင္ႀကီးမွာ လက္ရွိ ႐ံုပိုင္ေလးနဲ႔ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးၾကား မွာ ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တာပါပဲ။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ဘယ္လို အညႇာကိုင္ ထားလဲ မသိပါ။ သူ႔ခမ်ာ မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာနဲ႔ ေသာက ေျခရာေတြ ထပ္ေနတယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆို ရမွာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾကားရတာ က သူ႔တတိယ ဇနီး(ပထမ၊ ဒုတိယေတြက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိပါ။) ေဆး႐ံု တက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္မွာ ေဆး႐ံု တင္တာမို႔ သူ အျမန္သြားေရာက္ ဖို႔ တိုင္းအရာရွိေတြဆီ မရမက ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ရွိ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ရာထူးတိုးျမႇင့္ေျဖ ဖို႔ မႏၲေလးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မျဖစ္မေန ခြင့္ေပးရ မယ့္ကိစၥျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တိုင္း႐ံုးက သူ႔ကို ခြင့္ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခတၱသြား ေရာက္ဆင္းဖို႔ လႊတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘူတာႀကီးကေန ညဂ်ဴတီ အၿပီး မနားရဘဲ ဘူတာေလးဆီ ထြက္လာရ ေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ၿပီး ရထားၾကံဳေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ကားၾကံဳနဲ႔ ဘူတာႀကီးဆီ လိုက္သြားပါတယ္။ မနက္ ရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ဆင္း၊ ရန္ကုန္ ကမွ ပုသိမ္ကို ခရီးဆက္ရ မွာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေလး ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘူတာႀကီးဆီကေန သစ္ လံုးတင္ဖို႔ တြဲလြတ္ရထား လာဖို႔ လမ္းရွင္းေတာင္းပါ တယ္။ တြဲလြတ္ရထားက အနည္းဆံုး ၁၅ တြဲေလာက္ပါမယ္။ သစ္လံုးေတြ တင္ၿပီး ရင္ေတာ့...။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္ ခနဲ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဘူတာ၀န္ထမ္း အားလံုး မွ်တ ေစရမယ္လို႔ စိတ္ကူး ဖဲ႐ိုက္ ေနမိပါတယ္။ သစ္လံုးတင္ ဖို႔ တြဲလြတ္ရထားႀကီး ဘူတာေလးဆီ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တက္ႂကြစြာပဲ တြဲစာရင္းေတြ မွတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေဟာဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးတြဲမွာ သူ၊ ရထားရပ္ေတာ့ အိတ္ႀကီးဆြဲလ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဘာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ျပန္ယူတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္မသြားျဖစ္ တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္က်ပ္ ခဲေနပါၿပီ။
“႐ံုပိုင္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ”
“မနက္ျဖန္မွ ခြင့္သြား ေတာ့မယ္။ ႐ံုပိုင္ေလး ျပန္ပါ။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေလး ျပန္လာေပးပါ”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ဆြံ႕အ သြားပါတယ္။ တိုင္း႐ံုးက ခြင့္ေပးဖို႔ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ဇနီး သည္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ခြင့္တင္သူ တစ္ေယာက္က ခုေတာ့ျဖင့္ သစ္လံုးတင္ ရထားႀကီးလည္း ေရာက္လာေရာ ခြင့္တစ္ရက္ ေနာက္ဆုတ္လို႔ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔စိတ္ကို ဖတ္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေလာဘဆိုတာႀကီးက ထုထည္ အျပည့္ စီးစီးပိုးပိုး ေနရာယူ ေနေတာ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္႐ံု ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔အတြက္ လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း လက္မွတ္ စီစဥ္ ေပးတာကို လက္မခံပါ။ရထားခ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ိုး႐ိုး တန္းပဲ စီစဥ္ေပးပါ၊ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ေျပာစီးမယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
“ ႐ံုပိုင္ႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္၀ယ္ေပး လိုက္ပါ့မယ္။ ဒီအတိုင္း မစီးပါနဲ႔။ ေျပာစီးလို႔လည္း မရပါ ဘူးဗ်ာ”
သူ႔မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားပါတယ္။
“ရပါတယ္ ၀ယ္စီး႐ံု ေပါ့ဗ်ာ”
သူ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံု မရပါ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
“႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္းသစ္ သံလမ္း စီမံကိန္းမွာ တစ္ ဘူတာတည္း ႏွစ္လေလာက္ အတူ ဆင္းဖူးတယ္ေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး ဆိုရင္ ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ မွတ္မိေသးလား”
“ဟာ...သိပ္မွတ္မိ တာေပါ့၊ အတူတူ လက္တြဲခဲ့ တာပဲေလ”
အို...ကြၽန္ေတာ့္ အံ့အားသင့္မႈက ဟိုးထိပ္ဖ်ားဆီ ေရာက္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။
တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရၿပီး သူ႔ ကဲ့သို႔ပဲ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္တဲ့၊ သူ မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ စြဲ ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူ႔ကို လံုး၀ ျပႆနာ မရွာ၊ အခြင့္အေရး ဆိုတာကို မသိက်ဳိးကြၽန္ ေနခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းတာ၀န္ တစ္ခုတည္း ပဲ အာ႐ံုထားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကို သူ အမ်က္ ရွိခဲ့ပံု မရပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ မရွိတာေၾကာင့္ မမွတ္မိတာလို႔ ထင္းခနဲ နားလည္လိုက္ခ်ိန္မွာ...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနျပန္ပါေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အမ်က္ဆူးကေလး စူးစူးနစ္နစ္ အခုထက္ ထိတိုင္ ရွိေနခဲ့ တာ ေနမွာပါေလ။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက ဖားတံုး ထမ္းရလို႔ အေမာေျဖေနတာပါ။ အညာ ေဒသမို႔ ဇြန္လရဲ႕အပူခ်ိန္က ျပင္းထန္လြန္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေမာရွာမွာပါပဲ။ ေျမျပန္႔ တြဲေတြကေန သံလမ္းေတြ ခ်ၿပီးတဲ့အခါ သစ္လံုးေတြကို ကလပ္ႀကီး ေတြနဲ႔ ျပန္တင္ၿပီး ရန္ကုန္ကို (အဲဒီကေန သေဘၤာႀကီးေတြ ဆီ တင္မွာပါ) တစ္ေခါင္း ခ်ိတ္ သစ္လံုး ရထားႀကီး ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ တြဲေတြကို လမ္းခြဲကိုင္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖြဲ႕ဆင္၊ ပံုမွန္ရထားေတြ အႏၲရာယ္ကင္း၊ ၾကန္႔ ၾကာမႈ မရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မနားတမ္း လႈပ္ရွား ေနခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးက သစ္ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ေပၚ ေခၚထားၿပီး တန္ဆာ ဆြဲပါတယ္။ သစ္လံုးတန္ဆာ ဆြဲတာကို သူက အိမ္ေပၚမွာ လုပ္ပါတယ္။ ဘူတာထဲမွာ မလုပ္ပါ။
“႐ံုပိုင္ေလးရာ တစ္တြဲကို တန္ဆာ တစ္ေစာင္ ဆြဲရတာ ၁၆ တြဲ ဆိုေတာ့ လက္ကို အံေသေရာ။ အလကားပါဗ်ာ။ ေဘာလ္ပင္မင္ကုန္၊ ကာဗြန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ေန လိုက္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သစ္လံုး တင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာစကားေျပာ ဖူးပါတယ္။ သူတို႔က ဘူတာ ၀န္ထမ္းေတြကို ွService အေနနဲ႔ တစ္တြဲ တစ္ေထာင္ ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ ေလးကလည္း ညေန ေငြစာရင္း ပိတ္ခ်ိန္မွာ ဘူတာကို တက္လာၿပီး ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြစာရင္းကို လွန္ေလွာ ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ႐ံုပိုင္ ႀကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ေန တတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္း ရယ္လို႔ေမာလို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးရ ေျပလည္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာ ႀကီးကေန ဘူတာေလးကို ေခတၱ လာဆင္းရတာမို႔ စားအိုးစားခြက္မပါ၊ ပါဦးေတာ့ လည္းခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ အဆင္ မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္-ေရႊေညာင္ ရထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ထမင္း ခ်ဳိင့္ထည့္ ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီရထားက ဘူတာေလးမွာ မရပ္ပါဘူး။ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး က ထမင္းခ်ဳိင့္ကို တြဲေလာင္းခ် ရမ္းျပတာကို ကြၽန္ေတာ္က ဆီးဖမ္းရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္ရထားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ပါ တယ္။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ေလာက္အထိ ဘူတာႀကီးကိုေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔လယ္စာ ေတာ္ ေတာ္လြန္ေနပါၿပီ။ ေတာ ဘူတာေလး ျဖစ္တာမို႔ ၀ယ္စားစရာဆိုင္လည္း မရွိ ပါ။ ကားလမ္းဘက္မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး ရွိၿပီး မနက္ခင္းတစ္ခ်ိန္ေလး သာဖြင့္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ေန ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ံုပိုင္ႀကီး ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ပိုက္ ၿပီး ဘူတာထဲ ၀င္လာပါ တယ္။
“႐ံုပိုင္ေလး ထမင္းခ်ဳိင့္ ေရာက္ၿပီလား”
“ရထား မလာေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အူလိမ္ ေနၿပီဗ်ာ”
“အင္း... အင္း...၊ အိမ္ထဲက အရမ္း ပူတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတာထဲ အိပ္မလို႔ ၀င္လာတာ”
ကြၽန္ေတာ္ တန္းလ်ားေလးေပၚ လွဲေနရာကေန အလိုက္တသိ ထေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ညလံုး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ထား တာမို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ အနားယူဖို႔ လိုအပ္ ေနေပမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာ တန္းလ်ားေလး ေပၚကေန စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာပဲ ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ရထား ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာမို႔ ေန႔လယ္ စာနဲ႔ညစာ ေပါင္းစားလိုက္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသ တာက သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းတစ္နပ္ ေကြၽးဖို႔ စိတ္မကူး ႏိုင္တာကိုပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ပဋိသႏၲာရစကား မဆိုပါ။ သူ ထမင္းေကြၽးလည္း ကြၽန္ေတာ္က စားမွာလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔က အမဲသားကို စံုစံုမက္မက္ စားတာကို ကြၽန္ေတာ္က သိေန ပါတယ္။ ဘူတာကို လာေရာင္းတဲ့ အမဲသားသည္ဆီ က သူတို႔ ေန႔စဥ္၀ယ္တာ ျမင္ေနရတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘူတာေလးမွာ ေန႔ေန႔ညည ႏွစ္လေက်ာ္ အလုပ္ဆင္းၿပီး လမ္းေဖာက္ လုပ္ေရးစီမံကိန္းၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာႀကီးဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရပါတယ္။ ဘူတာေလး ဆီကို ေနာက္ထပ္ ဒု႐ံုပိုင္ အသစ္ ထပ္ေရာက္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာက သံလမ္းတြဲ ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္မို႔ သစ္လံုး တြဲလည္း ၁၅၀ ေက်ာ္ တင္ပို႔ ေပးႏိုင္လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ဘူတာေလးရဲ႕ အမဂၤလာ သတင္းေတြကို မၾကားလိုဘဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕ခယ္ မေလးက ဘူတာေရွ႕သစ္ ကြင္းမွာ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးငယ္ေလးကို ထိန္းရင္း သစ္လံုးၿပိဳက် ပိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတာပါ။ ႐ံုပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီးေလး ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္ မစြာ လြတ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဒု႐ံုပိုင္က ရာထူး ရပ္စဲခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးကို ဘူတာလုပ္ငန္း ေတြ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ ဖို႔ တားဆီးတာမို႔ ႐ံုပိုင္ႀကီးမွာ လက္ရွိ ႐ံုပိုင္ေလးနဲ႔ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလးၾကား မွာ ဗ်ာမ်ားေနေတာ့တာပါပဲ။ ရာထူးရပ္စဲ ခံရတဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ဘယ္လို အညႇာကိုင္ ထားလဲ မသိပါ။ သူ႔ခမ်ာ မ႐ုန္းသာ မဖယ္သာနဲ႔ ေသာက ေျခရာေတြ ထပ္ေနတယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဆို ရမွာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾကားရတာ က သူ႔တတိယ ဇနီး(ပထမ၊ ဒုတိယေတြက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိပါ။) ေဆး႐ံု တက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္မွာ ေဆး႐ံု တင္တာမို႔ သူ အျမန္သြားေရာက္ ဖို႔ တိုင္းအရာရွိေတြဆီ မရမက ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ရွိ႐ံုပိုင္ေလး ကလည္း ရာထူးတိုးျမႇင့္ေျဖ ဖို႔ မႏၲေလးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ မျဖစ္မေန ခြင့္ေပးရ မယ့္ကိစၥျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တိုင္း႐ံုးက သူ႔ကို ခြင့္ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခတၱသြား ေရာက္ဆင္းဖို႔ လႊတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘူတာႀကီးကေန ညဂ်ဴတီ အၿပီး မနားရဘဲ ဘူတာေလးဆီ ထြက္လာရ ေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ၿပီး ရထားၾကံဳေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ကားၾကံဳနဲ႔ ဘူတာႀကီးဆီ လိုက္သြားပါတယ္။ မနက္ ရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ဆင္း၊ ရန္ကုန္ ကမွ ပုသိမ္ကို ခရီးဆက္ရ မွာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာေလး ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘူတာႀကီးဆီကေန သစ္ လံုးတင္ဖို႔ တြဲလြတ္ရထား လာဖို႔ လမ္းရွင္းေတာင္းပါ တယ္။ တြဲလြတ္ရထားက အနည္းဆံုး ၁၅ တြဲေလာက္ပါမယ္။ သစ္လံုးေတြ တင္ၿပီး ရင္ေတာ့...။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္ ခနဲ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဘူတာ၀န္ထမ္း အားလံုး မွ်တ ေစရမယ္လို႔ စိတ္ကူး ဖဲ႐ိုက္ ေနမိပါတယ္။ သစ္လံုးတင္ ဖို႔ တြဲလြတ္ရထားႀကီး ဘူတာေလးဆီ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တက္ႂကြစြာပဲ တြဲစာရင္းေတြ မွတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေဟာဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးတြဲမွာ သူ၊ ရထားရပ္ေတာ့ အိတ္ႀကီးဆြဲလ်က္ ဘူတာထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဘာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ျပန္ယူတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္မသြားျဖစ္ တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္က်ပ္ ခဲေနပါၿပီ။
“႐ံုပိုင္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ”
“မနက္ျဖန္မွ ခြင့္သြား ေတာ့မယ္။ ႐ံုပိုင္ေလး ျပန္ပါ။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာေလး ျပန္လာေပးပါ”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ဆြံ႕အ သြားပါတယ္။ တိုင္း႐ံုးက ခြင့္ေပးဖို႔ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ဇနီး သည္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ခြင့္တင္သူ တစ္ေယာက္က ခုေတာ့ျဖင့္ သစ္လံုးတင္ ရထားႀကီးလည္း ေရာက္လာေရာ ခြင့္တစ္ရက္ ေနာက္ဆုတ္လို႔ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔စိတ္ကို ဖတ္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေလာဘဆိုတာႀကီးက ထုထည္ အျပည့္ စီးစီးပိုးပိုး ေနရာယူ ေနေတာ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္႐ံု ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔အတြက္ လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း လက္မွတ္ စီစဥ္ ေပးတာကို လက္မခံပါ။ရထားခ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ိုး႐ိုး တန္းပဲ စီစဥ္ေပးပါ၊ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ေျပာစီးမယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
“ ႐ံုပိုင္ႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္၀ယ္ေပး လိုက္ပါ့မယ္။ ဒီအတိုင္း မစီးပါနဲ႔။ ေျပာစီးလို႔လည္း မရပါ ဘူးဗ်ာ”
သူ႔မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားပါတယ္။
“ရပါတယ္ ၀ယ္စီး႐ံု ေပါ့ဗ်ာ”
သူ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံု မရပါ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
“႐ံုပိုင္ႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ပန္း-ပင္ေလာင္းလမ္းသစ္ သံလမ္း စီမံကိန္းမွာ တစ္ ဘူတာတည္း ႏွစ္လေလာက္ အတူ ဆင္းဖူးတယ္ေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး ဆိုရင္ ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ မွတ္မိေသးလား”
“ဟာ...သိပ္မွတ္မိ တာေပါ့၊ အတူတူ လက္တြဲခဲ့ တာပဲေလ”
အို...ကြၽန္ေတာ့္ အံ့အားသင့္မႈက ဟိုးထိပ္ဖ်ားဆီ ေရာက္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။
တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့ ရာထူးရပ္စဲ ခံထားရၿပီး သူ႔ ကဲ့သို႔ပဲ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္တဲ့၊ သူ မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ ႐ံုပိုင္ေလး ကိုခ်စ္ေသာင္းကိုေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ စြဲ ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ သူ႔ကို လံုး၀ ျပႆနာ မရွာ၊ အခြင့္အေရး ဆိုတာကို မသိက်ဳိးကြၽန္ ေနခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းတာ၀န္ တစ္ခုတည္း ပဲ အာ႐ံုထားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကို သူ အမ်က္ ရွိခဲ့ပံု မရပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ မရွိတာေၾကာင့္ မမွတ္မိတာလို႔ ထင္းခနဲ နားလည္လိုက္ခ်ိန္မွာ...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနျပန္ပါေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အမ်က္ဆူးကေလး စူးစူးနစ္နစ္ အခုထက္ ထိတိုင္ ရွိေနခဲ့ တာ ေနမွာပါေလ။
ရဲသွ်မ္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment