ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ တီဗီြဂိမ္းဆုိင္ေလး ဖြင့္ထားပါသည္။ ဂိမ္းစက္ ၇ လံုး၊ ၂၁ လက္မတီဗီံ ၇ လံုးမို႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၏ အဖီေလးမွာ ျပည့္က်ပ္လို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းကစားသူ ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ အေနေတာ္ေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဂိမ္းကစားသူ တစ္ေယာက္ နံေဘးက ၀င္အားေပးသူ ေလး၊ ငါးေယာက္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဂိမ္းဆုိင္ေလးက ျပည့္က်ပ္ ဆူညံ ေနတတ္ပါသည္။ ပလတ္စတစ္ ထုိင္ခံုေလးေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ထားေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဂိမ္းကစားမည့္သူ အတြက္ ထုိင္ခံုက မရွိ။ အားေပးသူ ေတြက ထိုင္ခံု အပိုင္စီး ထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေအာ္ရ၊ ေျပာရႏွင့္ အဆဲ မပါမိေအာင္ပင္ ဂရုစိုက္ ထိန္းေန ရသည္။ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးနားမွာ အေဖာ္လိုက္လာၿပီး အားေပး တတ္သည့္ အုပ္စုကေတာ့ တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြပါပဲ။ “X ႏွိပ္ေလ၊ ေလးေထာင့္ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္ႏွိပ္ၿပီးရင္ Oႏွိပ္၊ L1 R1 နဲ႔ L2 R2 ႏွိပ္ ၿပီးရင္ ဘုခလုတ္ကို လွည့္ပစ္လုိက္ ” သူတို႔မို႔ ေဖာ္ျမဴလာေတြ အလြတ္ရေန တတ္သည္။
ကုိယ္တိုင္ ကစားသည့္ ကေလးက မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ဟင္းန္ဒ္ဆက္ လက္ကိုင္ ခလုတ္ကို လုယူၿပီး ႏွိပ္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပိုက္ဆံ အကုန္အက်ခံ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးက သူယူထားသည့္ တစ္နာရီမွာ မိနစ္၄၀လာက္သာ ကစားရၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ကို “ဆရာႀကီး”ေတြက ကစား သြားတတ္ၾက ပါသည္။ ဂိမ္းဆုိင္ေလး အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမည္ဆို အမ်ားႀကီးပါ။ ဂိမ္းေခြေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား၊ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလး၊ လူႀကီးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းေခြေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိသည္။ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ကေတာ့ စက္ဘီးၿပိဳင္တာ၊ ရမ္ဘိုဂ်ပု ေသနတ္ပစ္တာ၊ ဘက္တ္မင္း၊ စပိုက္ဒါ မင္း၊ ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြႏွင့္ စပိုင္စတာေတြပါပဲ။ ၁၆၊ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၀ စြန္းစြန္းေလးေတြက ဇာတ္လမ္းတြဲေတြႏွင့္ ေဘာလံုး ကစားတာမ်ား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက ကစားမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္း ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကစားခ်ိန္ တိုင္မာကို တီဗြီရီမုဒ္ႏွင့္ ထည့္တာမို႔ ကစားခ်ိန္ ေစ့လွ်င္ေတာ့ တီဗြီက ေအာ္တို ပိတ္သြား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေခြ ကစားသူက ဆက္ကစား လိုလွ်င္ ေငြထပ္ျဖည့္၊ တီဗြီထပ္ဖြင့္၊ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။ မရွင္းတာက ေဘာလံုး။
ေဇာ္သိန္းေ၀ႏွင့္ လွမိုးဦးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးကို ၀င္ခလုတ္၊ ထြက္ခလုတ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ ထုတ္ကစားတာ ကေတာ့ အင္မတန္ ရွားပါသည္။ အေဖာ္ လိုက္လာၿပီး ကပ္ေဆာ့ ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသက္ ၂၀ မျပည့္တတ္ေသး။ ၁၀ တန္းက်၊ ေက်ာင္း ဆက္မတက္၊ အလုပ္မရွိ ေ၀ေလေလ။ မိဘေတြ ကလည္း ျပည့္စံုသူေတြ မဟုတ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနစရာလည္း မရွိတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ (တိုက္မယ့္သူ မရွိလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ ၀င္ထိုင္တတ္ပါသည္။) ဂိမ္းဆိုင္၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သည္ေန႔ညေန မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၊ လွမိုးဦး ႏွစ္ေယာက္တြဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေဘာလံုးေခြ ကစားၾကသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀ကပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္မွာလား၊ လွမိုးကပဲ ထုတ္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ကစားမွာလား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္ ရလို႔ေနပါသည္။ ၂၀၀ က်ပ္ဖိုး မိနစ္ ၅၀ ကြၽန္ေတာ္ တီဗြီ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္သည္။
ညေန ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကတည္းက ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ဂိမ္းကစားတာမို႔ မိနစ္ ၅၀ က ၅ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ ျပည့္ပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္ တီဗီြစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာလံုး ပြဲက ဒုတိယပိုင္း ၃၀ မိနစ္ ရွိေနပါၿပီ။ သည္မွာတင္ပဲ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ၂၀၀ ဖိုး မိနစ္ ၅၀ က ျပည့္သြားတာမို႔ တီဗြီက ပိတ္သြားပါသည္။ နံရံထက္က နာရီလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၅ နာရီ ၅ မိနစ္ကြက္တိ။ ေဘာလံုးပြဲက မၿပီးေသးပါ။ ေဇာ္သိန္းေ၀ရဲ႕အျပာေရာင္ ခ်ဲလ္ဆီးက ၃ ဂုိး၊ လွမိုး ဦးရဲ႕ အနီေရာင္မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္က ၁ ဂိုး။
“တစ္ပြဲေလာက္”
ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အသံက တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရီမုဒ္ႏွိပ္ၿပီး တီဗီြျပန္ဖြင့္ေပး လိုက္ပါသည္။ ဂိမ္းမွာ ၄၅ မိနစ္က အျပင္ ၁၀ မိနစ္ပဲၾကာ တာမို႔ ဂိမ္းထဲက ၁၅ မိနစ္က ၃ မိနစ္သာသာပဲၾကာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မတြန္႔တိုပါ။ ဒါမ်ဳိး သူတို႔ မေတာင္းဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တီဗြီ ျပန္ဖြင့္ေပးတတ္ပါ သည္။ ၿပီးေအာင္ ကစားေစ ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ကစားေနသည့္ တီဗီြစကရင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ပြဲက ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ ပြဲၿပီးေတာ့မည့္Loss Time ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သည္မွာပဲ ခ်ဲလ္ဆီး ဂိုးသမား ပီတာခ်က္က ေနာက္တန္း ကပၸတိန္ ဂြၽန္တယ္ရီကို လက္နဲ႔ပစ္ေပး၊ ဂြၽန္တယ္ရီက ဂိုးထဲဆြဲေျပးၿပီး ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းလိုက္ သည္။ သည္ေတာ့ ပြဲက သေရ ျဖစ္သြားသည္။ ၃ ဂိုး ၃ ဂိုး။
ကြၽန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမည္ျပဳၿပီး စိတ္ကို ထိန္း လိုက္ပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ လိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္ အားကစား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို စိတ္၀င္ တစားဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ အခ်ိန္ပို ပထမပိုင္း ဂိုးမသြင္းၾကပါ။ ဒုတိယပိုင္း ၁၀မိနစ္မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၏ ခ်ဲလ္ဆီးတိုက္ စစ္မွဴး ဒေရာ့ဘာက ေထာင့္ကန္ေဘာမွ တစ္ဆင့္ ေခါင္း တိုက္ သြင္းသြားပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က သူ႔ကစား သမား ဂိုးသြင္းလိုက္တာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ျပန္ၾကည့္သည္။
“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား၊ ငါ့ေကာင္ ေခါင္းတိုက္သြားတာ မင္းဂိုးသမား ဗန္ဒါဆား ငုတ္တုတ္ေမ့သြားၿပီ”
ေဇာ္သိန္းေ၀ ႂကြားတာကို လွမိုးဦးက
“ေအးပါ ေအးပါ ငါ ျပန္ေခ်ျပမယ္” ဟုေျပာရင္း ပြဲျပန္စသည္။
အခ်ိန္ပို ဒုတိယပိုင္း ၁၄ မိနစ္မွာေတာ့ လွမိုးဦးရဲ႕ မန္ယူေရွ႕တန္း ရြန္းနီေဘာလံုး ရသြားၿပီး ခ်ဲလ္ဆီးဘက္ ဆြဲေျပးသည္။ ခ်ဲလ္ဆီးေဘာ လံုးကစားသမားေတြက ရပ္ေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဇာ္သိန္း ေ၀၏လက္ကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ဂိမ္းခလုတ္မႏွိပ္ သည္ အတိုင္း လႊတ္ထားသည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းသြားပါသည္။ ပြဲက ၄ ဂိုး ၃ ဂိုး။
“ေတာက္... ကြာ... သေရျဖစ္သြားၿပီ။ မင္း ကံေကာင္းသြားတယ္ေနာ္”
ေဇာ္သိန္းေ၀ အေျပာကို လွမိုးဦးက တဟဲဟဲရယ္ေန သည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းတာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ျပန္ၾကည့္ျပန္သည္။ “လုပ္လိုက္ကြ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အသံမထြက္ ေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ သူတို႔ ပင္နယ္တီ ၅ လံုး စီကန္ၾကသည္။ ၃ ဂိုးစီ သေရျဖစ္သြားျပန္သည္။ ၁ ဂိုးစီကန္ၾကျပန္ သည္။ ၃ ခါေလာက္ သေရ ျဖစ္ၿပီးမွာေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးရဲ႕ ဘယ္လက္တီ ေဘးကန္သြား တာမို႔ ပြဲက ၿပီးသြားပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တီဗြီေရွ႕က မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ထသည္။ ဂိမ္းဖိုး ေငြ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကို လွမိုးဦးက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္ကပ္ထဲက ခက္ ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။
“တစ္ပြဲေလာက္” က ေတာ့ အခ်ိန္ပို ၆ မိနစ္ရယ္၊ ဂိုးသြင္းတာေတြ ျပန္ၾကည့္တာရယ္၊ ပင္နယ္တီအႀကိမ္ႀကိမ္ သြင္းတာရယ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ခန္႔ စြန္းထြက္ သြားသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၿပီး အေခ်ာင္ႏိႈက္ ကစား သြားတာ...။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တႏံု႔ ႏံု႔ခံစားရဆဲ...။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေတာ္ေတာ္လည္သည္ဟု ထင္မွတ္ ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ လည္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မအပါ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ျပခ်င္သည္။ ထုတ္ျပရပါလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဂိမ္း ႐ံုေလး၏နံရံမွာ
“ဖိနပ္ေပ်ာက္တတ္သည္ သတိထား”
“ခလုတ္မ်ားကို ၾကမ္းတမ္းစြာ မကိုင္ရ”
“ထိုင္ခံုမ်ားကို မေရႊ႕ပါ ႏွင့္” ဆိုသည့္ စာတန္းေတြ ေဘးမွာ
“အခ်ိန္အတိအက် သတ္မွတ္ပါသည္။ တစ္ပြဲ မေပးပါ” ဆိုသည့္ စာတန္း ေလးတစ္ခု ထပ္တိုးလို႔ ေနသည္ေလ...။
ကုိယ္တိုင္ ကစားသည့္ ကေလးက မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ဟင္းန္ဒ္ဆက္ လက္ကိုင္ ခလုတ္ကို လုယူၿပီး ႏွိပ္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပိုက္ဆံ အကုန္အက်ခံ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလးက သူယူထားသည့္ တစ္နာရီမွာ မိနစ္၄၀လာက္သာ ကစားရၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ကို “ဆရာႀကီး”ေတြက ကစား သြားတတ္ၾက ပါသည္။ ဂိမ္းဆုိင္ေလး အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမည္ဆို အမ်ားႀကီးပါ။ ဂိမ္းေခြေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား၊ ဂိမ္းကစားသည့္ ကေလး၊ လူႀကီးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရမလား။ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေနပါသည္။
ဂိမ္းေခြေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိသည္။ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ကေတာ့ စက္ဘီးၿပိဳင္တာ၊ ရမ္ဘိုဂ်ပု ေသနတ္ပစ္တာ၊ ဘက္တ္မင္း၊ စပိုက္ဒါ မင္း၊ ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြႏွင့္ စပိုင္စတာေတြပါပဲ။ ၁၆၊ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၀ စြန္းစြန္းေလးေတြက ဇာတ္လမ္းတြဲေတြႏွင့္ ေဘာလံုး ကစားတာမ်ား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက ကစားမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္း ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကစားခ်ိန္ တိုင္မာကို တီဗြီရီမုဒ္ႏွင့္ ထည့္တာမို႔ ကစားခ်ိန္ ေစ့လွ်င္ေတာ့ တီဗြီက ေအာ္တို ပိတ္သြား ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေခြ ကစားသူက ဆက္ကစား လိုလွ်င္ ေငြထပ္ျဖည့္၊ တီဗြီထပ္ဖြင့္၊ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ျဖစ္သည္။ မရွင္းတာက ေဘာလံုး။
ေဇာ္သိန္းေ၀ႏွင့္ လွမိုးဦးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးကို ၀င္ခလုတ္၊ ထြက္ခလုတ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံ ထုတ္ကစားတာ ကေတာ့ အင္မတန္ ရွားပါသည္။ အေဖာ္ လိုက္လာၿပီး ကပ္ေဆာ့ ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသက္ ၂၀ မျပည့္တတ္ေသး။ ၁၀ တန္းက်၊ ေက်ာင္း ဆက္မတက္၊ အလုပ္မရွိ ေ၀ေလေလ။ မိဘေတြ ကလည္း ျပည့္စံုသူေတြ မဟုတ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနစရာလည္း မရွိတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ (တိုက္မယ့္သူ မရွိလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ ၀င္ထိုင္တတ္ပါသည္။) ဂိမ္းဆိုင္၀င္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သည္ေန႔ညေန မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၊ လွမိုးဦး ႏွစ္ေယာက္တြဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဂိမ္းဆိုင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေဘာလံုးေခြ ကစားၾကသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀ကပဲ ပိုက္ဆံ ထုတ္မွာလား၊ လွမိုးကပဲ ထုတ္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ကစားမွာလား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္ ရလို႔ေနပါသည္။ ၂၀၀ က်ပ္ဖိုး မိနစ္ ၅၀ ကြၽန္ေတာ္ တီဗြီ တိုင္မာခ်ိန္ ေပးလိုက္သည္။
ညေန ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကတည္းက ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ဂိမ္းကစားတာမို႔ မိနစ္ ၅၀ က ၅ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ ျပည့္ပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္ တီဗီြစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာလံုး ပြဲက ဒုတိယပိုင္း ၃၀ မိနစ္ ရွိေနပါၿပီ။ သည္မွာတင္ပဲ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ၂၀၀ ဖိုး မိနစ္ ၅၀ က ျပည့္သြားတာမို႔ တီဗြီက ပိတ္သြားပါသည္။ နံရံထက္က နာရီလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၅ နာရီ ၅ မိနစ္ကြက္တိ။ ေဘာလံုးပြဲက မၿပီးေသးပါ။ ေဇာ္သိန္းေ၀ရဲ႕အျပာေရာင္ ခ်ဲလ္ဆီးက ၃ ဂုိး၊ လွမိုး ဦးရဲ႕ အနီေရာင္မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္က ၁ ဂိုး။
“တစ္ပြဲေလာက္”
ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အသံက တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရီမုဒ္ႏွိပ္ၿပီး တီဗီြျပန္ဖြင့္ေပး လိုက္ပါသည္။ ဂိမ္းမွာ ၄၅ မိနစ္က အျပင္ ၁၀ မိနစ္ပဲၾကာ တာမို႔ ဂိမ္းထဲက ၁၅ မိနစ္က ၃ မိနစ္သာသာပဲၾကာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မတြန္႔တိုပါ။ ဒါမ်ဳိး သူတို႔ မေတာင္းဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တီဗြီ ျပန္ဖြင့္ေပးတတ္ပါ သည္။ ၿပီးေအာင္ ကစားေစ ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ကစားေနသည့္ တီဗီြစကရင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ပြဲက ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ ပြဲၿပီးေတာ့မည့္Loss Time ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သည္မွာပဲ ခ်ဲလ္ဆီး ဂိုးသမား ပီတာခ်က္က ေနာက္တန္း ကပၸတိန္ ဂြၽန္တယ္ရီကို လက္နဲ႔ပစ္ေပး၊ ဂြၽန္တယ္ရီက ဂိုးထဲဆြဲေျပးၿပီး ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းလိုက္ သည္။ သည္ေတာ့ ပြဲက သေရ ျဖစ္သြားသည္။ ၃ ဂိုး ၃ ဂိုး။
ကြၽန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမည္ျပဳၿပီး စိတ္ကို ထိန္း လိုက္ပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ လိုက္သည့္ပံုစံျဖင့္ အားကစား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို စိတ္၀င္ တစားဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ အခ်ိန္ပို ပထမပိုင္း ဂိုးမသြင္းၾကပါ။ ဒုတိယပိုင္း ၁၀မိနစ္မွာေတာ့ ေဇာ္သိန္းေ၀၏ ခ်ဲလ္ဆီးတိုက္ စစ္မွဴး ဒေရာ့ဘာက ေထာင့္ကန္ေဘာမွ တစ္ဆင့္ ေခါင္း တိုက္ သြင္းသြားပါသည္။ ေဇာ္သိန္းေ၀က သူ႔ကစား သမား ဂိုးသြင္းလိုက္တာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ျပန္ၾကည့္သည္။
“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား၊ ငါ့ေကာင္ ေခါင္းတိုက္သြားတာ မင္းဂိုးသမား ဗန္ဒါဆား ငုတ္တုတ္ေမ့သြားၿပီ”
ေဇာ္သိန္းေ၀ ႂကြားတာကို လွမိုးဦးက
“ေအးပါ ေအးပါ ငါ ျပန္ေခ်ျပမယ္” ဟုေျပာရင္း ပြဲျပန္စသည္။
အခ်ိန္ပို ဒုတိယပိုင္း ၁၄ မိနစ္မွာေတာ့ လွမိုးဦးရဲ႕ မန္ယူေရွ႕တန္း ရြန္းနီေဘာလံုး ရသြားၿပီး ခ်ဲလ္ဆီးဘက္ ဆြဲေျပးသည္။ ခ်ဲလ္ဆီးေဘာ လံုးကစားသမားေတြက ရပ္ေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဇာ္သိန္း ေ၀၏လက္ကို လွမ္းၾကည့္ ေတာ့ ဂိမ္းခလုတ္မႏွိပ္ သည္ အတိုင္း လႊတ္ထားသည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းသြားပါသည္။ ပြဲက ၄ ဂိုး ၃ ဂိုး။
“ေတာက္... ကြာ... သေရျဖစ္သြားၿပီ။ မင္း ကံေကာင္းသြားတယ္ေနာ္”
ေဇာ္သိန္းေ၀ အေျပာကို လွမိုးဦးက တဟဲဟဲရယ္ေန သည္။ ရြန္းနီ ဂိုးသြင္းတာကို အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ျပန္ၾကည့္ျပန္သည္။ “လုပ္လိုက္ကြ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ အသံမထြက္ ေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ သူတို႔ ပင္နယ္တီ ၅ လံုး စီကန္ၾကသည္။ ၃ ဂိုးစီ သေရျဖစ္သြားျပန္သည္။ ၁ ဂိုးစီကန္ၾကျပန္ သည္။ ၃ ခါေလာက္ သေရ ျဖစ္ၿပီးမွာေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးရဲ႕ ဘယ္လက္တီ ေဘးကန္သြား တာမို႔ ပြဲက ၿပီးသြားပါသည္။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တီဗြီေရွ႕က မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ထသည္။ ဂိမ္းဖိုး ေငြ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကို လွမိုးဦးက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္ကပ္ထဲက ခက္ ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။
“တစ္ပြဲေလာက္” က ေတာ့ အခ်ိန္ပို ၆ မိနစ္ရယ္၊ ဂိုးသြင္းတာေတြ ျပန္ၾကည့္တာရယ္၊ ပင္နယ္တီအႀကိမ္ႀကိမ္ သြင္းတာရယ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ခန္႔ စြန္းထြက္ သြားသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ပိုၿပီး အေခ်ာင္ႏိႈက္ ကစား သြားတာ...။
ေဇာ္သိန္းေ၀တို႔ ျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ တႏံု႔ ႏံု႔ခံစားရဆဲ...။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေတာ္ေတာ္လည္သည္ဟု ထင္မွတ္ ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ လည္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မအပါ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ျပခ်င္သည္။ ထုတ္ျပရပါလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဂိမ္း ႐ံုေလး၏နံရံမွာ
“ဖိနပ္ေပ်ာက္တတ္သည္ သတိထား”
“ခလုတ္မ်ားကို ၾကမ္းတမ္းစြာ မကိုင္ရ”
“ထိုင္ခံုမ်ားကို မေရႊ႕ပါ ႏွင့္” ဆိုသည့္ စာတန္းေတြ ေဘးမွာ
“အခ်ိန္အတိအက် သတ္မွတ္ပါသည္။ တစ္ပြဲ မေပးပါ” ဆိုသည့္ စာတန္း ေလးတစ္ခု ထပ္တိုးလို႔ ေနသည္ေလ...။
ရဲသွ်မ္း
Shweamutay magazine,April,2010
No comments:
Post a Comment